Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 88 อยู่ด้วยกันตลอดไป (2)

 
ตอนที่ 88 อยู่ด้วยกันตลอดไป (2)
 
คําสาปจะตกลงสู่คุณ
 
“บ้าอะไรกัน.?
 
เมื่อทุกคนมองไปรอบ ๆ ผมก็รู้ว่าไม่ใช่ตัวเองคนเดียวที่ได้ยินเสียงนี้
 
เมื่อกี
 
“นักบวช iนไร่ายคาถาชาระล้างเร็วเข้า”
 
60 ปี
 
“ครับ ได้เลย!”
 
ขณะนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่การได้ยินเสียงนั้นทําให้เราตึงเครียดพูดตามตรงผมรู้สึกอยากออกไปจากที่นี่ทันที
 
ลีซังฮีและหน่วยที่สองยังคงสงบ แต่ปาร์ตี้ของเราดูสับสน
 
คําสาปจะตก…
 
“เธอสัมผัสถึงพลังเวทมนตร์ได้ไหม?”
 
“ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีแม้แต่พลังศักดิ์สิทธิ์”
 
ฉันขอสาปแช่งผู้บุกรุกเหล่านี้
 
“บางทีมันอาจจะเป็นคําสาปที่มีในดันเจี้ยนนี้ก็ได้”
 
“แต่มันเป็นคําสาปประเภทไหนกัน?”
 
“เรายังไม่รู้แน่ชัด สําหรับตอนนี้เสียงเป็นเพียงสิ่งที่เราได้ ยืน”
 
“ถอยกลับไปและร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์เพื่อป้องกัน” ลีซังฮีสั่ง
 
ทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกว่าสายตาของผมเปลี่ยนไปเมื่อสายลมที่พัดเข้ามาแทนที่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามผมยังรู้สึกเวียนหัวความอยากอาเจียนนี้เด่นชัด มันรู้ สึกเหมือนว่าโลกรอบตัวผมกําลังเปลี่ยนไปแน่นอนว่านี่ดูเหมือนการแสดงออกที่ไม่เหมาะสมการพยายามอธิบายว่าเรากําลังประสบกับปรากฏการณ์แบบไหนไม่ใช่เรื่องง่าย
 
ผมเชื่อว่าทุกคนรอบตัวกําลังประสบกับเหตุการณ์เดียวกันเมื่อครู่
 
หลังจากสภาพแวดล้อมที่กําลังเปลี่ยนไป เสียงที่ไม่รู้จักก็ดังขึ้นอีกครั้ง
 
ทําไมนายถึงทําแบบนั้น?
 
ทําไมคุณถึงทิ้งฉันอา
 
ผู้หญิงที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมจําได้ว่าเธอเป็นใครเธอเป็นคนเดียวที่ผมปล่อยให้พวกมอนสเตอร์กินในดันเจี้ย
 
นฝึกสอน ผมเชื่อว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทิ้งเธอไว้เพื่อช่วยเหลือตัวเอง แต่ผมไม่เคยลืมเธอได้เธอที่เลือกจะให้ความสําคัญกับน้ําดื่มและอาหารแทนการหลบหนี
 
ผมบอกตัวเองอย่างนั้นเพื่อคลายความกังวลแต่ผมก็รู้สึกเสียใจอยู่เสมอ
 
“สถานการณ์ตอนนี้คืออะไรกัน…?”
 
ผมไม่สนใจว่าเธอกําลังเข้าใกล้ผม โดยมีลําไส้ของเธอที่กําลังตกลงสู่พื้นความทรงจําที่เธอถูกกินโดยมอนสเตอร์ยังคงฉายอยู่ในความคิดผม
 
ผมขมวดคิ้ว แต่ผมก็ไม่ได้หวาดกลัว
 
ผมรู้อยู่แล้ว
 
“นี่เป็นของปลอม
 
มันเจ็บ มันเจ็บมาก… ฉันคิดว่าแกจะช่วยฉัน… แต่แกกลับหันหลังให้
 
“ไอ้สารเลว”
 
นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่น่าเกลียด
 
“ปาร์คฮเยยอง…”
 
แม้แต่เสียงของปาร์คฮเยยองที่เสียชีวิตเพราะจองฮายันก็ดังก้องอยู่ในหู
 
เมื่อเธอปรากฏตัว แขน ขาของเธอถูกตัดออก และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ผมรู้ว่าความแค้นนี้เกิดจากการที่ผมไม่เลือกที่จะช่วยเหลือเธอว้
 
แน่นอน ในกรณีของฮเยยองผมสามารถช่วยเธอได้
 
แต่ถึงยังไงก็ตาม..
 
“ผมไม่ควรรู้สึกผิด
 
แกมักจะปกป้องตัวเองด้วยความคิดเหล่านั้น มันเป็นทางเลือกที่สมเหตุผล ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ นี่เป็นตัวเลือก ที่สมเหตุสมผลที่สุดสําหรับฉัน แกเป็นมนุษย์ที่ไม่ควรมีตัว ตนอยู่ในโลกใบนี้
 
“เธอมีสิทธิ์พูดแบบนั้นกับฉันเหรอ?”
 
ตอนนั้นเองที่จองจินโฮปรากฏตัว เมื่อเห็นเขาชักดาบขึ้นปาดคอตัวเอง นั้นทําให้ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย
 
มันไม่ต่างหรอก เราเป็นคนประเภทเดียวกัน เราเห็นแก่่ตัวและโลภมากซอกรูตายเพราะเขาจําเป็นจริง ๆ เหรอ?
 
ตอนนี้เองคนที่ขันฮียองฆ่าก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้ที่เกี่ยวข้องกับผมกําลังแสดงตัวที่ละคน
 
“นี่คือคําสาปที่พวกเขาพูดถึงหรือเปล่า?
 
ผมไม่คิดว่าคนอื่นจะเห็นสิ่งที่ผมเห็น มันเป็นเพียงแค่ลางสังหรณ์แต่ผมรู้สึกเหมือนภาพลวงตามีความหมายสําหรับ ผมที่จะมองเห็นสิ่งต่างๆหรือคนที่ผมเกลียดชังมากที่สุด
 
ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดในตัวมันทําให้ผมประหม่าและรู้สึกไม่ดี แกฆ่าเรา
 
“หุบปาก” ผมอุทาน ผมรู้สึกรําคาญ ณจุดนี้
 
แกพึ่งพาการหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองเท่านั้นแกมันขี้ ขลาด
 
“มันมีอะไรผิดกับการหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง? มนุษย์ถูกออกแบบให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ผมตอกกลับ
 
แต่แกก็รู้สึกผิด
 
“มันเป็นความรู้สึกที่ผมสามารถมีได้ แต่ผมไม่เสียใจ” ผมพูดอย่างเย็นชา
 
แกเลวร้ายยิ่งกว่าขยะ
 
“พูดได้แค่นั้นเหรอ? ความจริงก็คือผมเป็นเพียงคนเดียวที่มีชีวิตรายและพวกคุณทุกคนไม่ใช่ ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนมัน ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกผมก็จะทําเช่นเดียวกัน” ผม ตอบอย่างหนักแน่น
 
สักวันแกจะอยู่กับพวกเราที่เหลือ
 
“คุณสามารถขอได้มากเท่าที่ต้องการ”
 
วิสัยทัศน์ของผมเริ่มสดใสขึ้นมาก ผู้ที่มองมายังผม ด้วยใบหน้าเคียดแค้นเหล่านั้นเริ่มกระจายไปอย่างช้า ๆ และการดูหมิ่นของพวกเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้นส่วนผมกําลังเงียปลง
 
ผมรู้สึกไม่ยินดีที่ได้เห็นศพของผู้ที่สมควรตายร่างกายของผมเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ขาของผมเริ่มสั่นและริมฝีปากของผมแห้งผาก
 
“ของปลอม… ทุกอย่างเป็นของปลอม…”
 
แกคิดเหมือนกันใช่ไหม? นี่เป็นของปลอมเหรอ?
 
“หุบปาก
 
แม้หลังจากที่ผมกลับสู่คโลกวามเป็นจริง เสียงต่างๆก็ยังไม่หายไปจากหัวผม
่ ่
“บ้าเอ๊ย
 
แกฆ่าเรา
 
บ้าเอ๊ย
 
แกฆ่าเรา แก!
 
เวร…
 
สิ่งนี้ทําให้ผมได้รับความเสียหายทางจิตใจมากกว่าที่คาดไว้ขณะที่ผมเริ่มหอบหายใจอย่างหนัก ผมรู้สึกว่ามีคนมาตบ ไหล่จนผมสะดุ้งขึ้น
 
“กลับมาเดี๋ยวนี้”
 
“นายสบายดีไหม?”
 
เมื่อผมรู้ว่าเป็นนั่นเป็นคิมฮยอนซอง ผมก็เริ่มผ่อนคลาย
 
ใช่ ทั้งหมดนั้นเป็นของปลอม ผมต้องกลับสู่ความเป็นจริง
 
“อ่า.. ฉันสบายดี”
 
คิมฮยอนซองได้ส่งพลังเวทย์เล็กน้อยมาทางผม
 
“คนอื่น ๆ
 
ทุกคนคงผ่านสิ่งเดียว เพียงแค่มีภาพลวงตาต่างกัน ตามที่คาดไว้สภาพแวดล้อมที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏขึ้น
 
“เอ่อ…”
 
ผมเห็นคิมเยริตัวสั่นและเอามือจับตัวเองไว้อย่างบ้าคลั่งราวกับเธอกําลังกําจัดอะไรบางอย่าง ไม่สิ ดูเหมือนว่าเธ อกําลังพยายามผลักใครก็ตามที่เข้าใกล้เธอออกไป
 
“หยุด… หยุดนะ แม่… แม่! ช่วยฉันด้วย! แม่ ช่วยฉันด้วย ได้โปรด…”
 
เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ผมได้ยิน เธอคงหวนนึกถึงความทรงจําที่เธอมีในสลัม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน
 
ในขณะเดียวกันปาร์คด็อกกกําลังหมอบอยู่ เมื่อผมเห็นเขาตัวสั่นโดยไม่พูดอะไร ผมพยายามจินตนาการถึงสิ่งที่เขาเห็น
 
ซันท้ายที่สุดยองก็ร้องไห้เช่นกัน เธอไม่ได้กรีดร้องแต่มีเลือดไหลลงมาจากปาก ดูเหมือนว่าเธอกําลังกัดริมฝีปากแน่น
 
แน่นอนว่าคนที่แสดงท่าทางที่เข้าใจยากที่สุดในหมู่พวก
 
เขาคือจองฮายัน
 
“ฉันเกลียดมัน! ฉันเกลียดมันมาก. ได้โปรดเถอะพี่คะ… พี่คะพี่!”
 
“ฉ-ฉันขอโทษ ฉันทําผิดทุกอย่าง อย่านะ ได้โปรด… ฉันจะทําให้ดีขึ้นในอนาคตได้โปรดอย่าโยนทิ้งฉันไป ได้ โปรด…”
 
เธอบ้าไปแล้ว
 
พูดตามตรงผมรู้สึกเหมือนสถานการณ์ตอนนี้ของเธอร้ายแรงน้ําตาของเธอไหลลงมาและเล็บของเธอเปื้อนไปด้วย เลือด เธอฉีกเนื้อด้วยมือของตัวเองเมื่อเห็นว่าผมของเธอบางลงดูเหมือนว่าเธอก็ทิ้งผมบางส่วนด้วยเช่นกัน
 
“ไม่นะ…”
 
“อย่าทําแบบนั้นกับฉัน อย่าทําอย่างนั้นนะคะพี่ ฉันขอโทษค่ะ… ฉันเกลียดสิ่งนี้!ฉันเกลียดมันมาก!”
 
ผมไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เธอเห็น คนอื่น ๆ ทั้งหมดแสดงสีหน้าสับสนคล้ายกันพวกเขากําลังติดอยู่ในภาพลวงตาของตัวเอง
 
แม้ผมจะเห็นคนตื่นขึ้นมาได้กลางคันแต่คนส่วนใหญ่ก็ล้มลงและกรีดร้อง ความสับสนปรากฏชัดจากรูป ลักษณ์ภายนอกของพวกเขา
 
ลีซังฮีกําลังยุ่งกับการขอโทษใครสักคนที่เธอพบ
 
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉัน”
 
ผมเดาได้ว่าเธอกําลังเห็นอะไรอยู่ เธอทําให้เพื่อนสมาชิกในกิลด์ผิดหวังเนื่องจากเธอกังวลเกี่ยวกับปาร์ตี้ที่ตกอยู่ ในอันตรายมาโดยตลอดผมลป
 
ฮวังจองยอนที่กําลังร้องไห้เงียบ ๆ ก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เธอมองไปรอบ ๆด้วยความตื่นตระหนก
ยกเว้นท้ายที่สุดยอนซอง คนส่วนใหญ่ที่ตื่นขึ้นคือผู้มีค่า สติปัญญาสูงพวกเขามีความแตกต่างกันไปตามบุคคล แต่ ความคล้ายคลึงกันในด้านค่าสติปัญญานั้นแตกต่างใน กรณีของจองฮายันนั้นอาจเป็นเรื่องแปลกประหลาด เนื่องจากเธอเป็นคนเดียวที่มีค่าสติปัญญาสูง แต่ยังติดอยู่ในภาพหลอนของตัวเอง
 
“นั่นเป็นเพราะจิตใจของเธอไม่มั่นคง
 
“ฮยอนซองเกิดอะไรขึ้น?”
 
“ฉันก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน”
 
“มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?”
 
“ฉันไม่คิดว่าเราอยู่ที่นี่นานนัก แต่ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ….”
 
มันรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเมื่ออยู่ในภาพหลอนเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลา เพียงครู่เดียว
 
แน่นอน ในกรณีของตัวผผมเอง ผมตัดสินใจแก้ไขสถานการณ์แทนที่จะไขว่คว้า หลังจากลบคําถามที่ค้างอยู่ในหัว ผมก็พูดขึ้นอีกครั้ง
 
“พวกเขาจะตื่นมาได้ยังไง?”
 
“เป็นการดีที่สุดที่จะใส่พลังเวทย์ลงไปอย่างช้า ๆ พลังศักดิ์สิทธิ์จะมีประสิทธิภาพมากกว่า แต่ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้านายเน้นไปที่การช่วยฮายันอันดับแรก”
 
“อา… แน่นอน”
 
จากนั้นคิมฮยอนซองก็ก้าวไปหาซันฮียอง โดยตัดสินใจว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยเธอออกมา ฮวังจองยอน คิดแบบเดียวกันเธอเดินเข้าไปหานักบวชในปาร์ตี้เธอ
 
ทันทีที่ผมจัดการจิตใจให้ปลอดโปร่งความรู้สึกแปลกๆก็หายไปจากร่างผม
 
ผมก็ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาจองฮายัน
 
“ฉันต้องฆ่า…”
 
เธอกําลังพูดถึงอะไร
 
“ฉันจะฆ่าทั้งหมดทุกคน… ฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดด้วยวิธีนี้ฉันสามารถเป็นหนึ่งเดียวของพี่ได้ใช้ถูกต้องฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมด”
 
จองฮายันยังคงพึมพําด้วยน้ําเสียงที่เบาเกินกว่าใครจะได้ยินผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไรจากการ เป็นหนึ่งเดียว แต่ แน่นอนว่ามันฟังดูน่ากลัวเมื่อผมเข้าใกล้อย่างเงียบ ๆ เพื่อผลักเวทมนตร์ของตัวเองผมรู้สึกว่าจองฮายันค่อย ๆ ตื่นขึ้น
 
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมกระซิบข้างหูเธอ
 
ผมรู้จักจองฮายัน เธอก็คงจะหลุดพ้นจากมันในไม่ช้า และจากความคาดหวังของผม เธอจะทําได้ การหายใจที่ห ยาบกร้านของเธอค่อย ๆ เสถียรขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างกายของ เธอหยุดสั่น ผมรู้ว่าเธอจะสัมผัสถึงมันได้ไม่ช้าก็เร็ว
 
จากนั้นจองฮายันก็มองมาทางผม
 
“พี่คะ?” ฮายันถามและเอียงศีรษะของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอยังฟื้นตัวจากการตื่นอย่างกะทันหัน
 
“เธอสบายดีไหม?” ผมถามด้วยน้ําเสียงกังวล
 
“ค-คะ….พี่…” เธอตอบ
 
“หรือ?”
 
จองฮายันกอดแน่นจนผมรู้สึกหายใจไม่ออก แต่ผมไม่สามารถสลัดเธอออกไปได้
 
“พี่พี่คะ พี่”
 
เธอยังคงเรียกหาผม
 
“ใช่ ฉันอยู่ที่นี่แล้วฮายัน”
 
ทันทีที่ผมพูดแบบนั้น จองฮายันก็สะอื้น มันรู้สึกเหมือนการดูแลเด็กที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่นัก
 
ท้ายที่สุดแกก็จะโยนเธอทิ้บงไป
 
แม้เสียงจะไม่เคยทิ้งจากผมไป แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่ผมจะเพิกเฉยต่อพวกมันนี่คือผลจากคําสาป
 
มันไม่ใช่ผลของคําสาป มันเป็นเสียงที่ได้ยินจากหัวใจแกเอง
 
บางทีผมอาจไม่ใช่คนเดียวที่ได้ยินเสียงในหัวแม้ว่าคนอื่น ๆ จะตื่นขึ้นแล้วแต่พวกเขาก็ยังพูดกับตัวเองต่อไป
 
สุดท้ายจะไม่มีใครอยู่เคียงข้าง แกจะโยนมันทิ้งไป สักวันหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จะมองแกด้วยสายตารังเกียจ สัก วันหนึ่ง
 
“นี่เป็นที่จริง ๆ ใช่ไหมคะ?” ฮายันถาม
 
“ใช่ ฉันเอง” ผมตอบ
 
“คือพี่จริง ๆ …” เธอกล่าว การแสดงออกทางสีหน้าของเธอเปลี่ยนจากความทุกข์เป็นความหวังในทันที
 
“ใช่ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง”
 
จองฮายันพูดอย่างกังวล เพื่อพยายามให้แน่ใจว่านี่เป็นผมจริงไม่ใช่แค่ภาพลวงตาอีกต่อไปมันทําให้ผมสงสัยว่าเธอได้ยินเสียงแบบไหนในหัว
 
ผมกลืนน้ําลาย ขณะที่มองลงไปที่จองฮายัน
 
“มันรู้สึกไม่ถูกต้อง
 
อาการของจองฮายันดูเหมือนจะไม่คงที่เกินไป
 
อันที่จริง เธอดูเหมือนระเบิดที่สามารถจุดชนวนได้ทันที