ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 456 ไม่ได้รู้สึกว่าฉันไม่มีเงินเหรอ

“ผมเป็นหมอ”

ซ่งหย่งเฉียงเยาะเย้ย “หมอ? ฮ่า ๆ อย่างอื่นฉันไม่ค่อยรู้หรอกนะ ฉันเคยสัมผัสกับอาชีพหมอ เงินเดือนไม่สูงและงานก็เหนื่อยมาก ฉันทำงานล่วงเวลาทุกวัน เรียกตอนไหนไปตอนนั้น”

“งานแบบนี้ กล้าถามอีกเหรอว่าเลี้ยงญาญ่าได้ยังไง?”

ฉินจุนยิ้มจางๆ “ขอโทษนะ คุณอาจเข้าใจผิดนิดหน่อย ผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ผมมีหมอทำงานให้ และผมไม่ได้ยุ่งกับงาน”

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว “แล้วยังไงต่อ แม้ว่านายจะไม่ยุ่ง นายสามารถหาเงินได้เท่าไหร่จากการเปิดคลินิกการแพทย์เล็ก ๆ สองหรือสามแสนต่อปีถึงขีดจำกัดของคุณแล้วล่ะมั้ง? อายุเท่าญาญ่านี้ ค่าใช้จ่ายอย่างต่ำก็ปีละสองสามแสนหยวน จ่ายไหวเหรอ!”

รูปลักษณ์ที่เหยียดหยามของซ่งหย่งเฉียง ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเหนือกว่าในฐานะเศรษฐี

ฉินจุนเยาะเย้ย “ทำไม คุณคิดว่าคุณรวยเหรอ? คุณว่ามาหากจะเลี้ยงญาญ่าได้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่?”

ซ่งหย่งเฉียงกล่าวว่า “นี่เป็นความคิดที่ดี ฉันจะไม่ทำให้นายลำบากหรอกนะ หนึ่งล้าน! นายเพียงไปถอนเงินสดมาหนึ่งล้าน ฉันก็จะให้นายเลี้ยงญาญ่าได้”

หนึ่งล้านฟังดูไม่มาก แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ มันเป็นตัวเลขที่สูงลิ่ว

หลายคนอาจมีมูลค่าสุทธิมากกว่าหนึ่งล้าน แต่หายากมากที่จะสามารถฝากเงินสดหนึ่งล้านได้

แม้แต่บริษัทขนาดเล็กและขนาดกลางก็อาจมีเงินทุนหมุนเวียนไม่ถึงหนึ่งล้านหยวน นับประสาอะไรกับคนธรรมดา

ฉินจุนเยาะเย้ย เมื่อได้ยินคำพูด

“นึกว่าจะเรียกมาเยอะกว่านี้ ความเข้าใจของคุณ อาจจำกัดอยู่เพียงเท่านี้สินะ”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดหมายเลข

“สวัสดีครับ คุณฉิน?”

“ฉันจะส่งที่อยู่ให้นาย แล้วนายส่งเงินสดสิบล้านให้หน่อย!”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็วางสายไป

ซ่งหย่งเฉียงชะงักไปครู่หนึ่ง เงินสดสิบล้าน? ขี้โม้!

อย่าบอกนะว่าสิบล้าน แค่เอามาหนึ่งล้านยังถือว่าสุดยอดมากเลย!

แต่เป็นแค่หมอในคลินิกการแพทย์ เงินเดือนเดือนละสองสามหมื่นก็ถือว่าไม่เลวแล้ว แต่ไม่อายที่จะบอกว่าสิบล้าน? นายคิดว่านายเป็นใคร? แพทย์อัจฉริยะระดับแนวหน้าของประเทศเหรอ?

หลังจากใช้ความพยายามไปประมาณสิบนาที เฟอจูนเนอร์ที่เด็ดขาดก็หยุดที่ประตู และชายในชุดสูทก็เดินลงจากรถ มันคือหลงอี้ฮุย

“คุณฉิน เงินมาแล้ว”

มีเพียงสิบล้านเท่านั้น และฉินจุนไม่จำเป็นต้องติดต่อเมิ่งเหวินกังหรือเหอเนี่ยนอิงเลย และหลงอี้ฮุยช่วยแก้ปัญหานี้

หีบเปิดออก มีกระเป๋าเดินทางหลายใบวางอยู่ที่นั่น หลงอี้ฮุยเปิดทีละใบ เต็มไปด้วยเหรียญจีนสีแดง ซึ่งดูพราวมาก

ซ่งหย่งเฉียงและคนอื่น ๆ เบิกตากว้าง และพวกเขาทั้งหมดประหลาดใจ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนประเภทที่ไม่เคยเห็นเงิน แต่ในฐานะธุรกิจของครอบครัว พวกเขาเข้าใจดีว่าเงินสดนับสิบล้านนี้หมายถึงอะไร

หากมอบเงินสดสิบล้านให้พวกเขา ความมั่งคั่งของครอบครัวจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และรายได้ของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าด้วย

ซ่งหย่งเฉียงก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น “ฉันไม่คิดว่านายจะจ่ายสิบล้านได้จริง ๆ ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะรับเงิน”

ขณะที่เขาพูด ซ่งหย่งเฉียงกำลังจะรับมัน และหลงอี้ฮุยก็โบกมือและผลักซ่งหย่งเฉียงกลับโดยตรง ทำให้เขาผลักเขาอย่างส่ายหน้า

หลงอี้ฮุยสวมแว่นกันแดด กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ดูเฉย ๆ อย่าแตะต้อง”

ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “หมายความว่ายังไง?”

ฉินจุนเยาะเย้ย “หมายความว่ายังไงน่ะเหรอ? ผมบอกตอนไหนว่าจะให้เงินพวกคุณ? พวกคุณบอกว่าผมไม่มีเงิน ผมเลยเอามาให้ดูเท่านั้น โอเคแล้วเสี่ยวหลง กลับไปเถอะ”

หลงอี้ฮุยพยักหน้า “ครับ คุณฉิน”

พูดจบ เขาก็ขับรถไปดึงเงินออกไป

ครอบครัวของซ่งหย่งเฉียงรู้สึกอึดอัดอย่างมาก ด้วยรูปลักษณ์ที่ดุดันของฉินจุนในตอนนี้ พวกเขาคิดว่าเขาจะใช้เงินเพื่อทุบตีพวกเขา แต่ผลลัพธ์คือพวกเขาคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป เขาเพียงแค่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถหาเงินได้สอบล้านแบบสบาย ๆ ในแง่ของภาวะเศรษฐกิจพวกเขา สามารถบดขยี้ตระกูลซ่งได้อย่างแน่นอน

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว กัดฟันพูด

“แม้ว่านายจะมีเงิน แล้วยังไงล่ะ? ตระกูลซ่งของเราจะไม่ละทิ้งการดูแลของฉินญาญ่า”

บรรยากาศตกตะลึง ตระกูลซ่งต้องการการดูแล แต่สภาพไม่ดีเท่าฉินจุน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉินญาญ่าชอบฉินจุนมาก ถ้าเรื่องนี้ถูกนำขึ้นศาลจริง ๆ เกรงว่าศาลจะตัดสินตามความประสงค์ของฉินญาญ่า ซึ่งตระกูลซ่งของพวกเขาไม่มีทางชนะ

ทันใดนั้น ซ่งหย่งเฉียงก็ขยิบตาให้ชายชราที่อยู่ข้างหลังเขา และเขาก็เข้าใจและพูดในทันที

“ใช่ มีใครบางคนในครอบครัวของเรา นายต้องรู้จักเขา”

หลังจากพูดจบ ชายชราก็ขยิบตา ภรรยาของซ่งหย่งเฉียงก็เข้าไปในบ้าน และเข็นรถเข็นออกมาโดยมีผู้หญิงนั่งอยู่บนนั้น

หน้าเหลือง ผอม ดูไม่แข็งแรง ไม่เคยตากแดดนาน ผิวค่อนข้างขาวไม่แข็งแรง เล็บไม่มีเม็ดเลือด ตากลวง ราวกับเหนื่อยมาก

ฉินญาญ่าอุทานออกมาทันที เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้

“คุณน้า!”

เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงของเธอ เธอก็แปลกใจในทันที

“ญาญ่า! หนูอยู่ที่นี่!”

ผู้หญิงคนนั้นต้องการลุกขึ้นยืน แต่ขาของเธอไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นนั่งลง แต่ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอไม่สามารถปกปิดได้

ฉินญาญ่ารีบวิ่งเข้าไปกอดเธอในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนั้น ซึ่งดูสนิทสนมกันมาก

ซ่งหย่งเฉียงและคนอื่น ๆ ก็ยิ้มพร้อมกับมีเล่ห์เหลี่ยมบนใบหน้าของพวกเขา

“แนะนำตัวหน่อยนะ นี่คือน้องสาวของฉัน ซ่งหยานหลิง น้าของฉินญาญ่า”

ฉินจุนไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลซ่ง จะมีคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉินญาญ่า

หลังจากที่ทุกคนแนะนำตัว ในที่สุดฉินจุนก็เข้าใจ

ซ่งหยานหลิงนี้เป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลซ่ง ซึ่งหมายความว่าซ่งหย่งเฉียงและซ่งเฟยแม่ผู้ให้กำเนิดของฉินญาญ่าต่างก็เป็นลูกแท้ ๆ แต่ซ่งหยานหลิงเป็นลูกบุญธรรม

ดังนั้นในตระกูลซ่ง ซ่งหยานหลิงผู้นี้จึงไม่เป็นที่ต้อนรับเสมอ มีเพียงซ่งเฟยเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อเธออย่างดีตลอดช่วงชีวิตของเธอ

หลังจากรู้ว่าซ่งเฟยมีความสัมพันธ์กับตระกูลฉิน ตระกูลซ่งก็ตื่นเต้นมาก สถานะของซ่งเฟยเพิ่มขึ้น และเธอเกือบจะกลายเป็นคนที่มีประโยชน์ที่สุดในการพูดคุยในครอบครัว

และสถานะของซ่งหยานหลิงก็เพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ และหลายคนก็อิจฉา

ต่อมาตระกูลฉินถูกทำลาย และซ่งเฟยก็แขวนคอตัวเอง

เพื่อแยกซ่งเฟยออกจากตระกูลฉิน พวกเขาได้ขับไล่ซ่งเฟยออกจากแผนภูมิต้นไม้โดยตรง ตอนนี้ซ่งเฟยไม่มีแม้แต่หลุมฝังศพ หรือแม้แต่ชื่อ

หลังการเสียชีวิตของซ่งเฟย สถานะของซ่งหยานหลิงก็ลดลง ซ่งหย่งเฉียงผู้ซึ่งเคยถูกเหยียบย่ำมาก่อนก็ขี่ม้าบนศีรษะของเธอ

ต่อมา ซ่งหยานหลิงพบฉินญาญ่า และรู้ว่านี่คือลูกสาวของซ่งเฟย ดังนั้นเธอจึงต้องการแอบนำเธอกลับมาเพื่อรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม

ผลลัพธ์ถูกค้นพบโดยตระกูลซ่ง และถูกซ่งหย่งเฉียงทุบตีอย่างรุนแรง

พวกเขากลัวว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลฉิน นับประสากับการเอาเศษของตระกูลฉินกลับบ้านเพื่อเลี้ยงดูพวกเขา ถ้าจะให้สามครอบครัวใหญ่รู้ พวกเขาจะอยู่รอดได้อย่างไร?