อู่ต้าจินก้าวลงไปแล้วหยิบเมนูขึ้นมาให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นให้ทุกคน
“ฮ่า ๆ สั่งก่อนสิ สิงคโปร์ก็มีของขึ้นชื่อเยอะเหมือนกันนะ วันนี้ฉันจะเลี้ยงทุกคนเอง ยินดีต้อนรับ”
อู่ต้าจินหยิบบางเมนูสำหรับทุกคน ซึ่งถือว่าเป็นการเปลี่ยนหัวข้อนี้
ทันทีที่ทุกคนเปิดเมนู พวกเขาก็สับสนเล็กน้อย
“ที่นี่คือมาเลย์ไม่ใช่เหรอ?”
สิงคโปร์พูดได้ทุกภาษา จีน อังกฤษ และมาเลย์
เพื่อเน้นลักษณะเฉพาะ ร้านนี้ใช้เมนูมาเลย์
หากพวกเขารู้ภาษาอังกฤษเพียงเล็กน้อย ภาษามาเลย์นี้จะไม่เป็นที่นิยม
“และราคาก็ไม่ใช่ถูก! จานละหนึ่งพันกว่าบาท!”
ทุกคนเห็นว่าราคามากกว่าหนึ่งพันถูกเขียนไว้ที่ด้านหลังเมนูในหน้าแรก และร้านมิชลินสามดาวก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
อู่ต้าจินกล่าวว่า “ร้านอาหารนี้มีข้อกำหนดนี้ มีราคามากกว่าหนึ่งพันต่อจาน น่าจะเป็นอาหารจานหลัก”
ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ช่างมันเถอะ พลิกหน้าต่อไป ก็แค่ไม่ต้องสั่งหน้าแรก”
คำพูดของฉินจุน ทำให้อู่ต้าจินรำคาญอีกครั้ง
“หมายความว่ายังไง ดูถูกฉันเหรอ? ฉันชวนทุกคนมากินข้าว คุณคิดว่าฉันจะจ่ายเงินหนึ่งพันหยวนไม่ได้เหรอ?”
“หน้าแรกนี้มักจะเป็นอาหารจานพิเศษของร้านอาหาร มันไม่ง่ายเลยที่จะเชิญทุกคนมาทานอาหาร คุณยังไม่มีเงินซื้อของพิเศษนี้! สั่งเลย สั่งเพิ่มอีกสักสองสามอย่างสิ!”
เมื่อเห็นคำพูดที่เย่อหยิ่งของอู่ต้าจิน ฉินจุนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากนั่งข้างเขาอย่างเฉยเมย
เมื่อทุกคนได้ยินว่าอู่ต้าจินสุภาพมาก พวกเขาก็เริ่มออกคำสั่ง
“พันแปดนี้แพงเกินไป ลองสั่งอันถูก ๆ สองสามอัน และสั่งพันหกอีกสักหน่อย”
“โอเค ไม่ต้องสั่งมากหรอก แค่ชิมก็พอแล้ว”
อู่ต้าจินไม่รู้สึกเจ็บปวด ดังนั้นจึงขอให้ทุกคนทานอาหาร และไม่มีอะไรผิดปกติกับการใช้จ่ายเงินหลายพันหยวน
“สั่งเลยก็ได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน”
อู่ต้าจินดูเหมือนเขาร่ำรวย
ฉินเค่อเอ๋อร์รู้สึกว่ามีปัญหา และพูดกับฉินจุนอย่างเงียบ ๆ
“พี่เขย คุณรู้จักภาษามาเลย์มั้ย?”
ฉินจุนพยักหน้า “เข้าใจนิดหน่อย”
ฉันได้ผ่านทุกอย่างมากับเจ้านายของฉันแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่เก่งภาษาเล็ก ๆ นี้ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาในการสั่งอาหาร และสื่อสารได้ตามปกติ
เฉินเค่อเอ๋อร์แปลกใจเล็กน้อย แต่เธอไม่คิดว่าพี่เขยจะเข้าใจภาษามาเลย์ เขาเป็นคนเก่งกาจจริง ๆ
“อาหารประเภทใดในหน้าแรก”
ฉินจุนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หน้าแรกไม่ใช่อาหาร แต่เป็นไวน์ ข้างหลังหนึ่งพันกว่าไม่ใช่ราคาแต่เป็นปีที่ผลิต ราคาของไวน์นี้เป็นราคาตามฤดูกาล และราคาแตกต่างกันไปตามฤดูกาล หากเป็นตามฤดูกาลจะไม่ได้เขียนไว้ในเมนู”
ใบหน้าของเฉินเค่อเอ๋อร์ก็ดูน่าตื่นเต้นขึ้นมาทันที และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตลก
นี่มันตลกเกินไปแล้ว เมื่อกี้อู่ต้าจินเหมือนอวดความมั่งคั่งของเขา เขาเลยสั่ง …
ไวน์ปี 18 กว่า ๆ น่าจะแพงมากใช่มั้ย ราคาหลายหมื่นเลยรึเปล่า?
ยิ่งกว่านั้น นักเรียนเหล่านั้นคิดว่านี่คือราคา และสั่งอันที่ถูกกว่า พวกเขาสั่งมากกว่าหนึ่งพันหกร้อย นั่นคือ อายุไม่กี่ปี ราคาต้องแพงกว่านั้น
อาจใช้เงินหลายแสน!
ไวน์หนึ่งขวดมีเป็นแสน ๆ ฉันสั่งมา 4-5 ขวดแล้ว ไวน์อย่างเดียวมีเป็นล้าน!
แม้ว่าอู่ต้าจินจะมีสภาพร่างกายที่ดี แต่เขาเป็นพนักงานออฟฟิศตัวเล็ก ๆ ที่มีรายได้ต่อปี 4-5 ล้านหยวน แม้ว่าครอบครัวจะมีเงื่อนไขบางประการ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีการบริโภคที่สูงเช่นนี้!
เดี๋ยวต้องมีการแสดงที่ดีที่นี่
เฉินเค่อเอ๋อร์ไม่ใช่คนดี แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอู่ต้าจินสั่งไวน์ราคาแพงขนาดนั้น เธอก็ไม่ได้เตือนเขา และขอให้เขาแกล้งทำเป็นถูกบังคับ แล้วเห็นชะตากรรมของการแสร้งทำเป็นวางมาด
เฉินเค่อเอ๋อร์ยังแสร้งทำเป็นหยิบเมนูขึ้นมา และถาม
“อู่ต้าจิน ขอสั่งอาหารสักสองสามจานได้มั้ยคะ?”
ดวงตาของอู่ต้าจินเป็นประกาย “แน่นอน ไม่เป็นไร”
หากคนอื่นสั่ง เขายังรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย ท้ายที่สุด มีอาหารมากกว่าพันรายการที่ครอบครัวธรรมดาไม่สามารถจ่ายได้ แต่ว่า เฉินเค่อเอ๋อร์ไม่รู้สึกลำบากใจเลยสำหรับเขา อย่างไรก็ตาม เขาสนใจเฉินเค่อเอ๋อร์ และต้องการที่จะตามจีบเธอ
เงินจำนวนเล็กน้อยนี้ยังต้องใช้เพื่อไล่ตามสาว ๆ
เฉินเค่อเอ๋อร์ไม่สุภาพ และสั่งไวน์ปี 1643 สองสามขวด จากนั้นพลิกเมนู และแสดงให้ฉินจุนดู
“สั่งสักหน่อยก็ได้”
เฉินเค่อเอ๋อร์ก็ไม่รู้ภาษามาเลย์เช่นกัน มีเพียงฉินจุนเท่านั้นที่รู้ โดยธรรมชาติแล้ว เขาต้องการให้ฉินจุนสั่ง มิฉะนั้นจะมีแต่ไวน์แต่ไม่มีอาหาร
ฉินจุนพยักหน้า และเลือกจานสองสามจานในเมนู
อู่ต้าจินแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ให้เขาดูมันมีประโยชน์อะไร ราวกับว่าเขาสามารถเข้าใจมันได้ ฮ่า ๆ ”
เฉินเค่อเอ๋อร์ยิ้มจาง ๆ และไม่พูดอะไร ถ้าพี่เขยของฉันไม่เข้าใจ แล้วคุณเข้าใจเหรอ?
ฉินจุนสั่งอาหารจานพิเศษสองสาม อย่างจากนั้นก็ยื่นเมนูให้
อู่ต้าจินรับช่วงต่อเมนู แต่ไม่ได้แจกให้คนอื่น หมดเงินไปเยอะแล้ว ถ้านักเรียนกลุ่มนี้ตาบอดอาจเกินงบ มื้อละประมาณ หนึ่งหมื่นหยวนก็ยังพอไหว มากกว่าหมื่นก็ไม่รอดหรอก
หลังจากส่งเมนูแล้ว ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบงันงุ่มง่าม
ในขั้นต้น พวกเขามีหัวข้อมากมายสำหรับการรวบรวมเพื่อนลาของพวกเขา แต่ตอนนี้อู่ต้าจินถูกตบในหัวข้อนี้หลายครั้งติดต่อกัน และทุกคนที่ทำให้พวกเขาไม่สนใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้
ทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครพูด
ตามคำกล่าวที่ว่า ตราบใดที่คุณไม่รู้สึกเขินอาย คนที่น่าอายก็คือคนอื่น
ในเวลานี้ เฉินเค่อเอ๋อร์ไม่รู้สึกอับอายเลย ยิ่งเธอมองดูท่าทีหยิ่งยโสของอู่ต้าจิน เธอก็พบว่ามันน่าสนใจ และต้องการดูว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อเธอเช็กบิลออกไป
ในไม่ช้า บริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟ
คราวนี้ อู่ต้าจินเรียนรู้ได้ดีและไม่ให้ทิป ดังนั้นเขาจึงรออย่างเงียบ ๆ เพื่อใช้คนอื่น
อย่างแรก เสิร์ฟไม่กี่จาน แล้วบริกรก็หยิบไวน์จากเบื้องล่างออกมา ขวดแรกเป็นไวน์สีน้ำเงิน ไวน์ปี 1694
“คุณท่าน เปิดเลยมั้ยคะ?”
แม้ว่าพนักงานเสิร์ฟจะพูดภาษามาเลย์ แต่ก็สามารถตัดสินได้จากการแสดงออก ซึ่งหมายถึงการเปิดเบียร์
อู่ต้าจินมีความสุขมาก “เปิดสิ เปิดมันให้หมด!”
บริกรเข้าใจทำสัญญาณ ตกลง แล้วเริ่มเปิด
แม้ว่าไวน์ขวดแรกจะเป็นไวน์ระดับไฮเอนด์ แต่ก็ไม่แพงมาก แค่หลายสิบหยวน
เมื่อนำไวน์ขวดที่สองออกมา อู่ต้าจินรู้สึกสับสนเล็กน้อย
นี่คือขวดวิสกี้ ฉลากบนขวดได้รับความเสียหายมาก ขวดยังเป็นสีเหลือง มีกลิ่นเก่าอีกด้วย
บูม!
บริกรรีบเปิดไวน์ แล้ววางลงบนโต๊ะ
ขวดต่อมา ไวน์แดง Lafite ปี 1961 Lafite
Glenfiddich หนึ่งร้อยห้าสิบปีแห่ง Glenfiddich!
ขวดไวน์ที่มีชื่อเสียงวางอยู่บนโต๊ะ และเปิดทั้งหมดภายในเวลาไม่ถึงนาที จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ดูงดงามมาก
อู่ต้าจินตกตะลึงครู่หนึ่ง “นี่อะไร ใครสั่งไวน์มาเยอะขนาดนี้?”
นักเรียนหลายคนส่ายหัว ดูว่างเปล่า
แม้ว่าคุณจะไม่รู้จักไวน์ที่มีชื่อเสียงอื่น ๆ แต่อู่ต้าจินรู้จัก Lafite
สำหรับ Lafite ในปี 61ขวดนี้ราคาหลายแสน! นี่มันบ้าไปแล้ว!
