The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 883-884

ตอนที่ 883 ความตายของเหยาซื่อ
　　ตอนที่883 ความตายของเหยาซื่อ
　　มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยมีความชัดเจนสำหรับเหยาซื่ออย่างไรก็ตามมันทำให้ใบหน้าของเสี่ยวหยาเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย นางมักจะเชื่อว่าเหยาซื่อเสียสติและเป็นบ้าไปเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงทำตัวเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อ แต่เมื่อไม่นานมานี้เองที่นางค้นพบว่าเหยาซื่อไม่ได้มีความผิดปกติอะไรเลยแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงว่าเหยาซื่อเลือกที่จะหลีกเลี่ยงบางอย่างและไม่ต้องการที่จะยอมรับความจริง นี่คือสิ่งที่ทำให้สถานการณ์วันนี้
　　เหยาซื่อผลักเสี่ยวหยาบนโอ่งบรรจุน้ำที่อยู่ด้านข้างเพื่อปีนขึ้นไปบนกำแพงนางลังเลเล็กน้อยเมื่อนางพยายามออกไปจับเหยาซื่อ “ท่านฮูหยิน ไปด้วยกันเจ้าค่ะ ! ในสถานการณ์ปัจจุบันหากท่านอยู่ข้างหลัง เป็นไปได้มากว่าจะไม่มีผลลัพธ์ที่ดี ท่านและเฟิงเฟิงจินหยวนไม่ใช่คู่แต่งงานอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องยึดติดอยู่กับตระกูลเฟิง ท่านฮูหยินไม่ต้องเป็นห่วงเสี่ยวหยา ข้าจะไม่ทำให้ท่านเดือดร้อนไปด้วย ไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงกันเถิดเจ้าค่ะ หลังจากนั้นท่านสามารถไปหาองค์ชายเก้า พระองค์เป็นคู่หมั้นขององค์หญิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พระองค์ไม่ควรมีปัญหากับมารดาขององค์หญิง”
　　เสี่ยวหยาขอร้องอย่างหมดท่าและมีความรู้สึกที่แท้จริงบางอย่างรวมอยู่ด้วยเป็นเพียงความหวังที่เหยาซื่อสามารถพานางไปที่ซวนเทียนหมิง เช่นนั้นนางอาจมีทางออกอื่น
　　แต่เหยาซื่อส่ายหน้าของนางอย่างช้าๆ สีหน้าของนางเริ่มแสดงความโกรธออกมา นางกล่าวว่า “ข้าจะไม่ไป แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฟิงมาเป็นเวลานาน แต่ผลลัพธ์ในวันนี้ส่วนหนึ่งเกิดจากข้า ถ้าไม่ใช่เพราะข้ายืนกรานที่จะมาที่นี่ เราอาจไม่ต้องมาภาคใต้ก็ได้ เราต้องชดใช้ความผิดของตนเอง ข้าต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ซึ่งเกิดจากการตัดสินใจของข้าเอง ไปเร็ว ! แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่บุตรสาวของข้าก็ตาม เจ้ามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับบุตรสาวของข้า ข้าไม่ต้องการลากเจ้าเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ เป็นเด็กดี ไปซะ ในอนาคตอยู่ให้ห่างจากการทะเลาะของราชสำนัก ตามสถานที่ที่ดี และใช้ชีวิตที่ดี อย่ากลับมาในน่านน้ำโคลนเหล่านี้ เจ้าเข้าใจใจหรือไม่ ? ออกไปเร็ว ! ”
　　ขณะที่นางกล่าวนางก็ขยับเท้าของเสี่ยวหยา แม้กระนั้นในเวลานี้ก็ได้ยินเสียงตะโกนและเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ เหยาซื่อหันกลับมาด้วยความกลัว และเห็นว่าจื่อหลิงเทียนได้นำเจ้าหน้าที่เข้าไปในสนามหลังบ้านแล้ว นอกเหนือจากเจ้าหน้าที่ของทางการแล้ว ยังมีคนที่ดูเหมือนทหาร ด้วยท่าทางที่เยือกเย็น, พวกเขามองไปที่เสี่ยวหยาผู้ปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วกล่าวเสียงดัง “อย่าปล่อยให้นางหนีไปได้ ! จับนางมา ! ”
　　เสียงตะโกนเรียกสติเหยาซื่อกลับมาโดยไม่ต้องกังวลอะไรเลยนางรีบผลักเสี่ยวหยาและกล่าวว่า “ไปเร็ว ! กระโดดลงไป ข้าจะถ่วงเวลาไว้ วิ่งเร็ว ! ”
　　เสี่ยวหยาไม่สนใจสิ่งอื่นใดนางไม่สามารถชักชวนเหยาซื่ออีกต่อไปได้ และทหารได้มาใกล้จะถึงตัวนางแล้ว จื่อหลิงเทียนมองมาด้วยสายตาที่เหมือนกับจะฆ่าคน และแม้แต่เฟิงจินหยวนก็ถูกจับกุมโดยคนที่เขานำมา ถ้านางไม่ได้วิ่งตอนนี้ นางจะยอมแพ้ในชีวิต
　　เสี่ยวหยายิ้มกัดฟันและกระโดดลงมาจากกำแพง เหยาซื่อมองการหลบหนีของนางขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมา แม้ว่านางจะรู้ชัดเจนว่าไม่ใช่บุตรสาวของนาง แต่ใบหน้านั้นก็เหมือนกันทุกประการ
　　นางหันกลับมามองทหารที่วิ่งมานางกางแขนกั้น นางก็เหมือนแม่ไก่ตัวหนึ่งที่ปกป้องบุตรของนาง จากนั้นนางก็กล่าวเสียงดัง “ไม่มีใครทำร้ายบุตรสาวของข้าได้ ! หากเจ้าต้องการจับคนทำผิด เฟิงจินหยวนและข้าอยู่ที่นี่ทั้งคู่ บุตรสาวของข้าไม่รู้เรื่อง ! ”
　　พวกทหารเป็นคนหยาบกระด้างพวกเขาจะจัดการเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร พวกเขารู้แต่เพียงว่าพวกเขาเคยเป็นยามประจำคฤหาสน์ของเจ้าเมือง แต่เป็นเพราะครอบครัวสามคนนี้มาที่หลานโจวพร้อมกับองค์หญิงตัวปลอมที่ใต้เท้าจื่อพามา นี่คือสิ่งที่ทำให้คฤหาสน์ของเจ้าเมืองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ พวกเขาถูกขังอยู่ในคฤหาสน์เป็นเวลาหลายวันและสะสมความโกรธที่ไม่สามารถระบายได้ เมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะจับครอบครัวขององค์หญิงตัวปลอม พวกเขาถูมือของพวกเขาโดยไม่คาดคิด
　　มีคนก้าวไปข้างหน้าและจับเหยาซื่อแล้วด่า”เจ้าฮูหยินชั่วช้า ! ระหว่างเจ้ากับเจ้าหน้าที่ เจ้าจะทำอะไรได้ องค์หญิงตัวปลอม นั่นเป็นความผิดทางอาญาอย่างแท้จริง คนที่เราต้องจับคือนาง ถอยไป ! ”
　　หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็โยนเหยาซื่อไปทางด้านข้าง เหยาซื่อถูกโยนลงไปในต้นไม้และหยุดไอไม่ได้ แต่นางยังคงทนความเจ็บปวดและรีบไปข้างหน้าอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคนผู้นั้นปีนขึ้นไปบนโอ่งน้ำแล้ว มือข้างหนึ่งข้ามกำแพงไป ใครจะรู้ว่านางจะกล้าวิ่งไปกอดขาของคนผู้นั้น แล้วลากเขาลงมา
　　ทหารได้แต่กล่าวอยู่ด้านหลังว่า“ท่านฮูหยินเหยา คนที่หนีไปไม่ใช่บุตรสาวของท่าน นางโกหกท่านตลอดเวลา นางเป็นตัวปลอม”
　　แต่เหยาซื่อจะรู้สึกยังไงที่ได้ยินเรื่องนั้นนางรู้ว่าเสี่ยวหยาเป็นตัวปลอม แต่นางก็ยังต้องการปกป้องชีวิตของเสี่ยวหยา ชายร่างใหญ่ถูกลากลงมา และเหยาซื่อได้กลับสู่ตำแหน่งเดิม ปิดกั้นถังเก็บน้ำ ไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้
　　จื่อหลิงเทียนหายไปหากสิ่งต่าง ๆ ยังคงเป็นเช่นนี้องค์หญิงตัวปลอมก็จะหนีไปได้ ! ดังนั้นเขาจึงตะโกนด้วยความโกรธว่า “เจ้าล้มเหลว เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะจัดการผู้หญิงคนเดียวได้ ! ถ้านางหลบหนีไปได้ในวันนี้ พวกเราคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ ! ”
　　ด้วยความตกใจของสถานการณ์ความเป็นและความตายเจ้าหน้าที่ก็เป็นกังวล มือของหลายคนเอื้อมไปลากเหยาซื่อ อย่างไรก็ตามเหยาซื่อยังคงอยู่บนถังเก็บน้ำพยายามอย่างยิ่งที่จะซื้อเวลาให้เสี่ยวหยาหนีไปไกลกว่านี้ ทหารโกรธมาก และหนึ่งในนั้นดึงดาบออกมาจะแทงเหยาซื่อ
　　ทหารด้านหลังเห็นฉากนี้และตะโกนเสียงดัง“หยุด ! ” เขาช้าไป ทหารคนนั้นแทงหลังของเหยาซื่อ ปลายดาบทะลุหน้าท้อง ในเวลานี้ทหารตอบสนองโดยไม่รู้ตัวต่อเสียงตะโกน “หยุด” ดาบที่เพิ่งถูกแทงถูกดึงออกมา เลือดไหลออกมาและย้อมพื้นทันที
　　เฟิงจินหยวนตกตะลึงด้วยความกลัวเมื่อเห็นเหยาซื่อล้มลงบนพื้น เขาต้องการที่จะเข้าไปดู แต่เขายังคงถูกจับตัวไว้ เขาทำได้แค่ตะโกน “เหยาซื่อ ! ลุกขึ้นมา ! เจ้าจะตายไม่ได้ ! ”
　　ทหารที่จับเขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะจับเฟิงจินหยวนอีกต่อไปและปล่อยตัวเฟิงจินหยวนเขารีบพุ่งไปหาเหยาซื่อในไม่กี่ก้าว และไม่ลังเลที่จะมาประคองนางขึ้นมาและกอดนางไว้
　　เหยาซื่อยังมีชีวิตอยู่อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถต่อสู้กับรัศมีแห่งความตายที่ล้อมรอบนางไว้ได้ ราวกับว่านางไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ แม้กระทั่งรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง นางมองที่เฟิงจินหยวนราวกับว่านางกลับไปยังช่วงเวลาที่นางพึ่งแต่งงาน เฟิงจินหยวนเป็นบัณฑิตที่สอบได้คะแนนสูงสุดและฉลาดพอที่จะได้รับการยกย่องจากฮ่องเต้ เมื่อนางเห็นเฟิงจินหยวนถูกแห่ไปตามถนนในฐานะจอหงวน นางเห็นเขาจากที่ไกล ๆ และรู้สึกชอบ
　　มันเป็นเฟิงจินหยวนซึ่งเป็นคนแรกที่จะแต่งงานในขณะที่เขาสอบถามฮ่องเต้เกี่ยวกับบุตรสาวคนเดียวของตระกูลเหยา แต่ต้องบอกว่าตระกูลเหยาไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานกับเฟิงจินหยวนโดยเฉพาะเหยาเซียน หลังจากตรวจสอบฮูหยินผู้เฒ่า เขามีความคิดแน่วแน่ที่จะการปฏิเสธ แต่เป็นเหยาซื่อซึ่งขอร้องให้บิดาของนางเห็นด้วย นางยังบอกด้วยว่าไม่ว่าตระกูลเฟิงปฏิบัติต่อนางอย่างไร นางก็จะไม่เสียใจและนางจะจัดการกับมันอย่างเหมาะสม
　　นางขู่ว่าจะฆ่าตัวตายและไม่มีอะไรที่เหยาเซียนสามารถทำได้ เขารักบุตรสาวของเขาและทำได้เพียงเห็นด้วย ไม่ว่าในกรณีใด เขาคิดว่าตระกูลของเขาจะสามารถคงอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างมั่นคง เขาจะมอบสินเดิมให้นางมากขึ้น หากตระกูลเฟิงมีมโนธรรม พวกเขาจะไม่ทำร้ายบุตรสาวของเขา เช่นนี้เหยาซื่อจึงได้แต่งงานกับตระกูลเฟิง แต่ใครจะรู้ว่าตระกูลเฟิงจะเป็นสถานที่ที่อันตราย ทุกคนรู้วิธีกินคน
　　นางเสียใจนางเคยรู้สึกสิ้นหวัง ในขณะที่ดำรงตำแหน่ง ด้วยพระราชโองการที่บุตรสาวของนางร้องขอ ทำให้นางได้หย่าร้างกับเฟิงจินหยวน นี่เป็นการตัดความสัมพันธ์และความรู้สึกของพวกเขาในฐานะคู่รัก แต่ตอนนี้นางกำลังจะตายและนางแทบจะหายใจไม่ออก นางไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไป ทันใดนั้นนางก็นึกถึงสองสามปีแรกหลังจากแต่งงานกันแล้ว เฟิงจินหยวนปฏิบัติต่อนางอย่างดี
　　เหยาซื่อเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเฟิงจินหยวนคนผู้นี้มีอายุมากและกลายหดหู่มากขึ้น แม้กระนั้นนางยังสามารถเห็นภาพอดีตของจอหงวน นางอ้าปากหอบหายใจและกล่าวเบา ๆ ว่า “ครั้งหนึ่งข้ารักเจ้ามาก” อย่างไรก็ตามนางกล่าวอย่างไร้จุดหมาย “น่าเสียดายที่เจ้าไม่ได้รักข้า”
　　หลังจากพูดอย่างนี้นางไม่ได้มองเฟิงจินหยวนอีกต่อไป แล้วหันมาสนใจทหารที่รวมตัวกัน จากนั้นนางก็โบกมือให้หนึ่งในนั้น
　　บุคคลนั้นมีการแสดงออกทางสีหน้าขอโทษเขานั่งยอง ๆ และกล่าวกับนางว่า “ท่านฮูหยินเหยา ก่อนที่จะมา พระองค์สั่งห้ามทำร้ายท่านมากที่สุด แต่…ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้ ! ”
　　เหยาซื่อไม่กังวลว่านางจะมีชีวิตหรือตายนางแค่พยายามจะกล่าวกับผู้ประสานงาน “บอกพระองค์ให้ส่งข้อความถึงอาเฮง แค่บอกว่า…แค่บอกว่าข้า… ข้าทำให้นางผิดหวัง หากมีชีวิตต่อไป นางไม่ควรจะเป็นบุตรสาวของข้า ข้า…ไม่คู่ควร”
　　เมื่อคำว่า“ไม่คู่ควร” ออกมาจากปากของนาง สายตาของเหยาซื่อดูเลื่อนลอย นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและไม่มีใครรู้ว่านางกำลังมองอะไรอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงอยู่ เมื่อนางสูดลมหายใจสุดท้ายของนาง เฟิงจินหยวนได้ยินเสียงพึมพำของนาง “ข้าเห็นอาเฮง…”
　　ในที่สุดนางก็หยุดหายใจและหลับตาน้ำตาของนางร่วงลงและประกาศจุดจบของชีวิตนี้
　　เฟิงจินหยวนหลับตาของเขาด้วยน้ำตาสองหยดบนใบหน้าของเขาจนถึงตอนนี้จากเฉินซื่อ เฟิงจื่อเฮา เฟิงเฉินหยู จินเฉิน มารดาของเขา และคังอี้ เขาต้องเห็นอีกคนกี่คนที่ตายไป ? สำหรับคฤหาสน์ขนาดใหญ่ เขาแทบไม่เหลือครอบครัว ตอนนี้เหยาซื่อตายแล้ว…แล้วเขาล่ะ ?
　　สถานการณ์ช่างน่าสิ้นหวัง! สถานการณ์ช่างน่าสิ้นหวังเหลือเกิน !
　　เฟิงจินหยวนถอนหายใจเงียบๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขากล่าวกับจื่อหลิงเทียน “อย่าทำเป็นเก่ง ! ข้าถูกทอดทิ้งโดยองค์ชายแปด และเจ้าก็เหมือนกัน เจ้าและข้าไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าตัวหมากที่ใช้แล้วทิ้ง 2 ตัวขององค์ชายแปดเท่านั้น หากเรามีประโยชน์ เราจะถูกใช้ ถ้าไม่มีประโยชน์ เราจะถูกทิ้ง พระองค์ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย อย่าคิดว่าการที่ช่วยองค์ชายเก้าจับข้าแล้วจะทำให้โทษของเจ้าเบาลง ข้าเข้าใจว่าองค์ชายดีเกินไป ข้าจะบอกเจ้าว่ามันเป็นไปไม่ได้ ! พระองค์ไม่เคยเป็นคนที่รักษาคำพูดของพระองค์ พระองค์ไม่เคยทำอะไรอย่างมีระเบียบ และพระองค์จะทำทุกอย่างที่พระองค์พอใจ คำสัญญาใด ๆ ที่ให้ไว้ล่วงหน้านั้นเป็นสิ่งที่คุ้มค่า ! ยิ่งกว่านั้นคนที่เจ้าฆ่าในวันนี้คือเหยาซื่อ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหยาซื่อคือใคร นางเป็นมารดาที่แท้จริงขององค์หญิงจี่อัน! นางเป็นบุตรสาวคนเดียวของหมอเหยาเซียนในเมืองหลวง ! แม้ว่าองค์ชายเก้าจะให้อภัยเจ้า ตระกูลเหยาจะไม่ให้อภัยเจ้า จื่อหลิงเทียน เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน ! สำหรับข้า…”
　　ในท้ายที่สุดความหวังในการมีชีวิตของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเฟิงจินหยวนปล่อยเหยาซื่อแล้วยืนขึ้น แล้วกล่าวกับเจ้าหน้าที่และทหารว่า “เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ แม้ว่าข้าจะไม่ใช่เสนาบดีฝ่ายซ้ายอีกต่อไป แต่ข้ายังเป็นบิดาขององค์หญิงจี่อัน และข้ายังมีบุตรสาวอีกคนในเมืองหลวงซึ่งเป็นว่าที่พระชายาขององค์ชายห้า ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เจ้าไม่มีสิทธิ์ฆ่าข้า”
　　แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะไม่พูดเหตุผลนี้แต่ทหารก็เข้าใจอย่างชัดเจน นอกจากนี้ซวนเทียนหมิงยังมีคำสั่งให้นำเฟิงจินหยวนและเหยาซื่อไปยังเมืองชาปิง พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอันตรายใด ๆ กับสองคนนี้ พวกเขาจะทำให้พวกเขาตกใจเล็กน้อย ส่วนที่สำคัญที่สุดคือการจับองค์หญิงจี่อันตัวปลอม เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น นางอาจถูกฆ่าตาย ซวนเทียนหมิงได้กล่าวว่าพวกเขาเพียงแต่ต้องตัดหัวไปให้เขาดู
　　แต่ตอนนี้เสี่ยวหยาหนีไปแล้วพวกเขาส่งคนไปตามล่าแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าจะจับได้หรือไม่
　　เหยาซื่อตายไปแล้วนางถูกเจ้าหน้าที่ฆ่าคนต่อหน้าต่อตาพวกเขา เรื่องนี้…พวกเขาจะอธิบายได้อย่างไร
ตอนที่ 884 เจ็บปวดที่หัวใจ ?
　　ตอนที่884 เจ็บปวดที่หัวใจ ?
　　ในที่สุดทหารก็ตัดสินใจมัดเฟิงจินหยวนและพาเขาไปที่เมืองชาปิงส่วนเหยาซื่อ พวกเขาไปที่ร้านโลงศพทันทีและเอาร่างของนางใส่ไว้ในโลงแล้วพานางไป
　　จื่อหลิงเทียนตกใจกับคำพูดของเฟิงจินหยวนนอกจากการเสียชีวิตของเหยาซื่อแล้ว เขาก็ตระหนักว่านี่เป็นจุดจบที่แท้จริงสำหรับเขา ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นขณะที่ตัวสั่นและรอการลงโทษ
　　ทหารไม่รู้ว่าเขาจะถูกลงโทษแบบใดดังนั้นพวกเขาจึงมัดเขาไว้ด้วยและนำพวกเขาทั้งหมดไปยังเมืองชาปิงรวมถึงเจ้าหน้าที่ที่ฆ่าเหยาซื่อ
　　เฟิงจินหยวนถือได้ว่ามีมโนธรรมก่อนที่จะทำร่างของเหยาซื่อใส่โลง เขาก็วางนางใส่โลง เขายังจัดแต่งทรงผมของนางและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แม้แต่หมอก็ถูกขอให้รักษาแผลบนหน้าอกของนางเพื่อไม่ให้เลือดออกตลอดเวลา จากนั้นเขาก็ปิดฝาโลงเอง
　　การกระทำเหล่านี้ทำด้วยความจริงใจและแม้แต่ทหารที่เฝ้าดูก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงสะอื้น
　　เมื่อพวกเขาออกเดินทางเฟิงจินหยวนก็ถูกมัดอีกครั้ง และเขาก็เดินตามโลงศพของเหยาซื่อ ความคิดในใจของเขาสับสนวุ่นวายอย่างมาก และความรู้สึกเสียใจที่ฝังลึกอยู่ในตัวเขา ขณะที่น้ำตาไหลรินอย่างไม่รู้จบ
　　ทำไมเขาจึงโง่เขลาเช่นนี้? ! เขาพยายามสร้างปัญหาให้กับเหยาซื่อและเฟิงหยูหลายครั้ง และเขาไม่สนใจคำแนะนำใด ๆ ที่ได้รับ ราวกับว่าดวงตาของเขาถูกปกปิดและไม่สามารถมองเห็นความจริงได้ สำหรับใครบางคนที่เคยเป็นบัณฑิตที่ได้คะแนนสูงสุดในการสอบจอหงวน จิตใจของเขานั้นควรจะรู้จักผิดชอบชั่วดีมากที่สุด เขาโง่เขลาเช่นนั้นได้อย่างไรเมื่อจัดการเรื่องครอบครัวของเขาเอง ?
　　เฟิงจินหยวนมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าเขาอาจจะถูกครอบงำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามิฉะนั้นเขาจะเป็นคนดื้อรั้นได้อย่างไร
　　แต่โชคดีที่นอกจากเฉินหยูบุตรสาวที่เหลือของเขายังมีชีวิตอยู่ อาเฮง, เซียงหรู และเฟินได เด็กผู้หญิงเหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่ อันชิยังดีเช่นกัน สิ่งนี้ทำให้เขาพบความหวังเล็กน้อย เขาเป็นกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับนิสัยของเฟิงเฟินได เป็นไปได้ว่านางจะโกรธเคืองพี่รองของนางและพยายามจะฆ่าอีกฝ่าย แม้ว่าองค์ชายห้าจะปฏิบัติต่อเฟิงเฟินไดอย่างดี แต่ข้อกังวลก็คือการต่อต้านเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง
　　เฟิงจินหยวนรู้สึกกังวลเล็กน้อยและเขาต้องการกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อบอกเฟินไดว่าจริง ๆ แล้วนางจะต้องไม่สร้างปัญหาให้กับพี่รองของนาง ตระกูลเฟิงเหลือสมาชิกไม่มาก หากพี่สาวของเจ้าสามารถมีชีวิตที่ดีและมีปฏิสัมพันธ์อย่างกลมกลืน เจ้าจะยังคงมีอนาคตที่ดี เฟิงเฟินไดเป็นว่าที่พระชายาขององค์ชายห้า เขามองเห็นความรักที่จริงจังที่องค์ชายห้ารู้สึกต่อเฟิงเฟินได ตราบใดที่เฟิงเฟินไดไม่ได้ต่อต้านเฟิงหยูเฮง และตราบใดที่เฟิงเฟินไดสามารถยอมรับพี่รองได้อย่างจริงจัง แม้ว่าฝ่ายชายของตระกูลเฟิงจะเสียชีวิตไป ผู้หญิงก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจได้ มันจะไม่เป็นจุดที่เขาจะไม่สามารถรู้สึกสงบในนรก
　　ถูกต้องแล้วเฟิงจินหยวนรู้ดีว่าเขาใช้เวลาไม่นาน เขาเฉียดตายและการที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ เมื่อนึกถึงตอนนี้ ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเฟิงหยูเฮงไว้หน้าเขาในฐานะบิดาและอ่อนโยนมาก อย่างน้อยที่สุดนางก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อฆ่าเขา สำหรับเขา เขาไม่รู้ว่าจะรู้สึกขอบคุณอย่างไร เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้เฉียดตายเช่นนี้มาก่อนในขณะที่อยู่ในเมืองหลวง และมุ่งหน้าไปมาภาคใต้ คราวนี้เขาหนีไม่พ้นอีกแล้ว ตกไปอยู่ในมือขององค์ชายเก้า มีวิธีหลายวิธีที่เขาอาจตาย แน่นอนองค์ชายเก้าว่าจะไม่ผ่อนปรน
　　เฟิงจินหยวนถอนสายตาจากโลงศพและคิดกับตัวเองว่าเขาจะตายถ้าเขาต้องตาย เหยาซื่อเป็นฮูหยินใหญ่ของเขา หากเหยาซื่อตายในภาคใต้ หากได้ฝังเคียงคู่กันก็ค่อนข้างดีเช่นกัน อาจถือได้ว่าเป็นการรวมตัวใหม่ หากพวกเขาสามารถพบกันอีกครั้งในชีวิตหน้า เขาจะปฏิบัติต่อนางอย่างดี เขาจะไม่แต่งงานกับคนอื่น
　　ระหว่างทางจากมณฑลจี่อันถึงหลานโจวเฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าของนาง ดวงตาของนางปิดเพื่อพักผ่อน อย่างไรก็ตามเกิดความเจ็บปวดขึ้นที่หน้าอกของนาง ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีคนแทงนางด้วยมีดอย่างแรง มันมาทันทีและไม่มีการเตือนใด ๆ ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่นางทนไม่ได้ ขณะที่นางตกจากที่นั่งทันทีและกลิ้งไปที่พื้นรถ
　　เสียง”อันดัง” นี้ทำให้หวงซวนและวังซวนตกใจอย่างมาก แม้แต่บานซูผู้ซึ่งขับรถม้าก็หยุดรถทันทีและยกม่านขึ้นมองข้างใน เขาเห็นใบหน้าขาวซีดของเฟิงหยูเฮงทันทีและมือที่กุมแน่นอยู่ที่หน้าอกของนาง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
　　ทั้งสามช่วยเฟิงหยูเฮงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและวางนางลงบนที่นั่งของนางวังซวนลดที่นั่งลงหวังว่าจะให้เฟิงหยูเฮงนอนพักซักพัก บานซูถามอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้น ? ”
　　บ่าวรับใช้2 คนส่ายหัว ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หวงซวนกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูล้มลงกะทันหัน” หลังจากพูดแบบนี้นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงและพบว่าดวงตาของนางปิดสนิทและคิ้วของนางขมวดแน่น สีหน้าของนางเจ็บปวดมากและเหงื่อก็หยดลงมาจากหน้าผากราวกับว่าพวกมันเป็นลูกปัดน้ำ “คุณหนู” หวงซวนรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ในขณะที่ช่วยเช็ดเหงื่อออก นางค่อย ๆ เรียกเฟิงหยูเฮง “คุณหนูเป็นอะไรเจ้าค่ะ ? ”
　　ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นทนทำให้เฟิงหยูเฮงแทบจะหายใจไม่ออกราวกับว่ามีดที่ถูกแทงเข้าที่หน้าอกของนางถูกดึงออกมาในทันใดความรู้สึกแบบนี้เจาะความรู้สึกของนาง นางรู้สึกราวกับว่านางกำลังจะตาย สายตาของนางพร่ามัว และแม้ว่านางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะลืมตา แต่นางก็มองไม่เห็นอะไรเลย
　　เมื่อเจ็บมากที่สุดนางกลัวจริง ๆ มันราวกับว่าวิญญาณของนางกำลังจะถูกฉีกออกจากร่างกาย นางสงสัยด้วยซ้ำว่าร่างกายไม่ได้เป็นของนางและนางครอบครองมานานหลายปีแล้ว ในที่สุดร่างกายก็สามารถขับไล่วิญญาณของนางออกไปได้งั้นหรือ ? ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แม้ว่านางจะเป็นหมอเทวดา นางก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ นางได้แต่มองดูตัวเองตายอีกครั้ง
　　เสียงของหวงซวนเรียกทำให้นางรู้สึกถึงอาการที่เกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยและนางสามารถทำให้ตัวเองสงบลงได้ นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ นอกจากบานซูและวังซวนจะเรียกนางไม่หยุด ร่างกายของนางก็เริ่มฟื้นตัวอย่างช้า ๆ สายตาของนางเริ่มมองเห็นชัดเจนขึ้นเล็กน้อย และนางสามารถแยกความแตกต่างระหว่างใบหน้าทั้งสามได้
　　เฟิงหยูเฮงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับว่าบ้านของนางเพิ่งถูกปล้น นางคว้าบางอย่างโดยไม่รู้ตัวและไม่รู้ว่านางเป็นใคร นางจึงใช้กำลังพยายามลุกขึ้น อย่างไรก็ตามนางได้ยินเสียงของบานซูกล่าวว่า “อย่าพึ่งลุกขอรับ นอนพักก่อนขอรับ ! ”
　　ตอนนี้นางรู้ว่านางคว้าบานซูแล้วอย่างไรก็ตามนางส่ายหน้าของนาง “ไม่ ยิ่งข้านอน ยิ่งทำให้ข้ามึนมากขึ้นเท่านั้น มันจะดีที่สุดถ้าข้าไม่นอนและลุกขึ้นเลย”
　　บานซูเกลียดการได้ยินสิ่งต่างๆ เหล่านี้มากที่สุด แต่เขายังคงกอดอกนาง และช่วยพยุงนางวางหมอนอิงไว้ด้านหลังนาง “เกิดอะไรขึ้นกันขอรับ ? ” เขาไม่เข้าใจยา อย่างไรก็ตามมีความคิดอยู่ในใจ “เป็นไปได้หรือว่าคุณหนูถูกวางยาพิษ ? ใครกันที่มีความสามารถในการทำเช่นนั้น ? ”
　　อย่างไรก็ตามวังซวนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า“นั่นเป็นไปไม่ได้ เราระมัดระวังอย่างยิ่งกับอาหารและที่พักอาศัยของเราตลอดทาง ยิ่งกว่านั้นคุณหนูเองก็เป็นหมอ เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่รู้ว่านางถูกวางยาพิษเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้หรือไม่ หากมีผู้เชี่ยวชาญพิษดังกล่าว เราก็ไม่สามารถรอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ ยังไม่สามารถฟื้นตัวได้ในระยะเวลาอันสั้น”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวเสริม“วังซวนพูดถูก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นพิษ ข้ารู้สึกเจ็บที่หน้าอก ข้าไม่รู้ว่าทำไม ราวกับว่ามีบางคนแทงข้าด้วยมีดแล้วดึงมันออกมา มันทนไม่ได้” ในขณะที่นางกล่าวนางลูบหน้าอกของนาง และอยากรู้อยากเห็น “ตอนนี้ดีขึ้นมากและไม่เจ็บอีกต่อไป”
　　ทั้งสามคนประหลาดใจมากวังซวนแนะนำให้พักผ่อน อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงต้องการที่จะเคลื่อนขบวนต่อไป โดยนางกล่าวว่า “ถ้าเราจะพักผ่อน เราไปพักผ่อนกันเถิด ข้าสบายดี การเดินทางไปให้ไกลกว่านั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ดูเหมือนว่าปัญหาของข้ามาจากคนอื่น ราวกับว่าใจของข้าทำมันโดยอัตโนมัติ ข้าไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้อง โดยทั่วไปแล้วจะเป็นโรคหัวใจ” *
　　แน่นอนทั้งสามไม่เข้าใจนางอย่างไรก็ตามบานซูเห็นด้วยกับคำพูดของเฟิงหยูเฮง “ตอนนี้เราอยู่กลางถนน นี่ไม่ใช่สถานที่พักผ่อน เราสามารถไปถึงมณฑลได้ภายในเวลาครึ่งวัน เราจะพักผ่อนเมื่อถึงที่นั้น เราสามารถไปหาหมอเพื่อมาตรวจคุณหนูได้ ทุกคนบอกว่าหมอไม่สามารถรักษาตัวเองได้ คุณหนูก็ไม่สามารถตรวจและรักษาอาการป่วยของคุณหนูเองได้ มันไม่น่าเชื่อถือขอรับ” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขายืนยันกับเฟิงหยูเฮง “ไม่มีอะไรผิดปกติจริงหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ไม่เป็นไร ไปเร็ว การเดินทางไปยังมณฑลนั้นอย่างรวดเร็วเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
　　บานซูยอมรับสิ่งนี้และจากไปหวงซวนและวังซวนไม่สบายใจเมื่อปล่อยมือจากเฟิงหยูเฮงและกลับไปนั่งในตำแหน่งก่อนหน้านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงให้นางนั่งต่อ และทั้งสองนั่งด้านนอกเพื่อปิดกั้นนาง สิ่งนี้จะป้องกันปัญหาใด ๆ ที่จะเกิดขึ้น หากสถานการณ์จากก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอีกครั้ง
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรและขดตัวเล็กน้อยนางยังคงหลับตาต่อไป แต่จิตใจนางก็ร้อนรนราวกับเหมือนน้ำเดือด
　　ความเจ็บปวดจากหน้าอกมันมาจากอาการหัวใจวายหรือไม่ ? เป็นไปไม่ได้ นางได้ทำการตรวจร่างกายทั่วทั้งตัวแล้ว นางแข็งแรงมากและร่างกายยังเด็กอยู่ ตระกูลเหยาและตระกูลเฟิงไม่มีประวัติป่วยเป็นโรคหัวใจมาก่อน เป็นไปไม่ได้ที่นางจะมีอาการป่วยเช่นนี้
　　มีความรู้สึกว่าอาการปวดก่อนหน้านี้สาเหตุมาจากคนที่อยู่ห่างไกลสำหรับคนผู้นั้น… ทุกคนบอกว่าหัวใจของมารดาเชื่อมโยงกับบุตร เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเหยาซื่อ ? แม้ว่าความรู้สึกระหว่างนางกับเหยาซื่อจะแตกหักลงแล้ว แต่เหยาซื่อก็ยังเป็นมารดาของร่างนี้ ร่างนี้ถือกำเนิดมาจากครรภ์ของเหยาซื่อ หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเหยาซื่อ มันเป็นไปไม่ได้ที่ร่างกายนี้จะได้รับกระแสจิต
　　เฟิงหยูเฮงสันนิษฐานใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหยาซื่อ หรือเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับซวนเทียนหมิงหรือไม่ ?
　　บ่าวรับใช้ให้ความสนใจกับสภาพของนางโดยกลัวว่านางจะล้มป่วยกะทันหันแต่จนกระทั่งพวกเขามาถึงมณฑล เฟิงหยูเฮงก็เหมือนคนปกติ ปัญหาทางสุขภาพอื่น ๆ ดูเหมือนจะไม่เกิดขึ้น มันเป็นเพียงว่านางเศร้าโศกในช่วงที่เหลือของการเดินทาง และสีหน้าของนางแย่มาก สิ่งนี้ทำให้ทั้งสามไม่กล้าที่จะถามอะไร
　　กลุ่มพักค้างคืนที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งและหวงซวนเชิญหมอ หมอตรวจนางเป็นเวลานานแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ ในท้ายที่สุดเขาพูดได้แค่ว่ามันเป็นอาการเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล และนางก็จะสบายขึ้นด้วยการพักผ่อนที่มากขึ้น แต่บานซูและบ่าวรับใช้สาว 2 คนยังคงกังวลและคอยเฝ้านางตลอดทั้งคืน ในวันที่สองเฟิงหยูเฮงบอกพวกเขาอย่างกระตือรือร้น “เร่งเต็มที่ เมื่อเราเข้าสู่ชายแดนของมณฑลลั่ว เริ่มซื้อเสบียง ! ” แต่ทั้งกลุ่มก็ยังคงไม่สบายใจ
　　ในทะเลทรายทางใต้กลุ่มของเฟิงจินหยวนผ่านชายแดนใต้ และมุ่งหน้าไปยังเมืองชาปิง พวกเขามาถึงเที่ยงคืน
　　เพราะมันร้อนมากศพของเหยาซื่อเริ่มเน่าแจะส่งกลิ่นเหม็น ดังที่เฟิงจินหยวนเห็น นั่นคือกลิ่นแห่งความตาย…