The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 701

ตอนที่701 แข่งม้ากันเถอะ
　　ฉากการร่ายรำของนางทำให้ผู้คนแตกตื่นเมื่อเฟิงหยูเฮงยืนขึ้นก็คงหนีไม่พ้นที่คนจะเริ่มคาดเดา นางกำลังจะทำอะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ที่นางรู้สึกว่ามีความจำเป็นเร่งด่วนในการแสดงเดี่ยว ? สวรรค์ ใครก็ได้ห้ามนางที !
　　คราวนี้เฟิงหยูเฮงไว้หน้าอย่างมากนางไม่ได้ขอให้นางได้รับอนุญาตให้ทำการร่ายรำเดี่ยว อย่างไรก็ตามมันทำให้พวกนางรู้สึกว่ามันแย่กว่าการร่ายรำเดี่ยว “ฮองเฮาข้าคิดว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูได้แต่ร่ายรำ, ขับร้องและเล่นดนตรีเท่านั้น เราน่าจะเพิ่มการแสดงอื่น ตัวอย่างเช่น…การแข่งม้า ! ”
　　บางคนรู้สึกอยากจะหมดสติไปและบางคนก็ต่อสู้ทันที“ไม่ได้เพคะ ! ”
　　ฮองเฮาจ้องมองด้วยสายตาที่แหลมคมดังเช่นที่พระสนมกู๋เซียนกล่าวว่า “เจ้ารีบพูด เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮาหรือ ? ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้บรรดาคุณหนูหวาดกลัวจนคุกเข่านางคำนับและโขกศีรษะขออภัยซ้ำแล้วซ้ำอีก น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจนาง ฮองเฮาจึงถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าพูดถึงวิธีการแข่งแบบไหน ? ฟังดูเป็นเรื่องใหม่”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรเป็นพิเศษเพคะ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าทุกคนมุ่งหน้าไปที่ลู่ม้า แค่แข่งม้าธรรมดาก็ดีเพคะ”
　　ฮองเฮาพยักหน้า“ข้ารู้สึกว่ามันดีมาก”
　　จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็หันไปถามบรรดาฮูหยินและคุณหนู“ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้วที่จะพูด ทุกคนคิดว่าอย่างไร ? ”
　　ครั้งนี้ไม่มีใครพูดหรือแม้แต่ส่งเสียงในที่สุดบางคนถามอย่างเงียบ ๆ “ทำไมต้องแข่งม้า ? แค่ศิลปะการแสดงไม่ดีหรือเพคะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า“ไม่ดี ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ทุกคนควรพัฒนาในทุกด้าน ราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งนี้ได้ล่วงหน้า”
　　อีกคนกล่าวว่า“แต่จุดประสงค์ของการแข่งม้าคืออะไร ? ที่นี่เราเป็นผู้หญิงทุกคน เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะไปสู่สนามรบในอนาคตเพคะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงยังมีคำตอบ“ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกข้าว่าอะไรคือจุดที่ต้องแข่งขันขับร้องและร่ายรำ ? พวกเจ้าทุกคนเป็นคุณหนูจากตระกูลของผู้มีอำนาจ เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าจะกลายเป็นนางรำในอนาคต”
　　ทุกคนส่ายหัว“ไม่แน่นอนเพคะ” นางกล่าวแบบนี้ พวกนางทุกคนคิดถึงคุณหนูที่น่ารัก พวกนางจะกลายเป็นนางรำได้อย่างไร ?
　　เฟิงหยูเฮงถามอีกครั้ง“เนื่องจากเจ้าจะไม่กลายเป็นนางรำ นั่นหมายความว่าการร่ายรำนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทำไมเจ้ายังไปเรียนมัน ? ไปถามมารดาของเจ้าหรือผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าในครอบครัวของเจ้า หลังจากแต่งงานกับครอบครัว พวกเขาร่ายรำบ่อยแค่ไหน ? พวกเขาร้องเพลงกันกี่ครั้ง ? พวกเขาเล่นเครื่องดนตรีกันกี่ครั้ง ? ”
　　ทุกคนพูดไม่ออกบรรดาฮูหยินพวกนั้นใบหน้าเป็นสีแดง การร้องเพลง การร่ายรำและเล่นเครื่องดนตรีเป็นสิ่งที่พวกนางคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้หญิงที่จะเรียนรู้ ทำไมเป็นเช่นนั้นเมื่อเฟิงหยูเฮงพูดอย่างนี้ พวกนางดูเหมือนจะไร้จุดประสงค์โดยสิ้นเชิง ? แต่พวกนางมีข้อโต้แย้งอะไร ? มันเป็นอย่างที่นางพูด หลังจากแต่งงานแล้วพวกเขาร่ายรำกี่ครั้ง ? พวกเขาร้องเพลงกี่ครั้ง ? พวกเขาเล่นเครื่องดนตรีกี่ครั้ง ? เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกนางจะบอกเฟิงหยูเฮงว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกนางต้องการทำก่อนแต่งงานเพื่อให้ได้รับความรักจากผู้ชาย ?
　　มีคนที่คิดแบบนี้แต่ไม่มีใครพูดในท้ายที่สุดผู้คนที่ต้องการโต้แย้งตัดสินใจหยุด ผลก็คือมันนำไปสู่การเยาะเย้ย “พวกเจ้าคิดถึงผู้ชายมากเกินไป ? ผู้ชายประเภทนี้จะสนใจในการร่ายรำ การร้องเพลง หรือเล่นเครื่องดนตรีของเจ้าเท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีวันหนึ่งที่เจ้าร่ายรำไม่ได้ ข้าจะบอกเจ้าว่าพวกเขาจะหาคนใหม่ พวกเขาจะมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ตำแหน่งเดิมของเจ้า ดังนั้นเจ้าจะเข้าสู่รอบใหม่ของการแข่งขันที่จะไม่เหมือนในอดีต”
　　คำพูดเหล่านี้เพิ่งถูกกล่าวว่าทำให้เกิดการเตือนแต่หลังจากที่คิดดี ๆ แล้ว นางพูดผิดหรือเปล่า ? ทุกสิ่งที่นางพูดนั้นถูกต้อง !
　　ตามมาทันทีนี้เฟิงหยูเฮงกล่าวเพิ่มเติมว่า “องค์หญิงจี่อันไม่รู้ว่าจะร้องเพลง หรือร่ายรำแต่อย่างไร แม้กระนั้นองค์ชายเก้ากับข้าก็มีความรู้สึกที่คล้ายกัน เจ้าคิดว่าองค์ชายเก้านั้นเลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายที่รู้วิธีชื่นชมการร้องเพลงและการร่ายรำหรือไม่ ? ”
　　ใครจะกล้าพยักหน้ายิ่งกว่านั้นแม้ว่าพวกนางต้องการพยักหน้า พวกนางไม่สามารถทำได้ ความสำเร็จของซวนเทียนหมิงเป็นที่รู้จักทั้งราชวงศ์ต้าชุน ไม่ต้องพูดถึงการมีส่วนร่วมก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะมีการสู้รบก่อนหน้านี้ องค์ชายเก้าก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาสามารถทำลายข้อตกลงใด ๆ ที่เขาต้องการ สำหรับองค์หญิงจี่อันซึ่งสามารถเข้ากับเขาได้ในระดับนี้ พวกนางต้องยอมรับว่าองค์หญิงจี่อันมีความสามารถ
　　มีบางคนที่รู้สึกไม่สมถะและถามว่า“ถ้าอย่างนั้นเมื่อองค์หญิงจี่อันกล่าวสิ่งที่ท่านรู้ว่าจะมีประโยชน์ ให้เรารู้วิธีการแข่งม้า จะเป็นประโยชน์กับเราหรือไม่เพคะ ? ”
　　“มันเป็นไปไม่ได้อย่างไร? ” เฟิงหยูเฮงตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “อย่างน้อยข้าเก่งในการขี่ม้าและศิลปะการต่อสู้ แล้วเจ้าล่ะ ? เจ้าไม่สามารถเป็นนางรำได้ อะไรคือจุดหมายที่เจ้าใช้เวลาทั้งวันในการร้องเพลงและร่ายรำ ? ”
　　มันกลับมาอีกครั้ง! ทุกคนถอนหายใจ เจ้าเลิกเอ่ยอ้างถึงเรื่องของนางรำได้หรือไม่ ?
　　ผลลัพธ์คือเฟิงหยูเฮงกล่าวเพิ่มเติม“หรือบางทีเจ้าอยากบอกว่าเจ้าสามารถดูแลบ้านได้ จากนั้นมาแข่งขันกับข้า มาดูกันว่าใครทำได้ดีกว่าในการติดตามหนี้ ใครจะดีกว่าด้วยการคำนวณ และใครจะดีกว่าด้วยการวิ่งกลับบ้าน ? ”
　　อีกไม่นานคนก็ไม่พูดอะไรอีกเลยแม้แต่คนที่กล้าพูดออกมาก็เงียบ หนี้นี้จะถูกชำระอย่างไร พวกนางไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกัน ! ทุกสิ่งที่องค์หญิงจี่อันกล่าวนั้นสมเหตุสมผล แต่เหตุผลนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกนางสามารถโต้เถียงได้ ผู้คนที่มีความเชื่อมั่นบางคนอยู่ในสภาพดี แต่คนที่คลั่งไคล้และคุณหนูที่อ่อนแอทางจิตใจได้เริ่มตั้งคำถามกับชีวิตของพวกนางแล้ว มีแม้แต่บางคนที่ตัดสินใจว่าพวกนางจะทุบเครื่องดนตรีเมื่อพวกนางกลับถึงบ้าน พวกนางจะไล่อาจารย์สอนการร่ายรำกลับไป และพวกนางจะไม่เชิญอาจารย์มาอีก พวกนางจะเริ่มเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ขณะที่เรียนรู้ที่จะทำการคำนวณ
　　เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดบรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด ในเวลานี้ซวนเทียนเก้อได้ริเริ่มที่จะยืนขึ้น และกล่าวพร้อมกับหัวเราะว่า “องค์หญิงรู้สึกว่าแนวคิดของการแข่งม้าค่อนข้างดี การนั่งที่นี่ทำให้ข้ารู้สึกเมื่อย องค์หญิงเห็นด้วยกับความคิดของการแข่งม้า และยินดีที่จะเข้าร่วม”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและกล่าวกับทุกคนว่า“เจ้าพูดอะไรในระหว่างการร่ายรำ ? องค์หญิงหวู่หยางได้ขึ้นเวทีแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์หญิงจี่อันมองว่าตัวเองอยู่เหนือองค์หญิงหวู่หยาง ตอนนี้องค์หญิงจี่อันจะถามเจ้า องค์หญิงหวู่หยางได้กล่าวว่านางจะเข้าร่วมการแข่งม้า เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าคิดว่าตัวเองสูงกว่าองค์หญิงหวู่หยาง ? จริง ๆ แล้วคุณหนูในปัจจุบันของตระกูลขุนนางก็ยิ่งดูหมิ่นมากขึ้นเรื่อย ๆ องค์หญิงผู้นี้ไม่รู้วิธีการร่ายรำ แต่ข้าถูกบังคับให้ร่ายรำ ตอนนี้องค์หญิงจี่อันต้องการแข่งม้า ทำไมเจ้าถึงบอกได้ว่าเจ้าไม่ต้องการ ? เจ้ามองสถานะของเจ้าว่าสูงกว่าองค์หญิงจี่อันและองค์หญิงหวู่หยางอย่างแท้จริง ! ”
　　นี่เรียกว่ากรรม! มันทำให้พวกนางไม่เพียงพูดไม่ออก แต่มันทำให้พวกนางรู้สึกตกใจ ในเวลานี้เองที่ฮองเฮากล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้สึกว่าการแข่งม้าเป็นความคิดที่ดี”
　　พวกนางจะพูดอะไรอีกนี่ไม่ใช่เรื่องของว่าพวกนางต้องการหรือไม่ พวกนางเชื่อฟังหรือไม่ ดังนั้นทุกคนจึงยืนขึ้นและปฏิบัติตาม “พระองค์พูดถูกเพคะ”
　　ตั้งแต่นั้นมาก็ออกไปตามทางม้า!
　　ดังนั้นทุกคนจึงออกจากจัดงานเลี้ยงร้อยดอกไม้และมุ่งหน้าไปตามทางม้า
　　ในช่วงเวลานี้คุณหนูได้เริ่มกังวลว่า“เราควรทำอย่างไร ? ข้าสวมชุดออกงานมาวันนี้ ข้าจะขี่ม้าได้อย่างไร ? ”
　　อีกคนหนึ่งพูดในเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก“ใครไม่ใส่ชุดออกงาน ? ”
　　“แต่ข้าไม่รู้ว่าจะขี่ม้าได้อย่างไร! ข้าไม่เคยขี่มาก่อนเลย ! ”
　　“ใครจะรู้วิธีขี่ม้าใครเคยขี่มาก่อนบ้าง ! ”
　　“ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไร? ”
　　ทุกคนเงียบไปสักพักก่อนที่จะมีใครคิดว่า“มีพวกเราหลายคน เราทุกคนไม่สามารถไปแข่งม้าได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีม้าจำนวนมากให้เราขี่ใช่ไหม เมื่อเวลานั้นมาถึงพวกเราจะไม่มีเสียง ไม่มีใครริเริ่ม และนางจะไม่ลากเราลงบนม้าอย่างเด็ดขาด”
　　ความคิดนี้น่าเชื่อถือดังนั้นทั้งกลุ่มจึงคิดว่าพวกนางจะเดินช้าลงเล็กน้อย มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะอยู่ให้ห่างไกลจากองค์หญิงจี่อัน มันจะดีที่สุดถ้าพวกนางไม่สามารถมองเห็นนางได้
　　ภายในฝูงชนเฟิงเฟินไดผสมผสานความเป็นธรรมชาติเข้าด้วยกัน มีบางอย่างที่ต้องการได้รับข้อมูลภายในจากนาง ผลก็คือพวกนางทั้งหมดจะถูกปัดเป่าด้วยคำว่า “ไม่รู้” แต่พวกนางยังสามารถเห็นได้ว่าน้องสาวขององค์หญิงจี่อัน ซึ่งเป็นน้องสาวคนที่สี่ของตระกูลเฟิงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก
　　มีคนจำได้ว่า“คุณหนูสี่ตระกูลเฟิงดึงดูดความสนใจขององค์ชายห้าด้วยการร่ายรำของนางใช่หรือไม่ ? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้และพูดถึงเรื่องนั้นโดยน้องสาวของนาง นางจะต้องรู้สึกไม่ดีใช่หรือไม่ ? ”
　　แน่นอนเฟิงเฟินไดรู้สึกอนาถคนอื่นอาจไม่ชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนางกับเฟิงหยูเฮง แต่นางจะทำตัวเองไม่ชัดเจนได้อย่างไร ! ไม่ต้องพูดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเฟิงหยูเฮงที่อาจไม่ได้พุ่งเป้าไปที่นางโดยตรง แต่แม้ว่าพวกนางจะเป็น แต่ก็ไม่สามารถเป็นปกติได้อีกต่อไป ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกนางมาถึงจุดที่พวกนางเกือบจะแตกหักกันต่อหน้าอื่น ๆ การดูถูกเหยียดหยามนี้จะพิจารณาอะไร ? แต่สิ่งที่เฟิงเฟินไดเป็นห่วงคือ…“เจ้าไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะเรียกชื่อให้ขึ้นไปใช่หรือไม่ ? ” นางถามดงหยิงอย่างเงียบ ๆ “ข้าไม่รู้ว่าจะขี่ม้าอย่างไร แต่นางเกลียดข้า คงหนีไม่พ้นที่นางจะหักหน้าข้าในเวลาเช่นนี้”
　　ดงหยิงคิดเล็กน้อยและปลอบใจนางว่า“เมื่อบ่าวรับใช้คนนี้เห็น นางจะไม่ทำ คุณหนูรองอาจไม่เป็นมิตรที่บ้าน แต่นี่อยู่ข้างนอก ตราบใดที่คุณหนูไม่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะทำให้นางขุ่นเคือง นางจะปกป้องชื่อเสียงของตระกูลเฟิงเจ้าค่ะ”
　　“ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น! ” เฟิงเฟินไดไม่ได้มองโลกในแง่ดีเลย นางเคยปะทะกับเฟิงหยูเฮงด้านนอกมากกว่าหนึ่งครั้ง เมื่อใดที่บุคคลนั้นเคยดูแลตระกูลเฟิง นางเคยดูแลความสัมพันธ์ในครอบครัวเมื่อใด
　　ทุกคนเดินเป็นเวลาครึ่งชั่วยามก่อนจะถึงลู่ม้าฮองเฮาและพระสนมของฮ่องเต้อยู่บนแคร่ไม้และไม่เหนื่อยล้า พวกนางยังไม่ได้ขี่ม้า แต่เพียงเดินเพียงลำพังทิ้งไว้ในสถานะนี้ น่องของพวกนางสั่น พวกนางจะขี่ม้าในภายหลังได้อย่างไร
　　เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนเก้อเป็นคนแรกที่มาถึงสนามม้าติดตามพวกนางคือกลุ่มฮองเฮา หลังจากนั้นก็คือเฟิงเซียงหรู สมาชิกของตระกูลเหยา และบรรดาฮูหยิน แต่มองย้อนกลับไปได้ดีมากเป็นคนที่กลัว พวกนางอยู่ไกลและเดินช้า ๆ มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกนาง
　　เฟิงหยูเฮงไม่สนใจพวกนางเพียงแต่จะเลือกม้ากับซวนเทียนเก้อทั้งสองเลือกม้าที่ดีจากนั้นก็ใส่อานโดยไม่พูดอะไรอีก การเคลื่อนไหวของพวกนางราบรื่นมาก
　　แม้ว่าซวนเทียนเก้อไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้แต่การขี่ม้าเป็นสิ่งที่เชื้อพระวงศ์ต้องเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก นางจะไม่เสียเปรียบ
　　เมื่อทั้งสองขึ้นขี่ม้าและมองย้อนกลับไปผู้คนก็เคลื่อนไหวอย่างช้าๆในที่สุดก็มาถึง อย่างไรก็ตามพวกนางหยุดอยู่ค่อนข้างไกล ไม่ว่าจะพูดอะไรพวกนางก็จะไม่ก้าวไปข้างหน้า
　　เฟิงหยูเฮงงงงวย“ทำไมพวกเจ้าอยู่ไกล ม้าไม่ได้กินคน พวกเจ้ากลัวอะไร ? ”
　　ฮึ!
　　ใครกลัวถูกม้ากิน! ทุกคนบ่นในใจ อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าพูดอย่างชัดเจน
　　เฟิงหยูเฮงมองคนเหล่านี้ที่ขาดโอกาสสดใสและไม่ต้องกังวล นางเอื้อมมือไปที่แขนเสื้ออย่างช้า ๆ และดึงหนังสือออกมา
　　“เนื่องจากเจ้าไม่มีความคิดริเริ่มในการก้าวมาข้างหน้าองค์หญิงผู้นี้สามารถใช้วิธีการที่ตรงกว่านี้ในการเชิญพวกเจ้าเข้าร่วมการแข่งขันนี้ จากนั้นทำตามนี้ เราจะขานชื่อ ! ”