Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 91 อยู่ด้วยกันตลอดไป (5)

ตอนที่ 91 อยู่ด้วยกันตลอดไป (5)
 
ตอนนั้นเองที่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับหน้าต่างสถานะของจองฮายัน
 
[อุปนิสัย – ผู้สนับสนุนที่พังทลาย]
 
“นี่ไม่ใช่คําตอบที่ถูกต้อง
 
แม้ว่าผมจะรู้เรื่องนี้แล้ว แต่ผมก็รู้ว่ามันไม่มีตัวเลือกอื่น นั่นเป็นเพราะผมไม่รู้ว่าเธอจะตอบสนองอย่างไร ถ้าบอกไปว่าผมไม่รักเธอแล้ว
 
หากมันไม่ใช่คําตอบที่ถูกต้อง วิธีการดีที่สุดในการปฏิบัติคือการคาดคะเนผลลัพธ์
 
แต่ในกรณีนี้ผมสามารถคาดเดาผลลัพธ์ได้แล้ว ผมต้องทําตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด ผมยิ้มและหัวเราะต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
 
“ผมต้องหาวิธีรับมือ
 
ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ผมไม่เพียงแต่ต้องช่วยเหลือผู้รอดชีวิตเท่านั้น แต่ยังต้องหาวิธีควบคุมจองฮายัน แม้ว่าจะมีตัวเลือกมากมายอยู่ในความคิด แต่ในไม่ช้าผมก็พบว่าวิธีใดเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด
 
ผมไม่เคยคิดที่จะยกเว้นจองฮายันจากสถานการณ์ใดๆ แต่ผมรู้ว่ามันจะใช้ได้ผล หากใช้มันเป็นทางเลือกสุดท้าย
 
“เดี๋ยวฉันกลับมานะฮายัน ฉันต้องปรึกษากับฮยอนซองและซังฮีก่อน”
 
“ได้ค่ะพี่!”
 
ถึงเวลาแล้วที่ผู้บริหารต้องคุยกัน
 
ฮวังจองยอน คิมฮยอนซองและลีซังฮีที่พูดคุยกันอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้น
“รูปปั้นขนาดเล็กเหรอคะ?”
 
“ครับ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง”
 
“ผมเห็นว่ามันติดตั้งอยู่ในบางพื้นที่ และชั่วขณะหนึ่งผมก็รู้สึกว่าเสียงในหัวผมหายไป ผมคิดว่ามันสามารถระงับคําสาปได้ชั่วคราว…”
 
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจะปลอดภัยกว่าไหมคะ ถ้าถือว่าแต่ละพื้นที่มีเขตปลอดภัยของตัวเอง?”
 
“ผมไม่รู้ว่ายังมีรูปปั้นเหล่านี้จะมีผลลัพธ์เช่นเดียวกันในพื้นที่อื่นไหม แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยเราได้ในระดับหนึ่ง พลังศักดิ์สิทธิ์นั้นยากจะผ่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคําสาปนี้ ดังนั้นเราควรใช้ประโยชน์จากการค้นพบมันให้มากที่สุด”
 
“ต้องขอบคุณพระเจ้าสําหรับสิ่งนั้น พูดตามตรง ผมรู้สึกว่าวัฏจักรของคําสาปนั้นสั้นลง…”
 
“แต่รูปปั้นนั้นอยู่ห่างจากที่นี่อยู่บ้าง”
 
ขณะที่ผมเดินเข้าไป คนอื่นๆก็ทักทายผมด้วยการพยักหน้า จากสิ่งที่ผมได้ยิน ดูเหมือนว่าคิมฮยอนซองได้ค้นพบเขตปลอดภัยที่เป็นไปได้ในการต้านคําสาป
่ ่
“ไม่เลว
 
ผมรู้ว่าเราจะต้องพบมันไม่ช้าก็เร็ว แต่การสามารถค้นพบสิ่งนี้เป็นสิ่งที่น่าประทับใจอย่างแน่นอน
 
“หน่วยที่ 7 เป็นยังไงบ้าง?” คิมฮยอนซองถามและมองมาที่ผม
 
ตอนนี้เขาเพิ่งกลับมาจากการสอดแนม มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าทําไมเขาถึงถามแบบนี้
 
“บางครั้งพวกเขายังแสดงอาการกังวล แต่มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับซันฮียองที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบมากนัก ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงอะไร”
“ฉันพอเข้าใจ”
 
“ผมไม่แน่ใจนัก แต่ผมคิดว่าค่าสติปัญญามีส่วนสําคัญต่อการต่อต้านคําสาป”
 
“อืม”
 
“แล้วหน่วยที่ 2 ล่ะ?”
 
“ผู้ที่มีค่าสติปัญญาต่ําในกลุ่มเราดูเหมือนจะได้รับผลกระทบอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่ร้ายแรงนัก สิ่งที่ฉันกังวลก็คือพวกเขาจะเป็นยังไง ถ้าคําสาปนี้ยังคงอยู่ต่อไปอีกหนึ่งหรือสองสัปดาห์…”
 
“โชคดีที่ยังมีเราได้พักผ่อน ฉันหวังว่านักบวชจะจัดลําดับความสําคัญกับสมาชิกที่มีค่าสติปัญญาต่ํา ฉันไม่แน่ใจว่าลางสังหรณ์ของคุณถูกไหม แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลองค่ะ หากมีการรวบรวมข้อมูลอื่นๆเพิ่มเติม ได้โปรดแจ้งให้เราทราบทันที ไม่สําคัญหรอกว่ามันจะฟังดูเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม”
 
“ผมจะทํามัน”
 
“จากนั้นเราจะดําเนินการต่อหลังจากสรุปข้อมูลแล้ว ตามที่เราได้พูดคุยกันข้างต้น เราจะดําเนินการค้นหา โดยให้ฮยอนซองเป็นผู้นำ”
 
“ไม่มีปัญหา”
 
พวกเราทุกคนพยักหน้ารับสิ่งนี้ หน้าที่ของลีซังฮีดูเหมือนจะจบแล้ว แต่ของผมยังไม่จบ
 
“ฮยอนซอง ผมอยากจะคุยกับจองยอนสักครู่ก่อนกลับ”
 
“อืม.. ก็ได้”
 
คิมฮยอนซองดูมึนงง และแม้แต่ฮวังจองยอนก็ดูประหลาดใจเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เธอยังสงสัยว่าผมอยากคุยอะไรกับเธอ
 
ผ่านไปครู่หนึ่งฮยอนซองขอตัวออกจากบทสนทนา โดยปล่อยให้จองยอนกับผมอยู่ตามลําพัง
 
เป็นยังไงบ้างคะ?”
 
“ผมสบายดีครับ แล้วคุณล่ะเป็นไงบ้าง?”
 
“ฉันก็สบายดีค่ะ ดูเหมือนว่าการมีค่าสติปัญญาสูงจะมีผลในเชิงบวกอย่างแน่นอน แค่มองไปที่กี่ยองก็ทําให้ฉันคิดว่าคุณไม่ได้ถูกคําสาป
 
“เปล่าเลย ผมดูดีแค่ภายนอกนะ”
่ ่
“ไม่มีทางน่ะ คุณสามารถตื่นขึ้นได้ทันทีเมื่อถูกสาป แบบนั้นมันทําร้ายความภาคภูมิใจของฉันนะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า…”
 
“พบอะไรอีกบ้างไหมครับ?”
 
“อืม.. ค่ะ แต่ฉันคิดว่ามันไม่เพียงพอ ฉันยังอยากจะรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม
 
” ตัวอย่างเช่น?”
 
“ตัวอย่างเช่น ความถี่ของเสียง ฉันได้ยินมันทุก ๆ 10 นาที 46 วิมันสั้นลง 38 วิทุกๆหนึ่งชั่วโมงค่ะ สัญญาณจะเกิดขึ้นช้าลง หากคุณกําลังพักผ่อนโดยไม่ทําอะไร แน่นอนว่ามีความแตกต่างไปตามแต่ละบุคคล ดังนั้นมันจึงไม่ถูกต้องนัก แต่นั่นคือสิ่งที่ค้นพบหลังจากลูปคําสาปของฉันสิ้นสุดลงค่ะ”
 
“อา คุณมีความจําที่ดีอย่างแน่นอน”
 
“ค่ะ ไม่ใช่เรื่องดีที่จะได้ยินเสียงของพวกบ้ากามมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าไงคะ? คุณอยากจะรักษาสัญญาครั้งล่าสุดของเราไหม?”
 
“ไม่ครับ ช่วงเวลาในตอนนี้ยังไม่เหมาะสม และปาร์คด็อกกูเองก็ยังดิ้นรนอยู่กับคําสาปอยู่”
 
“โอ้ ฉันเห็นจองฮายันอยู่กับคุณด้วย… มันดูโรแมนติกมากเลยค่ะ!”
 
“สถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้โรแมนติกจริงๆหรอกครับ ….. ผมคิดว่าฮายันยังได้รับอิทธิพลจากคําสาปด้วย”
 
“แต่ว่า…”
 
“เธอไม่ได้ดูดีเหมือนภายนอก”
 
“เป็นเพราะคุณสองคนอยู่ด้วยกันมานานจน คุณสังเกตเห็นความแตกต่างเล็กๆได้เหรอคะ?”
 
“เอาเป็นว่าพูดไปตามเหตุผลเถอะ”
 
“อืม… ทําไมคุณไม่บอกลีซังฮีหรือฮยอนซองล่ะ”
 
“นี่เป็นสิ่งที่ผมต้องแก้ไขด้วยตัวเอง”
 
“มันเป็นเรื่องดีที่จะแจ้งให้พวกเขาทราบ กลยุทธ์ในดันเจี้ยนของเราสามารถผิดพลาดได้ แม้จะมีตัวแปรที่เล็กที่สุดก็ตาม ถ้าจองฮายันไม่อยู่ในสภาพที่พร้อม ทางที่ดีเธอควรจะออกจากดันเจี้ยนไปก่อน”
 
“ไม่ครับ มันไม่มีการรับประกันว่าคําสาปนี้จะหยุดลง แม้ว่าเราจะออกจากดันเจี้ยนนี้ไปแล้วก็ตาม…”
 
สิ่งที่เป็นอันตรายอาจเกิดขึ้นได้ หากผมใช้ตัวเลือกนั้น มันจะดีกว่าที่จะผมเกาะกับทุกคนไว้
 
“อย่างน้อยคุณก็รู้จองยอน ถ้ามีอะไรผิดพลาด อย่างน้อยผมก็มีหลักประกัน”
 
“ฉันภูมิใจที่ถูกไว้วางใจนะคะ แต่ก็ยากที่จะบอกว่าฉันมั่นใจกับสิ่งที่ต้องทํา ฉันจะไม่บอกพวกเขาค่ะ แต่ฉันก็มีสถาน การณ์ตึงเครียดที่ต้องดูแลเหมือนกัน ฉันจะทําอะไรให้คุณได้บ้างคะ?”
 
ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องยืดเยื้ออีกต่อไป ผมจึงพูดขึ้น
 
“คุณใช้เวทมนตร์ลวงตาหรือภาพหลอนจิตใจได้ไหม?”
 
“อืม…”
 
“เวทมนตร์ทางจิตยังเป็นไปไม่ได้คะ”
 
“อา…
 
“อย่างไรก็ตาม ฉันสามารถสร้างภาพหลอนหรือภาพลวงตาได้ ด้านจิตวิทยาไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัด แต่มันซับซ้อนเกินไป สําหรับฉันที่จะเข้าใจ และฉันก็คิดว่าคุณรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง”
 
“ครับ ผมรู้ว่ามันยากมาก”
 
“มันไม่ง่ายอย่างนั้น จินตนาการและภาพหลอนมีผลเพียงเล็กน้อยต่อคนที่มีค่าสติปัญญาสูง และแม้แต่คนที่ค่าสติปัญญาต่ําก็สามารถต้านมันได้ หากพวกเขามีพลังเวทย์ เวทมนตร์ทางจิตก็เหมือนกัน ไม่ว่าคนคนนั้นจะพยายามยอมรับเวทมนตร์มากแค่ไหน แต่สัญชาตญาณของมนุษย์จะผลักสิ่งที่เข้ามาบุกรุกจิตใจของพวกเขาโดยอัตโนมัติ
 
ผมรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อผมได้ยินว่ามันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก ผมก็ลังเลนิดหน่อย ผมยังหวังว่าจองยอนจะเป็นคนที่ชอบทําในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เกิดขึ้น
 
“แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว”
 
“มันไม่มีทางเลือกอื่นเหรอ แล้วคําสาปล่ะ?”
 
“แต่นั่นก็ยังเป็นความพยายามที่ยากลําบากค่ะ”
 
“แล้วถ้ามียาช่วย? หรือตัวเร่งปฏิกิริยาล่ะ?”
 
“คุณกําลังพูดถึงวิธีการใช้เวทย์มนตร์ของคุณเหรอคะ?”
 
“ครับ นอกจากนั้น ยังมียาที่ผมกําลังทําค้นคว้าซึ่งเป็นยาที่สามารถซึมซับอารมณ์ของผู้คน แน่นอน มันไม่ได้แตะต้องอารมณ์ของคุณจริงๆ แต่อย่างน้อยคุณก็สัมผัสได้ถึงผลกระทบที่คล้ายกัน”
 
“จะเป็นไปได้ไหมครับ?”
 
“ฉันไม่แน่ใจนัก… มันจะเป็นการผสมผสานระหว่างยาเวทมนตร์และการบําบัดด้วยเวทย์ลวงตาที่ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น แม้ว่ามนุษย์ขจัดอุปสรรคด้วยสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตามด้วยคําสาป ดูเหมือนว่าสภาพจิตใจของคนคนหนึ่งจะอ่อนแอลง”
 
ผมเงียบในขณะที่ฮวังจองยอนยังพึมพํากับตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอกําลังครุ่นคิดถึงทฤษฎีนี้ในหัว มันรู้สึกน่าสนใจนิดหน่อยที่ได้ดูเธอพูด
 
“ถ้าสิ่งนี้ประสบความสําเร็จ มันจะทําให้เราโจมตีดันเจี้ยนได้ง่ายขึ้น แน่นอนว่าต้องทําการทดลองหลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหน…”
 
“ผมคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะข้ามการทดลองทั้งหมดและ เริ่มการทดสอบทันที ผมมีวิธีที่สามารถทําได้”
 
“คะ?”
 
เธอเอียงศีรษะ เมื่อได้ยินการพูดอย่างกะทันหันของผม
 
“ผมคิดว่ามันจะดีกว่า ถ้าทดลองมันด้วยตัวเอง ผมเป็นคนที่รู้เรื่องยานี้มากที่สุด”
 
“อา…”
 
“จะเป็นไปได้ไหม?”
 
“ฉันไม่สามารถให้คําตอบที่แน่ชัดแก่คุณ แต่มันฟังดูเหมือนจะสนุก เราสามารถทดสอบทุกครั้งที่เราหยุดพัก หากคุณมีปัญหาอะไร”
 
“นั่นจะไม่เกิดขึ้นครับ”
 
ผมไม่สามารถรับประกันความสําเร็จได้ แต่ผมจําเป็นต้องเดิมพันกับขั้นตอนนี้ หากผมต้องการรักษาความสัมพันธ์ที่ปลอดภัยกับจองฮายัน
 
แน่นอน ผมรู้ว่ามันจะมีผลเสีย ถ้าจองฮายันเห็นผมกับฮวังจองยอนอยู่ด้วยกัน
 
“แต่ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งในแผนของผม
 
เมื่อพิจารณาจากภาพรวมแล้ว นี่ไม่ใช่ตัวเลือกที่เลวร้าย
 
“ผมจะไปคุยกับฮยอนซองสักครู่” ผมบอกเธอ
 
“โอ้?”
 
“ในตอนนี้เราจะย้ายไปหาหน่วยที่สอง”
 
“ค่ะ มันจะเป็นการดีกว่าที่จะทําเช่นนั้น ไม่สิ มันจะดีกว่ามาก ถ้าส่งหนึ่งในสมาชิกปาร์ตี้เราออกไป ฉันมีหลายอย่างที่ต้องทําต่อจากนี้ คงจะดีถ้าบอกคนอื่นว่าเรากําลังทําอะไร ฉันไม่รู้ว่ามอนสเตอร์จะออกมาเมื่อไหร่ แต่สําหรับตอนนี้ ฉันจะสามารถทดลองได้อย่างอิสระ”
 
“นั่นก็จริง”
 
“คุณนําตัวเร่งปฏิกิริยามาด้วยหรือเปล่าคะ?”
่ 
“แน่นอน ผมยังนําชุดเล่นแร่แปรธาตุมาด้วย ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวล”
 
“สามวัน ฉันจะคิดให้ออกภายในสามวัน”
 
“ถ้าคุณทําได้ในระยะเวลาอันสั้น ได้โปรดทําสิ่งนั้นด้วย”
 
“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะทําได้ แต่อย่างน้อยเสบียงของเราก็เพียงพอ หากคุณไม่สามารถหาผลลัพธ์ได้ คุณอาจจะพัฒนาความรู้สึกที่ด้อยกว่า”
 
“คราวนี้ จองยอนเป็นหมอ”
 
“ครับ และผมคือผู้ช่วย”