หลังจากห้านาที
สวนสาธารณะเชิงนิเวศ ป่าทางตะวันออก เงียบสงบพักหนึ่ง
ไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้น มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนบนพื้นไม่ขยับ
ค้างคาวและร่างโคลน ยังคงยืนอยู่สองข้างแบบปลอดภัยดีไม่บาดเจ็บ กำลังก้มหน้ามองเจียงไป๋เสว่ที่บาดเจ็บปางตาย
เธอหายใจหอบเฮือกใหญ่ หลับตาลงแล้ว
“ฆ่าฉันเลยสิ”
วินาทีนี้ เธอละเลิกการต่อต้านลง
บาดแผลที่ท้องน้อยของเธอฉีกขาดไปสองระดับแล้ว เจ็บปวดเหมือนสุดจะทนได้ กำลังทรมานเธออยู่ ในใจอยากจะขอเพียงความตาย
แต่ทว่าค้างคาวกลับส่ายหน้า “ฉันจะไม่ฆ่าตาย กลับกันฉันยังจะรักษาเธออีก”
คำพูดประโยคนี้ แวบหนึ่งทำให้เจียงไป๋เสว่ลืมตาขึ้น ถามว่า “นายอยากทำอะไรกับฉัน?”
“บอกแล้วไง ให้เธอกับหลี่เห้าได้อยู่พร้อมหน้ากัน”
ค้างคาวพูดแบบเรียบเฉย “สามปีมานี้ เธอไม่ใช่มีชีวิตอยู่เพื่อช่วงเวลานี้เหรอ ตอนนี้ฉันจะทำให้เธอสมหวังแล้ว สภาพที่เธอกับหลี่เห้าอยู่ด้วยกัน จะต้องงดงามมากแน่”
“งั้นฉันไปตายเสียยังดีกว่า!”
เจียงไป๋เสว่พ่นเลือดสดออกมา ในสายตามีความโกรธเคืองและไม่ยินยอมอย่างแรง
เธอเกลียด!
ทำไมตนเองจะแกร่งกว่านี้บ้างไม่ได้ แบบนี้ก็จะไม่โดนตีจนล้ม
ตอนนี้เธอเข้าใจจุดจบของหลี่เห้าแล้ว นำยีนและความทรงจำของเขาออกมา ใช้เขาเป็นแม่แบบ สร้างร่างโคลนจำนวนมากขึ้น
ถ้าเธอโดนจับไป คงต้องมีจุดจบแบบนี้เหมือนกัน
ยิ่งนึกว่าตนเองจะโดนจับไปดัดแปลง สูญเสียความทรงจำ และปลูกถ่ายความทรงจำที่พวกเขาสร้างขึ้น ทำงานแทนพวกเขา กลายเป็นอาวุธสังหารที่เพียงแค่สังหารแต่ไม่มีความรู้สึก เจียงไป๋เสว่ก็มีความรู้สึกอยากตาย
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอตัดสินใจได้”
ค้างคาวพูดอย่างอึมครึม “พวกเธอจะไม่เหงา เพราะอีกไม่นานนัก ถังเฉาก็จะกลายเป็นสภาพเดียวกับพวกเธอ”
“ถุย!”
เจียงไป๋เสว่พ่นน้ำลายเปื้อนเลือดออกมา ถุยใส่หน้าของค้างคาว
“……”
หางตาค้างคาวกระตุกนิดหน่อย ใช้มือเช็ดน้ำลายบนหน้าออก ทั้งใบหน้าเปลี่ยนไปดูหมองหม่นเยือกเย็นไร้ที่เปรียบ “นังตัวดีที่หน้าไม่อาย ยังปล่อยให้โอดะไอเหยื่อคนนั้นหนีไปอีก งั้นก็ให้เธอชดใช้หนี้แทนแล้วกัน เอาตัวหล่อนไป”
พวกเขาเสียเวลามานานพอแล้ว ควรออกไปได้แล้ว
“ครับ”
ร่างโคลนตอบรับคำหนึ่ง คิดจะอุ้มเจียงไป๋เสว่ขึ้น
“อย่าแตะต้องฉัน!”
นึกไม่ถึงว่าเจียงไป๋เสว่จะต่อต้านรุนแรง เดิมทีไม่ให้เวลาร่างโคลนได้สัมผัสตัวเธอ
ค้างคาวเห็นแบบนี้ จึงพึมพำกับตนเองครู่หนึ่ง บอกว่า “ฉีดยากล่อมประสาทให้หล่อนเข็มหนึ่งเถอะ นอนหลับไปดีๆ”
ร่างโคลนนำเข็มฉีดยาออกมา ด้านในบรรจุของเหลวสีใสเอาไว้แล้ว เดินมาทางเจียงไป๋เสว่ทีละก้าว
“ไม่เอา ออกไปไกลๆ ฉันเลยนะ ฉันไม่อยากโดนดัดแปลง!”
เวลานี้ ในที่สุดสายตาของเจียงไป๋เสว่ดูตกใจกลัว ถอยหลังไม่หยุด
แต่การดิ้นรนทุกอย่างล้วนสูญเปล่า ร่างโคลนยังฉีดยากล่อมประสาทเข้าในร่างกายของเจียงไป๋เสว่แล้ว
ชั่วขณะนั้นเจียงไป๋เสว่หมดแรงทั้งตัว สายตาก็สูญเสียระยะโฟกัส สมองเซื่องซึม
“ไม่……”
เจียงไป๋เสว่ร้องตะโกนอย่างหมดหวัง เธอไม่ยินยอม ตนเองยืนหยัดมาสามปี ผลปรากฏว่ากลับมีเพียงจุดจบแบบนี้เหรอ?
เธอกัดฟันไว้แน่น ทันใดนั้นรอยเลือดรอยหนึ่งไหลออกมาจากในปากเธอ
ค้างคาวเห็นเหตุการณ์ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ “แย่แล้ว หล่อนอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตาย!”
ร่างโคลนรีบพุ่งเข้าไป บีบข้างของเธอเอาไว้ทีหนึ่ง พยายามทำให้เจียงไป๋เสว่อ้าปากออก
ค้างคาวเดินเข้ามาดู เห็นเพียงในปากของเจียงไป๋เสว่เป็นรอยเลือดตั้งแต่แรกแล้ว
“ยังดี แค่พลาดนิดหน่อย หล่อนจะกัดลิ้นสำเร็จแล้ว อย่างนั้นพวกเราคงเสียทั้งหมดไปเปล่าๆ”
ค้างคาวคิดแล้วล้วงโลหะเหล็กอันหนึ่งออกมาทันใด คิดว่ายัดเข้าในปากของเจียงไป๋เสว่
“นี่คืออะไร?”
ร่างโคลนถามขึ้น
“เครื่องคงที่ปาก”
ค้างคาวบอกว่า “ขอเพียงมีสิ่งนี้อยู่ อย่าพูดว่ากัดลิ้นเลย แม้แต่หุบปากก็ทำไม่ได้”
ร่างโคลนได้ยินดังนั้น สีหน้าทนไม่ได้อยู่บ้าง “จะโหดร้ายกับหล่อนเกินไปหรือเปล่า”
ค้างคาวทำหน้าอึมครึม “นายจะเข้าใจอะไร นายไม่อยากให้หล่อนกลายเป็นร่างโคลนเหมือนนายเหรอ? ถึงตอนนั้นพวกนายจะอยู่ด้วยกันได้ แต่ว่าหล่อนจะลืมความทรงจำทั้งหมดก่อนหน้านี้”
“……”
ในใจร่างโคลนหวั่นไหว และไม่ได้ขัดขวางอีก
“ค้างคาว นายไม่ตายดีแน่!”
เจียงไป๋เสว่มองค้างคาวด้วยสายตาเคียดแค้น ตะโกนด่าเสียงดัง
“ด่ามาเถอะ อย่างไรเสียความทรงจำของเธอก็อยู่ต่อได้อีกไม่นาน”
ค้างคาวพูดไปด้วย พลางเดินมาหาเจียงไป๋เสว่ไปด้วย คิดจะเอาเครื่องคงที่ปากยัดเข้าในปากของเจียงไป๋เสว่
ฟึบๆๆ—-
แต่ทว่าในเวลานี้ ภาพคนคนหนึ่งกลับมาถึงในชั่วพริบตา มีแรงอาฆาตแค้นมหาศาล เสียงดังกึกก้องทะลุแหวกอากาศลอยมาไม่หยุดตลอดทาง
“หือ?”
ชั่วขณะหนึ่งค้างคาวรู้สึกถึงอันตรายแล้ว คิดจะถอยหลังไป แต่ว่าสายไปก้าวหนึ่ง
โครม!
เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ค้างคาวโดนภาพคนคนนั้นเตะเข้าอย่างจังแล้ว
ปึง!
ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าตนเองเหมือนโดนรถบรรทุกชนเข้า ล้มไปยังด้านหลังทันที ชนต้นไม้หลายต้นหักไปตลอดทาง
ทันใดนั้น ฝุ่นผงลอยเต็มท้องฟ้า แรงอาฆาตปกคลุมไปทั่ว
ในขณะเดียวกัน เจียงไป๋เสว่ที่นอนบนพื้นไม่ขยับเขยื้อน รู้สึกตนเองถูกคนอุ้มด้วยท่าเจ้าหญิงขึ้นมา
“ใครกัน?”
ร่างโคลนตึงแน่นไปทั้งตัว ตะโกนเสียงดุ
แต่ทว่าไม่มีใครสนใจเขา
ภายใต้ฤทธิ์ของยากล่อมประสาท ร่างกายจิตใจของเจียงไป๋เสว่สงบลงมาถึงที่สุด “ฉันรู้ว่านายจะไม่ปล่อยให้ฉันตาย”
เธอยกหน้าขึ้น หัวเราะขึ้นมาด้วยความดีใจ ไม่ต้องลืมตา เธอก็รู้ว่าคนที่อุ้มเธอขึ้นคือใคร
“ขอโทษนะ ฉันมาช้าไป”
ถังเฉาลูบผมยาวของเจียงไป๋เสว่เบาๆ พูดจาเสียงแหบแห้ง
มองใบหน้าที่กดจิตอาฆาตแค้นไว้สุดแรงของถังเฉา ในที่สุดเจียงไป๋เสว่ก็เก็บอารมณ์ในใจไว้ไม่ไหว เหมือนภูเขาไฟระเบิด ระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่
เธอมุดศีรษะเข้าในอ้อมอกของถังเฉาเหมือนเด็กน้อย ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาในอกเขา ชั่วพริบตาเดียวเลือดสดก็เปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวของถังเฉาแล้ว
“ฉันเห็นหลี่เห้าแล้ว เขาถูกดัดแปลงแล้ว หว่างเหลี่ยงสร้างเขาขึ้นมานับไม่ถ้วน พวกเขาล้วนเป็นร่างโคลน……”
“นี่เป็นผลลัพธ์ที่ฉันยืนหยัดมาสามปี ทำไม? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
ทั้งผืนป่าล้วนเป็นเสียงร้องไห้ของเจียงไป๋เสว่ดังก้อง ทำให้คนรู้สึกใจสลาย
ถังเฉานิ่งเงียบไม่ส่งเสียง ไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่แตะด้านหลังของเจียงไป๋เสว่เบาๆ แต่มีเพียงถังเฉาเองถึงรู้สึกได้ว่ามือทั้งคู่ที่เขาอุ้มเจียงไป๋เสว่ไว้ สั่นเทามากแค่ไหน!
ในใจเขา เจียงไป๋เสว่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาตลอด เธอเหมือนจะไม่ร้องไห้ไปตลอดกาล และจะไม่หัวเราะด้วย แยกตัวโดดเดี่ยว แต่เวลานี้กลับร้องไห้เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง……
ขณะร้องไห้อยู่ เจียงไป๋เสว่ก็หลับลงไปแล้ว มองเจียงไป๋เสว่ที่เลือดเต็มตัว กลับหลับนิ่งลงไปในอ้อมอกเขาแบบเด็กทารก วินาทีนี้ ถังเฉาเพียงรู้สึกหัวใจจะสลายแล้ว ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ
“นอนเถอะ นอนเถอะ นอนสักตื่น อะไรๆ ก็ดีขึ้นแล้ว……”
วางเจียงไป๋เสว่ลงเบาๆ ด้านหลัง ถังเฉาค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้ว กลิ่นอายโหดร้ายที่มหึมา ชั่วพริบตาเดียวทั้งใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นเฉียบที่น่าสะพรึงกลัว ชั่วขณะนั้นอากาศโดยรอบแข็งตัวแล้ว
“หล่อนเจ็บถึงขั้นนี้ แกตายเป็นหมื่นครั้ง ก็ยังไม่พอ”
เสียงถังเฉาไม่ได้หนัก แต่พอร่างโคลนของหลี่เห้าได้ยิน กลับดังระเบิดราวกับฟ้าผ่า เหมือนว่าหลังคำพูดประโยคนี้จบลง ทั้งท้องฟ้าดูเงียบเหงาขึ้นมา
ช่วงที่คลุมเครืออยู่นั้น แรงอาฆาตแค้นที่โหดร้ายที่สุดถูกปลดปล่อยออกมาจากบนตัวถังเฉา
เขายินยอมกลายร่างเป็นชูรา ฆ่าทุกคนบนโลกนี้จนเกลี้ยง เพื่อให้ตายตามเจียงไป๋เสว่ไป!
