The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 801-802

ตอนที่ 801 พี่สาวของเจ้าเป็นเพียงเผด็จการท้องถิ่น
ตอนที่801 พี่สาวของเจ้าเป็นเพียงเผด็จการท้องถิ่น
เป่ยฟูหรงบอกกับเฟิงหยูเฮงว่านางต้องการกลับไปที่คฤหาสน์เป่ยนอกจากนี้นั่นคือบ้านของนาง ตอนนี้นางหายดีแล้ว นางก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับคฤหาสน์ขององค์หญิง
นี่เป็นความคาดหวังของเฟิงหยูเฮงและนางก็ไม่ได้หยุดอีกฝ่าย ประการแรก การที่เป่ยฟูหรงกลับบ้านเป็นเรื่องปกติมาก ประการที่สอง นางยังเตรียมที่จะออกจากเมืองหลวงไปยังมณฑลจี่อัน และนางไม่มีเวลาเกี่ยวข้องกับด้านนี้ นางพูดกับเป่ยฟูหรงว่า “เจ้าสามารถกลับบ้านได้ ให้ช่างฝีมือเป่ยมาจากพระราชวังด้วย ! การตรวจสอบในพระราชวังยังคงดำเนินต่อมาจนถึงจุดนี้และไม่พบสิ่งใด เจ้าสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นเวลานานและควรคิดถึงความสุขในครอบครัว”
ในเมื่อเรื่องนี้ถูกตัดสินใจเช่นนี้ดังนั้นวังซวนไปส่งเป่ยฟูหรงกลับไปที่คฤหาสน์เป่ยในเย็นวันนั้น สำหรับช่างฝีมือเป่ย เขาได้รับข่าวและออกจากพระราชวังในวันรุ่งขึ้น บิดาและบุตรสาวสามารถฉลองปีใหม่ที่มีความสุข
เฟิงหยูเฮงคิดที่จะไปที่พระราชวังเหวินซวนกับเฟิงเฟิงจื่อหรูในวันที่สามของปีใหม่ไม่ว่าในกรณีใดพวกเขาจำเป็นต้องไป และไปทักทายกับท่านอ๋องและพระชายาเหวินซวนในปีใหม่ ของกำนัลก็ถูกเตรียมไว้เช่นกัน แต่นางเปลี่ยนใจเมื่อของกำนัลถูกขนย้ายเข้าไปในรถม้า นางให้คนขับเอาของกำนัลทั้งหมด นางจะไม่ไป
วังซวนและหวงซวนรู้สึกงงงวยถามนางว่า“คุณหนู, มันคืออะไร” แม้แต่เฟิงจื่อหรูก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
เฟิงหยูเฮงโอบแขนของนางรอบไหล่ของเฟิงจื่อหรูและกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ “เราจะไม่ไป อ๋องเหวินซวนไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องของราชสำนักมากนักเพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย ตอนนี้ท่านอยู่ห่างไกลจากกิจการเหล่านั้นมากขึ้น ตอนนี้ข้าได้สร้างความปั่นป่วนเช่นนี้กับขุนนางผู้สนับสนุนองค์ชายแปด มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงการสร้างปัญหาให้กับท่านอ๋องและพระชายา” ในขณะที่พูดนางตบไหล่ของเฟิงจื่อหรู และกล่าวต่อไปว่า “จื่อหรู ดูปัญหาเหล่านี้จะเกิดขึ้นในเมืองหลวง ข้าจะต้องระมัดระวังมากขึ้นเมื่อพาเจ้าไป สิ่งนี้ค่อนข้างขาดความชอบธรรมเช่นกัน แต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราไม่กลัว อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถสร้างปัญหาให้กับผู้คนที่ปฏิบัติต่อเราอย่างดี”
เฟิงจื่อหรูพยักหน้า“ข้าเข้าใจสิ่งที่ท่านพี่พูด ในระหว่างงานเลี้ยงของวันนั้น จื่อหรูก็เข้าร่วมและเห็นทุกอย่างชัดเจน แต่จื่อหรูยังเด็กอยู่ และคำพูดของข้าไม่มีน้ำหนัก ในสถานการณ์แบบนั้นไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้เพื่อช่วยท่านพี่ เพราะกลัวว่าจะทำให้คนพูดถึงท่านพี่ในแง่ไม่ดี ไม่อบรมสั่งสอนเฟิงจื่อหรู”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและถอนหายใจว่าเด็กเล็กๆ คนนี้เข้าใจมากแล้ว เมื่อบุตรของครอบครัวอื่น ๆ โตเป็นผู้ใหญ่เร็ว พวกเขาจะรู้สึกมีความสุข อย่างไรก็ตามนางรู้สึกเศร้าเล็กน้อย สำหรับนางแล้ว เฟิงจื่อหรูยังเป็นเด็กวัยประถม เขาควรจะมีช่วงเวลาอีกหลายปีที่เขาจะใช้ชีวิตอย่างร่าเริงและเล่นตามประสาเด็ก เมื่อเขามีเวลาเขาควรออกไปเล่นกับเด็กคนอื่นมากขึ้นและดูภูเขาหิมะในฤดูหนาว หญ้าสีเขียวของฤดูใบไม้ผลิ และดวงอาทิตย์ที่สวยงามในช่วงฤดูร้อน อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรสามารถทำได้เกี่ยวกับสถานการณ์ และตำแหน่ง แม้ว่าเด็กคนนี้จะถูกส่งไปยังเสี่ยวโจวเพื่อศึกษา แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
นางถามเฟิงจื่อหรู“เจ้าโทษพี่สาวของเจ้าหรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูงงงวย“ทำไมข้าต้องโทษท่านพี่ ท่านพี่ยอดเยี่ยมมาก เฟิงจื่อหรูรักท่านพี่มาก ข้าจะโทษท่านพี่ได้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงพาเขาไปที่ห้องของนางและทั้งสองนั่งลง ดื่มชาที่บ่าวรับใช้นำมา ในที่สุดนางก็กล่าวต่อ “ขณะนี้เรายังอยู่ในช่วงกลางของการเฉลิมฉลองปีใหม่ โดยปกติแล้วข้าควรจะพาเจ้าไปเยี่ยมเยียนครอบครัวอื่น ๆ เราควรจะไปคฤหาสน์เหยาเพื่อใช้เวลากับท่านปู่ แต่ดูวันที่ผ่านมาและทุกอย่างดูรีบเร่งไปหมด รู้สึกเสมอว่าไม่มีเวลาเพียงพอที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ให้สำเร็จ ในพริบตามันเป็นวันที่สามของปีใหม่ อย่างไรก็ตามเรายังไม่ได้ไปไหน”
เมื่อได้ยินคำพูดของนางเฟิงจื่อหรูยิ้ม ในขณะที่ยิ้มเขากล่าวกับนางว่า “การออกไปข้างนอกเพื่อไปเยี่ยมปีใหม่เพื่อรับของกำนัลเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ทำได้ จื่อหรูไม่ใช่เด็ก หลังจากนั้นอีกสามปีข้าจะเข้าร่วมในการสอบระดับมณฑล ! ข้ารู้ว่าท่านพี่มีเหตุผล แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจ ทำไมท่านพี่ถึงพูดว่าทุกอย่างดูรีบเร่งในช่วงสองสามวันนี้ ? ท่านพี่รีบไปไหนหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางไม่สามารถซ่อนมันจากเด็กคนนี้ได้และนางไม่ต้องการซ่อนมันจากเด็กคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องรู้ ดังนั้นนางจึงบอกเขาว่า “เพราะข้าต้องออกจากเมืองหลวงไปซักพัก ข้าจะไปอาศัยอยู่ในดินแดนที่ได้รับพระราชทานให้ข้า ข้าจะออกไปก่อนวันที่ 15 เมื่อถึงเวลานั้นเฟิงจื่อหรูจะอยู่กับท่านปู่ เจ้าคิดว่าดีหรือไม่?”
“ท่านพี่จะต้องจากไป”เขาเพิ่งพูดว่าเขาไม่ใช่เด็ก แต่เมื่อเขาได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่อยู่บ้านจนกระทั่งวันที่ 15 เด็กตัวเล็ก ๆ ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้ ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวด้วยความโกรธ “ทำไมต้องไป ? ข้าได้ยินว่าดินแดนที่ได้รับพระราชทานเป็นดินแดนที่แห้งแล้ง มันยังไม่ได้รับการพัฒนา และไม่มีอะไรคล้ายกับเรือนภายในที่ถูกสร้างขึ้น ทำไมท่านพี่ถึงต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนั้น ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพี่ถูกตาแก่พวกนั้นบังคับแก่ในระหว่างงานเลี้ยง? แต่พวกเขาบอกว่าท่านพี่ไม่สามารถเข้าพระราชวังได้ พวกเขาไม่ได้พูดว่าท่านพี่ไม่สามารถอยู่ในเมืองหลวงได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงปลอบโยนเขาซ้ำๆ “ไม่ มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ข้าไปดินแดนที่กำหนดไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา แต่ดินแดนนั้นเป็นของเรา มันไม่สามารถทิ้งไว้ที่นั่นโดยไม่ได้ใช้ จะต้องมีการใช้งาน อีกทั้งสถานที่นั้นไม่ใช่ดินแดนที่แห้งแล้งเหมือนอย่างที่เจ้าพูดไว้ เจ้าลืมว่าข้ามีเหมืองหยกหรือ? มันเกิดขึ้นเพียงว่าเหมืองหยกตั้งอยู่ใกล้กับที่ดินที่ได้รับพระราชทาน มันเปิดเหมืองมานานมากแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้ไป ข้าไม่ควรไปดูหรือ ? ”
“แต่ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบแบบนี้”เฟิงจื่อหรูขมวดคิ้ว และยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างออกไปเล็กน้อย “ท่านพี่บอกว่าท่านพี่จะดู แต่ทำไมข้ารู้สึกเหมือนท่านพี่ตั้งใจจะอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน”
“มันไม่จำเป็นต้องเป็นเวลานาน แต่สิ่งที่จำเป็นต้องสร้างขึ้นที่นั่นจะต้องถูกสร้างขึ้น” นางบอกกับเฟิงจื่อหรู “เจ้าอาจไม่เข้าใจแนวความคิดของที่ดินที่มีการประชุม แต่หมายความว่าดินแดนนั้นเป็นของเราอย่างสมบูรณ์ ไม่จำเป็นต้องจ่ายภาษีให้กับราชสำนัก นอกจากนี้ร้านค้าที่เปิดนั้นจะต้องจ่ายภาษีให้เราด้วย ต่างจากเขตการปกครองและมณฑลที่ถูกมองว่าเป็นผู้ปกครองท้องถิ่น แต่เราจะเป็น…” นางลดเสียงของนาง “เราจะเป็นเหมือนคนท้องถิ่น ลองคิดดูสิ! ในเมืองหลวงนั้นมีข้อจำกัดทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม ที่นั่นเจ้าสามารถทำอะไรได้อย่างอิสระ อะไรที่ทำให้ไม่พอใจ ? ข้าจะไม่อยู่ที่นั่นตลอดเวลา ข้าแค่จะไปดู เมื่อสิ่งต่าง ๆ เริ่มเคลื่อนไหว ข้าจะกลับมา”
เมื่อได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดแบบนี้เฟิงจื่อหรูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็เริ่มคิดภายใน และกล่าวว่า “คำพูดของท่านพี่มีเหตุผล สถานที่ประเภทนั้นจำเป็นต้องถูกนำไปใช้ มันไม่สามารถทิ้งให้เสียเปล่าแน่นอน น่าเสียดายที่จื่อหรูต้องกลับไปที่เสี่ยวโจวเพื่อเรียนหลังจากเดือนหนึ่ง พี่เจ็ดกล่าวว่าการเรียนและฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มีความสำคัญที่สุด ข้าต้องไม่ละเลยเรื่องสำคัญเพราะเรื่องอื่น ไม่อย่างนั้นแม้เมื่อโตขึ้นข้าก็จะไม่สามารถช่วยท่านพี่ได้ ท่านพี่สามารถไปที่นั่นได้โดยสันติ เมื่อท่านพี่ออกจากเมืองหลวงแล้ว ข้าจะอยู่กับท่านปู่ ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าขอรับ”
ในที่สุดนางก็สามารถเกลี้ยกล่อมเฟิงจื่อหรูได้สำเร็จเฟิงหยูเฮงก็ถอนหายใจด้วย หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางก็ไล่เฟิงจื่อหรูให้ไปคฤหาสน์เหยาเพื่อไปเล่น ที่นั่นมีญาติหลายคน และพวกเขาก็ไปเล่นกับเขาได้ เฟิงจื่อหรูมีความสุขมากกับข้อตกลงนี้บอกนางอย่างร่าเริงว่า “จากนั้นข้าจะทานอาหารเย็นกับท่านปู่ ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้าขอรับ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มขณะที่เด็กกำลังวิ่งออกไปนางไม่กังวลจริง ๆ ต้องบอกว่าในเมืองหลวงนั้นมีอยู่สามแห่งที่นางมั่นใจอย่างแน่นอนพวกมันคือคฤหาสน์เหยา ตำหนักหยู และตำหนักจุน มันเป็นเพียงความคิดเกี่ยวกับการไปยังดินแดนที่ได้รับพระราชทานมันไม่ได้ผ่อนคลายหรือง่ายอย่างที่นางทำ
หากนางพัฒนาที่ดินที่ได้รับมาเพื่อความมั่งคั่งส่วนตัวของนางเฟิงหยูเฮงจะไปอย่างมีความสุขและดูแลเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามมีความโกรธเล็กน้อยต่อขุนนางที่สนับสนุนองค์ชายแปด แต่นางเข้าใจว่าแม้ว่านางจะโกรธ การไปยังดินแดนที่ได้รับพระราชทานนั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพราะดินแดนที่เป็นของนางอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้และติดพรหมแดนของเขตการปกครองหยุน มันเป็นมณฑลและมีขนาดเท่ากับสองอาณาจักร มันไม่ใช่ขนาดของมณฑล สำหรับเหมืองหยก นางก็อยู่ใกล้ ๆ หากองค์ชายแปดได้ทำบางสิ่งบางอย่างกับเสบียงอาหารและทหาร นางจะต้องหาวิธีในการจัดหาเสบียงอย่างลับ ๆ ท้ายที่สุดแล้วเท้าข้างหนึ่งที่เก้าเข้าไปในสนามรบคือซวนเทียนหมิง สิ่งนี้ไม่สามารถล่าช้าได้ นางต้องมั่นใจว่าเสบียงและอื่น ๆ นั้นไม่สามารถล่าช้าได้ การเดินทางจากมณฑลไปทางภาคใต้จะใกล้กว่าการเดินทางจากเมืองหลวง มันจะไม่ดึงดูดความสนใจเท่าที่ออกจากเมืองหลวง และจะไม่มีใครจับตาดูนาง นางสามารถทำอะไรก็ได้ที่นางต้องการ มันจะเป็นอิสระมากกว่าในเมืองหลวง
เฟิงหยูเฮงคิดเรื่องนี้มานานแล้ววันนี้นางได้เตรียมการที่จะมุ่งหน้าไปยังที่ดินพระราชทาน ตั้งแต่วันแรกของปีใหม่จนถึงวันที่ห้า ห้องโถงสมุนไพรได้หยุดพัก นางกำลังเตรียมที่จะเรียกวังหลินและฉิงหยูเพื่อเตรียมการบางอย่างเพื่อปิดร้านห้องโถงสมุนไพร มันจะต้องถูกปิด หลังจากผู้คนในเมืองหลวงได้รับประโยชน์จากร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นเวลา 2 ปี นางต้องการที่จะเห็นฉากที่จะเกิดขึ้นทันทีที่มันถูกปิด
ในช่วงเย็นของวันที่สามนางวางแผนจะไปกินข้าวเย็นในคฤหาสน์เหยา มันเป็นปีใหม่ แต่นางไม่ได้ไปเยี่ยมญาติในปีใหม่ การพูดถึงเรื่องนี่เป็นการเสียมารยาท โชคดีที่ตระกูลเหยามีความชัดเจนในสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยง พวกเขารู้ว่านางจะยุ่งมากในช่วงเวลานี้ พวกเขาจะไม่ตำหนินาง แทนที่จะเป็นซูซื่อที่ส่งอาหารมาให้นางเพราะกลัวคฤหาสน์ของนางจะจัดเตรียมได้ไม่ดีพอ จะทำให้นางไม่พอกิน
น่าเสียดายที่เมื่อนางยกเท้าของนางและก่อนที่นางจะออกจากเรือนได้นางก็เงยหน้าขึ้นและพบหญิงสาวคนหนึ่งนำซวนเทียนหมิงไปหานาง ทั้งสองเจอกันโดยบังอิญ
”เจ้ากำลังจะไปไหน?”ซวนเทียนหมิงคว้าแขนของนางแล้วเริ่มลากนางกลับมา “ข้ามาหาเจ้าด้วยเรื่องสำคัญ ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหนให้เลื่อนไปก่อน”
เฟิงหยูเฮงทำอะไรไม่ถูก“ข้าแค่ไปที่คฤหาสน์เหยาเพื่อทานอาหารเย็น เรื่องเร่งด่วนของเจ้าคืออะไร ? ”
ซวนเทียนหมิงไม่ได้พูดอะไรเลยแม้กระนั้นเขาลากนางเข้าไปในห้องเก็บยาของเรือน ผู้คนในคฤหาสน์ขององค์หญิงทุกคนรู้ดีว่าหากคุณหนูของพวกเขาเข้ามาในห้องเก็บยา มันจะเป็นเความลับที่ยิ่งใหญ่และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วนเพียงใดแม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา พวกเขาก็ต้องรออยู่ข้างนอก แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นสองประการ หนึ่งคือองค์ชายเก้า และอีกคนเป็นหมอเหยาเซียน
ทั้งสองเข้าไปในห้องเก็บยาและวังซวนปิดประตูอย่างรวดเร็วจากด้านนอก จากนั้นนางและวังซวนก็เฝ้าหน้าประตู ภายในซวนเทียนหมิงไม่ต้องเสียคำเดียวและกล่าวโดยตรงว่า “ทรัพย์สมบัติในตำหนักเซียงนั้นถูกขโมยไปทั้งหมด เจ้าเป็นคนที่ทำมันใช่หรือไม่ ? ! ”
เฟิงหยูเฮงสบตาเขา“ทำไมเจ้าถึงตรงมาหาข้า และเจ้ากำลังพูดด้วยความมั่นใจ ! ”
ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นมองนางโดยกล่าวว่า“ไร้สาระ ข้าได้ยินมาว่าคลังสมบัติทั้งหมดได้หายไปอย่างลึกลับในคืนเดียว นอกจากนี้ยังไม่มีใครในตำหนักเซียงที่เห็นการขนย้ายสมบัติออกไป มีสิ่งของมากมาย แม้ว่าพวกมันจะถูกขนส่ง มันจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งคืน ยิ่งกว่านั้นพวกมันหายไปอย่างไร้ร่องรอย นอกจากเจ้าแล้วใครกันจะสามารถทำเช่นนี้ได้”
เอาล่ะ!นางเผชิญกับคำถามที่ว่า “ถ้าเจ้าคิดแบบนี้ก็ต้องเป็นว่าท่านปู่ของข้าก็จะคิดถึงมันเช่นกัน ข้ากำลังคิดจะทำให้เจ้าประหลาดใจและรื่นรมย์ อย่างไรก็ตามเจ้าค้นพบด้วยตัวเจ้าเอง มันน่าเบื่อจริง ๆ ” ขณะที่นางพูดนางจับมือของซวนเทียนหมิง และขยับมือขวาของนางไปที่ข้อมือซ้าย ทั้งสองเข้าไปในมิติร้านขายยาทันที…
ตอนที่ 802 ชายาขององค์ชายคนนี้แตกต่างจากทุกคน
ตอนที่802 ชายาขององค์ชายคนนี้แตกต่างจากทุกคน
เรื่องที่เกี่ยวกับการโจรกรรมในตำหนักเซียงซวนเทียนหมิงได้เตรียมใจไว้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำ เขารู้ว่ามันจะต้องเป็นทรัพย์สมบัติจำนวนมาก แต่มันมากกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะ เมื่อเขาเห็นชั้นหนึ่งของร้านขายยาที่ที่หีบวางเต็มไปหมด ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชาไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเฟิงหยูเฮงเข้ามาก่อนหน้านี้ และเปิดหีบทั้งหมดเผยให้เห็นทองคำและอัญมณีล้ำค่า สมบัติทั้งหมดอยู่ในหีบ และทำให้เขาตาลาย
เขารู้ว่าพี่แปดร่ำรวยมากอย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเขาจะร่ำรวยขนาดนี้ เขามีธุรกิจอยู่ในเมืองหลวง แม้กระนั้นพี่แปดไม่มีธุรกิจใด ๆ ในเมืองหลวง แหล่งที่มาของความมั่งคั่งนี้ไม่สามารถสืบหาได้ แต่ความเป็นไปได้ของการที่พี่แปดนำกลับมาจากต่างมณฑลไม่สามารถลดได้
“นี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆ ” ซวนเทียนหมิงถอนหายใจ “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเสด็จพี่ได้มุ่งเน้นความพยายามในภาคใต้ อาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทรายจะส่งของไปยังคฤหาสน์ของท่านพี่เป็นครั้งคราว ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ของท่านพี่น่าจะถูกทิ้งไว้ที่นั่น แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่จะไม่ง่ายอย่างที่ทิ้งไว้ในคฤหาสน์ของท่านพี่” เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความห่วงใย “คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะถูกจับ”
“ถึงข้าจะรู้แต่ก็ยังมีความกังวลอยู่บ้าง ข้าอยากไปกับเจ้า อย่างไรก็ตามข้ากลัวจะเป็นตัวถ่วงเจ้า ในที่แห่งนั้นไม่มีใครรับประกันได้เลยว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ซวนเทียนหมิงเอื้อมมือไปลูบหัว “คืนนั้นบานซูมาหาข้าเพื่อขอการอภัย แม้ว่าข้าจะบอกเขาว่าเจ้าไม่เป็นอะไร แต่ข้าก็นอนไม่หลับจนกระทั่งบานซูมารายงานว่าเจ้ากลับถึงคฤหาสน์อย่างปลอดภัยถึงทำให้ข้าจะสงบลงได้ ความคิดของเจ้าก็ค่อนข้างตรงไปตรงมาเช่นกัน เจ้ากำจัดตำหนักเซียงออกไปแล้ว และมันฟังดูค่อนข้างน่าตื่นเต้น อย่างไรก็ตามเจ้าจะต้องระมัดระวังให้มากขึ้นในช่วงสองสามวันหลังจากนี้ พี่แปดเป็นคนที่มีความคิดชั่วร้าย เจ้าสองคนเพิ่งก่อความวุ่นวายในระหว่างงานเลี้ยง และในคืนเดียวกันนั้นสิ่งต่าง ๆ จากตำหนักของเสด็จพี่ก็หายไป คงหนีไม่พ้นที่เสด็จพี่จะเพ่งเล็งเจ้า” หลังจากกล่าวอย่างนี้แล้วเขาก็หัวเราะเบา ๆ “แต่ดูเหมือนว่าเสด็จพี่ไม่มีเวลาตามหาเจ้าในตอนนี้ ด้วยเรื่องวุ่นวายใหญ่โตที่เกิดขึ้นใต้จมูกของเสด็จพี่ ความคิดแรกของเสด็จพี่คือมีสายลับในพระราชวัง และเสด็จพี่กำลังสืบสวนอย่างบ้าคลั่ง ! เสด็จพี่ยินดีฆ่าผิดตัวมากกว่าปล่อยให้สายลับมีชีวิตอยู่ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาตำหนักเซียงได้ส่งศพคนที่ตายไปยังหลุมศพนอกเมือง ไม่กังวลแม้แต่น้อยสำหรับข้อห้ามในช่วงปีใหม่”
เฟิงหยูเฮงตกใจนางไม่เคยคิดเลยว่าการขโมยสมบัติของนางจะก่อให้เกิดผลลัพธ์แบบนี้ได้ แต่นางก็ไม่รู้สึกเสียใจกับคนในตำหนักเซียงที่เสียชีวิต พวกเขาสามารถทำงานเป็นเวลาหลายปีอยู่ในตำหนักเซียง ดังนั้นพวกเขาจะไม่ใช่คนที่มีความคิดเช่นเดียวกับองค์ชายแปดหรือ ? ถ้าหนึ่งคนหรือสองคนตายไป มันก็จะช่วยประหยัดแรงของนางในจัดการกับพวกเขาในอนาคต
“ซวนเทียนหมิง”นางเดินไปด้านข้างไม่กี่ก้าวแล้วเอื้อมมือไปหาอัญมณีด้วยกัน “บอกมาว่าสิ่งเหล่านี้มีค่าเท่าไหร่ ? ข้าคิดว่าอย่างน้อย 2 ล้านเหรียญทอง อย่างไรก็ตามข้าไม่สามารถเข้าใจมูลค่าของอัญมณีเหล่านี้ได้”
ซวนเทียนหมิงมองดูพวกมันอย่างถี่ถ้วนแล้วกล่าวว่า“มันไม่ใช่แค่ 2 ล้านเหรียญทอง ประมาณ 3 ล้านเหรียญทอง สำหรับอัญมณีนั้นมีค่าไม่ต่ำกว่าทองคำ สำหรับมูลค่าโดยรวมนั้นยากที่จะระบุ หากเจ้าสนใจ เจ้าสามารถนำสิ่งเหล่านี้ออกไปและให้บ่าวรับใช้ที่รู้เรื่องธุรกิจมาคำนวณ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าเขากำลังพูดถึงฉิงหยูอย่างไรก็ตามนางส่ายหน้า “ฉิงหยูเชื่อถือได้ แต่เอามันออกมาทั้งหมดไม่ได้ แม้ว่านี่จะเป็นคฤหาสน์ขององค์หญิง เป้าหมายก็จะใหญ่เกินไป สิ่งเหล่านี้จะเด่นชัดในเมืองหลวง ข้ายังไม่ได้วางแผนสำหรับการจัดการกับสิ่งนี้ ทั้งสองวิธีข้าได้เตรียมที่จะไปมณฑลของข้า เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะคิดถึงวิธีที่จะแปลงมันให้เป็นตั๋วแลกเงิน ถ้าเจ้าไปภาคใต้เพื่อต่อสู้กับสงคราม เจ้าจะมีเงินจำนวนนี้เพื่อซื้อเสบียงอาหารและทหาร และไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าสามารถสนับสนุนเจ้าจากด้านหลังได้”
นางนั่งอยู่บนหีบของอัญมณีและพูดอย่างสบายๆ ด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย นางหยิบก้อนอัญมณีขึ้นมาเป็นครั้งคราวเพื่อเล่นด้วย แต่ซวนเทียนหมิงมองนางด้วยสายตาที่สำนึกผิดและไม่สบายใจที่ไม่อาจซ่อนเร้นได้ สิ่งนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงไม่ชัดเจน “เกิดอะไรขึ้น ? เจ้ามีเงินแล้วเจ้าไม่พอใจอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้ ? ”
ซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่าเขาควรแสดงความรู้สึกอย่างไรเขาเพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าและดึงนางเข้ามากอด หลังจากที่ถูกกอด เฟิงหยูเฮงก็ถูกจับขึ้นมานั่งบนอัญมณี ซึ่งมันค่อนข้างอึดอัดสำหรับก้นของนางและนางพยายามที่จะดิ้นรนเพื่อที่จะลงมาสองสามครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ นางถามอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ? ” อย่างไรก็ตามโทนเสียงของนางผ่อนคลายกว่าเมื่อก่อน มือของนางถูกวางไว้บนหลังของซวนเทียนหมิง
ซวนเทียนหมิงจับนางไว้ครู่หนึ่งและอารมณ์ของเขาดีขึ้นเล็กน้อยจากนั้นเขาก็กล่าวถึงเหตุผล “ข้ารู้สึกว่าข้ากำลังทำให้เจ้าผิดหวัง อยู่กับข้า เจ้าไม่ได้มีวันที่สงบสุขเลย เจ้าต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ และมีศัตรูไม่ขาดสาย ผู้ชายไปฆ่าศัตรูในสนามรบ อย่างไรก็ตามผู้หญิงต้องกังวลเกี่ยวกับเสบียงของกองทัพ ข้าสงสัยว่าข้าไร้ประโยชน์ หรือเจ้ามีพลังมากเกินไป”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้“ไม่ว่าข้าจะได้ยินอะไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่มีความสุขเลยหรือ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ารู้สึกว่าข้ายุ่งเรื่องเจ้ามากเกินไป ? ”
“ข้าไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
“แล้วเจ้าหมายถึงอะไร”นางผลักเขาออกไปอย่างแรง และเปล่งเสียงของนางอย่างจงใจกล่าวว่า “ซวนเทียนหมิง เจ้าพูดมานานแล้วว่าชีวิตของข้าไม่ควรถูกนำไปใช้ในคฤหาสน์ของเมืองหลวงเพื่อแข่งขันกับผู้หญิงคนอื่น นี่คือสิ่งที่เราได้พูดคุยกันแล้วก่อนที่เราจะไปที่เฉียนโจว ข้าชอบชีวิตแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหยุดข้า ข้าอยากไปสนามรบในภาคใต้กับเจ้าจริง ๆ ”
เมื่อนางกล่าวนางเชิดคางขึ้นและแววตาเปล่งประกายระยิบระยับ ซวนเทียนหมิงมองแล้วหัวเราะ “เอาล่ะ ชายาขององค์ชายผู้นี้น่าจะต่างจากคนอื่น”
“คิดเช่นนี้ถูกต้อง”นางยิ้มและกระโดดลงมาจากอัญมณีที่นางนั่งทับอยู่ “วันอันสงบสุขควรจะถูกทิ้งไว้เพื่ออนาคต ข้าอายุเท่าไหร่ ข้าควรจะสงบสุขเพื่ออะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าเย็บปักรอเจ้า ? ความสบายถูกสงวนไว้สำหรับคนตาย บุคคลที่มีชีวิตต้องต่อสู้เพื่อเป้าหมายอย่างต่อเนื่อง ในอดีต เป้าหมายของข้าคือหลบหนีจากภูเขาในภาคตะวันตกเฉียงเหนือและกลับสู่เมืองหลวง ต่อมาเป้าหมายของข้าคือการทำลายผู้คนในตระกูลเฟิงและไม่ถูกรังแกจากใครอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นข้ารู้สึกว่าความโลภของข้าเพิ่มขึ้นมาก พิชิตเฉียนโจวแล้วก็ต้องไปภาคใต้ ถ้ามีอาณาจักรเล็ก ๆ ที่สร้างปัญหา ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา… ซวนเทียนหมิง เราจะไม่รวมโลกเข้าด้วยกันใช่หรือไม่ ? ”
เขาหัวเราะ“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ! ” เขาเอื้อมมือไปลูบหัวของนาง แต่เขาก็มีกำลังมากทำให้ผมนางยุ่ง “ไม่ นี่ค่อนข้างดี” นางดูเหมือนกระรอกตัวเล็ก
“รุนแรงจัง”นางปัดมือของเขา “ยังมีเรื่องเป็นทางการที่ข้าต้องคุยกับเจ้า” ทั้งสองพบที่นั่งตรงด้านบนของหีบสมบัติ มันเป็นฉากที่กล้าหาญมาก เฟิงหยูเฮงพูดถึงแผนของนาง “หลังจากวันที่ 10 ของเดือนหนึ่ง และก่อนวันที่ 15 ข้าจะย้ายไปอยู่ที่มณฑลของข้า ข้อแก้ตัวคือข้าเจ็บช้ำน้ำใจจากขุนนางเหล่านั้นและตัดสินใจออกจากเมืองหลวง และข้าจะไปที่มณฑลเพื่อใช้ชีวิตของตัวเอง ข้าจะไม่ให้ความสนใจกับเรื่องของราชวงศ์ต้าชุนอีกต่อไป ในเวลาเดียวกันร้านห้องโถงสมุนไพรจะประกาศปิดในช่วงสองสามวันนั้น ข้าจะพาพวกพนักงานไปกับข้าเพื่อให้พวกเขาทำงานต่อไป”
ซวนเทียนหมิงคิดเกี่ยวกับมันซักพักแล้วพยักหน้ากล่าวว่า“ก็ดีเหมือนกัน ไปภาคใต้จากที่นั่นใกล้กว่าและง่ายกว่าที่จะย้ายไปมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดข้าก็จะไปสิ้นเดือนหนึ่ง สายลับจากภาคใต้มารายงานว่า อาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทรายได้เริ่มเคลื่อนไหวภายใต้การนำของกูซูแล้ว เป็นเพียงแค่ฝ่ายของราชวงศ์ต้าชุนยังไม่ได้ส่งรายงานอย่างเป็นทางการถึงฮ่องเต้”
“ข้าจะนำสิ่งเหล่านี้ออกมาเมื่อข้าไปถึงมณฑลพวกมันทั้งหมดจะถูกแลกเปลี่ยนเป็นตั๋วแลกเงิน มันจะง่ายต่อการใช้งาน” นางชี้ไปที่สมบัติที่เต็มห้อง “การก่อสร้างในมณฑลจะต้องใช้เงินจำนวนมาก นี่น่าจะเพียงพอแล้ว แต่เจ้าไม่สามารถซื้อสิ่งของทั้งหมดในภาคใต้ได้ เพราะจะทำให้ราคาธัญพืชขึ้นสูง ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าไม่สามารถซื้อได้เพียงพอ แต่พลเมืองก็จะต้องทนทุกข์เช่นกัน ข้าคิดว่าถ้าสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นจริง ข้าจะส่งของบางส่วนในนามของมณฑลจี่อัน มันจะสนับสนุนเจ้าจากด้านหลัง และนี่คือสิ่งที่สามารถอธิบายได้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าเห็นด้วยกับวิธีการของนาง
เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ“มันไม่ใช่แค่อาหาร นอกจากนี้ยังมียา ก่อนที่ข้าจะจากไป ข้าจะเตรียมให้เจ้า ยาของข้าขนส่งได้ง่ายกว่า และการขนส่งก็ไม่ยากเหมือนยาสมุนไพรสำหรับแพทย์แผนจีน ไม่ใช้พื้นที่มากเกินไป และเจ้าสามารถมีได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ ในภายหลังข้าจะไปภาคใต้และจะไปเติมเสบียง นอกจากนี้เมื่อพูดถึงหมอทหาร ให้พาซางคังไปด้วย ข้าจะเตรียมผู้คนจำนวนมากจากห้องโถงสมุนไพรให้พร้อม นอกจากนี้ก่อนสิ้นปี เฉียนโจวก็ส่งจดหมายด้วยนกอินทรีโดยบอกว่าพวกเขาได้เริ่มขนม้าหมาป่ามายังค่ายทหารนอกเมืองหลวง หากสิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามแผนที่วางไว้พวกเขาคงจะมาถึงก่อนไป แม้ว่าเจ้าจะจากไป เจ้าจะไปพร้อมกับม้าหมาป่า เมื่อเจ้าเข้าสู่การต่อสู้”
นางกล่าวเกี่ยวกับแผนการของนางในลักษณะที่ยุ่งเหยิงและนางก็รู้สึกราวกับว่านางเป็นหญิงชราที่จู้จี้ อย่างไรก็ตามมีสิ่งที่นางรู้สึกเป็นห่วงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับการไปกับเขา อย่างน้อยที่สุดนางก็สามารถใช้มิติได้ตลอดเวลา และสามารถรับประกันความปลอดภัยในชีวิตของซวนเทียนหมิงได้ นางจับมือเขาแล้วกล่าวว่า “อย่าโทษข้าเพราะถูกลมพัดนาน ข้ารู้สึกว่าภาคใต้ไม่สามารถเทียบกับภาคเหนือได้ ไม่ว่าในกรณีใดภาคเหนือเป็นเพียงการต่อสู้ที่บริสุทธิ์ อย่างไรก็ตามภาคใต้มีองค์ชายแปดเป็นปัจจัย นั่นจะทำให้กองกำลังของเราร่วมมือกับกองกำลังต่อต้าน เมื่อเจ้าถูกจับอยู่ตรงกลาง สิ่งต่าง ๆ จะอันตรายเกินไปหากพวกเขามองหาเจ้า ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
ซวนเทียนหมิงเอื้อมมือไปดึงนางและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าพูด เดิมทีข้ากำลังวางแผนที่จะไม่ปล่อยให้เจ้าไป แต่เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นกับอุปกรณ์ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถนำของจากแนวหลังไปได้ เช่นนี้เจ้าจะยังคงอยู่ในภาคใต้ ไม่ช้าก็เร็วเราจะจบการประชุม เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็สามารถอยู่เคียงข้างข้าเพื่อจับตาดูข้าได้ ด้วยวิธีนี้เจ้าจะไม่ต้องกังวลมาก” เมื่อเขากล่าว ทันใดนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อบอกนางว่า “ดินแดนของมณฑลจี่อันต้องถูกสร้างขึ้น เป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษในราชวงศ์ต้าชุน แม้ว่าจะอยู่ในเขตแดนของราชวงศ์ต้าชุน แต่เมื่อมีการมอบให้กับใครแล้วก็ตาม จะถือว่าเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขา และไม่จำเป็นต้องส่งภาษีไปที่ราชสำนักอีกต่อไป มันจะไม่ถูกควบคุมโดยราชสำนักอีกต่อไป เจ้าสามารถสร้างกองทัพส่วนตัวขึ้นในมณฑลของเจ้าได้ แต่เงื่อนไขก็คือทหารส่วนบุคคลไม่สามารถออกจากพื้นที่ได้ มิฉะนั้นราชสำนักมีความรับผิดชอบในการปราบปราม นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าควรให้ความสนใจกับบริเวณนั้นเมื่อเจ้ามุ่งหน้าไป หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือเมื่อข้าไม่อยู่ในเมืองหลวง พี่เจ็ดจะสามารถให้ความช่วยเหลือเจ้าได้”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงเป็นประกายขึ้นมากองทัพส่วนตัว ? นี่เป็นความคิดที่ดี นางต้องการสร้างอำนาจของตัวเองและไม่สามารถอยู่ในเมืองหลวงได้ นั่นหมายถึงมณฑลเป็นสถานที่เดียวที่เป็นไปได้
“เมื่อข้าจากไปข้าจะไปตามทหารและม้าจากค่ายทหาร” ซวนเทียนหมิงยังกล่าวเกี่ยวกับการเตรียมการของเขา “ไม่มีเวลาพอที่จะให้คนของเฉียนโจวกลับมา โชคดีที่เรายังมีทหารแสนนายที่องค์ชายเหลียนนำกลับมา ทหารที่อยู่ในภาคใต้จะไม่เชื่อฟัง พวกเขาจดจำเพียงว่ามีพี่แปดเท่านั้นที่เป็นเจ้านายของพวกเขา ไม่สามารถฝากความหวังไว้กับพวกเขาได้ ข้าคิดอยู่เสมอว่าอาจเป็นไปได้ว่าสงครามในภาคใต้อาจไม่ได้ข้อสรุปภายในหนึ่งปี หรือมากกว่านั้น” เขาถอนหายใจ หากการต่อสู้ไม่สิ้นสุด เขาจะติดอยู่ในสนามรบและไม่มีเวลาเหลืออีกเลยจนกระทั่งวันแต่งงานของพวกเขา
”ใช่! ” เฟิงหยูเฮงก็กระโดดขึ้นมาจากกองสมบัติ “ซวนเทียนหมิงรอสักครู่ ข้ามีบางอย่างที่ข้าอยากให้เจ้า ! ”