“ถ้าคุณยังกล้ามาพัวพันกับเสี่ยวซี ก็อย่ามาโทษกันถ้าผมจะนำคำพูดที่คุณพูดในวันนี้ นำไปบอกพ่อของคุณ!”
“ผมเชื่อว่า ถ้าพ่อของคุณรู้ คุณต้องการแก้แค้น เขาจะต้องทำให้คุณอยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน!”
เสียงของหยางเฉินเย็นชา และเต็มไปด้วยการคุกคาม
เมื่อสักครู่เย่ม่านที่กำลังโมโหร้าย เมื่อได้ยินเสียงของหยางเฉิน ทันใดนั้นก็สั่นไปทั้งตัว และอารมณ์ก็ค่อยๆสงบลง
“หยางเฉิน ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นแม่แท้ๆของเสี่ยวซี หรือเธอเห็นคนที่กำลังจะตายก็ไม่ยอมช่วยเหรอ?”
“ถ้าครั้งนี้ ฉันไม่สามารถทำงานที่ครอบครัวมอบหมายมา คิดว่าฉันคงจะไม่สามารถเข้าใกล้ศูนย์รวมอำนาจผลประโยชน์ของตระกูลเย่ได้ และต่อไปถ้าจะต้องการแก้แค้น มันจะยากขึ้นกว่าเดิม
“ฉันไม่เพียงแค่ต้องการแก้แค้นให้ตัวเอง แต่ยังแก้แค้นแทนพ่อแท้ๆ ของเสี่ยวซี ในฐานะที่เธอเป็นสามีของเสี่ยวซี เรื่องมันง่ายขนาดนี้ ก็ไม่ยอมช่วยเหลือเหรอ?”
เย่ม่านถามด้วยดวงตาแดงก่ำ
หยางเฉินพูดอย่างใจเย็น “นี่คือความแค้นรุ่นก่อนของพวกคุณ ฉันไม่ต้องการให้เฉินซีต้องมาแบกรับเรื่องทั้งหมดนี้ คุณไปเถอะ!”
“หยางเฉิน เธออย่ามาบังคับฉัน!”
“เธอรู้อยู่แล้ว เพื่อแก้แค้น ฉันทำได้ทุกอย่าง!”
“เสี่ยวซีเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเมตตา เธอก็รู้ดี เธอคิดว่า ถ้าฉันบอกเธอ เรื่องที่พ่อของเธอถูกฆ่า เธอจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ”
เย่ม่านตะวาด
สายตาของหยางเฉินมีแววขมขื่น จ้องมองเย่ม่านอย่างไม่กะพริบตา และพูดอย่างเย็นชาสุดๆ “คุณกำลังเล่นกับไฟ!”
ถ้าเสี่ยวซีรู้ความจริง หยางเฉินไม่รู้ว่าเสี่ยวซีจะต้องการแก้แค้นหรือไม่ แต่สิ่งที่แน่นอนคือ ฉินซีจะต้องเสียใจมาก
ชะตากรรมของฉินซีนั้น ช่างน่าสมเพชมากๆ เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด จะได้รับความเจ็บปวดใดๆอีก
แม้ว่าเขาจะรู้ ฉินซีก็อยากจะรู้ความจริงเหล่านี้อย่างแน่นอน
เมื่อเผชิญหน้ากับหยางเฉิน เย่ม่านไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย มีท่าทีที่หนักแน่น “ฉันแค่ต้องการให้คุณสัญญากับฉัน และร่วมมือกับตระกูลเย่ เรื่องอื่น ฉันจะจัดการเอง!”
“มิฉะนั้น เรื่องราวทั้งหมดนี้ ฉันจะบอกฉินซี!”
“ฉันเชื่อว่า หลังจากที่ฉินซีรู้ความจริงแล้ว ก็เลือกที่จะแก้แค้นเหมือนฉัน!”
“ควรจะทำยังไง คุณเลือกเอา!”
คุกคาม!
นี่การคุกคามชัดๆ!
แม้ว่าลึกๆในใจหยางเฉินจะโกรธ แต่เห็นสีหน้าที่จริงจังของเย่ม่าน และนึกถึงเรื่องที่ฉินซีต้องดูแลเสี้ยวเสี้ยวคนเดียวเป็นเวลาสี่ปี ชั่วขณะก็รู้สึกสงสารและเห็นใจเย่ม่าน
ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงคนนี้ก็คือแม่แท้ๆของฉินซี
ก็อย่างที่เธอพูด คนที่จิตใจดีอย่างฉินซี ถ้าเธอรู้ความจริง จะต้องช่วยเธอแก้แค้อย่างแน่นอน
ไม่รอหยางเฉินตอบ เย่ม่านก็หันกลับมา และเดินไปที่รถตู้ญี่ห้อเบนซ์
ความเศร้าที่อยู่บนใบหน้าเมื่อสักครู่ ขณะที่หันหลังกลับ ก็หายไปทันที เหลือเพียงใบหน้าที่โหดเหี้ยม “ฉันหวังว่า ก่อนฟ้ามืด เธอสามารถให้คำตอบกับฉันได้! ไม่เช่นนั้น ฉันจะบอกทุกอย่างให้กับฉินซี!”
การคุกคามของเย่ม่าน ทำให้หยางเฉินไม่สบายใจมาก
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้โง่ เห็นได้ชัดว่าเธอรู้จุดอ่อนที่ว่าตัวเองรักฉินซีมาก
เมื่อเธอบอกความจริงกับฉินซี ไม่เพียงแต่ทำให้ฉินซีมีใจอยากจะแก้แค้น แต่ยังทำให้ฉินซีเข้ามาร่วมเกมนี้ด้วย
เมื่อฉินซีเข้าร่วมเกมนี้ ก็เท่ากับว่าหยางเฉินเข้าก็ร่วมเกมนี้ด้วย?
เมื่อรู้ว่าเป็นเช่นนี้ ฉะนั้นผู้หญิงคนนี้จึงกล้าที่จะคุกคามตัวเอง
จนกว่ารถตู้จากไป หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกสับสนวุ่นวายใจ
“ฉันควรทำยังไงดี”
เวลาผ่านไปนานพอสมควร หยางเฉินก็ถอนหายใจ ใบหน้าของเขาขมขื่น
จากสายตาของเย่ม่าน เขาเห็นแต่ความเกลียดชัง
มองไม่เห็นร่องรอยของความรักที่มีต่อฉินซี แค่ต้องการหลอกใช้ฉินซี เพื่อช่วยให้ตัวเองบรรลุเป้าหมายของการแก้แค้น
ถ้าเป็นคนอื่น ตามความคิดของเย่ม่านเช่นนี้ หยางเฉินคงให้เธอหายไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้ว
แต่ดัน ผู้หญิงคนนี้เป็นมารดาโดยกำเนิดของฉินซี ไม่ว่าจะทำผิดแค่ไหน ก็ทำเช่นนั้นไม่ได้
ด้วยความเข้าใจที่มีต่อฉินซี แม้ว่าตอนนี้จะโกรธ แต่ไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องยอมรับแม่คนนี้
ตลอดเวลาของช่วงบ่าย หยางเฉินกำลังครุ่นคิด ตัวเองควรจะทำยังไง
นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาลังเลตัดสินใจไม่ได้
หลังจากเลิกงาน หยางเฉินมาที่ซานเหอกรุ๊ปอย่างตรงเวลา รับฉินซีเลิกงาน
“ที่รัก ผู้หญิงคนนั้น มาหาฉันอีกแล้ว”
ระหว่างทางไปโรงเรียนอนุบาลหลานเทียน จู่ๆฉินซีก็พูดขึ้น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า
หยางเฉินตกตะลึง ผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นเย่ม่านแน่นอน
“มาหาคุณทำไม?”
หยางเฉินขณะขับรถ แล้วถามไปด้วย
“เธอต้องการให้ฉันยอมรับเธอ แต่ฉันปฏิเสธ!”
ขณะที่เฉินซีพูดคำนี้ เห็นได้ชัดว่าดวงตาเธอมีน้ำตาเอ่อ
เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้อยากปฏิเสธจริงๆ ในที่สุด น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม เธอร้องไห้และพูดว่า “เธอทิ้งฉันไปยี่สิบห้าปีเต็มๆ ฉันแค่ต้องการรู้ความจริง มันยากขนาดนั้นเลยหรือ?”
“ที่รัก คุณรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงต้องปิดบังฉัน? ทำไมไม่เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฉันฟังล่ะ?”
“เป็นไปได้ไหม เพื่ออำนาจใหญ่นั้นจริงๆ ถึงต้องทอดทิ้งฉัน?”
ฉินซีร้องไห้หนัก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าและความผิดหวัง และยังมีความคาดหวังอยู่บ้าง
หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังจะแตกสลาย ถ้าให้ฉินซีรู้ความจริง เธอจะรับไหวหรือเปล่า?
บิดาผู้แท้ๆของเธอ เนื่องจากเย่ม่านกำลังตั้งครรภ์ เขาก็ได้เสี่ยงอันตรายไปตระกูลเย่ และขอร้องให้ผู้นำตระกูลเย่ยอมรับพวกเขา แต่สุดท้ายถูกฆ่าตาย
ถ้าให้เธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้ ผู้หญิงที่มีจิตใจเมตตาอย่างเธอ อาจจะคิดว่า การตายของพ่อ เป็นเพราะเธอ?
จากความเข้าใจที่หย่างเฉินมีต่อฉินซี ผู้หญิงโง่คนนี้ จะคิดอย่างนั้นจริงๆ
ดังนั้น จะต้องให้เธอรู้ความจริงไม่ได้
“ที่รัก คุณบอกฉันที ฉันควรทำอย่างไรดี?”
ฉินซีร้องไห้และถาม
หยางเฉินอึดอัดใจมาก เขาไม่เต็มใจที่จะหลอกลวงฉินซี แต่คราวนี้ เขาจำเป็นต้องปกปิดข้อเท็จจริง
“ในเมื่อเธอไม่ยอมบอกความจริงกับคุณ มันต้องมีเหตุผลของเธอ”
“เป็นไปได้ไหมว่า สำหรับคุณ ความจริงนั้นโหดร้ายมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมบอกทุกอย่างกับคุณ”
“สิ่งที่คุณข้องใจในตอนนี้คือ ผู้หญิงคนนั้น ไม่ยอมบอกว่าทำไมถึงต้องทอดทิ้งคุณ ใช่ไหม?”
หยางเฉินจอดรถไว้ข้างถนน และถามฉินซีด้วยสีหน้าจริงจัง
ฉินซีพยักหน้า “ขอเพียงเธอยินยอมบอกความจริงกับฉัน ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันทนได้ ขอเพียงเธอยังรักฉัน ฉันยินดีที่จะยอมรับเธอ!”
หยางเฉินรู้สึกสับสนเล็กน้อย ตัวเองต้องการปกปิดความจริงหรือไม่?
“ที่รัก คุณรู้อะไรมาใช่ไหม?”
ฉินซีจ้องมองไปที่ดวงตาของหยางเฉินทันที แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
หยางเฉินไม่ลังเล ส่ายหัว ในที่สุดก็ไม่ยอมเกลี้ยกล่อมอะไร แต่พูดว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามหัวใจตัวเอง ไม่ว่าคุณจะเลือกที่จะยอมรับ หรือเลือกที่จะไม่ยอมรับ ผมก็สนับสนุน!”
นี่เป็นทางเลือกของผม!
แน่นอน คำพูดประโยคสุดท้ายนี้หยางเฉินไม่ได้พูดออกมา
หากสุดท้ายฉินซีเลือกที่จะยอมรับเย่ม่าน และหยางเฉินก็จะเห็นด้วยกับสิ่งที่เย่ม่านพูด หากฉินซีไม่ยินยอม ถ้าเช่นนั้นหยางเฉินก็ไม่เห็นด้วยแน่นอน
แววตาฉินซีมีความผิดหวังเล็กน้อย เธอต้องการให้หยางเฉินเป็นคนช่วยเลือกให้ตัวเอง แต่หยางเฉินก็ผลักปัญหาให้เธออีกครั้ง
หยางเฉินมองเห็นความผิดหวังในแววตาของฉินซี และรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ต้องทำเช่นนี้
เขาสตาร์ทรถอีกครั้ง แล้วมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอนุบาลหลานเทียน
