รอบด้านเงียบอย่างมาก มีเพียงหลี่เห้าหมายเลข10032พูดจาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา
ส่วนเจียงไป๋เสว่ เวลานี้กลับสงบนิ่งลงมาแล้ว จ้องเขาแบบดวงตาไม่กะพริบ
ถ้าเป็นหลี่เห้าตัวจริงยืนอยู่ต่อหน้าเธอ เธอคงไม่อาจใจเย็นลงมาได้เด็ดขาด แต่ทว่านี่เป็นแค่ร่างโคลนคนหนึ่ง
เขาเพียงแค่หน้าตาเหมือนกันกับหลี่เห้าเท่านั้น
เพียงแค่นี้เอง
ในใจเจียงไป๋เสว่พูดกับตนเองรอบแล้วรอบเล่า: “เขาไม่ใช่หลี่เห้า เขาไม่ใช่หลี่เห้า……”
ไม่รู้ว่าเป็นผลทางจิตวิทยาหรือไม่ ในใจเจียงไป๋เสว่กลับรู้สึกดีขึ้นมาก
หลังจากถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง เธอหลับตาลงสนิท ตอนที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมีสติและสุขุมเยือกเย็นตั้งแต่นานแล้ว
“พูดมากขนาดนี้ ดังนั้นพวกนายยังอยากพาเด็กสาวคนนั้นไปอยู่ด้วยใช่ไหม?”
เจียงไป๋เสว่ถามอย่างเย็นชา
เวลานี้ เยี่ยนซื่อเฉิงก้าวเข้ามา ถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า “ไป๋เสว่ ถือว่าพอแล้ว อย่าเป็นศัตรูกับพวกฉันเลย”
“เป้าหมายของฉันไม่ใช่เธอ ขอเพียงคุณโอดะไอให้ความร่วมมือ พวกฉันจะไม่ทำร้ายหล่อน ก่อนหน้าที่เรื่องราวจะบานปลายไปกันใหญ่ เลิกยุ่งเถอะ!”
น้ำเสียงเยี่ยนซื่อเฉิงเปลี่ยนไปทุ้มต่ำ จ้องเจียงไป๋เสว่ตาไม่กะพริบ
จากจุดนี้เห็นได้ว่าเขาไม่อยากลงมือกับเจียงไป๋เสว่
แต่พวกเขาทางนี้ก็มีความลังเลใจเหมือนกัน หลินชิงเสว่ติดต่อถังเฉาแล้ว ถ้าถังเฉามาแล้ว สถานการณ์คงแย่
“……”
โอดะไอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ส่ายหน้าเรื่อยๆ หลบด้านหลังของหลินชิงเสว่แล้ว
หลินจ้าวหยูนมองอย่างตกตะลึง ถลึงดวงตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ เดิมทีเพียงแค่อยากช่วยชีวิตคน กลับนึกไม่ถึงว่าจะช่วยชีวิตคนไม่ธรรมดาเข้าให้
หล่อนตัดสินใจว่าครั้งต่อไปก่อนจะช่วยใคร จะต้องทำความเข้าใจเบื้องหลังสถานะของคนคนนั้นเสียก่อน
หมับ!
เจียงไป๋เสว่กุมด้ามมีดในมือไว้ สายตาเย็นชาลงมา
เธอกัดฟันพูดว่า “ขอเพียงฉันไม่ตาย พวกนายจะพาตัวเด็กสาวคนนั้นไปไม่ได้”
“ไป๋เสว่!”
เยี่ยนซื่อเฉิงตะโกนเสียงดัง สีหน้าอึมครึมหนักหน่วงอย่างยิ่ง “อย่าดันทุรังอีกเลย เธออย่าบีบบังคับฉัน ให้พาตัวเธอไปด้วย!”
“ระหว่างเธอกับหลี่เห้า ลิขิตมาให้เป็นโศกนาฏกรรม”
เขามองเจียงไป๋เสว่ พูดด้วยเสียงทุ้ม “แม้แต่ฉันยังทนดูต่อไปไม่ได้เลย ฉันอยากให้เธอหลุดพ้น”
“หลุดพ้น? หลุดพ้นยังไง?”
ฟังคำพูดประโยคนี้แล้ว เจียงไป๋เสว่กลับหัวเราะขึ้นมา
รอยยิ้มบนหน้าของเธอโศกเศร้าอย่างมาก ยังมีความเหน็ดเหนื่อยระดับหนึ่ง
ยืนหยัดมาสามปี ทรมานจิตใจมาสามปี ผลปรากฏว่ากลับแลกมาด้วยผลลัพธ์แบบนี้
เจียงไป๋เสว่ไม่มีพลังชีวิตแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสามปีนี้ สรุปตนเองยืนหยัดเพื่ออะไรกัน?
หรือว่ากำลังคาดหวังอะไรอยู่?
“จะมีวิธีแน่”
เยี่ยนซื่อเฉิงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฉันจะให้เธอกับหลี่เห้าได้อยู่ด้วยกันตลอดกาล ตลอดกาล……”
“มาถึงเวลานี้แล้ว นายยังมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันอีก ไม่คิดว่ามันน่าตลกบ้างเหรอ?”
ไม่รอให้เยี่ยนซื่อเฉิงพูดจบ เจียงไป๋เสว่ก็หัวเราะเยาะขัดจังหวะคำพูดของเขา “ต่อให้ถังเฉาสามารถยกโทษให้เรื่องผิดพลาดเมื่อสามปีก่อนได้ แต่ว่าฉันทำไม่ได้ ฉันยังคงเกลียด ฉันเกลียดนาย และเกลียดหว่างเหลี่ยง”
เจียงไป๋เสว่ย้ายสายตามองไปที่หลี่เห้าหมายเลข10032 ในดวงตามีความรังเกียจแบบลึกซึ้ง “ยังมีนายด้วย นายเพียงแค่หน้าตาเหมือนกับเขาเท่านั้น ฉันเห็นแล้วสะอิดสะเอียน รีบฉีกหน้าใบนั้นของนายลงมาเร็วๆ!”
ซู่!
พูดแบบนี้ออกไป หลี่เห้าหมายเลข10032สีหน้าเปลี่ยนไปโดยตรง มองเจียงไป๋เสว่ด้วยสายตาซับซ้อน
เจียงไป๋เสว่คือผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในความทรงจำที่ไม่มากนักของเขา เขาไม่อยากทำร้ายผู้หญิงคนนี้ เวลานี้ ได้ยินเจียงไป๋เสว่พูดจาแบบนี้กับเขาเข้า คาดไม่ถึงหน้าอกของเขามีความรู้สึกเจ็บนิดๆ
นี่คือจิตใจแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง เขาคือร่างโคลน ไม่มีหัวใจ กลับรู้สึกเสียใจได้
เขามองเจียงไป๋เสว่อยู่ ส่ายหน้าแล้ว “เธอพูดแบบนี้กับฉันไม่ได้ เกิดมาหน้าตาเป็นแบบไหน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควบคุมได้”
เขาเดินเข้ามาก้าวหนึ่ง ยื่นมือออกไปยังเจียงไป๋เสว่ “โปรดหลบไปด้วย ฉันไม่อยากลงมือกับเธอ”
ฟึบ!
พอพูดจบลง เจียงไป๋เสว่ก็ปรากฏตัวเหนือตัวของเขา ฟาดฟันมีดลงบนตัวของเขาอย่างหนัก
“ไปตายซะ!”
ชิ้ง!
ไม่มีเสียงที่เนื้อหนังฉีกขาด และไม่มีภาพที่เลือดสดพุ่งกระจาย ที่มีเป็นเพียงเสียงโลหะกระทบกันเสียดแก้วหู
เจียงไป๋เสว่ใช้แรงลงมีด ฟาดฟันลงบนตัวของหลี่เห้าหมายเลข10032 กลับไม่ได้สร้างบาดแผลให้สักนิด—-เพียงแค่ทิ้งรอยมีดเอาไว้รอยเดียวเท่านั้น
“หลบไป ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”
หลี่เห้าหมายเลข10032จ้องเจียงไป๋เสว่ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
เขารู้สึกถึงการเหยียดหยาม ความรู้สึกแบบนี้เหมือนโดนคนรักในใจตนเองเหยียบหยามเข้าให้
มีความเสียใจ แต่ที่มากกว่านั้นคือความโกรธแค้น
ชิ้ง!
สิ่งที่ตอบกลับเขา ยังคงเป็นการฟันกลับของเจียงไป๋เสว่
เหมือนกับครั้งที่แล้ว เพียงแค่ทิ้งรอยมีดเอาไว้ และไม่ได้ทำเขาบาดเจ็บได้
“เธอจะมารังเกียจฉัน เพราะที่ฉันเกิดมาไม่ได้นะ”
เขามองที่เจียงไป๋เสว่ พูดว่า “ที่ฉันเกิดมา ไม่ใช่ฉันตัดสินใจ”
“แต่นายเป็นผลผลิตของหว่างเหลี่ยง พวกนายปรากฏตัวบนโลกใบนี้ เดิมก็เป็นความผิดอยู่แล้ว”
เจียงไป๋เสว่พูดจาเย็นชา “นายคิดว่าตัวเองหนังเหนียวทนทานได้มากงั้นเหรอ? คนคนนั้นที่อยู่ข้างกายนายไม่เคยบอกนายเหรอว่าอย่าหาเรื่องผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังโมโหเลือดขึ้นหน้า?”
ตึกๆๆ!
ตอนที่พูดพวกนี้ เจียงไป๋เสว่ก็ขยับอีกรอบ เริ่มออกวิ่ง
คนเราจะไม่ผิดพลาดเป็นครั้งที่สองในเรื่องเดียวกัน เธอพบแล้วว่าร่างกายหลี่เห้าหมายเลข10032คนนี้แข็งแรงแน่นหนา มีเพียงสมองที่ไม่ใช่
ดังนั้นเจียงไป๋เสว่จึงปรับเปลี่ยนทิศทางการโจมตี เคาะส้นรองเท้าที่แหลมคมบนพื้น เกิดเสียงที่ไพเราะเสนาะหูขึ้นมาระลอกหนึ่ง
ความเร็วของเธอนับวันยิ่งไวขึ้น สุดท้ายกระโดดตัวขึ้น จากนั้นกระโดดไปกลางอากาศแล้ว
เธอกระโดดจนจุดสูงที่สุด ตรงนั้นเป็นใจกลางของดวงจันทร์ที่สว่างพอดี—-เจียงไป๋เสว่ก็เหมือนนางฟ้าที่กำลังจะลอยขึ้นไปยังพระจันทร์ ทุกคนเงยหน้าจ้องมอง
ไม่นานเจียงไป๋เสว่ก็ร่วงลงมา แต่ระหว่างที่ร่วงลงนั้น ขาทั้งสองยังคงตรงดิ่งเหมือนกับหลาว
ดังนั้นส้นรองเท้าจึงกลายเป็นอาวุธที่แหลมคมที่สุด เธอเล็งไปยังศีรษะของหลี่เห้าหมายเลข10032แล้ว ก่อนจะถีบเข้าไปอย่างแรง
ด้วยความเร็วระดับนี้ ถีบลงไปด้วยมุมนี้ ศีรษะของผู้ที่โดนเข้าต้องถูกเจียงไป๋เสว่ถีบจนเป็นรูเลือดออกอย่างหนักแน่
หลี่เห้าหมายเลข10032รู้สึกถึงอันตรายเช่นกัน ร่างกายหายไปจากที่เดิมอย่างน่าประหลาด
โครม!
ดังนั้นที่เจียงไป๋เสว่ถีบลงมาจึงเป็นที่ว่าง ทั้งพื้นผิวระเบิดออกทันที เกิดเสียงที่ดังสะเทือนแก้วหูขึ้นมา
เห็นเพียงบนพื้นผิวมีรูที่ขนาดเล็กอันรอยหนึ่งเพิ่มขึ้นมา—-นั่นคือรอยที่ส้นรองเท้าของเจียงไป๋เสว่เสียบทะลุ
ส้นรองเท้าข้างหนึ่งของเจียงไป๋เสว่หักลงเรียบร้อย เธอก้มหน้ามองแวบหนึ่ง แสยะปากแบบดูถูกอยู่บ้าง
จากนั้นเธอก็กระทำสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนคาดคิดไม่ถึงต่อหน้าทุกคน
เธอถอดรองเท้าบูตหนังแล้ว ยืนขึ้นด้วยเท้าเปล่าแบบนี้
หลี่เห้าหมายเลข10032มองเจียงไป๋เสว่ที่เท้าเปล่าไปตรงๆ จ้องมองอยู่ตั้งนาน ถึงเก็บสายตากลับ ถอนทอดใจเบาๆ “ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงคุ้นเคยกับเธอขนาดนั้น เพราะเดิมเธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายหลงใหล”
