ซูไป๋รู้สึกโมโหเพราะลู่อันหราน จนสติก็หลุดทันที ตาแดงทั้งสองข้าง แล้วพุ่งไปหาด้วยท่าทางโมโหร้าย
“เด็กบ้า แกขู่ใครนะ? วันนี้ฉันสั่งสอนแกให้หลาบจำเอง”
การกระทำอย่างฉับพลันของเธอ คนอื่นยังไม่รู้สึกตัว บวกกับไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเธอจะไปรังแกเด็กจริงๆ ลืมตามองเห็นเธอพุ่งไปหาลู่อันหราน
เด็กน้อยมองเห็นผู้หญิงตรงหน้า กลับหรี่ตาไม่แสดงท่าทางอะไร แค่ยิ้มอย่างไม่แยแสใส่เธอ
ซูไป๋ยกมือขึ้น ทุกคนที่เห็นเล็บยาวๆที่สวยงามข่วนใบหน้าอันน่ารักของลู่จิ้นยวน ทุกคนก็อึ้งไป
ทันใดนั้น ก็มีเสียงคนโอดครวญ ทุกคนหันมองไป ก็เห็นว่ามือของซูไป๋ถูกใครบางคนล็อกไว้ข้างหลัง
บอดี้การ์ดที่คอยปกป้องลู่อันหรานโผล่ออกมา ทั้งหมดห้าคน สี่คนยืนอยู่สี่มุมรอบข้างลู่อันหราน
แล้วยังมีอีกคน กำลังล็อคแขนของซูไป๋ไว้ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม ผู้หญิงคนนี้กล้าลงมือกับคุณชายน้อยของพวกเขา กล้ามากสินะ
ทุกคนเริ่มตื่นตระหนก แล้วมองไปทางลู่อันหราน
เวลานี้ทุกคนค่อยรู้ว่า ข้างตัวของเด็กน้อยคนนี้มีคนคอยดูแลอยู่ตลอด ต้องเป็นคุณชายของตระกูลไหนแน่นอน
“ปล่อยฉันนะ เจ็บมาก ปล่อยมือ……”
สีหน้าซูไป๋ซีดขาว เจ็บจนอดครวญ เจ็บมากจริงๆ เธอรู้สึกว่าแขนตัวเองคงหักไปแล้วแน่นอน นี่ก็เลยทำให้เธอจะเป็นบ้า
ผู้กำกับรู้สึกปวดหัวมาก ทีแรกเรื่องวันนี้เป็นแค่เรื่องเล็ก แต่สุดท้ายกลับทำให้เป็นถึงขนาดนี้
ซูหวากับซูไป๋เป็นนักแสดงในกองถ่าย ซูหวาเป็นเด็กยังว่าไปอย่าง แต่ไม่เหมือนซูไป๋ เธอเป็นนางเอก ถ้าเกิดเรื่องอะไรจริง ก็คงจะมีผลกระทบต่อบริษัทแล้วก็ผู้สนับสนุนด้วย
ผู้กำกับมองไปที่บอดี้การ์ดรอบตัวลู่อันหราน แล้วเอ่ยอย่างลำบากใจ “คือ หนูน้อย……”
ลู่อันหรานหรี่ตามองไปที่เขา “ทำไม?”
“คือ ซูไป๋เธอ เธอเป็นนางเอกของกองถ่ายเรา ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด ไม่งั้น นี่……”
เขาพูดติดๆขัดๆ ในใจก็อยากร้องไห้มาก เผชิญหน้ากับสายตาที่โหดร้ายของบอดี้การ์ด ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล แต่ก็ยังจำเป็นต้องพูด
ถึงแม้ลู่อันหรานจะหยิ่งยโส แต่ไม่จองหอง ซึ่งการกระทำทุกอย่างก็ต้องมีเหตุผล ใครทำเขาก่อน เขาก็จะไปหาเรื่องคนนั้น จะไม่ลามไปถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้อง
เขามองไปรอบๆแล้วชี้ไปที่ซูไป๋ “เธอสำคัญมาก?”
“คือ……จะพูดยังไงละ เธอเป็นนางเอกของกองถ่ายเรา ขาดไม่ได้จริงๆ” ผู้กำกับเอ่ยอย่างหวาดกลัว
ลู่อันหรานยังเป็นเด็ก ก็ไม่ค่อยเข้าใจวงการบันเทิงมากนัก บอดี้การ์ดหนึ่งในนั้นก็เอ่ยกับคุณชายน้อยของตัวเอง
“คุณชายน้อยครับ นางเอกก็เปลี่ยนได้ครับ”
เอ๋?
“เปลี่ยนเธอได้ใช่ไหม?” ลู่อันหรานชี้ซูไป๋แล้วถามผู้กำกับ
ผู้กำกับอึ้งไปแล้วปากกระตุก “คือ เปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ แต่ว่า……”
ยังไม่ทันพูดจบ เด็กน้อยก็พยักหน้า “เปลี่ยนได้ก็ดีแล้ว งั้นก็เปลี่ยนเถอะ ฉันไม่ชอบผู้หญิงแก่คนนี้”
“ผู้กำกับ: “……”
ทีมงานทุกคน: “……”
หลังจากนั้น ท่ามกลางสายตาผู้คน ลู่อันหรานก็โทรไปหาคุณพ่อของตัวเอง ทำอะไรไม่ได้ เรื่องวันนี้เกินความสามารถแล้ว ต้องให้คุณพ่อช่วยเหลือ
“คุณพ่อครับ วันนี้ผม……”
เขาเล่าเรื่องทั้งหมด สีหน้าลู่จิ้นยวนก็ตึงเครียด ไม่คิดเลยว่าจะมีใครกล้าเอามีดหันมาทางลูกชายตัวเอง จะทนไม่ได้ “เอาโทรศัพท์ให้ผู้กำกับ”
ลู่อันหรานยื่นโทรศัพท์ในมือให้ผู้กำกับ ผู้กำกับก็รับมาอย่างลังเล โดยเฉพาะเห็นชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์’คุณพ่อปีศาจ’ ปากก็กระตุกแล้วรับทันที
หลังจากนั้น ทุกคนก็มองเห็นผู้กำกับที่โมโหร้าย สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็ยิ้มจนปากจะฉีกแล้วพูดเสียงเบา พยักหน้าด้วยโค้งตัวด้วย
ผ่านไปไม่นานก็คุยเสร็จ ใจของผู้กำกับเต้นเร็วมาก แล้วเช็ดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง ไม่คิดเลยว่าคนที่คุยโทรศัพท์กับตัวเองเมื่อกี้จะเป็นคนคนนั้น
พอคิดได้แบบนี้ สายตาที่เขามองไปที่เด็กน้อยก็เปลี่ยนไปทันที พอนึกได้ว่าเด็กน้อยคนนี้ฐานะสูงส่ง โดยเฉพาะสถานการณ์เมื่อกี้ที่เกือบจะโดนมีดแทง เขาก็หวาดกลัวจนใบหน้าซีดขาว
สายตาที่มองซูไป๋ตอนนี้ เหมือนเป็นมีดอันแหลมคม เขายื่นโทรศัพท์กลับไปอย่างมีมารยาท “คุณชายน้อยครับ ขอโทษจริงๆนะครับ วันนี้ทำให้คุณตกใจ”
คนอื่นเห็นแบบนี้ ทุกคนก็อึ้งไป
ลู่อันหรานเบะปาก ไม่อยากจะสนใจเขา มองเห็นซูไป๋ที่เจ็บจนเหงื่อตก ก็โบกมือ บอดี้การ์ดก็ปล่อยมือเธอพร้อมเหวี่ยงไปข้างๆ
ทันใดนั้น โม่โยวที่เห็นว่าลูกชายตัวเองหายตัวไปก็รีบตามมา ตาลู่อันหรานเป็นประกาย ท่าทางที่เย่อหยิ่งเมื่อกี้หายไปทันที แล้วกลับไปเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาที่น่ารัก
“แม่ครับ……” เขาวิ่งไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
โม่โยวโล่งอกไป ไม่อยากจะโทษเขาด้วย จากนั้นก็อุ้มเขาเข้ามาในอ้อมกอด “ตกใจหมด นึกว่าเราหายตัวไปแล้ว ครั้งหน้าถ้าจะไปไหนต้องบอกกับคุณแม่รู้ไหม?”
“ครับคุณแม่” เด็กน้อยเป็นเด็กดีมาก
ท่าทางแบบนี้ ทำให้ทุกคนในกองถ่ายอึ้งไปอีกครั้ง
แต่ไม่นาน โม่โยวก็อุ้มลูกชายตัวเองเดินจากไป ลูกชายอยู่ในอ้อมกอด ในสายตาเธอก็ไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลย ก็เลยไม่รู้ว่าเมื่อกี้ลูกชายตัวเองก่อนเรื่องอะไรไป
บอดี้การ์ดก็เดินตามหลังไปด้วย
ผู้กำกับเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องทั้งหมด ก็มองตามแผ่นหลังของโม่โยวอย่างตกใจ เมื่อกี้คุณชายน้อยเรียกอะไรนะ? คุณแม่? เขาหูฝาดหรือเปล่า?
แต่ว่า ใครจะไม่รู้ล่ะ ถึงแม้คุณชายลู่จะมีลูกชาย แต่ภรรยาเสียไปหลายปีแล้ว
ผู้กำกับคิดไม่ออกเลยก็เลยไม่คิดดีกว่า เพราะยังไงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา แค่ถ่ายละครตัวเองให้เสร็จก็พอ พอนึกถึงถ่ายละคร เขาก็นึกถึงคำพูดที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้ สิ่งที่คุณชายลู่พูดกับเขา ก็ทำให้เขาหักห้ามความดีใจในใจไว้ไม่อยู่
เรื่องทั้งหมด ซูไป๋ก็ต้องไม่รู้อยู่แล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าลู่อันหรานจะเป็นใครกันแน่ เธอรู้แค่ว่าเด็กบ้านั่นทำร้ายหลานของเธอ แล้วยังมาทำร้ายเธอด้วย เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด
เมื่อคิดได้แบบนี้ ซูไป๋ก็ยืนขึ้นอย่างเจ็บปวด กำลังจะวิ่งไปตาม แต่เมื่อกี้เธอได้ยินเหมือนกับว่าแม่ของเด็กบ้ามา ผู้ใหญ่มาก็ดี เธอต้องเอาเรื่องสักหน่อย
แต่ยังไม่ได้เดินออกไปจากกองถ่าย ก็ถูกผู้กำกับห้ามไว้ ซูไป๋โมโหจนจะเป็นบ้า แล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์กับท่าทางของผู้กำกับมาก
“ผู้กำกับ ใครกันแน่ที่เป็นนักแสดงในกองถ่ายคุณ ฉันเป็นนางเอก คุณกลับไม่ช่วยฉัน ยังจะไปช่วยเด็กบ้านั่นอีก คุณหมายความว่ายังไง?”
