The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 811-812

ตอนที่ 811 แผนลับของสาว ๆ
ตอนที่811 แผนลับของสาว ๆ
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าอะไรอยู่ในกล่องไม้เหล่านั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางเปิดพวกมันเพื่อดู พวกมันเป็นตั๋วแลกเงินทั้งหมด
ซวนเทียนเก้อ,เฟิงเทียนหยู และเหรินซีเฟิงค่อนข้างมีอิสระในการใช้จ่ายของพวกนาง เนื่องจากแต่ละกล่องมีตั๋วแลกเงิน 100,000 เหรียญเงิน เหรินซีเฟิงมีความคิดริเริ่มที่จะกล่าวว่า “เราไม่ได้เป็นคนนอก มีบางสิ่งที่ข้าจะไม่ปิดบังจากเจ้า และจะพูดอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับ วันนี้ข้าได้ยินว่าท่านพ่อถอนหายใจด้วยความกังวลเกี่ยวกับความไม่มั่นคงของสถานการณ์ในภาคใต้ ในวันก่อนท่านพ่อเปิดเผยความจริงกับข้า และบอกว่าจะมีการสู้รบในภาคใต้อย่างแน่นอนหลังจากเดือนหนึ่ง มันจะเป็นการต่อสู้ที่ทรหด องค์ชายเก้าได้รับกองทัพในภาคใต้และเป็นเหตุผลว่าพระองค์จะต้องเป็นคนจัดการ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้จะทำให้องค์ชายแปดที่อยู่ในเมืองหลวง นี่คืออันตรายที่ซุ่มซ่อน แม้ว่าพระองค์จะไม่สามารถสร้างรากฐานในเมืองหลวงได้ อดีตทหารของพระองค์ในภาคใต้จะไม่เชื่อฟังคำสั่งขององค์ชายเก้าอย่างง่ายดาย พระองค์ไม่กล้าที่จะก่อกบฏอย่างเปิดเผย แต่สิ่งที่ต้องกลัวคือพระองค์ลงมือทำอย่างลับ ๆ ด้วยทหาร 300,000 นาย มันยากที่จะบอกว่ามีสายลับกี่คนในนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือองค์ชายแปดจะทำบางอย่างกับเสบียงทหารอย่างแน่นอนเพื่อตัดกำลังองค์ชายเก้า”
เฟิงเทียนหยูเห็นด้วยนางกล่าวว่า “ท่านพ่อของข้าก็วิเคราะห์เหมือนกัน และท่านพ่อก็ได้รับรายงานลับจากภาคใต้ การต่อสู้ครั้งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่องค์ชายแปดได้ตัดสินใจร่วมมือกับกูซูและอาณาจักรเล็ก ๆ หลายแห่งในทะเลทราย ทั้งหมดนี้มีไว้เพื่อช่วยให้พระองค์ให้ขึ้นครองบัลลังก์”
“แน่นอนว่าในการต่อสู้ครั้งนี้พวกเขาอยากเห็นพี่เก้าตายมากที่สุด” ซวนเทียนเก้อกล่าวอย่างเย็นชา “ความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ข้าไม่เข้าใจเลยว่าข้ามีพี่ชายแบบนี้ได้อย่างไร” นางกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “เราพูดถึงเรื่องนี้ก่อน เจ้าไม่ได้ขาดอะไรเลยที่นี่ และมีบรรยากาศไม่มากนักที่เราจะสร้างจากสิ่งที่ผู้หญิงต้องการ จะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าใช้เงินที่เราจะให้เป็นการส่วนตัว เรามีความชัดเจนว่าถ้าพี่เก้าก้าวไปข้างหน้าในสนามรบ มันเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะอยู่ข้างสนามโดยไม่มีใครดูแล เจ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เจ้าจะต้องดูแลเสบียงอยู่ด้านหลัง รับตั๋วแลกเงินเหล่านี้ จะมีเวลาที่จะใช้ประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้”
เป่ยฟูหรงไม่ได้พูดอะไรและนางไม่ได้นำเงินออกมามันเป็นเพียงช่วงเวลานี้ที่นางกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “อาเฮง ครอบครัวของข้าไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะให้บางอย่างแก่เจ้าแน่นอน ท่านพ่อกับข้าได้รับคำตอบแล้ว ดังนั้นรอฟังข่าวดี ข้อความจะถูกส่งมาภายในสองวัน”
เฟิงหยูเฮงงงวยและมองดูกลุ่มคนสับสน “เจ้าพยายามทำอะไร ? ” พวกนางคงไม่ได้เลียนแบบนางและออกไปขโมยของ ใช่หรือไม่ ?
ซวนเทียนเก้อกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เราจะไม่บอกเจ้าในเวลานี้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเพียงแค่รอสองสามวัน เงินที่จะจัดหาเสบียงให้กองทัพของพี่เก้า เราจะคิดถึงวิธีการเตรียมเพิ่มเติม ไม่ว่าพี่แปดจะก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ ตราบใดที่เรามีเงิน ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว”
เฟิงหยูเฮงเห็นว่านางไม่สามารถทำอะไรได้เลยพวกนางปฏิเสธโดยสิ้นเชิงที่จะบอก ดังนั้นนางจึงเตือนพวกนางอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ว่าพวกเจ้าจะทำอะไร พวกเจ้าต้องระวัง อย่าทำอะไรที่เป็นภัยคุกคามต่อความปลอดภัยของพวกเจ้าเอง พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
เฟิงเทียนหยูหัวเราะแรงจนท้องเจ็บ“โอ้ อะไรที่อันตรายสำหรับการจัดงานเลี้ยง ! ”
คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของนางจากนั้นนางก็นิ่งเงียบเพราะการจ้องมองโดยซวนเทียนเก้อ นางแค่ปิดปากแล้วหัวเราะ พวกนางพูดคุยและหัวเราะอยู่พักหนึ่ง และพวกนางก็กินอาหารกลางวันที่คฤหาสน์ขององค์หญิง อาหารที่ทำโดยพ่อครัวจากโรงเตี๊ยวครัวเทพ ทำให้พวกนางกินจนกระทั่งพวกนางไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป ซวนเทียนเก้อเรอขณะที่กล่าวว่า “อาเฮง ถ้าเจ้ากำลังจะไปมณฑลของเจ้า เจ้าไม่ได้นำบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ทั้งหมดไปใช่หรือไม่ ? เจ้ายกพ่อครัวให้ข้ากลับไปที่พระราชวังได้หรือไม่ ! แน่นอนว่าข้าจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดี”
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นและส่ายหัว “ไม่ดี ไม่ดี ถ้าเจ้าให้ความสนใจกับบ่าวรับใช้ หรือยาย ข้าจะให้เจ้า แต่ข้าจะพาพ่อครัวคนนี้ไปกับข้าด้วย”
“ขี้เหนียว! ” ซวนเทียนเก้อโกรธและอดไม่ได้ที่จะต่อว่านาง “100,000 เหรียญเงินไม่เพียงพอที่จะหาจ้างพ่อครัวงั้นหรือ ? ถ้าองค์หญิงออกไปหาจ้างพ่อครัว จะจ่ายไม่เกิน 10 เหรียญเงิน”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาแม้แต่เป่ยฟูหรงก็ยังทนฟังไม่ไหว นางเอ่ยว่า “เทียนเก้อ พ่อครัวที่สามารถจ้างได้ด้วยเงิน 10 เหรียญเงินจะเทียบกับพ่อครัวจากโรงเตี้ยมครัวเทพได้อย่างไร เจ้าต้องถามอาเฮงว่าคฤหาสน์ขององค์หญิงจ่ายค่าจ้างให้เขาเท่าไหร่ในแต่ละเดือน”
ซวนเทียนเก้อกลายเป็นอยากรู้อยากเห็นและถามอย่างสงสัย “เจ้าจ่ายให้เท่าไหร่ ? ”
เฟิงหยูเฮงชูนิ้วห้านิ้ว“เหมือนกับเมื่อเขาอยู่ที่โรงเตี้ยมครัวเทพ”
“5เหรียญเงินหรือ ? ”
“50เหรียญเงิน”
ซวนเทียนเก้อสูดลมหายใจลึกอีกครั้งแม้ว่านางจะไม่เคยตกตะลึงกับ 50 เหรียญเงิน แต่นางก็แปลกใจเล็กน้อยกับจำนวนเงินที่พ่อครัวสามารถทำได้ ตามปรกติบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์โดยทั่วไปจะได้รับแค่ 2 เหรียญเงิน บ่าวรับใช้ส่วนตัวจะได้รับ 3-5 เหรียญเงิน และพ่อบ้านจะได้ 8 เหรียญเงิน ครอบครัวที่ใจดีกว่านี้จะให้รางวัลเพิ่มเติมในช่วงวันหยุด แน่นอนว่าคนที่ทำงานกับตระกูลใหญ่มักได้รับรางวัลจากเจ้านาย และผู้มาเยี่ยมคนอื่น ๆ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงฟังดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้รับค่าจ้างมากนัก แต่คนก็ยังต้องการเป็นบ่าวรับใช้ในตระกูลใหญ่ เป็นเพราะมีเงินค่อนข้างมากที่จะได้รับ !
แต่คนอย่างเฟิงหยูเฮงซึ่งจ่ายค่าจ้างพ่อครัว50 เหรียญเงินในแต่ละเดือนนั้นหายากเกินไป แต่เป็นพ่อครัวของโรงเตี้ยมครัวเทพ ! ใครก็ตามที่กินอาหารที่นั่นจะได้รู้ว่าข้าวขาวที่พวกเขาทำอร่อยกว่าร้านอาหารอื่น ๆ เมื่อเขาทำงานในโรงเตี้ยมครัวเทพ เขาจะได้รับเงินเดือน 50 เหรียญเงิน แต่เขาสามารถได้รับรางวัลจากแขก ถ้าเฟิงหยูเฮงให้เขาน้อยลง มันคงไม่มีเหตุผล
ซวนเทียนเก้อยิ้มเยาะและไม่ได้พูดถึงเรื่องพ่อครัวอีกต่อไปหลังจากที่พวกนางกินของว่าง พวกนางเริ่มกล่าวอำลา ก่อนออกเดินทางพวกนางบอกกับเฟิงหยูเฮงอย่างลับ ๆ ให้รอข่าวดี และแน่นอนว่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะต้องประหลาดใจอะไรและจิตใจของนางก็เต็มไปด้วยคำว่า “ขโมย” แต่มันเป็นเพียงความคิด คนเหล่านี้ไม่มีความสามารถในการขโมย ทำอะไรไม่ถูกนางสามารถฟังคำแนะนำของพวกนาง และรอฟังข่าวดี
กลุ่มเดินทางมาด้วยรถม้าของตัวเองแต่ซวนเทียนเก้อยังไม่ไป เมื่อคนอื่นได้จากไป ในที่สุดนางก็มอบหมายให้ซวนเทียนเก้อทำเรื่อง “ข้ากำลังเตรียมส่งคนสองคนจากร้านห้องโถงสมุนไพรไปยังกลุ่มหมอหลวงของพระราชวังฮ่องเต้ เดิมทีข้าสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง แต่ข้าก็ชักช้ามากเกินไป ตอนนี้ข้าไม่มีโอกาส เจ้าสามารถช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ข้าได้หรือไม่ ? ข้ารู้สึกว่าบรรยากาศในพระราชวังนั้นดูแปลกไปหน่อย ข้าต้องการให้ใครบางคนอยู่ข้างใน ยิ่งไปกว่านั้นพระชายาหยุนยังต้องการให้คนดูแลนาง”
ซวนเทียนเก้อไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเพราะนางตบหลังมือของเฟิงหยูเฮง “ไม่ต้องกังวล เพียงแค่ให้พวกเขามุ่งหน้าไปยังพระราชวังในภายหลังแล้วถามหาข้า หลังจากวันที่ 15 ของเดือนหนึ่ง ข้าจะจัดให้ทั้งสองเข้าสู่พระราชวัง ข้ารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำให้ศัตรูตกใจ แต่อย่าส่งพวกเขาไปในวันที่ 10 ! ข้ามีเรื่องที่ต้องเข้าร่วมในวันนั้น” หลังจากกล่าวจบนางโบกมือแล้วปีนขึ้นไปบนรถม้าราชสำนัก และจากไป
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าสิ่งที่ซวนเทียนเก้อเอ่ยถึงในวันที่10 นั้นจะเกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างแน่นอน แต่ถ้าพวกนางไม่ได้พูดถึงมัน ก็ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ นางทำอะไรไม่ถูก นางกลับเข้ามาในคฤหาสน์ แต่นางก็ยังค่อนข้างกระตือรือร้นเกี่ยวกับการคาดเดากับวังซวนและหวงซวนนี่เป็นเพียงหัวข้อเพื่อบรรเทาความเบื่อของนาง
คืนนั้นนางนำเฟิงจื่อหรูมาที่คฤหาสน์เหยาเพื่อรับประทานอาหารเย็นจากนั้นนางก็พูดถึงแผนการของนางที่จะไปมณฑล ซึ่งทำให้ป้าและลุงของนางเริ่มร้องไห้ ซูซื่อยังคงกังวลเกี่ยวกับงานแต่งงานของนางอย่างมาก และกล่าวกับนางว่า “ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร เจ้าต้องกลับมาที่เมืองหลวงเพื่องานปักปิ่น ข้าจะดูแลการเตรียมงานแต่งงานของเจ้า ไม่ต้องกังวลเราจะไม่ขาดอะไรเลย”
ฉินซื่อกล่าวอีกว่า“เมื่อวานนี้เราได้พบกับนางกำนัลอาวุโสโจวจากตำหนักหยูบนท้องถนน นางยังนำเรื่องแต่งงานของเจ้าขึ้นมา นางกล่าวว่าตำหนักหยูกำลังเร่งเตรียมการ”
เหมียวซื่อค่อนข้างเป็นห่วง“เจ้าจะไปแล้ว มันไม่รีบเกินไปหรือ ? มันไกลจากเมืองหลวงหรือไม่ ? ใช้เวลากี่วัน ? ”
เฟิงหยูเฮงอดทนกล่าวว่า”มณฑลจี่อันอยู่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ภายในเขตแดนของหยูโจวของมณฑลหยุน ออกจากเมืองหลวงสามารถเข้าถึงได้โดยม้าภายในห้าถึงหกวัน หากเดินทางโดยรถม้าจะใช้เวลาประมาณ 15 วันเจ้าค่ะ”
“ไกลมาก”ป้าสามคนนั้นค่อนข้างกังวล แต่เฟิงหยูเฮงเป็นคนที่มีความคิดของตัวเองเสมอ แผนการใด ๆ ที่นางทำไปแล้วจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างง่ายดาย ทั้งสามรู้ว่าพวกนางไม่สามารถเปลี่ยนใจนางได้ พวกนางเพียงแต่คิดอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่พวกนางต้องการเพื่อจัดเตรียมให้เฟิงหยูเฮงอย่างรวดเร็ว ดังนั้นนางจะสามารถนำพวกมันไปกับนางเมื่อนางจากไป สำหรับศักดินา ปกติแล้วอาณาจักรต่าง ๆ จะไม่ลงทุนเงินสำหรับโครงสร้างพื้นฐานหรือจะเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ เพื่อให้บุตรของพวกเขาไปที่นั่นพวกเขาจะต้องทนทุกข์ยากลำบากแน่นอน โชคดีที่ภาคตะวันตกเฉียงใต้ไม่เหมือนหวางโจว ปีใหม่ก็มาถึงและอุณหภูมิก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น มันจะดีกว่ามุ่งหน้าไปกลางฤดูหนาว
เหยาจิงจุนเตือนซูซื่อ“เตรียมเงินให้อาเฮงนำไปด้วย ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำในมณฑลจี่อัน ไม่มีอะไรที่จะสามารถทำได้ถ้าไม่มีเงินเพียงพอ” ซูซื่อพยักหน้า และแม้แต่ฉินซื่อและเหมียวซื่อก็จัดให้ไปที่คลังเพื่อดูสิ่งของที่คุ้มค่าเงินสำหรับบุตรของพวกนางที่จะนำมา
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใส“ข้าไม่ได้ขาดแคลนเงินทองเจ้าค่ะ” นางไม่ขาดจริง ๆ ไม่เพียงแต่นางไม่ได้ขาด แต่นางรวยมาก ๆ ไม่นับเงินที่นางมีอยู่จำนวนเงินที่ถูกขโมยจากตำหนักเซียงนั้นเพียงพอที่จะทำให้คนตาบอด นางคิดว่าจะขนคลังขององค์หญิงให้เข้าไปในมิติของนาง เมื่อนางจากไปใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่นางจะกลับมา ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางไม่อยู่ในคฤหาสน์ การป้องกันก็จะลดลง นางจะต้องไม่ปล่อยให้ใครบางคนที่มีเจตนาไม่ดีใช้โอกาสนี้ นางเป็นคนรับเงิน นางเริ่มไตร่ตรองว่าควรนำสิ่งต่าง ๆ ในคฤหาสน์ที่มีค่าไปด้วยหรือไม่
ในด้านนี้ตระกูลเหยาได้โต้แย้งความคิดของนางอย่างแข็งขันขณะที่ซูซื่อกล่าวว่า“สิ่งที่เรากำลังเตรียมคือความตั้งใจของครอบครัว”
เหยาจิงจุนพยักหน้า“เมื่อเจ้าแต่งงานแล้ว เจ้าจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลซวน ตำหนักหยูจะดูแลสิ่งต่าง ๆ ตามธรรมชาติ แต่ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้แต่งงาน เจ้าเป็นบุตรของตระกูลเหยาของข้า หากเด็กกำลังออกเดินทาง ครอบครัวจะต้องเตรียมการเป็นธรรมดา”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกซาบซึ้งตั้งแต่มาถึงโลกนี้ นอกจากซวนเทียนหมิงก็มีตระกูลเหยาเท่านั้นที่จะทำให้นางรู้สึกอบอุ่น ยิ่งกว่านั้นสถานที่แห่งนี้มีท่านปู่ของนางด้วย
นางยิ้มตาหยีให้เหยาเซียนแต่เหยาเซียนไม่พูดอะไรเลย เขาลดระดับถ้วยลงอย่างเงียบ ๆ หลังจากดื่มไวน์หนึ่งถ้วย หลานสาวของเขาจะออกจากเมืองหลวง เป็นเพราะเหตุนี้เขาจึงรู้สึกไม่สงบ แต่เขาจะทำอะไรได้บ้าง เขาเป็นแค่หมอ เขาสามารถฆ่าองค์ชายแปดได้หรือไม่ ?
หลังจากปีใหม่เฟิงหยูเฮงสามารถเพลิดเพลินกับอาหารกับตระกูลเหยาในคืนที่แปดของเดือนหนึ่งเท่านั้นไม่มีอะไรที่สามารถทำได้อย่างแท้จริง โชคดีที่ตระกูลเหยาเข้าใจนาง แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของนางก็ปฏิบัติต่อนางราวกับว่านางเป็นน้องสาวของตัวเอง พวกเขาพูดคุยและหัวเราะ มันทำให้อารมณ์เศร้าโศกจากไปของนางผ่อนคลาย
เมื่อออกจากคฤหาสน์เหยานางให้เฟิงจื่อหรูอยู่ที่คฤหาสน์เหยา เมื่อนางจะออกจากเมืองหลวงในสองสามวัน และนางต้องการใช้เวลานี้เพื่อให้เฟิงจื่อหรูอยู่กับตระกูลเหยาเพื่อปลูกฝังความรู้สึกของเขาให้มากขึ้น เพื่อที่เขาจะไม่รู้สึกแย่ทันทีที่นางจากไป
เฟิงจื่อหรูเข้าใจดีและเขาก็ไปทุกที่ที่นางบอกให้เขาไปเมื่อส่งเฟิงหยูเฮงกลับไปที่คฤหาสน์ของเขา เขากล่าวกับนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “ท่านพี่ ไม่ว่าไปที่ไหน คนที่ท่านพี่เป็นห่วงมากที่สุดก็คือจื่อหรู พี่สาวไม่ต้องกังวล เมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะยืนเคียงข้างท่านพี่เพื่อปกป้องท่านพี่ และข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกตื้นตันและรีบกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงนางนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน นางฝันว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับซวนเทียนหมิงในสนามรบภาคใต้ และนางฝันถึงเฟิงจื่อหรูซึ่งเรียกพี่สาวของนางขณะร้องไห้ เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้นนางก็สามารถนอนหลับสนิท เมื่อนางตื่นขึ้นมาก็สายแล้วในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น
วังซวนดูแลการอาบน้ำและหวงซวนก็วิ่งออกมาจากข้างนอกเล่าให้นางฟังเกี่ยวกับข่าวว่า “องค์หญิงหวู่หยางส่งคำเชิญไปให้บรรดาฮูหยินและคุณหนูของครอบครัวขุนนางทุกคน ยกเว้นคฤหาสน์ขององค์หญิงเจ้าค่ะ”
ตอนที่ 812 พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด
ตอนที่812 พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด
คำพูดของหวงซวนทำให้วังซวนสับสน“องค์หญิงหวู่หยางส่งเทียบเชิญอะไร ? ”
“มันเป็นการเชิญบรรดาฮูหยินและคุณหนูของแต่ละคฤหาสน์ไปยังพระราชวังเหวินซวนในวันที่10 ซึ่งจะเป็นคืนพรุ่งนี้เพื่อเข้าร่วมในงานเลี้ยง ไม่เพียงแต่นางจะเชิญฮูหยินของคฤหาสน์และบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ แต่นางก็เชิญอนุและบุตรสาวของอนุด้วยเจ้าค่ะ”
วังซวนขมวดคิ้ว“แต่คฤหาสน์ของเราไม่ได้รับเทียบเชิญ”
”นั่นคือสิ่งที่ข้าพูดถึง”หวงซวนกระทืบเท้าของนางแล้วกล่าวว่า “สถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างไร ตามปกติแล้วการจัดงานเลี้ยงที่พระราชวังซึ่งองค์หญิงหวู่หยางจัดขึ้นจะไม่เชิญคุณหนูของเราได้อย่างไร คุณหนูและองค์หญิงหวู่หยางทะเลาะกันหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงกรอกตา“นางเพิ่งขโมยอาหารและเครื่องดื่มไปจากที่นี่เมื่อวานนี้ เจ้าเห็นพวกเราทะเลาะกันหรือไม่ ? ”
มุมปากของวังซวนกระตุกอะไรที่ถูกเรียกว่าขโมยอาหารและเครื่องดื่ม ? นอกจากคุณหนูตระกูลเป่ยแล้ว 100,000 เหรียญเงินที่คนอื่นให้ถือว่าเป็นการจ่ายค่าอาหารหรือไม่ ? ทันใดนั้นนางก็นึกเรื่องขึ้นมาว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นแผนลับที่องค์หญิงหวู่หยางพูดถึงเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้นางถามหวงซวน “เจ้ารู้หรือไม่ว่างานเลี้ยงเนื่องในโอกาสใด ? ”
หวงซวนพยักหน้า“การสวดขอให้โชคดีแด่ราชวงศ์ต้าชุนเพื่อฮ่องเต้ และฮองเฮาเจ้าค่ะ”
“เป็นอย่างนั้นหรือ”เฟิงหยูเฮงหัวเราะ นางสามารถเข้าใจสิ่งที่เด็กผู้หญิงเหล่านั้นทำขึ้น ด้วยหลักฐานที่ยิ่งใหญ่ใครจะไม่กล้าเข้าร่วม หากมีการแพร่กระจายว่าฮูหยินหรือคุณหนูบางคนไม่ได้ไป สิ่งนั้นจะไม่เหมือนกับการไม่ไว้หน้าราชวงศ์ต้าชุน และไม่สนใจความปลอดภัยของฮ่องเต้และฮองเฮาหรือไม่ ? ใครบ้างที่สามารถแบกรับภาระเช่นนั้น ? วิธีการสวดอ้อนวอนขอให้โชคดีคือเงิน ! เมื่อไปวัดเพื่อสวดอ้อนวอนขอให้โชคดี คนหนึ่งต้องจ่ายเงิน ซวนเทียนเก้อจะไม่ทำธุรกิจใด ๆ ที่จะทำให้นางเสียเงิน
นางหยักยิ้มที่มุมปากวังซวนก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้บ้าง แม้กระนั้นหวงซวนก็ยังไร้ความสามารถ แต่นางสามารถเห็นได้ว่าคุณหนูของนางและองค์หญิงหวู่หยางไม่ได้ทะเลาะกัน ดังนั้นนางจึงไม่ต้องกังวลกับมันต่อไป
เฟิงหยูเฮงกินโจ๊กธรรมดาและผักดองเป็นอาหารเช้าปีใหม่นี้ผ่านไปโดยไม่มีบรรยากาศเฉลิมฉลอง แต่ยังคงมีการมอบของขวัญให้บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องกังวล ทุกอย่างได้รับการดูแลโดยแม่บ้าน ฉิงหยู นางยังให้อำนาจแก่ฉินหยู ตัวอย่างเช่นไม่จำเป็นต้องรายงานค่าใช้จ่ายต่ำกว่า 1,000 เหรียญเงิน นางแค่ต้องติดตามบัญชี เมื่อใดก็ตามที่ถึงปีใหม่หรือเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ฉิงหยูจะดูแลเรื่องรางวัลที่จะมอบให้บ่าวรับใช้ รวมถึงครอบครัวของบ่าวรับใช้ด้วย ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในเมืองหลวงหรือนอกเมือง พวกเขาไม่สามารถละเลยได้
สำหรับฉิงหยูนางก็เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับแม่บ้าน นางไม่เพียงคิดถึงสมาชิกในครอบครัวเหล่านั้นเท่านั้น แต่ยังจะให้รางวัลตามความต้องการของแต่ละครอบครัวด้วย สำหรับคนที่มีเด็กจะมีขนมเพิ่ม สำหรับคนที่มีผู้สูงอายุจะมีอาหารเสริมให้ บ่าวรับใช้ชายที่มีภรรยาก็จะง่ายขึ้นถ้าพวกเขาทำงานด้วยกัน แต่ถ้าพวกเขาไม่ได้ พวกเขาจะได้รับของขวัญเช่นเดียวกับแม่บ้าน ไม่มีปัญหาการขาดแคลนผ้า และเครื่องประดับ นอกจากเบี้ยหวัดและรายได้พิเศษ บ่าวรับใช้ก็จะได้รับสิ่งจำเป็นเช่นอาหาร มันดูสนิทสนมกันมาก
เฟิงหยูเฮงเชื่อว่านางไม่สามารถพึ่งพาเงินเพียงอย่างเดียวเพื่อให้ได้มาซึ่งใจผู้คนมีหลายครั้งที่การทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ จะเป็นการดีที่สุดที่จะทำให้บ่าวรับใช้เหล่านั้นต้องการติดตามนาง ท้ายที่สุดคฤหาสน์ขององค์หญิงไม่สามารถเสี่ยงที่จะมีสายลับใด ๆ ได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่สายลับ บ่าวรับใช้ที่ไม่พอใจก็จะทำให้เกิดระลอกคลื่นในสระ ความโปรดปรานเล็ก ๆ น้อย ๆ จะได้รับการสนับสนุนจากบ่าวรับใช้ของนาง และแน่นอนว่านางจะไม่ต้องลำบากใจกับเงินจำนวนเล็กน้อย นอกจากนี้บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์สามารถขอการรักษาจากร้านห้องโถงสมุนไพรได้โดยไม่ต้องเสียเงินหากพวกเขาล้มป่วย บ่าวรับใช้เองไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินแม้แต่เหรียญเดียว มันคือทั้งหมดที่จ่ายโดยคฤหาสน์
ตอนนี้ร้านห้องโถงสมุนไพรถูกปิดและนางกำลังจะไปที่มณฑลจี่อันเพื่อเป็นการรักษาคนบางคนในคฤหาสน์ นางจึงให้วังหลินจ่ายเงินให้แก่หมอที่มีอายุมากซึ่งครอบครัวไม่สามารถย้ายออกจากเมืองหลวงได้ และปล่อยให้พวกเขาดูแลคฤหาสน์ และดูแลครอบครัวของผู้ที่ทำงานในคฤหาสน์ของนาง เมื่อบ่าวรับใช้ได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาทุกคนก็ซาบซึ้งใจมาก และพวกเขาทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจะดูแลคฤหาสน์ขององค์หญิงเป็นอย่างดี และรอการกลับมาขององค์หญิง
สำหรับบ่าวรับใช้ที่ได้รับเลือกให้ติดตามเฟิงหยูเฮงพวกเขาใช้เวลาในการเก็บข้าวของ พวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยความหวังสำหรับอนาคต
ตอนนี้ข่าวของเฟิงหยูเฮงกำลังจะออกไปจากเมืองหลวงไม่ได้เป็นความลับอะไรนางไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนมัน และนางยังหวังให้วังหลินและฉิงหยูเผยแพร่ข้อมูลนี้ นอกจากนี้นางยังทำให้แน่ใจว่านางถูกขับไล่ออกจากเมืองหลวงโดยขุนนางแก่เหล่านั้น สำหรับเรื่องที่ว่าขุนนางเหล่านั้นคือใคร ชาวบ้านธรรมดาย่อมรู้ดีแก่ใจ ไม่ใช่คนเดียวกันกับที่บังคับให้องค์หญิงจี่อันปิดห้องโถงสมุนไพรหรอกหรือ ? ผู้คนก็จะไม่ลืมว่าคนเหล่านั้นสนับสนุนองค์ชายแปด !
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเฟิงหยูเฮงไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงในด้านธุรกิจของนางและนางก็ทำแต่สิ่งที่ดีงาม มีคนไม่กี่คนในเมืองหลวงที่ได้รับการช่วยเหลือจากนาง ความสามารถทางการแพทย์ของนางยังช่วยรักษาสมาชิกในครอบครัวของขุนนางจำนวนมาก แต่เดิมนั้นคนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายที่เป็นกลาง แต่เป็นเพราะความสามารถอันน่าอัศจรรย์ของเฟิงหยูเฮงที่ใจของพวกเขาค่อย ๆ เริ่มหันไปทางทิศองค์ชายเก้า
สามัญชนสร้าง”พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด” ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติในจำนวนนับพัน และแยกย้ายกันไป พวกเขาไปปิดกั้นประตูของผู้มีอำนาจที่คัดค้านองค์หญิงจี่อัน พวกเขาฉลาดเช่นกัน พวกเขาไม่รีบเข้าไปข้างใน พวกเขารู้ว่าการบุกเข้าไปในคฤหาสน์ของขุนนางจะส่งผลให้พวกเขาถูกประหารชีวิต พวกเขานั่งอยู่ตรงหน้าคฤหาสน์ บางคนนำเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ มาและมีบางคนที่นำถุงหนังใส่น้ำมา เมื่อพวกเขากระหายน้ำ พวกเขาจะได้ดื่ม
เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้มีผู้คน100-200 คนปิดทางเข้าคฤหาสน์ ผู้คนไม่เพียงนั่งอยู่เฉย ๆ พวกเขาจะจัดระเบียบสวดมนต์และส่งเสียงดังไปยังคฤหาสน์เป็นครั้งคราว “มอบความยุติธรรมให้กับองค์หญิงจี่อัน! คืนร้านห้องโถงสมุนไพรกลับมาให้เรา ! ทำไมเจ้าไล่องค์หญิงจี่อันออกจากเมืองหลวง ? คนที่ไปควรจะเป็นเจ้ามากกว่า ! ” เสียงตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ และมันก็มีชีวิตชีวามาก
เมื่อพวกเขาไม่ได้ตะโกนคนก็จะรวมตัวกันเป็นกลุ่มและสนทนาเป็นครั้งคราว อันเป็นผลมาจากสิ่งแวดล้อม หัวข้อของการพูดคุยของพวกเขาทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเฟิงหยูเฮง ผู้คนยังคงระลึกถึงสิ่งที่เฟิงหยูเฮงเคยทำไว้ในเมืองหลวง มีคนนำเรื่องภัยพิบัติฤดูหนาวมาเมื่อสองปีก่อน “ปีนั้นท่านแม่ของข้าหนาวมากจนร่างกายของนางแข็งทื่อไปหมด โชคดีที่มีคนบอกว่าองค์หญิงจี่อันแจกชาร้อนที่ทางเข้าร้านห้องโถงสมุนไพร ข้าอุ้มท่านแม่ของข้าเพื่อไปดื่มชา องค์หญิงจี่อันเห็นว่าท่านแม่ของข้าป่วยและพานางเข้าไปรักษาเป็นการส่วนตัว นางลากท่านแม่ของข้ากลับมาจากประตูนรก แม้ตอนนี้ท่านแม่ของข้าพูดถึงเรื่ององค์หญิงจี่อันในฐานะผู้มีพระคุณของนาง”
หลังจากที่เขากล่าวจบคนอื่นก็กล่าวทันที “แน่นอน ! ถ้าไม่ใช่เพื่อองค์หญิงจี่อันที่ใส่ใจกับพวกเราในทางเหนือของเมืองหลวง ส่งอาหารให้เราและช่วยหาคนมาซ่อมแซมบ้านของเรา ใครจะสนใจถ้าเรามีชีวิตอยู่หรือตาย ? พวกเราทุกคนต้องตายในหิมะ”
อีกคนนำเรื่องของน้ำท่วมมาและเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น “ในช่วงน้ำท่วมของปีนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงและองค์ชายเก้าได้ตัดสินใจทันทีเพื่อปิดกั้นผู้ลี้ภัยข้างนอกทั้งหมด ข้ากลัวว่าทุกคนในเมืองหลวงจะติดเชื้อ นั่นเป็นโรคระบาด ! ใครจะรอดชีวิตหลังจากติดเชื้อ มันเป็นเพราะองค์หญิงและองค์ชายเก้าที่ช่วยพลเมืองทั้งหมดของเมืองหลวง”
”ใช่! องค์หญิงและองค์ชายเก้าเป็นคนดี เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องตกตาย พวกเขาจึงไปสร้างกระโจมให้ผู้ลี้ภัยข้างนอก แม้จะอยู่ในสถานะผู้สูงศักดิ์ก็ตาม ในโลกนี้มีองค์ชายและองค์หญิงที่ดีกว่านี้หรือไม่ ? ”
”ใช่! องค์หญิงยังจัดหาเหล็กให้กับราชวงศ์ต้าชุนของเรา ข้าได้ยินมาว่าอาวุธเหล็กของเราสามารถตัดอาวุธเหล็กของซงซุยได้ ! เราชนะอย่างขาดรอย”
“องค์หญิงก็ชนะเฉียนโจวด้วย! ”
ไพร่เหล่านี้พูดถึงสิ่งที่เฟิงหยูเฮงทำมานานหลายปีการสนทนาแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าหนึ่งคฤหาสน์ บอกเล่าเรื่องราวที่คล้ายกันต่อหน้าคฤหาสน์ทั้งหมด ยิ่งมีคนพูดมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นท่านั้น และยิ่งรู้สึกว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมีความหวังเพราะองค์หญิงเท่านั้น ด้วยการมีองค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อันทำงานร่วมกันเพื่อดูแลโลกเท่านั้น พวกเขาจะรู้สึกถึงความหวังในอนาคตหรือไม่
“แต่องค์หญิงจี่อันกำลังถูกไล่โดยกลุ่มไอ้พวกนี้! ” บางคนตะโกนด้วยอารมณ์ เมื่อยืนขึ้นพวกเขาชี้ไปที่คฤหาสน์ตรงหน้าพวกเขาและสาปแช่งเสียงดัง “เจ้าเป็นขุนนางของราชวงศ์ต้าชุนอย่างแท้จริงหรือไม่ ? เจ้าเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนจริง ๆ หรือไม่ ? เจ้าเป็นสายลับที่ส่งมาจากอาณาจักรอื่นหรือ ? เหตุใดเจ้าจึงไล่คนที่ปฏิบัติด้วยดีต่อพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนด้วย ? ทำไมเจ้าไม่สามารถทนต่อการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์ต้าชุนได้ในแต่ละวันที่ผ่านมา”
เมื่อมีคนรับบทนำคนอื่นก็เริ่มยืนขึ้นเพื่อสาปแช่ง พวกเขายังร้องไห้ขณะสาปแช่ง ในท้ายที่สุดมันนำไปสู่ทุกคนที่หันหน้าเข้าหาพระราชวังและวิงวอนทั้งน้ำตา “ฝ่าบาท ! ดูเจ้าหน้าที่เหล่านี้ที่ไม่สนใจความปลอดภัยของราชวงศ์ต้าชุนและชีวิตของสามัญชน ! ขุนนางจำพวกนี้จะต้องไม่มีอยู่ในราชสำนัก ! พวกเขาไปรอบ ๆ ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ประสบความสำเร็จ ! ฝ่าบาท ! จิตใจของผู้คนไม่อาจหยั่งรู้ได้และองค์ชายแปดไม่มีจิตใจที่ดี ! ได้โปรด โปรดตรวจสอบอย่างชัดเจน ! ฝ่าบาททรงเป็นผู้ปกครองที่ชอบธรรม ! ”
เสียงตะโกนซ้ำๆของพวกเขาทำให้อากาศสั่นสะเทือน และทุกคนบนถนนสามารถได้ยินเสียงมัน ด้วยบรรยากาศแบบนี้ทำให้ผู้คนจำนวนมากออกจากบ้านเพื่อเข้าร่วม “พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด” ที่เกิดเหตุยังทำให้ขุนนางที่ได้รับคำสั่งจากผู้ปกครองรู้สึกขนลุก มีแม้กระทั่งบางคนที่ไปกับการเคลื่อนไหวและคุกเข่า
เมื่อเจ้าเมืองเห็นฉากนี้ในฐานะผู้ปกครองของเมืองหลวงเขาควรส่งผู้คนให้ปราบปรามทันทีเมื่อเหตุการณ์เริ่มขึ้น แต่ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของฝ่ายของเฟิงหยูเฮง เขารู้ว่าเขาควรจะไปรายงานเรื่องนี้ เขาควรทูลฮ่องเต้เกี่ยวกับสถานการณ์ข้างนอก ไม่ว่าจะมีผลกระทบหรือไม่ ราชสำนักจะต้องรู้เกี่ยวกับสถานการณ์นี้
สำหรับขุนนางที่ถูกปิดกั้นอยู่ข้างในเช่นเดียวกับสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาจิตใจของพวกเขาสั่นไหว พวกเขากลัวจนตัวสั่น และพวกเขาทั้งหมดก็รวมตัวกันในห้องเดียว พวกเขาเริ่มคาดการณ์ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรในที่สุด
ขุนนางที่ขี้ขลาดมากขึ้นเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำเมื่อถูกตั้งข้อหาพวกเขาจะไปหาองค์ชายแปดเพื่อขอความช่วยเหลือหรือหลบหนี ? คนที่มีความกล้าเล็กน้อยส่งบ่าวรับใช้ของพวกเขาออกมาจากประตูด้านข้างเพื่อให้พวกเขาแอบไปที่ประตูเมืองเพื่อรายงานเหตุวุ่นวายที่เกิดขึ้นต่อทหารยามของเมือง และให้ส่งพวกทหารออกมาเพื่อปราบปรามความวุ่นวาย
อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าผู้บังคับบัญชาของเมืองคือวังจู้เขาเป็นแม่ทัพขั้นสี่ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮงเป็นการส่วนตัว เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองหลวงและเขาก็ปรากฏตัวในคืนงานเลี้ยง อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือใด ๆ ได้ เขาเป็นแม่ทัพและโวหารของเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับขุนนางที่ของรัฐเหล่านั้นได้ เขาทำได้เพียงกังวลโดยไม่สามารถพูดคำเดียวได้ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนไร้ยางอายมากพอที่จะวิ่งมาขอทหารปราบพวกสามัญชน วังจู้รีบลากบ่าวรับใช้ที่มารายงานแล้วก็โยนเขาเข้าคุกเพราะความผิดทางอาญาที่ทำลายการป้องกันของเมือง
คนนั้นช่างโชคร้ายทำลายการป้องกันของเมืองเขาทำลายบางสิ่งอย่างแน่นอน เพราะเขาล้มลงในขณะที่วิ่งไป ทหารรู้สึกเบื่อหน่ายและซ่อนกองอิฐเพื่อความสนุก มันเกิดขึ้นเพียงว่าอิฐห้าก้อนถูกเขี่ย
ด้วยความปั่นป่วนขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงมันเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะไปถึงหูของเฟิงหยูเฮงและคนที่บอกนางว่าเป็นองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่วซึ่งเพิ่งมาถึงครึ่งชั่วยามก่อนหน้านี้