The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 865-866

ตอนที่ 865 เกิดอุบัติเหตุที่เหมือง
ตอนที่865 เกิดอุบัติเหตุที่เหมือง
ในความเป็นจริงเฟิงเซียงหรูสามารถเข้าใจสภาพจิตใจของเฟิงหยูเฮงได้เป็นอย่างดีในฐานะที่เป็นบุตรของตระกูลเฟิง บุตรคนใดไม่หวังว่าจะมีครอบครัวที่เหมาะสมกว่านี้ ? มันไม่ใช่แค่สองคนเท่านั้น เฟิงเฟินไดก็เช่นเดียวกัน ตั้งแต่เด็กพวกนางไม่เคยมีความอบอุ่นในครอบครัว พวกนางถูกบิดากำหนดเส้นทางไว้ให้เดิน นางต้องการที่จะเป็นอิสระจากโซ่ของการเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง และนางก็ไม่ต้องการที่จะผูกพันกับครอบครัวเฟิงอีกต่อไป
การเย็บปักถักร้อยที่เฟิงหยูเฮงกล่าวนั้นเป็นภาพที่เฟิงหยูเฮงจำได้ว่าอยู่ในคอมพิวเตอร์ของนางพวกมันทั้งหมดได้รับการดาวน์โหลดจากอินเทอร์เน็ต มีทิวทัศน์บางส่วน สัตว์บางตัวและภาพสองมิติบางภาพ ภาพเหล่านั้นสวยงามเป็นพิเศษ สำหรับคนโบราณมันจะตื่นตากว่า ในบรรดาภาพเหล่านั้นมีภาพไม่กี่ภาพที่มีสไตล์ยุโรป นางบอกว่าพวกมันเป็นงานออกแบบต่างประเทศและเป็นสิ่งที่สามารถทำด้วยมือได้ มันเป็นงานปักและไม่มีอะไรมากไปกว่าภาพที่สดใหม่และสวยงาม หากสถานที่ท่องเที่ยวที่ทันสมัยเหล่านี้สามารถกลายเป็นการเย็บปัก มันควรจะสามารถเปิดตลาดใหม่
ในตอนกลางคืนนางเลือกภาพไม่กี่ภาพและพิมพ์ออกมา แต่นางรู้สึกว่าการนำพวกมันออกมาเช่นนี้เพื่อให้ผู้คนใช้งานแบบนี้ไม่สะดวกอย่างแท้จริง นางคิดนิดหน่อยและตัดสินใจคัดลอกมันเอง น่าเสียดายที่นางเป็นผู้เชี่ยวชาญในสงครามและไม่อ่อนแอในศิลปะการต่อสู้ แต่นางก็ไม่ชำนาญเมื่อมาวาดสิ่งต่าง ๆ
ในส่วนที่เกี่ยวกับภาพแปลกๆ ที่นางวาดขึ้นมา เฟิงหยูเฮงก็ยอมแพ้ นางหยิบภาพขึ้นมาและไปหาซวนเทียนเฟิงวิงวอนให้องค์ชายซึ่งเป็นบัณฑิตเพื่อช่วยวาด ซวนเทียนเฟิงมองดูสิ่งแปลกประหลาดเหล่านี้เป็นเวลานาน ก่อนที่จะถอนหายใจในที่สุด “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าน้องสะใภ้มีของแปลก ๆ มากมาย มองภาพเพียงครั้งเดียวนั้นมีค่านับร้อยคำถาม แน่นอนว่ามันไม่เหมือนใคร ! ” มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการถอนหายใจ สำหรับใครที่ฉลาดเท่าเขา เขาก็ไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติมสำหรับเฟิงหยูเฮงที่นำสิ่งเหล่านี้มาให้เขาเพื่อขอความช่วยเหลือ นั่นหมายความว่านางเชื่อใจเขา ถ้าเขาถามมากเกินไป มันจะทำให้นางรู้สึกรำคาญ ดังนั้นเขาจึงหยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มวาด หลังจากผ่านไปสองวัน ในที่สุดเขาก็สามารถคัดลอกภาพที่เฟิงหยูเฮงนำมาใช้ได้
เฟิงหยูเฮงพอใจกับภาพวาดของซวนเทียนเฟิงมากไม่เพียงแต่ความสวยงามของภาพจะถูกบันทึกอย่างสมบูรณ์ แต่ยังได้รับการปรับแต่งเพื่อให้สามารถนำไปใช้ในการปักได้ มันช่วยให้ผู้หญิงทำงานปักได้ง่ายขึ้น ในช่วงเวลาที่เขาทำงานเกี่ยวกับภาพเหล่านี้ เฟิงหยูเฮงได้เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับภาพ และซวนเทียนเฟิงจัดระเบียบพวกมัน เขาเขียนที่ด้านล่างในที่ว่างขณะที่บอกนางว่า “ในอนาคตเมื่อมันถูกแขวนไว้เพื่อขายอย่างน้อยที่สุดผู้ที่กำลังมองหาจะเข้าใจสิ่งที่ถูกปักลงไป”
เมื่อเฟิงหยูเฮงมอบสิ่งเหล่านี้ให้เฟิงเซียงหรูเฟิงเซียงหรูก็ตกตะลึงอย่างมาก นางไม่เคยเห็นรูปแบบนี้มาก่อน หลังจากเห็นคำอธิบายที่ด้านล่าง นางก็เต็มไปด้วยความปรารถนาสำหรับ “ดินแดนต่างประเทศ” ที่เฟิงหยูเฮงพูด
อย่างนี้เฟิงเซียงหรูก็เริ่มเตรียมงานสำหรับร้านเย็บปักร้านใหม่ของนางด้วยความช่วยเหลือของเฟิงหยูเฮงมันเป็นเพียงว่านางจะคิดถึงองค์ชายสี่ในเมืองหลวงเสมอในขณะที่กำลังเตรียมร้านค้า เมื่อนางจากไป นางไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย คนผู้นั้นจะต้องโมโหเจียนบ้าเป็นแน่ ? เมื่อนางนึกถึงภาพองค์ชายสี่ที่ขว้างปาสิ่งของด้วยความโกรธ นางก็รู้สึกว่ามันตลกและนางก็หัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
บ่าวรับใช้ที่ช่วยงานร้านใหม่อย่างไม่หยุดหย่อนจะเห็นว่ามีการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์สาวน้อยของนางนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณหนูหัวเราะอะไรเจ้าคะ ? มันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูส่ายหน้าของนางเนื่องจากร้านค้าใหม่ได้นำคนงานมาไม่กี่คน นางจึงไม่สะดวกที่จะกล่าวโดยตรง “ข้าคิดถึงลูกศิษย์ของข้าในเมืองหลวง”
ชานชาเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวของนางและย่อมเข้าใจเป็นอย่างดีว่าใครเป็นลูกศิษย์ที่นางกล่าวถึงและนางก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มหัวเราะ ขณะที่หัวเราะนางกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าเขาจะโกรธคุณหนู ! แต่พระองค์ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ แม้ว่าพระองค์จะโกรธ พระองค์ก็ได้แต่อยู่ข้างในและโกรธ ข้าสงสัยว่าจะมีโต๊ะและเก้าอี้ภายในตำหนักมากมายเพียงใดที่ถูกทำลาย ข้ามีความสุขจริง ๆ เจ้าค่ะ”
“เห็นได้ชัดว่าพระองค์ไม่เคยระเบิดอารมณ์มาก่อน”เฟิงเซียงหรูกล่าวว่า “ดูเหมือนว่ามันจะถูกขังไว้ข้างในนานเกินไป เมื่อข้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง นอกจากบ่าวรับใช้เหล่านั้นแล้ว จะไม่มีใครคุยกับพระองค์เลยหรือ ? ” ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อซวนเทียนยี่ถูกเลี้ยงดูมา นางรู้สึกถึงอารมณ์อ่อนไหวและนางจำได้เมื่อนางเริ่มสอนการเย็บปักเป็นครั้งแรก คนผู้นั้นแสดงออกอย่างไม่มีความสุขอย่างยิ่งและบางครั้งเขาก็โกรธเหมือนเด็ก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่านางจะนุ่มนวลและขี้อาย นางก็ไม่เคยขี้อายเมื่อเผชิญหน้ากับคนผู้นั้น เมื่อใดก็ตามที่ซวนเทียนยี่โกรธ นางก็จะโกรธและนางก็จะโกรธมากกว่าเขา เช่นนี้ต่อเนื่องด้วยเหตุผลบางอย่างซวนเทียนยี่หยุดโกรธต่อหน้านาง และเริ่มเรียนการปักอย่างจริงจัง เขาเป็นเหมือนนักเรียนที่เชื่อฟังมาก “เอาภาพที่พี่รองต้องการให้เราปักส่งกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อให้พระองค์ปัก เพียงแค่ถือเป็นการทดสอบว่าพระองค์ได้พัฒนาขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมาหรือไม่ ! ”
เฟิงเซียงหรูกล่าวอย่างนี้แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกต่อไปอย่างไรก็ตามชานชารู้สึกว่าคุณหนูของนางไม่ทำตามที่หัวใจของตัวเองต้องการ องค์ชายสี่ให้ความสนใจอย่างชัดเจนกับคุณหนูคนนี้ น่าเสียดายที่คุณหนูลืมเรื่องทั้งหมด นางออกเดินทางมามณฑลจี่อันไกลโพ้นโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว องค์ชายองค์ที่สี่อาจไม่โกรธ เขาอาจจะคลั่งเพราะความโกรธ !
ความคิดของชานชานั้นถูกต้องซวนเทียนยี่คลั่งด้วยความโกรธอย่างแน่นอน นับตั้งแต่เขาพบว่าเฟิงเซียงหรูออกจากเมืองหลวงไปกับเฟิงหยูเฮง บ่าวรับใช้ในตำหนักต้องทนทุกข์ทรมานจากเขา เขาทิ้งคำถามสำคัญให้กับผู้คนด้วยวิธีการเขียนรายงานเคลื่อนไหวต่อฮ่องเต้เพื่อให้เขาปล่อยออกจากพระราชวัง
เดิมทีเขาคุ้นเคยกับการถูกกักบริเวณในพระราชวังแล้วเขารู้สึกว่าการใช้เวลาของเขาในการปักกับเฟิงเซียงหรูนั้นค่อนข้างดี เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรและไม่มีอะไรหนักใจ ไม่มีความกังวลเกี่ยวกับอาหารหรือเครื่องดื่มในพระราชวัง และมีอาจารย์ที่มักจะไปเที่ยวเพื่อความสนุกสนาน ถ้าเขารู้ล่วงหน้าว่าชีวิตแบบนี้จะดีมาก เขาคงไม่ไปยุ่งกับซวนเทียนเย่
โชคไม่ดีที่ช่วงเวลาไม่ดีและอาจารย์ของเขาก็ถูกพาไปโดยใครบางคน! สวรรค์ ซวนเทียนยี่รู้สึกราวกับว่าโลกของเขากำลังพังทลาย เขาไม่สามารถเข้าใจได้ ไม่ว่าในกรณีใดพวกเขาก็รู้จักกันและเขาก็ปฏิบัติต่อนางอย่างดี เขาคิดในตอนแรกว่าแม้ว่าทั้งสองจะไม่มีความสัมพันธ์แบบนั้น แต่ก็ยังมีความรู้สึกของอาจารย์และลูกศิษย์ใช่หรือไม่ ? แล้วตอนนี้ล่ะ ? อาจารย์ของเขาหนีไปแล้วและไม่ได้บอกอะไรกับลูกศิษย์ ในช่วงเวลานั้นเขายังคงรออาจารย์ของเขามาเยี่ยมเพื่อสอนการปัก นี่ไม่ใช่แค่เรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่หรอกหรือ
ตำหนักปิงส่งรายงานหลังจากรายงานเข้าสู่พระราชวังของฮ่องเต้และรายงานทุกฉบับมีคำร้องขอเหมือนกัน : เขาต้องการไปที่มณฑลจี่อันเพื่อตามหาอาจารย์ของเขา
ซวนเทียนยี่ยังเขียนในรายงานเพื่อบอกฮ่องเต้:ย้อนกลับไปมันเป็นเสด็จพ่อที่พาอาจารย์คนนี้เพื่อบุตรชาย บุตรชายเรียนอย่างจริงจังแต่อาจารย์หนีไปแล้ว บุตรชายยังเรียนไม่จบ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ บุตรควรใช้ความคิดริเริ่มเพื่อตามหาอาจารย์ใช่หรือไม่ ? ยิ่งไปกว่านั้นในที่ห่างไกลอาจารย์คนนั้นอายุเพียง 13 ปี ถ้ามีอะไรเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง ?
ในระยะสั้นๆ เขาเขียนด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่จะลองและโน้มน้าวใจฮ่องเต้เพื่อให้เขาออกจากตำหนักปิง น่าเสียดายที่ฮ่องเต้ไม่สนใจเขามาก รายงานทั้งหมดที่เขาส่งไปได้หายไปราวกับก้อนหินหล่นในมหาสมุทร ซวนเทียนยี่กัดฟันด้วยความโกรธ
ในขณะที่ซวนเทียนยี่สับสนในเมืองหลวงมณฑลจี่อันเริ่มค่อย ๆ สงบลงหลังจากช่วงเวลาแห่งความมีชีวิตชีวา ผู้คนเข้ามาสำรวจสำมะโนพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนอีกครั้งและเริ่มใช้ชีวิตตามปกติ สำหรับเฟิงหยูเฮง นางได้เริ่มวางแผนแล้วว่าจะเลือกซื้อเสบียงทางทหารจากมณฑลใด เช่นนั้นราคาจะถูกผลักดันขึ้น มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาซื้อเมื่อพวกเขาเดินทาง กว่าพวกเขาจะไปถึงภาคใต้ พวกเขาสามารถนำมาไม่น้อย
ปัจจุบันเป็นฤดูใบไม้ผลิและอาหารทั้งหมดที่เหลือจากปีก่อนแต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ ใครเลือกที่จะเริ่มการต่อสู้ในเวลานี้ ?
ในขณะที่นางกำลังยุ่งกับการเตรียมการเตรียมอุปกรณ์ทางทหารก่อนเที่ยงบ่าวรับใช้คนหนึ่งรีบมารายงานข่าวร้ายหลังจากที่นางทานอาหารเช้าเสร็จ “องค์หญิงมีบางอย่างเกิดขึ้นที่เหมืองขอรับ ! ”
จิตใจของเฟิงหยูเฮงเริ่มตึงเครียดทันทีสิ่งที่เกิดขึ้นที่เหมืองเป็นเรื่องใหญ่ อาจเกิดแผ่นดินถล่มหรือเหมืองถล่ม ทั้งสองอย่างนี้อาจจะถึงขั้นเสียชีวิต นางถามอย่างเร่งด่วน “เกิดอะไรขึ้น ? มีกี่คนที่ได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต”
ใบหน้าของบ่าวรับใช้ที่มารายงานดูเหมือนซีดเซียวและมือของเขาสั่นเทาพวกเขาตอบอย่างรวดเร็วว่า “ดินถล่มและอาคารทั้งหมดที่สร้างขึ้นที่ฐานของภูเขาถูกบดขยี้ด้านล่าง ไม่รู้ว่ามีคนบาดเจ็บล้มตายมากน้อยเพียงใด ! ” ในขณะที่เขากล่าว เขาเช็ดน้ำตา “องค์หญิงจี่อัน พี่ชายของข้ากำลังทำงานอยู่ที่นั่น องค์หญิงได้โปรดอนุญาตให้ข้าไปดูด้วยขอรับ ? ”
ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงยืนขึ้น“ไปด้วยกัน ! ” จากนั้นนางก็สั่งวังซวน และหวงซวน “เอาชุดยาของข้าไปด้วย เตรียมรถม้าและแจ้งให้วังหลิน นำหมอทั้งหมดรีบไปที่เหมือง ! ”
เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเหมืองสิ่งแรกที่นางคิดคือไม่มีอะไรอื่นนอกจากช่วยชีวิต สำหรับเรื่องของความรับผิดชอบต่ออุบัติเหตุนั้นจะต้องตัดสินใจหลังจากเห็นสภาพที่แท้จริง ในปัจจุบันสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการแข่งกับเวลา แต่ละคนจะได้รับการช่วยเหลือหนึ่งคน เหมืองหยกเป็นของนางและอยู่ใกล้กับมณฑลจี่อัน เกือบครึ่งหนึ่งของพลเมืองที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงอาศัยเพื่อทำมาหากิน ครอบครัวที่ยากจนบางครอบครัวจะย้ายไปที่เชิงเขาโดยตรง พวกผู้ชายไปทำงานขุดหยก ในขณะที่ผู้หญิงซักผ้าและทำอาหาร ค่าแรงที่เฟิงหยูเฮงจ่ายให้นั้นสูงมาก และพวกเขาถือว่าสถานที่นี้เพื่อเริ่มต้นครอบครัวของพวกเขา อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้น
การสูญเสียเงินเป็นเรื่องปกติชีวิตมนุษย์สำคัญที่สุด นางเพิ่งมาถึงที่มณฑลจี่อัน หากสถานการณ์นี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม ภาพพจน์ที่เพิ่งสร้างจะพังทลายลงทันที สำหรับนางแล้วสิ่งนี้จะไม่ดีอย่างยิ่ง
ระหว่างทางคิ้วของเฟิงหยูเฮงขมวดแน่นครึ่งทางวังหลินก็เปลี่ยนไปนั่งรถม้าของนางและพูดถึงการเตรียมการของเขาอย่างเร่งด่วน “สิ่งที่เรานำมาใช้มากที่สุดคือยาห้ามเลือด นอกจากนี้ยังมียาชา เรายังนำกระโจมมา 2 หลัง และเตรียมที่จะตั้งไว้ในที่เกิดเหตุ เราพร้อมที่จะทำการผ่าตัดสำหรับผู้บาดเจ็บสาหัสได้ตลอดเวลา เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้า การทำศัลยกรรมส่วนใหญ่จะเชื่อมโยงกับกระดูก หมอทุกคนที่รู้วิธีเชื่อมกระดูกได้ถูกนำมาใช้ใหม่ นอกจากนี้เนื่องจากกลัวว่าจะมีผู้ได้รับบาดเจ็บมากเกินไป หมอทุกคนที่เรียกได้ในมณฑลนี้จึงถูกเรียกตัว ผู้คนก็ถูกเรียกจากเมืองหยูโจวเช่นกัน ในส่วนที่เกี่ยวกับผู้บาดเจ็บเล็กน้อย หมอปกติควรสามารถดูแลพวกเขาได้ขอรับ” ในขณะที่เขากล่าว เขาเช็ดเหงื่อออก แม้ว่ามันจะยังคงเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิในภาคตะวันตกเฉียงใต้ มันก็เริ่มมีอากาศร้อน “คุณหนูควรเตรียมตัวเอง มีผู้คนมากมายที่เหมืองหยก ข้ากลัวว่าอุบัติเหตุครั้งนี้จะมีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตจำนวนมากขอรับ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร เราต้องทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยชีวิตคนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ค่าใช้จ่ายไม่สำคัญ จำไว้ว่าไม่ว่ายาจะราคาแพงแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของคน ๆ หนึ่ง เมื่อเผชิญกับความหายนะครั้งใหญ่ ทุกสิ่งไม่สำคัญเท่าชีวิตของผู้คน ! ”
นางเริ่มมอบหมายงานให้กับผู้ช่วยชีวิตในเวลาเดียวกันนางเริ่มคิดกับตัวเองว่าพวกเขาควรทำอย่างไรในการช่วยเหลือ อย่างไรก็ตามในเวลานี้หวงซวนกล่าวว่า “เกิดดินถล่มได้อย่างไร ? เมื่อไม่กี่วันที่ข้าไปมาไม่เห็นสัญญาณใด ๆ เป็นไปได้หรือไม่ที่มีคนที่มีเจตนาไม่ดีทำแบบนี้เจ้าคะ ? ”
ตอนที่ 866 ข้ากำลังช่วยชีวิตผู้คน
ตอนที่866 ข้ากำลังช่วยชีวิตผู้คน
คิ้วของเฟิงหยูเฮงขมวดมีคนเจตนาไม่ดี ? ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ๆ ไม่ว่าใครจะซ่อนตัวอยู่เบื้องหลัง นางก็จะลากพวกเขาออกมาแน่นอน ฆาตกรต้องชดใช้ด้วยชีวิต ในการใช้ชีวิตของคนปกติเพื่อทำเรื่องเช่นนี้ คนประเภทนี้สมควรตาย!
กลุ่มรถม้าเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็วใกล้กับเหมืองหยกมีทหารจากหยูโจวที่ล้อมรอบพื้นที่ที่ไม่ได้รับอนุญาต
แต่มีพลเมืองจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่รวมตัวกัน ทั้งหยูโจวและจี่อัน มีผู้คนมากมายที่พึ่งพาเหมืองเพื่อทำมาหากิน เหตุการณ์นี้เกิดหายนะแก่คนครึ่งหนึ่งของพลเมือง นางยังได้ยินเสียงคร่ำครวญของยาย “ข้ามีบุตรชายคนเดียวเท่านั้น ! ถ้าเขาถูกฝังตายที่นั่น ข้าจะไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ ! ”
นางออกจากรถม้าอย่างรวดเร็วและบางคนจำนางได้ทันทีพลเมืองรวมตัวกันรอบตัวนาง และแม้แต่ทหารก็ไม่สามารถรั้งพวกเขาไว้ได้ มันเป็นเฟิงหยูเฮงที่เปล่งเสียงของนางกล่าวว่า “ทุกคนใจเย็น ๆ เมื่อข้ามาถึง ข้าจะไม่เพิกเฉยต่อสถานการณ์เช่นนี้อย่างแน่นอน ข้าขอให้ทุกคนถอยออกมาก่อน ไม่ว่าอย่างไร การช่วยชีวิตก็สำคัญที่สุด หมอทั้งหมดจากห้องโถงสมุนไพรรีบมาที่นี่ เราจะไปช่วยพวกเขาก่อน หลังจากนั้นข้าจะให้คำอธิบายแก่ทุกคน ตกลงหรือไม่”
ผู้คนไม่ได้ไร้เหตุผลพวกเขารู้ว่าความพยายามช่วยเหลือมีความสำคัญที่สุดในเวลานี้ ทุกช่วงเวลาที่พวกเขารั้งองค์หญิงจี่อันไว้ ผู้คนที่ถูกฝังอยู่ด้านล่างจะมีโอกาสรอดชีวิตน้อยลง ดังนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง ทำให้กลุ่มของเฟิงหยูเฮงมีทาง แต่ก็ยังมีบางคนที่อยากจะไปกับนาง เฟิงหยูเฮงสั่งทหาร “เลือกคนหนุ่มสาว และคนแข็งแรงให้เข้าไปข้างใน แต่ก็ไม่ให้วุ่นวายไปทั่ว แต่จะเข้าร่วมในการดำเนินการช่วยเหลือแทน แต่ละคนที่ขุดให้ขุดรวมกันจุดเดียว ! ” ในเวลาเดียวกันนางกล่าวกับผู้คนว่า “ในการช่วยชีวิตคนอื่นเท่านั้น คนอื่นก็จะสามารถช่วยสมาชิกครอบครัวของพวกเจ้าได้ ถ้าพวกเจ้าคิดถึงแต่ครอบครัวของพวกเจ้า มันจะไร้ประโยชน์หากไม่คำนึงถึงวิธีการที่เราใช้สำหรับการกู้ภัย”
ทุกคนผงกหัวและชายหนุ่มหลายคนได้รับเลือกจากทหารให้เข้ามาปฏิบัติการช่วยชีวิตแต่มีบางคนที่รู้สึกกังวลเล็กน้อย พวกเขากังวลว่าจะเกิดดินถล่มอีกครั้งและพวกเขาออกไปตาย แต่ต่อมาเมื่อพวกเขาเห็นองค์หญิงจี่อันและองค์ชายหกซึ่งทั้งคู่รีบเข้าไป พวกเขาสงสัยว่าชีวิตของพวกเขามีค่าแค่ไหน ? องค์หญิงและองค์ชายยังไม่กลัว แล้วพวกเขาจะต้องกลัวอะไร ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดเริ่มลงทะเบียนเพิ่มจำนวนผู้ช่วยเหลือ
เฟิงหยูเฮงเข้ามาในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบและมองไปที่ด้านบนของภูเขาที่นั่นนางเห็นว่าแผ่นดินถล่มได้เริ่มขึ้นครึ่งทางแล้ว มีรูขนาดใหญ่อย่างเห็นได้ชัดที่ด้านข้างของภูเขา มันเป็นส่วนหนึ่งของการพังภูเขาที่เริ่มถล่มทลาย บานซูยืนอยู่ข้าง ๆ นาง และกล่าวว่า “สาเหตุของการเกิดดินถล่มควรเป็นพื้นที่ยุบตัว การพังทลายทำให้เกิดการสั่นสะเทือนของภูเขาที่เหลือซึ่งทำให้เกิดดินถล่ม”
“ในพื้นที่มีถ้ำขนาดใหญ่มาก”เฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นจากระยะไกล และกล่าวว่า “มันดูแปลก ๆ เหมือนกัน ราวกับว่าภูเขาถูกทำให้เป็นโพรง นอกจากนี้การขุดนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่มีอยู่ตั้งแต่ต้น มันควรจะทำขึ้นมาเอง” นางชี้ไปที่พื้นที่ที่ยุบและกล่าวว่า “ดูสิ ดินแข็งมาก มีละอองฝุ่นอยู่ในก้อนหิน นอกจากนี้พื้นที่นั้นได้ถูกขุดแล้ว หากภูเขากลวงแล้วเหตุการณ์จะไม่เกิดขึ้นในเวลานี้ มันควรจะเกิดขึ้นเมื่อมันถูกขุด” ขณะที่นางกล่าวนางเดินไปข้างหน้า ก่อนอื่นนางมองผู้บาดเจ็บที่ถูกพาตัวไปและมีบางคนที่หยุดหายใจแล้วและบางคนก็ยังหายใจอยู่ แต่ทุกคนก็เต็มไปด้วยเลือด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกได้ทันทีว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บที่ไหน
“หวงซวนหาคนจากหยูโจวเพิ่มเติมเพื่อนำกระโจมมาให้มากขึ้น นำมาให้มากที่สุด” นางเริ่มสั่งงาน “วังซวน แจ้งให้ทหารในหยูโจวมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจะถูกส่งไปรักษาที่โรงหมอของหยูโจวทันที พวกเขาไม่จำเป็นต้องรักษาที่นี่”
หญิงสาวสองคนไปดำเนินการตามคำสั่งโดยทันทีเหลือเพียงบานซูที่ไม่เต็มใจออกจากข้างเจ้านายของเขา “ภูเขายังคงเป็นอันตราย ใครจะรู้ว่าเมื่อใดจะเกิดดินถล่มอีกครั้ง การอยู่ที่นี่คนเดียวนั้นอันตรายเกินไปขอรับ”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจเหตุผลนี้ดังนั้นนางจึงสั่งให้คนตั้งกระโจมห่างออกไปเล็กน้อย ในขณะเดียวกันนางเตือนผู้คนที่มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือว่าการอยู่อย่างปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
ทหารกำลังประสานงานกับคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเพื่อตรวจสอบรายชื่อคนที่ยังสาบสูญเฟิงหยูเฮงขอให้ซวนเทียนเฟิงช่วยดูแลสิ่งเหล่านี้ สำหรับตัวนางเอง นางรีบเข้าไปทำงานรักษาผู้บาดเจ็บทันที
กระโจมแรกที่วังหลินตั้งขึ้นนั้นถูกปล่อยให้นางใช้มีคนเอาเครื่องมือผ่าตัดไว้ให้นางใช้และมันถูกนำเข้าไปในกระโจม จากนั้นนางก็เข้าไปในกระโจมและไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาด้วย จากนั้นนางก็เข้าไปในมิติของนางเพื่อนำยาจำนวนมากออกมา มันเป็นยาตะวันตกทั้งหมด ในสถานการณ์แบบนี้ ยาตะวันตกมีประสิทธิภาพมากที่สุด ยาจีนทำหน้าที่ช้าเกินไปและไม่สามารถพึ่งพาเพื่อช่วยชีวิตได้
นอกจากนี้ยังมีการเตรียมอุปกรณ์พร้อมกับเครื่องมือเพื่อให้การถ่ายเลือดเหล่านี้ด้วยในเหตุการณ์แบบนี้ผู้บาดเจ็บส่วนใหญ่ต้องการเลือดจำนวนมาก หากไม่ได้รับการถ่ายเลือด ผู้บาดเจ็บจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เนื่องจากเลือดที่ต้องการมาจากมิติของนาง นางไม่เคยสอนหมอเกี่ยวกับวิธีการถ่ายเลือด ตอนนี้นางเป็นคนเดียวที่สามารถทำได้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านี่ช่างน่าเบื่อหน่าย แต่นางก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกัดฟันและทนกับมัน
นางรีบเตรียมการทั้งหมดและทันทีที่มีคนเตรียมกระโจมหมอต่อไปทหารเข้ามาจากข้างนอกและสร้างเตียงชั่วคราว จากนั้นนางก็มีหมอไม่กี่คนที่เรียกเข้าไปข้างใน อันนี้จะเป็นกระโจมหลักและมันจะรักษาเฉพาะที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก เฟิงหยูเฮงก็ได้เตรียมการรักษาบางอย่างเพื่อปรับปรุงกระบวนการให้ดีขึ้น ผู้บาดเจ็บที่ได้รับการรักษาในกระโจมจะถูกนำไปที่กระโจมอีกแห่งทันที พื้นที่ตรงนี้จะเปิดขึ้นสำหรับคนต่อไปที่ต้องการ วังหลินคัดลอกความคิดของนาง และทำการเตรียมการที่คล้ายกันสำหรับกระโจมทางการแพทย์อื่น ๆ
งานทางการแพทย์เริ่มต้นขึ้นทันทีและมันยังคงดำเนินต่อไปตั้งแต่เช้าจนดึกมีคนมากมายที่ถูกขุดขึ้นมาและพวกเขาถูกพาไปที่กระโจมทีละคน ไม่ว่าในกรณีใดหมอคนอื่นสามารถทำงานเป็นกะและพักกินข้าวดื่มน้ำ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่สามารถแลกเปลี่ยนกับคนอื่นได้ นางไม่มีเวลากินข้าวหรือดื่มน้ำ จากช่วงเวลาที่นางเริ่มงานจนถึงวินาทีสุดท้าย แม้หวงซวนที่เช็ดเหงื่อนางก็ทนไม่ได้ที่จะดูต่อไป ขณะที่นางแนะนำเฟิงหยูเฮงซ้ำ ๆ ว่า “คุณหนูพักสักหน่อย แบบนี้เมื่อไหร่จะจบ ? คุณหนูไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองล้มลงจากความเหนื่อยล้าได้เจ้าค่ะ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและกล่าวว่า“ไม่ ถ้าข้าพักนั่นหมายความว่าผู้คนจะตายเพราะพวกเขาไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ข้ายังสามารถทนได้ ข้าไม่สามารถดูพวกเขาตายต่อหน้าต่อตาข้าได้” นางไม่ได้เอาแต่ทำงาน ในขณะที่นางกล่าวนางดึงแท่งขนมออกมาจากมิติของนางแล้วกัด “ดูสิ สิ่งนี้สามารถระงับความหิวได้” หลังจากกล่าวแบบนี้นางก็โยนให้หวงซวน 1 อัน
หวงซวนมีนิสัยชอบกินการกระทำของคุณหนูของนางทำให้นางกังวลอย่างมาก น่าเสียดายที่ตัวนางเองไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้มากนัก ไม่ใช่ว่านางไม่ได้เรียนรู้ความสามารถด้านการแพทย์ของคุณหนู เมื่อนึกย้อนไปถึงสมัยนั้นในค่ายทหารเมื่อทหารถูกวางยาพิษ นาง วังซวนและบานซูได้ช่วยฉีดยาให้กับทหาร แต่ตอนนี้วิธีการรักษาแบบนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง นางดูขณะที่หมอจากห้องโถงสมุนไพรตัดเนื้อเปิดออกแล้วเชื่อมต่อกระดูกภายในเนื้ออีกครั้งก่อนที่จะเย็บแผลที่ถูกปิด นอกจากนี้นางยังเฝ้าดูคุณหนูของนางให้เลือดผู้บาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเป็นเช่นนี้ที่ทำให้ช่วยชีวิตผู้คนไว้ได้
นางรู้ว่าความสามารถทางการแพทย์ของคุณหนูนั้นยอดเยี่ยมมากแต่ผู้คนไม่ได้ทำจากเหล็กไหล นางจะทนได้นานแค่ไหน ?
ในที่สุดองค์ชายหกซึ่งเสร็จจากการดูแลสถานการณ์ด้านนอกเขายกม่านขึ้นเขาเข้าไปในกระโจม เขาได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้พักผ่อนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ และนางยังไม่ได้กิน-ข้าว การเข้ามาดูคราวนี้ แต่แน่นอนว่าใบหน้าเล็ก ๆ นั้นดูซีดเซียวเล็กน้อยในแสงเทียน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นผลมาจากการทำงานหนักมากเกินไป
เขาก้าวไปข้างหน้าและรับผ้าเช็ดหน้าเพื่อเช็ดเหงื่อจากหวงซวนและส่งหวงซวนไปที่อื่น จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างเฟิงหยูเฮงและรับงานของหวงซวน พร้อมขอร้องอย่างจริงจัง “ถ้าเจ้าล้มป่วยจากการพยายามช่วยคนเหล่านี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ต้องการการรักษาในอนาคต ? ลองคิดดูสิ การกินอาหารจะใช้เวลามากแค่ไหนหรือจะสลบลงจากความเหนื่อยล้าทำให้เสียเวลามากขึ้น ? เจ้าเป็นคนที่ค่อนข้างฉลาด ทำไมเจ้าถึงไม่สามารถคิดแบบนี้ได้ด้วยซ้ำ”
เฟิงหยูเฮงเพิกเฉยต่อเขาและทำงานต่อไปซวนเทียนเฟิงไม่ยอมแพ้และให้คำแนะนำอย่างต่อเนื่อง “อาหารได้ถูกเตรียมไว้แล้ว ข้ามีเตาเตรียมที่นี่และมีพ่อครัวสองสามคนจากร้านอาหารในหยูโจวที่ถูกเรียกให้มาเตรียมอาหาร คนที่มีส่วนร่วมในความพยายามช่วยเหลือจำเป็นต้องกิน เพียงหยุดพักและกินสักหน่อย ใช้เวลาไม่นานหรอก”
ไม่มีอะไรที่เฟิงหยูเฮงทำได้ในอดีตนางไม่เคยรู้สึกว่าองค์ชายหกเป็นคนพูดมากเช่นนี้ ดังนั้นทำไมเขาถึงเป็นเหมือนบ่าวรับใช้ที่จู้จี้จุกจิกถึงไม่สิ้นสุด ? แต่นางก็ซาบซึ้งใจมากที่ซวนเทียนเฟิงปรากฏตัว ในที่สุดนางก็พุ่งเข้าหางานของนางหลังจากเข้าสู่กระโจมแพทย์ นางไม่สามารถใส่ใจกับสถานการณ์ข้างนอกได้ โชคดีที่ซวนเทียนเฟิงนั้นละเอียดมากและเขาก็เตรียมครัวไว้
นางต้องการหยุดจริงๆ แต่ผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บถูกนำตัวเข้ามาในกระโจมอย่างต่อเนื่อง และประมาณหกในสิบต้องการเลือด นางไม่เพียงต้องทดสอบกรุ๊ปเลือดของผู้บาดเจ็บเท่านั้น แต่นางยังต้องการทดสอบกรุ๊ปเลือดของผู้ที่บริจาค นางยุ่งแบบนี้และยังมีคนอีกหลายคนเข้าแถว นางจะให้ตัวเองหยุดได้อย่างไร เฟิงหยูเฮงยังคงทำงาน และกล่าวกับซวนเทียนเฟิง “พี่หกไม่ต้องกังวล ข้าเข้าใจสิ่งนี้ ข้ายังคงไม่ล้มลงจากความเหนื่อยล้า สำหรับท่านพี่ ท่านพี่ไม่ว่างตลอดเวลา ท่านพี่กินอะไรแล้วยังหรือเจ้าคะ ? ” นางถามสิ่งนี้ แต่ไม่ได้ค้นหา นางเพิ่งเสร็จการถ่ายเลือดของใครบางคน และยังคงมีคนต่อไป
คนที่ดึงเลือดเขาฟังทั้งสองคนพูดเมื่อเขาลุกขึ้นยืน เขาก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “องค์หญิง องค์ชายเซียนพูดถูกขอรับ ท่านต้องดูแลตัวเอง ! ชีวิตของเราทุกคนมีค่าน้อย แต่ท่านแตกต่างกัน ! ”
“ข้าแตกต่างอย่างไร? ” นางส่ายหัว “ชีวิตมนุษย์ทุกคนมีค่าเท่ากัน เราไม่สามารถได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าคนอื่นเพียงเพราะข้าเป็นองค์หญิง และท่านพี่เป็นองค์ชาย ในสายตาของข้า ทุกคนเหมือนกัน ข้ากำลังช่วยชีวิตทุกคน”
เมื่อคนผู้นั้นได้ยินคำพูดเช่นนั้นเขาก็รู้สึกงุนงงทันที ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นใครบางคนที่มองว่าชีวิตพวกเขามีความสำคัญ แม้ว่าเขาจะดีใจที่สามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้ แต่เขาทำงานในเหมืองเป็นเวลาหลายปี ในอดีตเหมืองนี้เป็นขององค์ชายสาม และผู้ขุดได้รับความทุกข์ทรมานเล็กน้อย ค่าแรงไม่ดีและบ่อยครั้งที่พวกเขาต้องรีบทำงานกลางดึก แต่เขาเป็นองค์ชาย ดังนั้นพวกเขาจะพูดอะไรไม่ค่อยได้ พวกเขาไม่มีทักษะอื่น ๆ พวกเขาสามารถขายแรงงานเพื่อเงิน เพื่อดูแลครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น
หลังจากนั้นเหมืองก็ถูกส่งมอบให้กับองค์หญิงจี่อันแม้ว่าตัวองค์หญิงจี่อันเองไม่เคยไปเยี่ยม นางส่งคนเก่ง ๆ มาดูแลด้านนี้ ไม่เพียงแต่ผู้คนขององค์หญิงจี่อันจะมาเยี่ยมชมบริเวณนี้เท่านั้น การดูแลคนงานดีขึ้นอย่างมากในทันที ไม่เพียงแต่ค่าแรงของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่าเท่านั้น แต่พวกเขาไปทำงานตามเวลาที่กำหนดทุกเช้า พวกเขาจะไม่ถูกขอให้ทำงานต่อ เมื่อถึงเวลาสำหรับวันหยุด ปลาและเนื้อสัตว์ก็ถูกปล่อยออกมา และเมื่อพวกเขาล้มป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ พวกเขาสามารถไปรักษาและรับยาได้ฟรีจากร้านห้องโถงสมุนไพรในหยูโจว
ตอนนี้องค์หญิงจี่อันได้บอกเขาว่าชีวิตทุกคนมีค่าเท่ากันสำหรับคนทำงานสามัญคนธรรมดาคนนี้ เขารู้สึกซาบซึ้งมากในทันที !
เขาไม่แนะนำให้เฟิงหยูเฮงกินอีกต่อไปเขากลับออกจากกระโจมแพทย์ทันทีเพื่อบอกเล่าความรู้สึกของเขาไปยังเพื่อนร่วมงานของเขา !