SSS-Class Suicide Hunter SSSH ตอนที่ 38: ฉายาของนักรบ (2)
วันที่ฝนตก มันเปิดตาของมัน
มันไม่มีชื่อ มันไม่มีรูปร่าง อาจเรียกได้ว่าเป็นเงาในวันที่ฝนตกอาจเรียกได้ว่าเป็นเงาและเมื่อลืมตาขึ้นมา มันก็เห็นรูปแบบแรกของชีวิต
– อ๊บ
มันคิดว่ามันคืออะไร มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่รู้ แค่เสียง…เสียงฝน เขายังคงได้ยินเสียงกบกําลังส่งเสียง
มีกลิ่นหอมน่ารับประทานจากสายฝน
ราวกับงู แม้ว่ามันจะไม่รู้ว่าเป็นงคืออะไร แต่มันก็เลื้อยเข้าหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้า สิ่งมีชีวิตไม่ทราบว่ามีบางสิ่งกําลังเข้าใกล้มัน
มันมีกลิ่นหอมน่ารับประทานจากสิ่งมีชีวิตเช่นกัน
มันจบลงในทันที สิ่งที่น่ารักน่าชังถูกกลืนหายไปในพริบตาอ๊บ! เจ้าสิ่งนี้ไม่มีฟัน ดังนั้นร่างกายของสิ่งมีชีวิตจึงไม่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันเพียงละลาย มันตกลงในท้องของสิ่ง สิ่งนั้นและละลายอย่างช้าๆ
ฝนเทลงมา
เมื่อสิ่งมีชีวิตในท้องของมันใกล้จะหายไป มันก็รู้ว่ามันมีขาหน้า มันมีขาหลังด้วย ขาของมันเหยียบพื้น แต่ไม่สามารถเหยียบบนท้องฟ้าได้ สายฝนเชื่อมต่อท้องฟ้าและพื้นดิน โลกสดใสขึ้นมาเล็กน้อย
อ่า
การสัมผัสได้ถึงสายฝนผ่านผิวหนัง ความรู้สึกของชีวิต
– อ๊บ
มันอ้าปากเพื่อส่งเสียงแห่งความสุข
– อ๊บ
ฝนเทลงมา
มันอยากจะมีชีวิตนานกว่านี้อีกสักหน่อย
ตอนแรกเป็นการโจมตี
ดวงตาของฉันไม่สามารถมองตามการโจมตีได้แม้ว่าฉันจะดื่มยาอายุวัฒนะก็ตาม ฉันยืดเวลาเพียงหนึ่งวินาทีออกไป แต่การโจมตีของราชาปีศาจเร็วกว่าหนึ่งวินาทีของฉัน
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
หนึ่งวัน
ฉันวาดเลข 1 บนมือด้วยปากกากันน้ำ ดังนั้นฉันจะไม่ลืมเรื่องนี้ในอนาคต มันเหมือนกับตัวเลขที่คนคุกใช้ในห้องขังใช้เพื่อตรวจสอบว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนนับตั้งแต่พวกเขาอยู่ที่นั้น
– ซอมบี้
ว่า
– เทคนิคดาบของชายคนนั้นไม่ได้น่าพึ่งด้วยตัวของมัน
นี่เป็นเหมือนคุก คุกแห่งเวลา
– เหมือนกับว่าเขาแข็งแกร่งอย่างน่าตลก นั่นค่อนข้างน่ากลัว เนื่องจากเขาสามารถทําลายทุกอย่างได้ด้วยพละกําลังของเขา แต่…
“แต่ถ้าฉันรู้ทิศทางของการโจมตี ฉันก็สามารถหลบได้”
-ใช่
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเควสยังคงดําเนินต่อไปเหมือนปกติในเวลานี้?
มีนักรบกี่คนที่ต้องเสียชีวิตในสงครามครั้งนี้?
ทุกครั้งที่นักรบตาย พวกเขาจะตายโดยเหลือเวลาอีกอย่างน้อย 20 ปีในการใช้ชีวิต คนที่มีชีวิตอยู่ได้อีก 20 ปีจะต้องตายอย่างไร้ประโยชน์ ถ้า 10 ตาย นั่นคือ 200 ปี ถ้ามีคนตาย 100 คน นั่นก็คือ 2,000 ปี
เมื่อนึกถึงฉากนั้น ฉันไม่ได้เลือกบทบาทใดๆ
ฉันแค่ยืนอยู่ตรงหน้าราชาปีศาจพร้อมดาบของฉัน
ด้วยร่างนี้
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
คงต้องเตรียมตัวให้พร้อมสู้ตลอดไป
– แต่ปัญหาคือแม้ว่านายจะรู้ แต่ก็ยากที่นายจะหลบได้นายมันอ่อนแอ! แกมั่นศพเดินได้
“โอ้ย เงียบๆหน่อย ”
-คิคิคิคิ
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
เมื่อฉันย้อนกลับไปวันที่ วันวันนั้นก็เล่นซ้ำๆ
มันไม่ได้เป็นเพียงการวนซ้ํา แต่การต่อสู้ในอดีตก็ยังซ้ําแล้ว ซ้ําเล่า
ฉันตรวจสอบแล้ว
“ถ้าฉันเคลื่อนไหวในขณะที่ฉันโฟกัสที่เท้า ท่าของฉันจะมั่วหมดน่ะสิ”
– ดังนั้นนายต้องทําให้ออร่าไหลไปที่ต้นขาและไหล่ของนายเพื่อความสมดุล
“นายก็พูดได้นี่…”
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
– นายจะตายถ้านายทําไม่ได้
“เชี่ย”
หนึ่งวัน
ผ่านไปอีกวัน
– บังอาญ
กี่ครั้งแล้วที่ฉันได้ยินเสียงโกรธของราชาปีศาจจนถึงตอนนี้?
– จงทําตามขั้นตอนที่ถูกต้อง นักรบแห่งเทพธิดา มันเป็นการหยาบคายมาที่นี่โดยไม่เลือกอะไรเลย เฉพาะผู้ที่…
“เอาล่ะ โอกาสเดียว!”
– อะไร?
ตอนนี้ฉันเริ่มเบื่อที่จะคุยกับเขาดังนั้นฉันจึงดื่มน้ํายา ในช่วงเวลาที่ช้าลงฉันวิ่งไปที่ราชาปีศาจ น่าเสียดายที่การโจมตีของฉันถูกบล็อกโดยราชาปีศาจ
– เจ้า…
“นักรบฟันราชาปีศาจ”
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
“ราชาปีศาจฟันนักรบ”
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
“แกยังจะพูดอะไรอีก”
-……
“มาเลย ราชาปีศาจ”
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
“ฉันคือดาบของจักรวรรดิ”
– ได้!
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
– มาพิสูจน์ต่อหน้าข้า!
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
– พิสูจน์ให้ข้าดูสิ!
“เออ
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
“ฉันจะแสดงให้แกเห็น”
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
โลกหยุดหมุนและสิ่งเดียวที่บ่งบอกเวลาในช่วงเวลาที่หยุดชั่วคราวนี้คือดาบของฉัน
ดาบของฉันเป็นเพียงวัตถุเดียวที่เคลื่อนไหวได้
ชั่วระยะเวลาหนึ่งที่จะเวลาบนโลกเริ่มเดิน คือช่วงเวลาที่ ฉันเหวียงดาบ
มันเป็นเพียงเสี้ยววินาทีจากดาบของฉัน แต่โลกนี้กลับมาหายใจอีกครั้งเพียงเสี้ยววินาทีนั้น
ฉันมีชีวิตอยู่ได้เพียงเสี้ยววินาทีแม้ว่าฉันอยากจะมีชีวิตตลอดไป
ฉันใช้ชีวิตของฉัน
“เยี่ยมมาก คิม กงจา!”
หนึ่งวัน
“พระเจ้า! มันยังไม่ถึงชั่วโมงและดูเหมือนว่านายจะเคลียร์ด่านนี้ได้แล้ว!”
อีกหนึ่งวัน
“มีฮันเตอร์ไม่ถึง 40 คนที่ตาย!”
และคําพูดจากคราวก่อนๆ
“มันอาจจะน้อยกว่านั้นด้วยซ้ํา มันไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว!”
คําพูดของแม่มดเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
ด่านชั้น 11
เป็นเควสที่ฉันเทเลพอร์ตไปยังมอนสเตอร์ระดับบอสโดยจับมือของกิลด์มาสเตอร์มังกรทมิฬ เป็นสิ่งที่ฉันต้องทําซ้ําไปซ้ํามาใช้ชีวิตไปในแต่ละวัน สถานการณ์ของชั้น 11 เริ่มเปลี่ยนไปที่ละน้อย
อย่างช้าๆ
“ทําได้ดีมาก คิม กงจา! พระเจ้า! เรากําลังจะเคลียร์ด่านนี้ในไม่ถึง 50 นาที! มีฮันเตอร์ไม่ถึง 30 คนที่ตาย!”
แต่แน่นอน
“ไม่ถึง 40 นาที! มีฮันเตอร์ไม่ถึง 20 คนที่ตาย!”
เร็วขึ้นอีกหน่อย
มีประสิทธิภาพมากขึ้น
ทุกครั้งที่แต่ละวันเกิดขึ้นซ้ําๆ ในแต่ละวันใบหน้าของแม่มดก็ตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย เสียงของเธอสดใสขึ้น เธอดูมีความสุขมากขึ้นเมื่อเธอบอกว่ามีเพียง 20 คนที่ตายมากกว่า เวลาตอนที่เธอพูดว่า 50 คน
“อ่า…”
ฉันตายไปวันๆ
“ไม่น่าเชื่อ…ทําได้ดีมาก คิม กงจา! อย่างที่นายพูดเราเผชิญ หน้ากับโกเลมหลังจากรักษาอัศวินที่ชื่อว่าโจชั่ว แต่ ว้าว มีคนตายไม่ถึง 10 คน…มาคิดดูว่านี่เกิดขึ้นได้ในสนามรบนี้ อืม มันคือ…”
ฉันใช้ชีวิตไปวันๆ
– บังอาญ
วันหนึ่ง ราชาปีศาจได้ถาม
-ทําไมเจ้าถึงทําแบบนั้น?
“ห้ะ”
– ข้าถามว่าทําไมเจ้าถึงยิ้ม
ฉันยิ้ม
“เพราะว่าฉันมีความสุข”
หัวใจของฉันเต้นรัว
“ฉันหัวเราะเพราะฉันมีความสุข”
ราชาปีศาจยกดาบขึ้น
– เจ้ามีความสุขแม้ว่าเจ้ากําลังจะตาย?
“แกไม่มีทางไม่เข้าใจ ไม่มีวัน”
– ช่างโอหัง นักรบของเทพธิดา
“ฉันเป็นแค่คนธรรมดา”
ฉันเหวี่ยงดาบของฉัน
– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร
ดาบนั้นฟันฉัน
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
แต่ฉันไม่ยอมแพ้
มันไม่มีเหตุผล
ดาบของฉันเร็วกว่าเมื่อวาน
พรุ่งนี้มันจะเร็วกว่านี้
เพราะฉันกําลังมีชีวิตอยู่
เพราะฉันยังมีชีวิตอยู่
“…….”
วันนั้นมาถึงโดยไร้อุ้มเสียง
แม่มดคว้ามือของฉัน เธอไม่รู้ แต่มีจุด 100 จุดบนฝ่ามือของฉัน พวกมันเป็นเหมือนริ้วรอยสําหรับฉัน ริ้วรอยที่บอกฉัน ว่าเวลาไหลผ่านไปนานแค่ไหน
“เมื่อกี้…”
เสียงของแม่มดสั่นเครือ
“ฉันเพิ่งตรวจสอบ คิม กงจา ไม่มีสักคน…”
มือของแม่มดกําลังสั่นอยู่ขณะจับมือฉัน
“ไม่มีใครสักคนที่ตาย”
เสียงสั่นเครือของเธอกลายเป็นการร้องไห้
“แม้แต่หมื่นวิหารก็ตรวจสอบแล้ว แต่ก็ไม่มี…มีคนโง่บางคนที่ถูกยิงด้วยลูกธนู แต่…แต่…ไม่มีใครตาย”
มังกรทมิฬ
กิลด์ที่อยู่ในจุดสูงสุดนับตั้งแต่จุดเริ่มต้นของหอคอย
มังกรทมิฬถูกปกครองโดยฮันเตอร์อันดับ 2 แม่มดดําท้าทายชั้น 10 หลายสิบครั้ง ทุกครั้งที่เหรด เธอล้มเหลว เธอล้มเหลว แต่เธอก็พาฮันเตอร์กลับมาได้อย่างปลอดภัยเสมอ
เธอเป็นคนแบบนี้
” ขอบคุณ…”
คนแบบนั้นเอาหัวมาซบที่ฉัน
“ขอบคุณจริงๆ…”
แม่มดกําลังร้องไห้
เธอหัวเราะด้วยเหมือนกัน
ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่อีกสักหน่อย
และเช่นนั้น
เวลาก็ไหลผ่านไป
มันไหลเข้ามาในใจของฉัน
– บังอาญ
ขณะที่หัวใจของฉันเต้นแรง ฉันก็เหวี่ยงดาบของฉัน
– เจ้ากล้าที่จะหยุดข้าด้วยตัวคนเดียว! โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากจักรวรรดิ!
“ใช่”
มันเป็นทุ่งหญ้าขนาดใหญ่
ในโลกที่หยุดเวลาเดิน
ฉันชี้ดาบไปที่ศัตรูด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ฉันเคยบอกแล้วว่านักรบต่อสู้เพียงลําพัง”
– เจ้าโง่!
ราชาปีศาจคํารามด้วยความโกรธ
มันไม่มีชื่อ มันไม่มีรูปร่าง อาจเรียกได้ว่าเป็นเงา เงานั้นซูดาบสีแดงฉานราวกับเลือด อากาศสั่นสะเทือนและฉันอยู่ในระยะของดาบ
มันเป็นเลือด
– แก…!
การโจมตีครั้งต่อไป
และการโจมตีหลังจากนั้น
– เงาของข้าคือความชั่วร้ายของมนุษย์ทุกคน!
นั่นคือตอนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
ราชาปีศาจเหวี่ยงดาบสีแดงของเขา ในการโจมตีครั้งที่สี่จะได้ยินเสียงกระจกแตกแสงบนดาบเปล่งประกาย
“ ขอโทษที คิง กงจา”
มีคนมายืนข้างๆฉัน
ผมสีดําสะบัดไปตามสายลม
“ฉันอยากอยู่ห้องรับรองหมือนที่นายพูด แต่ฉันทนไม่ได้
แล้ว”
มาสเตอร์ของมังกรทมิฬ
แม่มดยกมุมปากของเธอ
“ฉันรู้สึกเหมือนกําลังจะตายถ้าอยู่ที่นั่นต่อไป ฉันมาที่นี่ด้วยความสงสัยว่านายกําลังพูดถึงอะไร…อืม นายกําลังเล่นเกมสนุกๆโดยที่ไม่แบ่งใครงั้นเหรอ?”
“พวกมันเป็นเกมนักรบ”
“มันสนุกไหม?”
ฉันยิ้ม
“มันสนุกโคตรๆ”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น มันเป็นสัตว์ร้ายที่ควรค่าแก่การล่า”
กระจก 5 บานลอยขึ้นมา
“ฉันปล่อยให้นายสนุกคนเดียวไม่ได้ ให้ฉันร่วมด้วยสิ”
“ว้าว นี่เธอจะมาขโมยเหยื่อฉันเหรอ”
“นายไม่รู้เหรอ? การแย่งเหยื่อของคนอื่นเป็นอะไรที่หอมหวานที่สุด”
“ฉันก็เห็นด้วยกับเรื่องนั้น”
-เจ้า…..
ราชาปีศาจคําราม
คนที่ไม่สามารถหัวเราะได้ในตอนนี้น่าจะเป็นราชาปีศาจ
“โทษที่นะ เฮ้”
ฉันยกดาบขึ้น
“ฉันอยากจะจัดการคนเดียว แต่ฉันคิดว่ามันถูกแล้วที่นักรบจะกําจัดราชาปีศาจด้วยกัน มันเป็นการคุยโวเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และประเพณีใช่ไหม?”
– ช่างหยาบคาบนัก!
น้ําเสียในร่างของราชาปีศาจเดือดเป็นฟอง
– ข้าจะไม่ใช้ดาบนี้กับพวกเจ้าอีกต่อไป!
น้ําเสียตกลงมาบนพื้น
ราวกับว่าต้นกําเนิดของมันไม่มีขีดจํากัด น้ำเสียยังคงไหลรินลงสู่พื้นและทําให้ทุ่งหญ้ากลายเป็นสีดํา
มันเหมือนกับว่ามีเงาขนาดใหญ่ปกคลุมโลกอยู่
– เหล่ามอนสเตอร์ จงตอบสนองต่อเสียงเรียกของข้า
ปุด ปุด
เงานั้นเดือดและพ่นฟองออกมา
– กรรรรรรรรร
– เคี๊ยกกกกก
ในแต่ละเงาของฟองอากาศมีมอนสเตอร์ น้ําสีดํากลายมามีรูปร่าง
ฟองอากาศบางส่วนกลายเป็นก็อบลินและบางส่วนกลายเป็นออร์ค
เมื่อฟองอากาศไหล มอนสเตอร์หลายพันตัวที่ล้อมรอบพวกเรา
– โฮกกกกกกก
เหล่าสัตว์ร้ายคํารามอย่างเกรี้ยวกราด
“นี่…”
แม่มดขมวดคิ้วหลังจากมองไปรอบๆตัวเธอ
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะทํากันสองคนได้ เซียนดาบ! คุณกําลังยืนงงอะไรอยู่ตรงนั้น? ไม่คิดจะมาช่วยพวกเราหน่อยเหรอ?”
“ฉันอยากดูอีกสักหน่อย ยังไม่ถึง 30 วินาทีด้วยซ้ําตั้งแต่ เจ้าหนูคนนั้นเริ่มต่อสู้ใครจะไปรู้ว่าน้ําเสียจะเรียกมอนสเตอร์ ออกมาได้”
เซียนดาบที่ดูฉันเป็นเวลาประมาณ 30 วินาทีพูด
“ถูกต้อง ผมสงสัยว่าควรขอความช่วยเหลือหลังจากนี้ไหมอยู่พอดี”
ฉันยิ้มมองใบหน้าของเขาที่เฝ้ามองฉันมานานกว่า 30 สัปดาห์
“ผู้ชายนี่นะ….ช่างเถอะ คิม กงจาจับมือฉัน เราต้องออกไปจากที่นี่ เซียนดาบ! คุรก็มาที่นี่ด้วย คุณมองไม่เห็นเจ้าพวกนี้เหรอ”
แม่มดตะโกนและยื่นมือมาหาฉัน
“ไม่ มันไม่เป็นไร”
แต่ฉันไม่ได้จับมือเธอ
แม่มดขมวดคิ้ว มองมาที่ฉันอย่างประหลาดใจ
แทนที่จะตอบเธอ ฉันกลับพูดพึมพําเบาๆ
“อัญเชิญร้อยวิญญาณ”
ชะงัก
ราชาปีศาจตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง
– เจ้า นี่เจ้าเพิ่งจะ ?
เสียงของฉันเร็วกว่าเสียงของราชาปีศาจ
[สกิลของคุณกําลังถูกเปิดใช้งาน]
มันเป็นเสียงที่พิสูจน์คุณสมบัติของฉัน
ไม่นานจากนี้ ทั้งทุ่งหญ้าจะกลับตาลปัตร
