The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 723-724

ตอนที่723 ขอโทษเฟิงเซียงหรู
　　เฟิงจินหยวนถูกจับอย่างไม่ทันตั้งตัวและถูกไล่ชั่วครู่หนึ่งเขาก็แปลกใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้พวกเขาพูดคุยกันดี ดังนั้นทำไมนางถึงไล่เขาออกไปในทันที ? แม้แต่พูดอะไรบางอย่าง เช่น การทุบตีเขาถ้าเขาไม่ได้จากไป ? บุตรสาวคนที่สองของเขากำลังทำอะไรกันแน่
　　แม้ว่าจะมีข้อสงสัยในใจเขาก็ไม่กล้าที่จะขัดขืน ท้ายที่สุดเขาเข้าใจบุตรสาวคนที่สองของเขาเช่นกัน ถ้านางบอกว่าจะทุบตีใครบางคน คนผู้นั้นจะถูกทุบตีอย่างแน่นอน เขาไม่ต้องการที่จะประสบความพ่ายแพ้โดยไม่มีเหตุผล สำหรับที่ที่เขาจะใช้เวลาทั้งวันเขาต้องคิดอย่างรอบคอบ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ต้องพยายามอีกครั้งที่บ้านตระกูลเฟิง เขาใช้เวลาอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน และไม่มีโอกาสเปลี่ยนเสื้อผ้า มันอึดอัดอย่างแท้จริง
　　เมื่อเฟิงจินหยวนออกจากคฤหาสน์เฟิงหยูเฮงรีบถามหวงซวน “เจ้าแน่ใจเรื่องนี้หรือไม่ ? ”
　　หวงซวนพยักหน้า“มันเป็นข่าวที่มาจากบ้านของจาวเหลียน ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่เจ้าค่ะ เฟิงจินหยวนแต่งตัวเป็นบ่าวรับใช้เพื่อเข้าใกล้จาวเหลียน เฟิงเฟินไดพบเขาและทำให้นางโกรธ เขาจึงถูกไล่ออกจากบ้านเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงตะคอกอย่างเย็นชา“เขาสมควรได้รับมันจริง ๆ ! ครั้งนี้เฟิงเฟินไดทำถูกต้อง พ่อประเภทนี้จะต้องไม่ถูกเก็บไว้ในบ้าน เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ข้าเพิ่งบอกเฟิงจินหยวนเกี่ยวกับโฉนดที่เป็นของเขา ถ้าข้ารู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ ข้าคงไม่เตือนเขา”
　　หวงซวนตกตะลึง“อ่า ตอนนี้ที่เฟิงจินหยวนกำลังจะกลับไป เขาคงจะกลับไปที่บ้านใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
　　“เอาบ้านกลับมางั้นหรือ? เขาไม่มีความสามารถนั้น” เฟิงหยูเฮงกินขนมและชาเป็นอาหารเช้า ในขณะที่รับประทานอาหารนางกล่าวว่า “เฟิงเฟินไดไม่เหมือนกับเฟิงเฉินหยู อย่างน้อยที่สุดเฟิงเฉินหยูก็จะรู้เรื่องความรุนแรงของสิ่งต่าง ๆ และรู้ว่านางต้องให้บิดาของนางเผชิญ นางรู้ว่าอนาคตของนางจะขึ้นอยู่กับบิดาของนางที่มีภาพลักษณ์ที่ดีซึ่งจะสนับสนุนนาง แต่เฟิงเฟินไดมักมองว่าตัวเองเหนือกว่าทุกคน นางไม่เคยคิดก่อนพูดหรือกระทำการใด ๆ นางเพียงแค่ต้องพึงพอใจในช่วงเวลานี้และจะไม่พิจารณาอะไรมาก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เฟิงจินหยวนจะได้รับประโยชน์จากนางเมื่อใด เขาจะต้องการแค่บ้านงั้นหรือ ? เฟิงเฟินไดจำเป็นต้องมอบให้มากกว่านี้”
　　หวงซวนคิดเกี่ยวกับมันและได้ข้อสรุปเดียวกันหลังจากนึกถึงบุคลิกของเฟิงเฟินไดนางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “บุตรของตระกูลเฟิง ข้าไม่รู้ว่าพวกนางได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างไร” หลังจากพูดอย่างนี้นางกล่าวเสริม “คุณหนูของเราเป็นข้อยกเว้น ! ” เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงยิ้มและไม่ได้เอ่ยอะไร นางกล่าวต่อ “คุณหนู เราควรเตือนองค์ชายเหลียนให้สงวนท่าทีไว้อีกหน่อยหรือไม่ ? พฤติกรรมประจำวันของเขาไร้เหตุผลมากเกินไป ขณะนี้มีคำพูดแพร่หลายไปทั่วทุกหนทุกแห่งเกี่ยวกับเรื่องที่เขาหลวใหลองค์ชายเจ็ด แม้แต่นักเล่าเรื่องในโรงน้ำชาก็กำลังพูดถึง เขามาที่เมืองหลวงเพื่อให้คุณหนูรักษาอาการป่วยของเขาไม่ใช่หรือ ? ทำไมอาการป่วยไม่ได้รับการรักษา ? แทนที่จะทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงเจ้าคะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงยังไร้ประโยชน์เช่นกัน“แน่นอนว่าเขาเป็นชายหรือหญิง ข้าคิดว่าเขาค่อนข้างสับสนเช่นกัน แค่ให้เขาเป็น แม้ว่าคนผู้นั้นจะเกะกะ แต่เขามีเป้าหมายและวัดจากการกระทำของเขา ท้ายที่สุดเขาคุ้นเคยกับการเป็นจุดสนใจ ในขอบเขตของแผนการ เขาเป็นคนที่รอดชีวิตจากการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ เขาจะไม่สร้างปัญหาที่ไม่สามารถจัดการได้ นั่นเป็นเพียงบุคลิกภาพของเขา แม้ว่าเราจะแนะนำเขา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าปล่อยให้เขาเป็นแบบนั้น”
　　“แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพระองค์…”
　　“จะเป็นเช่นไรถ้าหากองค์ชายเจ็ดสนใจเขา? ” เฟิงหยูเฮงเกือบจะพ่นน้ำชาออกมา มีหลายครั้งที่นางต้องชื่นชมจินตนาการของบ่าวรับใช้ นอกจากความงามแล้ว จาวเหลียนไม่มีอะไรอีกมาก สำหรับความงามนั้นมันไร้ประโยชน์เมื่อมาถึงซวนเทียนฮั่ว ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตาม ซวนเทียนฮั่วเป็นคนที่รักสาวงามงั้นหรือ ?
　　หวงซวนเห็นปฏิกิริยาของเฟิงหยูเฮงจากนั้นก็ลองคิดดูว่านางเพิ่งพูดอะไร นางรู้สึกว่ามันไร้สาระนิดหน่อย ดังนั้นนางจึงยิ้มและไม่พูดอะไรอีกเลย
　　ในวันนี้บ้านของตระกูลเฟิงก็ไม่เงียบเช่นกันเฟิงจินหยวนเพิ่งกลับไปที่ทางเข้าที่พักและเห็นยามเฝ้าประตูของตระกูลเฟิงปิดประตูอย่างรวดเร็ว ทิ้งเขาไว้ข้างนอก เขาควันออกหูด้วยความโกรธและกำลังจะไปทุบที่ประตู ในเวลานี้มีกลุ่มคนมาจากข้างหลัง หนึ่งในผู้คนผลักดันเขาไปด้านข้างอย่างไม่ปราณี เขาเสียสมดุลและล้มลงบนบันได ทำให้ก้นของเขาเจ็บ ขณะที่เขากำลังโกรธที่จะถามว่าเขาเป็นใครที่ผลักเขาออกไป เขาเห็นว่ากลุ่มยืนอยู่หน้าบ้านของตระกูลเฟิงและเคาะประตู รัศมีนั้นราวกับว่าตระกูลเฟิงเป็นหนี้พวกเขา และพวกเขามาเพื่อเก็บหนี้
　　เฟิงจินหยวนตัวสั่นและถอยกลับไปด้านข้างด้วยจิตใต้สำนึกในขณะที่ถอยร่น เขาสงสัยในตัวเองว่าเขาไปกู้เงินที่ไหน ? มันทำให้มีคนจำนวนมากมาเก็บเงิน ? มองอย่างระมัดระวังมากขึ้น มีหญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่ม และนางดูเหมือนจะอายุประมาณ 14 หรือ 15 ปี นางดูค่อนข้างดี แต่มันน่าเสียดายที่นางไร้อารมณ์ ราวกับว่านางเป็นคนตาย มือขวาของนางพันแน่นและได้รับบาดเจ็บสาหัส
　　ในเวลานี้เสียงของยามเฝ้าประตูมาจากด้านในบ้านของตระกูลเฟิง และตะโกนอย่างไม่หยุดยั้ง “หยุดเคาะ คุณหนูสี่บอกแล้วว่าเจ้าไม่ได้เป็นเจ้านายของบ้านของตระกูลเฟิงอีกต่อไป ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หรือตาย มันไม่เกี่ยวกับบ้านของตระกูลเฟิง ! ”
　　เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาผู้คนก็ตกใจ จากนั้นเด็กสาวก็หันหน้าไปและมองไปในทิศทางของเฟิงจินหยวน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก จากนั้นนางก็บอกกับบ่าวรับใช้ข้างของนาง และคนที่มาก็ก้าวไปข้างหน้าตะโกนว่า “พวกเราไม่ใช่เจ้านายของตระกูลเฟิง พวกเราคือบ่าวรับใช้จากตระกูลมู่ของมณฑลหลู่ วันนี้คุณหนูของเรามาพบคุณหนูสาม”
　　ผู้คนที่อยู่ข้างในนั้นเงียบลงอย่างเห็นได้ชัดในขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก มันเป็นเฮ่อจง
　　คนที่อยู่ข้างนอกนั้นไม่สุภาพมากพูดทันทีว่า“คุณหนูสามของตระกูลเฟิงอยู่หรือไม่ ? ”
　　เฮ่อจงพยักหน้า“อยู่ ข้าถามได้หรือ…”
　　“เมื่อเราเคาะประตูเราไม่บอกพวกเจ้าหรือ ? ทำไมเจ้ายังจะถาม ยามเฝ้าประตูของตระกูลเฟิงทุกคนฟังไม่รู้เรื่องหรือ ? ” จากกลุ่ม นางใช้ความคิดริเริ่มเดินหน้าต่อไป นางเดินเข้าไปในบ้านของตระกูลเฟิง “ไปเรียกคุณหนูสามมา แค่บอกว่าบุตรสาวของเจ้าเมืองหลู่มาเยี่ยม นางจะรู้เอง”
　　เฮ่อจงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้สัญชาตญาณบอกเขาว่าแขกไม่ใจดี แต่เฟิงเฟินไดออกจากคฤหาสน์ ไม่มีใครอยู่บ้านและสามารถทำหน้าที่เป็นเจ้านายตัดสินใจได้ นอกจากการบอกคุณหนูสามแล้ว นางก็ทำอะไรไม่ได้
　　ดังนั้นเฮ่อจงจึงไม่ชักช้าอีกต่อไปเขาเดินเล่นไปตามทางเพื่อเรียกเฟิงเซียงหรูไปที่สนามหน้าบ้าน เขาคิดในตอนแรกว่าพวกเขามาพร้อมกับท่าทางดุดัน ดังนั้นคุณหนูสามที่ปรากฏตัวพร้อมกับบุคลิกที่อ่อนแอและขี้อายของนาง นางจะไม่ถูกทำร้ายและโดนดูถูกหรือ ? เขาเตรียมพร้อมที่จะปกป้องนาง แล้วแม้ว่ามันจะเป็นการกระทำ มันก็หมายความว่าเขาได้ทำหน้าที่ของเขาในฐานะพ่อบ้านของตระกูลเฟิง
　　แต่เฮ่อจงไม่เคยคิดเลยว่าคนเหล่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นคุณหนูของฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลู่แทนที่จะไปทำร้ายหรือดูถูกเฟิงเซียงหรูนางกลับแสดงความเคารพต่อเฟิงเซียงหรู แม้ว่าการแสดงออกของนางจะไม่ตรงกับการกระทำของนาง คำพูดที่นางพูดนั้นเป็นคำขอโทษต่อเฟิงเซียงหรู นางกล่าวว่า “คุณหนูสามตระกูลเฟิง ในวันงานเลี้ยงมันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าเป็นคนที่จงใจและขาดความเข้าใจในกฎ ข้าดูถูก และ…ตบคุณหนูสามในวันนั้นเป็นความผิดของข้าทั้งหมด วันนี้ข้ามาเพื่อขออภัยต่อคุณหนูสาม คุณหนูสามโปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
　　หลังจากพูดจบแล้วนางก็ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนในตระกูลเฟิงต้องตกใจมากขึ้น เมื่อนางตบหน้าตัวเองอย่างกะทันหัน นี่ไม่ใช่ทั้งหมด หลังจากตบหนึ่งครั้ง นางตบอีก น่าเสียดายที่มือข้างหนึ่งได้รับบาดเจ็บ และไม่สามารถใช้งานได้ ดังนั้นนางสามารถใช้มือเดียวและตบหน้าข้างซ้าย ใบหน้าข้างซ้ายบวมเหมือนซาลาเปาและค่อนข้างน่าตกใจ
　　เมื่อเฟิงเซียงหรูเห็นคนผู้นี้นางจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่วันงานเลี้ยง นางเคยได้ยินว่าองค์ชายสี่บอกว่าคุณหนูตระกูลมู่จะมาขอโทษ แต่จากบุคลิกของคุณหนูตระกูลมู่ ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่สุภาพ และนางไม่ต้องการโต้แย้งมากเกินไป อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่านางจะเริ่มตบตัวเองที่นี่
　　นางมองไปที่กลุ่มคนที่เคยมาและสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นตา 2 คนอย่างรวดเร็ว คนเหล่านั้นมาจากตำหนักปิง นางเคยเห็นพวกนางมาก่อน ปรากฎว่าคุณหนุตระกูลมู่ถูกจับตามองโดยคนจากตำหนักปิง ไม่น่าแปลกใจที่นางทำทุกอย่างอย่างถูกต้อง
　　“พอแล้ว”เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้ว และบอกให้นางหยุด และคุณหนูตระกูลมู่ก็ไม่รอช้า เมื่อถูกสั่งให้หยุด นางก็หยุดทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แม้ว่าใบหน้าของนางจะบวม แต่ก็ยังไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เฟิงเซียงหรูมองนางและกล่าวอย่างใจเย็น “เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว เจ้าขอโทษข้าและข้ายอมรับมัน เจ้ากลับไปได้แล้ว”
　　คุณหนูตระกูลมู่มองเฟิงเซียงหรูด้วยความตกใจอยู่ครู่หนึ่งนางรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าของนางดูเหมือนจะสงบและมีความอดทนมากขึ้นตั้งแต่งานเลี้ยง แต่นางไม่สนใจ เนื่องจากเฟิงเซียงหรูกล่าวว่านางยอมรับคำขอโทษและอนุญาตให้นางกลับได้ ภารกิจของนางในวันนี้สำเร็จ คุณหนูตระกูลมู่หันกลับมามองคนสองคนจากตำหนักปิง เมื่อเห็นว่าพวกนางไม่คัดค้าน นางก็เริ่มเดินออกจากบ้านของตระกูลเฟิง
　　ในเวลานี้เฟิงจินหยวนใช้ประโยชน์จากความโกลาหลใกล้บ้านของตระกูลเฟิงและได้เข้ามาแล้วเมื่อถึงเวลาที่กลุ่มของคุณหนูตระกูลมู่ออกไป และเฮ่อจงพบเขา เขาก็ยืนอยู่ข้างในแล้ว เฮ่อจงตกใจและรีบจัดการให้เขาถูกไล่ออกไป แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเฟิงจินหยวนกล่าวว่า “บ้านหลังนี้เป็นของข้า โฉนดบ้านเป็นของข้าด้วย หากเจ้าต้องการให้เฟิงเฟินไดเป็นเจ้านาย พวกเจ้าสามารถตามนางออกไปได้ เมื่อถึงเวลาข้าจะขายบ้านนี้ และจะยังคงอยู่ได้อย่างอิสระ”
　　เฮ่อจงตัวแข็งเมื่อได้ยินเฟิงจินหยวนพูดแบบนี้เขาจำได้ว่าในเรื่องนี้ เขาเป็นพ่อบ้าน นางจะจำกฎที่สำคัญที่สุดของบ้านไม่ได้อย่างไร เฟิงจินหยวนเป็นเจ้านาย แต่ตอนนี้พวกนางฟังคำพูดของเฟินไดและไล่เขาออกไป สถานการณ์แบบนี้จะทำอย่างไรดี ?
　　เฟิงจินหยวนเห็นว่าสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเฮ่อจงดังนั้นเขาจึงกล่าวต่อไปว่า “ข้าต้องเตือนเจ้าว่า แม้ว่าเจ้าจะทำคำสั่งของเฟิงเฟินได อย่าคาดหวังสิ่งตอบแทนที่มากเกินไปในเมื่อพวกเจ้าทรยศเจ้านายของพวกเจ้า แค่คิดให้ดี เมื่อเฟิงเฟินไดออกจากที่นี่ นางจะไปไหนได้บ้าง ก็ต้องไปที่ตำหนักหลี่แน่นอน เจ้าคิดว่าตำหนักหลี่ที่สง่างามซึ่งมีทหารและบ่าวรับใช้มากมายจะคอยดูแลเจ้าอยู่งั้นหรือ ? ฝันไปเถิด”
　　เฟิงจินหยวนปลุกคนเหล่านี้ให้ตื่นจากความฝันกลุ่มของเฮ่อจงได้มีปฏิกิริยาในตอนนี้ แน่นอน! ถ้าพวกเขาทำตามคำสั่งของเฟิงเฟินไดจริงๆ เมื่อคุณหนูสี่แต่งเข้าตำหนักหลี่ แล้วพวกเขาล่ะ มีเพียงบ้านหลังนี้เท่านั้นที่อนุญาตให้พวกเขาตั้งหลักแหล่ง ยิ่งกว่านั้นสัญญารับใช้ของพวกเขายังคงเป็นของเฟิงจินหยวน
　　เมื่อคิดเช่นนี้เฮ่อจงไม่กล้าไล่เฟิงจินหยวนอีกต่อไปเขายังนำเฟิงจินหยวนกลับมาที่ห้องอย่างสุภาพ สำหรับพายุที่จะมาถึงเมื่อเฟินไดกลับมา พวกเขาก็แค่รอให้เกิดขึ้น
　　วันนี้ถูกกำหนดให้เป็นวันที่ไม่สงบนอกสนามหญ้าของบ้านของเหยาซื่อ เสี่ยวหยากำลังจ้องมองผู้คนที่ยืนอยู่ข้างนอก และถามด้วยความสับสนว่า “พวกเจ้ามองหาใคร ? ”