ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 469 คุณพูดภาษามาลายูได้ด้วยเหรอ?

และไวน์ทั้งหมดก็เปิดออก ไวน์วินเทจนี้ได้รับการบรรจุด้วยวิธีที่ซับซ้อนมาก เมื่อเปิดแล้ว จะไม่มีที่ว่างสำหรับการกู้คืนอย่างแน่นอน

Remy Martin วิสกี้ Glenfiddich ไวน์วินเทจระดับไฮเอนด์หลากหลายรายการอยู่บนโต๊ะไวน์

เพื่อนนักเดินทางก็อึ้งเหมือนกัน ไม่เคยเห็นใครสั่งไวน์หรู ๆ แบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“คุณสั่งเหรอ?”

“ไม่ สิ่งที่ฉันสั่งคืออาหาร คุณสั่งมาใช่มั้ย?”

“เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ฉันสั่งคือ 1,891 หยวน ไม่ใช่ไวน์แดงเลย”

“ไม่ ดูวิสกี้นี่สิ มันมาจากปี 1891!”

ในเวลานี้ นักเรียนทุกคนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ปรากฏว่า รุ่นที่สิบแปดและสิบหกที่ตามมาไม่ใช่ราคาเลย แต่เป็นปี!

พวกเขาไม่น้อยสั่งอันที่ถูกมา แต่ความจริงแล้วมันเป็นปีที่ผลิตซึ่งราคาจะแพงยิ่งกว่า

เฉินเค่อเอ๋อร์ทำท่าทีดูน่าสงสาร และพูดว่า “โอ้ เราไม่รู้ว่านี่คือไวน์ เมื่อกี้อู่ต้าจินพูดแค่ว่าสั่งไปเถอะ มันคงไม่เป็นปัญหาใช่มั้ย?”

การแสดงออกของอู่ต้าจินแข็งทื่อเล็กน้อย แม้ว่าเฉินเค่อเอ๋อร์จะพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกกัดฟันและแสร้งทำเป็นวางมาดต่อไป

ไวน์พวกนี้แพงเกินไป ขวดละหลายแสนขวด รวมกันเป็นล้าน!

สำหรับอู่ต้าจินแล้ว เงินล้านเป็นมูลค่าสุทธิ หนึ่งล้านสามารถซื้อบ้านในตงไห่ได้

คุณไม่ใช่แค่เอาไวน์ออกมาดื่ม แต่นี่มันเหมือนเอาบ้านออกมาดื่มได้เลย!

อู่ต้าจินยืนขึ้นอย่างประหม่า และตะโกน

“บริกร เรียกผู้จัดการของพวกเธอมา!”

พนักงานเสิร์ฟเข้ามา และพูดภาษามาเลย์สองสามคำ แต่ทุกคนไม่เข้าใจ

อู่ต้าจินกล่าวว่า “เรียกผู้จัดการของพวกเธอมา ฟังฉันไม่เข้าใจเหรอ!”

พนักงานเสิร์ฟดูเหมือนจะพูดแค่มาเลย์ และหลังจากนั้นสองสามคำ ทั้งสองก็ไม่คุยกัน และพวกเขาก็ไม่ได้พูดแบบเดียวกันเลย

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพูดกับพนักงานเสิร์ฟว่า “เขากำลังตามหาผู้จัดการของคุณ”

ฉินจุนพูดภาษามาเลย์

เมื่อฉินจุนพูด ทุกคนก็ตกตะลึง

“คุณพูดภาษามลายูได้เหรอ?”

ฉินจุนพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ฉันเคยเรียนมานิดหน่อยเมื่อไปที่มาเลเซีย”

ทุกคนมองไปที่ฉินจุนด้วยความชื่นชมในทันที ก่อนหน้านั้น อู่ต้าจินเสียดสีคนอื่น โดยบอกว่าพวกเขาไม่เคยไปที่ไหน และไม่เคยเห็นอะไรในโลก

แต่ตอนนี้

ฉินจุนรู้เคล็ดลับนี้มากกว่าอู่ต้าจิน ตอนนี้ฉินจุนพูดภาษามาเลย์ได้อย่างคล่องแคล่ว เห็นได้ชัดว่าใครมีความรู้มากกว่า

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเข้าใจ เขาก็รีบออกไป และเรียกผู้จัดการชายคนหนึ่งมา

อู่ต้าจินขมวดคิ้ว และจ้องที่ฉินจุน และกล่าวว่า

“นายเป็นอะไร! นายรู้ภาษามาเลย์ เลยปล่อยให้พวกเขาสั่งไวน์เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

ฉินจุนเยาะเย้ย “พวกเขาสั่งไม่ใช่ของฉัน และคุณก็สั่งแบบลวก ๆ ฉันคิดว่านายรวย”

“แก …”

อู่ต้าจินกัดฟันของเขา และต้องการขยี้ฟันสีเงินของเขา แต่สิ่งที่ฉินจุนพูดนั้นสมเหตุสมผล และเขาปล่อยให้คนอื่นสั่งมันตามอำเภอใจ

ต้องโทษที่ตนเองไม่มีความรู้ และไม่มีความรู้ภาษามลายู

ไม่นาน ก็มีผู้จัดการคนหนึ่งเข้ามา แม้ว่าผู้จัดการคนนี้จะเป็นชาวต่างชาติด้วย แต่เขาสามารถพูดภาษาจีนได้

“สวัสดีครับ คุณต้องการอะไร?”

“ฉันอยากจะบ่น ฉันต้องการคืนไวน์นี้!”

ผู้จัดการชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ขอโทษครับท่าน ไวน์ถูกเปิดออกแล้ว และไม่มีทางคืนได้”

อู่ต้าจินดูตรงไปตรงมา และมั่นใจ “ทำไมฉันถึงคืนไม่ได้ ฉันไม่ได้บอกให้เขาเปิด! พนักงานเสิร์ฟเป็นคนเปิดเอง!”

ผู้จัดการขมวดคิ้ว และพูดว่า “ท่านครับ พนักงานเสิร์ฟของเราได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี หากพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตจากแขก พวกเขาจะไม่มีวันเสิร์ฟไวน์เป็นการส่วนตัว”

อู่ต้าจินส่งเสียงอย่างเย็นชา “ทำไม? เราติดต่อกันไม่ได้เพราะอุปสรรคทางภาษา ฉันไม่เคยบอกว่าจะดื่ม แต่เธอเปิดให้ฉันเป็นการส่วนตัว!”

อย่างไรก็ตาม มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว และอู่ต้าจินทุบโถและปฏิเสธที่จะยอมรับ พวกเขาช่วยไม่ได้

ผู้จัดการสื่อสารกับพนักงานเสิร์ฟ และพนักงานเสิร์ฟแสดงท่าทางไร้เดียงสา ชี้ไปที่อู่ต้าจิน และพูดสองสามคำ ราวกับว่าเขาได้หลีกทางให้อีกแล้ว

ผู้จัดการขมวดคิ้ว “ในกรณีนี้ ผมจะโทรไปตรวจสอบ”

หลังจากนั้น ผู้จัดการไปที่แผนกต้อนรับ และนำคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตกลับมา เปิดให้ทุกคนเห็น จากนั้นจึงเปิดวิดีโอกล้องวงจรปิด

“เปิดสิ เปิดหมดเลย!”

คำพูดเหล่านี้ของอู่ต้าจินถูกเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า การแสดงออก การกระทำ และภาษาของเขาล้วนแสดงออกมาอย่างชัดเจน และผู้จัดการมองมาที่เขาด้วยท่าทางขี้เล่น

“คุณท่าน มีคำอธิบายมั้ย?”

หลักฐานมีอยู่แล้ว และไม่มีใครสามารถอธิบายข้อพิสูจน์หลักฐานที่ชัดเจนนี้ได้

เห็นได้ชัดว่าอู่ต้าจินบอกให้บริกรเปิดไวน์ทั้งหมด และบริกรก็เปิดไวน์ทั้งหมด การคืนเงินไม่สามารถขอคืนได้ แต่จะมีการจ่ายบิล

ผู้จัดการก็ตื่นตัวเช่นกัน เมื่อเขาเห็นท่าทางอับอายของอู่ต้าจิน

“นายท่าน ชำระค่าเครื่องดื่มก่อนก็ได้”

โดยปกติ เขาจะจ่ายบิลหลังรับประทานอาหาร แต่ท่าทางอับอายของอู่ต้าจิน ดูเหมือนจะจ่ายยากเล็กน้อย ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ค่าอาหารมากเกินไป เขายังปล่อยให้เขาจ่ายก่อน

อู่ต้าจินเหลือบมองบิล ใบหน้าของเขาน่าเกลียดมาก มากกว่า 1.3 ล้านหยวน!

อะไรนะ …

มากกว่าหนึ่งล้าน เงินออมทั้งหมดของเขาไม่เพียงพอ!

อู่ต้าจินกัดฟัน และไม่สนใจใบหน้าของเขาอีกต่อไป การได้หน้าสำคัญกว่าเงินตรงไหน?

“ฉันไม่ได้สั่งไวน์พวกนี้ ใครสั่งไวน์จะต้องชดใช้!”

เมื่อสิ้นเสียง เพื่อนร่วมเดินทางจำนวนมากก็ดูน่าเกลียดมากในทันใด

“อู่ต้าจิน! คุณหมายความว่ายังไง? คุณบอกว่าจะเลี้ยงเรา และให้เราสั่งทุกอย่างที่เราต้องการ เมื่อคำสั่งสิ้นสุดลง ให้เราจ่ายเงินไปเอง? น่าเกลียดเกินไปรึเปล่า!”

“ใช่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณให้เราสั่งอะไรก็ได้ที่เราต้องการ เราจะไม่สั่งอาหารราคาเกินพันต่อจานหรอก นี่คุณไม่ได้โกงเราอยู่เหรอ!”

“อู่ต้าจิน ถ้าไร้ยางอายอย่างนั้น เราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีก!”

อู่ต้าจินแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ไม่เป็นก็ไม่เป็น ยังไงซะฉันก็ไม่ได้ดื่มไวน์นี้สักจิบ พวกนายจะจัดการยังไงก็เชิญเลย ไม่งั้นใครสั่งคนนั้นก็รับผิดชอบ หรือไม่ก็หารกัน!”

เพื่อนนักเดินทางทุกคนต่างขมวดคิ้ว และรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมาก อู่ต้าจินคนนี้น่าขยะแขยงจริง ๆ เขาโง่และปล่อยให้พวกเขาแบ่งปันกัน

อู่ต้าจินมองไปที่ฉินจุนและเฉินเค่อเอ๋อร์ที่ดูภูมิใจเล็กน้อย และเขาอารมณ์เสียมาก

“เค่อเอ๋อร์ เธอตั้งใจแกล้งฉันใช่มั้ย? เธอสองคนคงรู้จักไวน์ราคาแพงเหล่านั้น เธอยังสั่งอีก เธอจงใจโกงฉันใช่มั้ย?”