The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 747-748

ตอนที่ 747 กลิ่นหอมแปลก ๆ
ตอนที่747 กลิ่นหอมแปลก ๆ
ซวนเทียนฮั่วมีสีหน้าเคร่งขรึมและถามคำถามนี้เฟิงเฟินไดไม่สามารถพูดอะไรได้ เฟิงเฟินไดเป็นคนที่ไร้สมองและปากที่ไม่ดี และนางเป็นคนโผงผาง ถ้านางเกลียดใครซักคน นางสามารถดูถูกคนนั้นจนกระจั่งปู่ย่าตายายของพวกเขาก็ไม่รู้จักพวกเขา แม้ว่าฮ่องเต้จะอยู่ในกระโจมแพทย์ แต่นางก็ยังกล้าที่จะพูดสองสามครั้ง นางยังคงกล้าที่จะทำให้เกิดความโกลาหล
แม้ว่านางจะไร้สมองนางก็ยังเป็นผู้หญิง ปฏิกิริยาที่ควบคุมโดยหัวใจของนางยังคงอยู่ที่นั่น เมื่อนางเผชิญหน้ากับซวนเทียนฮั่ว นางไม่ต้องการให้เขาได้รับผลกระทบ และนางต้องการพูดอะไรก็ตามที่นางจะพูด นางยังสงสัยว่าซวนเทียนฮั่วเล่นละครกับเซียงหรู แต่เมื่อซวนเทียนฮั่วมองไปที่นางด้วยใบหน้าที่เหมือนเทพเซียนของเขา เฟิงเฟินไดกลายเป็นใบ้ในทันที คำพูดติดอยู่ในลำคอของนางและไม่สามารถหลุดออกมาได้แม้แต่คำเดียว มีความรู้สึกว่าถ้านางพูดสิ่งเหล่านั้นจริง มันจะเป็นการดูหมิ่นเทพเซียน และนางจะถูกฟ้าผ่า !
ประโยคเดียวจากซวนเทียนฮั่วทิ้งให้เฟิงเฟินไดแช่แข็งยืนอยู่กับที่จากนั้นเขาก็ดึงเฟิงเซียงหรูและเรียกเฟิงหยูเฮง ทั้งสามมุ่งไปในทิศทางของกระโจมของฮ่องเต้ เมื่อทั้งสามได้เดินไปค่อนข้างไกล ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็สามารถได้สติขึ้นมา นางอดไม่ได้ที่จะตบหน้าอกแล้วกล่าวด้วยความทุกข์ “พระองค์มีพระอนุชาแบบนี้ได้อย่างไร ? เขาไม่เหมือนองค์ชายคนอื่นเลย”
ไม่มีอะไรที่องค์ชายห้าทำได้เขาไม่สามารถทำอะไรซวนเทียนฮั่วได้ และเขาก็ไร้อำนาจยิ่งกว่าเฟิงเฟินได เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “พี่น้อง 9 คน มีมารดาให้กำเนิด 9 คน มีคนไหนที่คล้ายกัน ? เจ้าต้องปรับสภาพอารมณ์ของเจ้าด้วย แม้ว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าที่นี่ได้ และแต่เจ้าก็รู้สถานะของข้าในใจของเสด็จพ่อ ข้ากลัวว่าถ้าเจ้าสร้างปัญหา ข้าไม่สามารถปกป้องเจ้าได้”
ในท้องของเฟิงเฟินไดเต็มไปด้วยความโกรธจากซวนเทียนหยานในที่สุดนางก็พบที่ระบายอารมณ์ ในขณะที่นางเริ่มตะโกนใส่องค์ชายห้า “สถานะ ? สถานะอะไร ? พระองค์เป็นหนึ่งในพระโอรสของฮ่องเต้ ทำไมสถานะของพระองค์ถึงแตกต่าง ? ตำหนักกลางไม่มีบุตร เมื่อพูดถึงองค์ชาย ทุกคนเกิดจากพระสนม สถานะของพระองค์ต่ำกว่าพวกเขาตรงไหน ทำไมพระองค์ไม่แข่งขันกับพวกเขา พระองค์มันอ่อนแอ ! ”
ซวนเทียนหยานถูกสบประมาทโดยนางอย่างแม้จริงเนื่องจากใบหน้าของเขาสลับกันระหว่างสีแดงกับสีขาวเมื่อมองที่เฟิงเฟินได เขาคิดว่าจะส่งเด็กสาวกลับไปที่เมืองหลวง แต่หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย สิ่งที่เฟิงเฟินไดพูดเป็นความจริง อันที่จริงองค์ชายทุกคนเกิดจากพระสนม เขาจะเลวร้ายยิ่งกว่าองค์ชายคนอื่น ๆ มันเป็นเรื่องสำคัญตั้งแต่ครั้งนั้นที่ทำให้เกิดปมในใจของฮ่องเต้ แต่ในเวลาเดียวกันก็มีปมใหม่อยู่ในใจของเขา มันเป็นเงื่อนงำที่ทำให้เขาทนต่อเฟิงเฟินได เขามักจะนึกถึงรูปร่างหน้าตาของนางเมื่อนางใส่ผลึกสีขาว และเขาก็สามารถจำได้ว่านางได้เรียนรู้ว่าการร่ายรำกลางหิมะที่สวยงามเพื่อประโยชน์ของเขา… ณ จุดหนึ่งเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้เห็นการร่ายรำกลางหิมะอีกเลย เขาคิดว่าคนผู้นั้นกลับชาติมาเกิด จากช่วงเวลานั้น ภาพนั้นยังคงอยู่ในใจของเขา มันเป็นเช่นนั้นโดยไม่คำนึงถึงเฟินเฟินไดทำตัวร้ายกาจเกินไป เขารู้สึกว่าเขาสามารถให้อภัยได้ เขายังรู้สึกว่าเป็นนางคนนั้นกลับมาเพื่อทวงหนี้กับเขา เขาวางความรู้สึกผิดทั้งหมดที่เขารู้สึกต่อพระสนมของฮ่องเต้บนเฟิงเฟินได เขาหวังว่าการทำเช่นนี้จะทำให้ตัวเองได้ชดใช้ความผิด
ซวนเทียนหยานถอนหายใจและไปคว้าเฟิงเฟินไดปลอบใจนางอย่างอ่อนโยน “อย่าทำให้เกิดความยุ่งยาก ในชีวิตนี้ทุกสิ่งถูกกำหนดไว้แล้ว อย่างไรก็ตามความสุขมากมายที่ได้รับจะขึ้นอยู่กับผลกรรม ข้าไม่เคยคิดถึงสิ่งเหล่านั้นที่ไม่เกี่ยวข้องกับข้า และข้าก็หวังว่าเจ้าจะไม่คิดถึงพวกมันเช่นกัน หากเจ้าพอใจ เราจะใช้ชีวิตของเรา ไม่ว่าตระกูลเฟิงจะดีหรือไม่ก็ตามเป็นเพียงชั่วคราว เมื่อเจ้าอายุมากขึ้นและเจ้าแต่งงานกับข้า ไม่ว่าตำหนักหลี่นั้นจะไร้ค่าแค่ไหน ข้าก็สามารถให้ครอบครัวที่ดีแก่เจ้าได้ ข้าจะไม่แต่งงานกับคนอื่นและไม่มีใครทำให้เจ้าเดือดร้อน ตำหนักของข้าจะทำตามที่เจ้าพูด มันไม่ดีหรือ ? ”
ซวนเทียนหยานพูดด้วยความจริงใจสวรรค์รู้ว่าทุกครั้งที่เฟิงเฟินไดหัน หัวของเขาก็จะเริ่มเจ็บ กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะขุ่นเคืองใครบางคน และพวกเขาจะไม่ยอมจำนนเมื่อเวลานั้นมาถึง องค์ชายที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือจะปกป้องนางได้อย่างไร
แต่เฟิงเฟินไดไม่ได้คิดแบบนี้ยิ่งซวนเทียนหยานพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ นางก็ยิ่งโมโหมากขึ้น นางยังมั่นใจด้วยว่าซวนเทียนหยานนั้นอ่อนแอ เขาอ่อนแอและไม่ต้องการให้นางมีชีวิตที่ดี นับตั้งแต่นางได้รับการหมั้นกับองค์ชายห้า เฟิงเฟินไดก็ยิ่งทะเยอทะยานมากขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้นางยังกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า และลดเสียงของนางเพื่อพูดกับซวนเทียนหยาน “ทำไมพระองค์ไม่ลองคิดดู พระองค์มีสิทธิ์ที่จะครองบัลลังก์นั้น ! ทุกคนอยู่ในระดับเดียวกัน ดังนั้นทำไมพวกเขาถึงแข่งขันกันได้ แต่พระองค์ทำไม่ได้ คนที่โตแล้วไม่ควรมุ่งมั่นเพื่อเป็นคนธรรมดา เขาควรมุ่งมั่นเพื่ออนาคตที่ดีกว่า ! พระองค์บอกว่าพระองค์รักข้า แต่ข้าอยากเป็นผู้หญิงที่มีสถานะสูงสุดในโลก พระองค์สามารถให้สิ่งนั้นได้หรือไม่ ? ”
คำพูดของเฟิงเฟินไดนั้นเป็นเหมือนเสน่ห์คำพูดทุกคำอยู่ในหัวใจของซวนเทียนหยาน มีอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขารู้สึกราวกับว่าเขาหลงเสน่ห์และรู้สึกว่าเฟิงเฟินไดมีเหตุผล เขารู้สึกว่าเขามีความอดทนพอ แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ร้องไห้และจับมือของเฟิงเฟินไดอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเฟิงเฟินไดต้องบิดเบี้ยว ขณะที่นางได้ยินซวนเทียนหยานกล่าวว่า “กำจัดความคิดที่ไม่คาดฝันของเจ้าออกไป ข้าจะเตือนเจ้าว่ามีความคิดบางอย่างที่เจ้าสามารถคิดได้และบางอย่างที่เจ้าสามารถพูดได้ แต่ถ้าเจ้าต้องการใช้ชีวิตเพื่อสนุกกับการพูดสิ่งเหล่านี้ อย่าลากข้าลงมากับเจ้า ข้ายังไม่มีความปรารถนาที่จะตายไปพร้อมกับเจ้าเร็ว ๆ นี้ ! ” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็คลายมือของเขาเล็กน้อย รู้สึกขัดใจนิดหน่อยเขาลูบเบาๆ แล้วก็พูดออกมาอย่างอ้อนวอนว่า “เฟิงเฟินได ฟังข้า”
เฟิงเฟินไดมองซวนเทียนหยานซักพักนางไม่รู้ว่านางควรพูดอะไร นางรู้สึกว่ามีหลายอารมณ์หมุนวนอยู่ในอกของนาง และนางไม่รู้วิธีแสดงออก แต่นางสังเกตเห็นความสับสนของซวนเทียนหยาน หลังจากที่นางพูดจบไปก่อนหน้านี้ เป็นผลให้ความหวังปรากฏในใจของนาง ขณะที่นางวางแผนที่จะโน้มน้าวเขาในครั้งต่อ ๆ ไป…
ภายในกระโจมของฮ่องเต้จางหยวนแนะนำให้พักผ่อน เมื่อมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นจึงมีคนไม่กี่คนที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงตอนเย็น ดังนั้นองค์ชายสี่ซึ่งเดินทางกลับจากแข่งม้า เขาได้รับคำสั่งให้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนและนำเสนออาหารให้กับผู้คนที่ไป
เฟิงหยูเฮง,ซวนเทียนฮั่ว และเฟิงเซียงหรูนั่งข้างเตียงของซวนเฟยหยู เด็กกำลังนอนหลับและใครจะรู้ว่าเขามีความฝันอะไรในขณะที่เขาหลับกระสับกระส่าย
เฟิงเซียงหรูยังคงอยู่ที่นั่นและนั่งพักหนึ่งgab’หยูเฮงไม่พูดหรือไม่สนใจนาง ซวนเทียนฮั่วบอกให้นางนั่งซักพักเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกสงสัยและไม่ได้พูดอะไรอีก gab’เซียงหรูรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย นางรู้สึกว่านางไม่สามารถจากไปหรืออยู่ต่อได้ สายตาของนางค่อย ๆ เคลื่อนไปทางซวนเทียนฮั่ว ครั้งหนึ่งมันทำให้ซวนเทียนฮั่วหันมาและถามนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “มีอะไร ? ”
นางส่ายหัวในเวลานี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เมื่อคืนนี้มีคนส่งเตาพกไปที่กระโจมของข้า พวกเขาบอกว่าเป็นคุณหนูสามตระกูลหลู่ที่ส่งมาให้ ข้าได้ถามคุณหนูสามตระกลหลู่แล้ว นางบอกว่านางไม่ได้ส่งอะไรมาให้ข้า นอกจากนี้ระหว่างทางไปยังลานล่าสัตว์ ล้อรถม้าของซวนเทียนเก้อก็หัก ข้าตรวจสอบแล้วมีคนทำให้มันเสียหาย วันนี้ทหารองครักษ์นอกกระโจมของข้าถูกล่อออกไปโดยไม่มีเหตุผลและมีคนหายตัวไป เสือขาวตัวน้อยถูกนำไปไว้ในป่าและกัดเฟยหยูจนได้รับบาดเจ็บ… พี่เจ็ด เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหัวขมวดคิ้วและแม้แต่เฟิงเซียงหรูก็ตกตะลึงอย่างยิ่งนางรู้เรื่องรถม้าราชสำนัก แต่เมื่อคืนสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นเช่นกัน ? นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความกังวล และได้พบกับการจ้องมองของพี่รองของนาง นางเห็นเฟิงหยูเฮงยิ้มให้นางและกระซิบเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องห่วง เพียงแค่แก้ปัญหาที่ปรากฏขึ้น สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ในขณะที่รวบรวมพลัง การรอคอยแบบนั้น ความตื่นตระหนกและความทรมานนั้นเป็นสิ่งที่ยากจะแบกรับที่สุด”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าในช่วงหลายปีที่ติดตามเฟิงหยูเฮง นางรู้สึกว่าตัวนางเองเติบโตขึ้นเล็กน้อย นางแข็งแกร่งขึ้นอีกเล็กน้อย ตอนนี้นางรู้วิธีการวิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ เมื่อก่อนนางจะร้องไห้ “พี่รอง” เฟิงหยูเฮงจะปลอบนางว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงข้าเลย ข้าสามารถป้องกันตัวเองได้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและในที่สุดก็หันมามองซวนเทียนฮั่ว และถามเขาว่า “พี่เจ็ดคิดว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไร ? ”
ซวนเทียนฮั่วบอกกับนางว่า“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในปัจจุบันเรายังไม่สามารถแน่ใจได้ว่าคนผู้นั้นเป็นคนร้ายหรือไม่” ในขณะที่เขาพูด เขาก็หยุดและหายใจเข้า จากนั้นเขาก็ถามเฟิงหยูเฮงว่า “เจ้าได้กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์หรือไม่?”
เมื่อเขาพูดสิ่งนี้เฟิงเซียงหรูก็พูดเหมือนกันว่า “มันเป็นน้ำหอม แต่มันไม่ได้ดูเหมือนน้ำหอมเลย มันแปลกมากเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วบอกกับนางว่า“มันเป็นน้ำหอมที่ผู้ชายใช้ แต่ก็ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ในการปรับปรุงกลิ่นของตัวเอง แทนที่จะซ่อนกลิ่นกายเอาไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับทหารองครักษ์ที่มีเหงื่อออกมาก พวกเขาจะใช้สิ่งนี้เพื่อปกปิดกลิ่นของพวกเขา พวกเขาจะวางไว้ในห้องอาบน้ำแล้วแช่ไว้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้าได้กลิ่นนี้ในกระโจมแพทย์ แต่ข้าไม่ได้คิดอะไรมากเพราะข้ากำลังยุ่งกับการรักษาอาการบาดเจ็บของเฟยหยู ตอนนี้ดูเหมือนว่ากลิ่นนี้มาจากเฟยหยู แต่เด็กเล็กอย่างเฟยหยูใช้น้ำหอมทำไม องค์ชายใหญ่ก็ไม่ เมื่อข้าผ่านองค์ชายใหญ่ ข้าไม่ได้กลิ่น” นางคิดอีกเล็กน้อย และกล่าว “กลิ่นแบบนี้สามารถสังเกตได้จากทหารองครักษ์บางคน เป็นเพราะเหตุนี้ข้าจึงไม่ได้สนใจอะไรมากไป มีทหารองครักษ์ทุกแห่งในพื้นที่ล่าสัตว์แห่งนี้ เฟยหยูเป็นเด็กผู้ชายและจะเล่นกับพวกเขา หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่กลิ่นจะติดตัวเขา”
เมื่อนางคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้นางรู้สึกไม่สมเหตุสมผลและรู้สึกว่ากลิ่นไม่ควรเรียบง่าย แต่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างไร
ในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า“เสือขาวตัวน้อยของเจ้าอยู่ที่ไหน ? พามันเข้ามาข้างใน”
วังซวนรีบกล่าวว่า“ตอนนี้หวงซวนนำเสือขาวตัวน้อยกลับไปเจ้าค่ะ นี่คือกระโจมของฮ่องเต้ ข้ากลัวว่ามันจะกัดฝ่าบาทเจ้าค่ะบาดเจ็บ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เจ้าทำได้ดีมาก ไปพาเสี่ยวไป๋มา” วังซวนพยักหน้าแล้วออกไปข้างนอก ไม่นานหลังจากนั้นเสือขาวตัวน้อยและหวงซวนก็ถูกนำกลับมาที่กระโจม
ซวนเทียนอั่วรับเสือขาวตัวน้อยและดูจับมันไว้ในมือทั้งสองของเขาอย่างใกล้ชิดกับเฟยหยู…
ทุกคนดูฉากนี้และเห็นเสือขาวตัวน้อยค่อยๆ เข้ามาใกล้ ตอนแรกมันงุนงงและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันไม่เข้าใจแม้แต่สิ่งที่ซวนเทียนฮั่วกำลังทำอยู่และมองที่เฟิงหยูเฮงด้วยความกลัว หลังจากเข้าใกล้นิดหน่อยก็เริ่มหันความสนใจไปที่ซวนเฟยหยู และการจ้องมองก็เริ่มโฟกัส ในทันใดนั้นสายตาที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในระหว่างทางไปยังลานล่าสัตว์ ล้อรถม้าของซวนเทียนเก้อก็หัก ข้าตรวจสอบแล้วมีคนทำให้มันเสียหาย วันนี้ทหารองครักษ์นอกกระโจมของข้าถูกล่อออกไปโดยไม่มีเหตุผลและมีคนหายตัวไป เสือขาวตัวน้อยถูกนำไปไว้ในป่าและกัดเฟยหยูจนได้รับบาดเจ็บ… พี่เจ็ด เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหัวขมวดคิ้วและแม้แต่เฟิงเซียงหรูก็ตกตะลึงอย่างยิ่งนางรู้เรื่องรถม้าราชสำนัก แต่เมื่อคืนสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นเช่นกัน ? นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความกังวล และได้พบกับการจ้องมองของพี่รองของนาง นางเห็นเฟิงหยูเฮงยิ้มให้นางและกระซิบเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องห่วง เพียงแค่แก้ปัญหาที่ปรากฏขึ้น สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ในขณะที่รวบรวมพลัง การรอคอยแบบนั้น ความตื่นตระหนกและความทรมานนั้นเป็นสิ่งที่ยากจะแบกรับที่สุด”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าในช่วงหลายปีที่ติดตามเฟิงหยูเฮง นางรู้สึกว่าตัวนางเองเติบโตขึ้นเล็กน้อย นางแข็งแกร่งขึ้นอีกเล็กน้อย ตอนนี้นางรู้วิธีการวิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ เมื่อก่อนนางจะร้องไห้ “พี่รอง” เฟิงหยูเฮงจะปลอบนางว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงข้าเลย ข้าสามารถป้องกันตัวเองได้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและในที่สุดก็หันมามองซวนเทียนฮั่ว และถามเขาว่า “พี่เจ็ดคิดว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไร ? ”
ซวนเทียนฮั่วบอกกับนางว่า“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในปัจจุบันเรายังไม่สามารถแน่ใจได้ว่าคนผู้นั้นเป็นคนร้ายหรือไม่” ในขณะที่เขาพูด เขาก็หยุดและหายใจเข้า จากนั้นเขาก็ถามเฟิงหยูเฮงว่า “เจ้าได้กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์หรือไม่?”
เมื่อเขาพูดสิ่งนี้เฟิงเซียงหรูก็พูดเหมือนกันว่า “มันเป็นน้ำหอม แต่มันไม่ได้ดูเหมือนน้ำหอมเลย มันแปลกมากเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วบอกกับนางว่า“มันเป็นน้ำหอมที่ผู้ชายใช้ แต่ก็ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ในการปรับปรุงกลิ่นของตัวเอง แทนที่จะซ่อนกลิ่นกายเอาไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับทหารองครักษ์ที่มีเหงื่อออกมาก พวกเขาจะใช้สิ่งนี้เพื่อปกปิดกลิ่นของพวกเขา พวกเขาจะวางไว้ในห้องอาบน้ำแล้วแช่ไว้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้าได้กลิ่นนี้ในกระโจมแพทย์ แต่ข้าไม่ได้คิดอะไรมากเพราะข้ากำลังยุ่งกับการรักษาอาการบาดเจ็บของเฟยหยู ตอนนี้ดูเหมือนว่ากลิ่นนี้มาจากเฟยหยู แต่เด็กเล็กอย่างเฟยหยูใช้น้ำหอมทำไม องค์ชายใหญ่ก็ไม่ เมื่อข้าผ่านองค์ชายใหญ่ ข้าไม่ได้กลิ่น” นางคิดอีกเล็กน้อย และกล่าว “กลิ่นแบบนี้สามารถสังเกตได้จากทหารองครักษ์บางคน เป็นเพราะเหตุนี้ข้าจึงไม่ได้สนใจอะไรมากไป มีทหารองครักษ์ทุกแห่งในพื้นที่ล่าสัตว์แห่งนี้ เฟยหยูเป็นเด็กผู้ชายและจะเล่นกับพวกเขา หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่กลิ่นจะติดตัวเขา”
เมื่อนางคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้นางรู้สึกไม่สมเหตุสมผลและรู้สึกว่ากลิ่นไม่ควรเรียบง่าย แต่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างไร
ในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า“เสือขาวตัวน้อยของเจ้าอยู่ที่ไหน ? พามันเข้ามาข้างใน”
วังซวนรีบกล่าวว่า“ตอนนี้หวงซวนนำเสือขาวตัวน้อยกลับไปเจ้าค่ะ นี่คือกระโจมของฮ่องเต้ ข้ากลัวว่ามันจะกัดฝ่าบาทเจ้าค่ะบาดเจ็บ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เจ้าทำได้ดีมาก ไปพาเสี่ยวไป๋มา” วังซวนพยักหน้าแล้วออกไปข้างนอก ไม่นานหลังจากนั้นเสือขาวตัวน้อยและหวงซวนก็ถูกนำกลับมาที่กระโจม
ซวนเทียนอั่วรับเสือขาวตัวน้อยและดูจับมันไว้ในมือทั้งสองของเขาอย่างใกล้ชิดกับเฟยหยู…
ทุกคนดูฉากนี้และเห็นเสือขาวตัวน้อยค่อยๆ เข้ามาใกล้ ตอนแรกมันงุนงงและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันไม่เข้าใจแม้แต่สิ่งที่ซวนเทียนฮั่วกำลังทำอยู่และมองที่เฟิงหยูเฮงด้วยความกลัว หลังจากเข้าใกล้นิดหน่อยก็เริ่มหันความสนใจไปที่ซวนเฟยหยู และการจ้องมองก็เริ่มโฟกัส ในทันใดนั้นสายตาที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของมัน หลังจากนี้ใบหน้าของทั้งคู่เริ่มเย็นชาเนื่องจากมันยังคงมองที่ซวนเฟยหยู ดูเหมือนว่าจะต้องการต่อสู้กับซวนเฟยหยูจนถึงความตาย
ซวนเทียนฮั่วอุ้มเสือขาวตัวน้อยไปให้หวงซวนจากนั้นผู้คนในมองหน้ากันสายตากัน เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา “มันเป็นกลิ่น มันสามารถทำให้มันรุนแรงขึ้นได้”