The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 907-908

ตอนที่ 907 งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง
ตอนที่907 งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง
ปีที่24 แห่งรัชสมัยเทียนหวู่ องค์ชายเก้าซวนเทียนหมิงแต่งงานกับองค์หญิงจี่อัน เฟิงหยูเฮงเมื่อวันที่ 18 ของเดือนสี่
เกี้ยวงานแต่งงานกำลังเคลื่อนจากเมืองชาปิงมุ่งหน้าไปยังเมืองจือปิงขบวนก่อตัวเป็นเส้นยาว และผู้ที่อยู่ในแถวนั้นไม่ได้มีภูมิหลังทั่วไป ซวนเทียนหมิงอยู่ที่ด้านหน้าขี่อูฐขาวสูง ชุดแต่งงานสีแดงสดสะดุดตามากในแสงแดดจ้า องค์ชายเก้ามีรอยรอยยิ้มที่น่ายินดีบนใบหน้าของเขาเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ มุมปากของเขาหยักยิ้มตลอดเวลา
เจ้าสาวที่อยู่ในเกี้ยวแต่งงานก็รู้สึกดีใจมากเช่นกันไม่ว่านางจะทำอะไรก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้ บางครั้งนางก็ตัวสั่นเล็กน้อยเหมือนเด็กที่ประสบความสำเร็จในการขโมยลูกกวาด
ในทะเลทรายทางใต้มีเทศกาลเฉลิมฉลองเต็มท้องฟ้า ทุกคนรู้ว่าเทพเจ้าแห่งสงครามจะแต่งงานกับพระโพธิสัตว์ทางการแพทย์ ในเมืองหลานโจว พลเมืองเริ่มออกจุดประทัดตามถนนใกล้บ้าน และมีผู้คนมากมายที่เคยเข้ามารับการรักษาที่ร้านห้องโถงสมุนไพรซึ่งมารวมตัวกันรอบร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อมอบของขวัญ ร้านห้องโถงสมุนไพรจัดโต๊ะจีนเพื่อฉลองให้กับเจ้านายของพวกเขา พวกเขายังได้มอบเค้กและลูกกวาดจำนวนหนึ่งเพื่อเฉลิมฉลองซึ่งดึงดูดผู้คนจำนวนมากทางด้านนี้ มันมีชีวิตชีวามาก
ภาคใต้มีชีวิตชีวามากและเมืองหลวงก็ยิ่งมีชีวิตชีวามากขึ้น
เฟิงหยูเฮงพร้อมที่จะแต่งงานในวันที่นางอายุมากขึ้นนี่เป็นข่าวที่ซวนเทียนหมิงแพร่กระจายไปล่วงหน้า ในช่วงเวลาที่ผู้คนถูกส่งไปรับซวนเทียนฮั่ว, ซวนเทียนเก้อ และคนอื่น ๆ พวกเขาก็ไปเยี่ยมตระกูลเหยา สำหรับเรื่องนี้ตระกูลเหยานั้นกระตือรือร้นมาก พวกเขาไม่ได้ซ่อนเรื่องนี้ไว้แม้แต่น้อย พวกเขาไม่เพียงแต่เผยแพร่ข้อมูลแต่เนิ่น ๆ เท่านั้น แต่พวกเขายังสร้างปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่อีกด้วย ในวันที่เฟิงหยูเฮงแต่งงานในภาคใต้ คฤหาสน์เหยาก็เปิดประตูเพื่อจัดงานเลี้ยง จากสนามหน้าบ้านไปจนถึงสนามหลังบ้านมีโต๊ะจีนทั้งหมด 88 โต๊ะ
เหยาเซียนเป็นผู้จัดงานเลี้ยงนี้เป็นการส่วนตัวไม่สนใจว่าชายชราคนนี้มักจะเก็บตัว ไม่ได้มีตำแหน่งขุนนางใด ๆ และดูเหมือนว่าคนว่างงาน ในความเป็นจริงประมาณแปดในสิบส่วนของผู้คนในเมืองหลวงได้รับพระคุณบางอย่างจากเขา ตระกูลเหยาเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงด้านการแพทย์ ด้วยการก่อตั้งขึ้นในเมืองหลวงมาหลายชั่วอายุคน พวกเขาเป็นตระกูลที่รุ่งเรืองซึ่งมีชื่อเสียงมานานกว่าศตวรรษ แม้กระทั่งเมื่อเฟิงจินหยวนแต่งงานกับเหยาซื่อ นั่นก็เพราะสถานะของตระกูลเหยาซึ่งสามารถให้ความช่วยเหลือแก่ตระกูลเฟิงได้ เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงด้านการแพทย์ ! จำนวนคนที่พวกเขาช่วยไว้ก็ไม่น้อย มีคนที่ได้รับความรอดจากเกือบทุกครอบครัว ถึงแม้ว่าตระกูลเหยาจะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก พวกเขากลับสู่เมืองหลวง
ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของเหยาเซียนเกือบทุกคนในเมืองหลวงก็พากันเดินเข้ามาคฤหาสน์เหยา คนเหล่านั้นที่ได้รับพระคุณของตระกูลเหยาและไม่รู้วิธีแสดงความขอบคุณ ในที่สุดก็พบโอกาสของพวกเขา หีบของขวัญแต่งงานถูกนำเข้าไปในคฤหาสน์เหยา ! นอกจากนี้ยังมีผู้ที่ต้องการประจบกับตระกูลเหยา พวกเขายังมาพร้อมกับตั๋วแลกเงินในมือ พยายามหาทางเข้าไปในคฤหาสน์ ด้วยความกลัวว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้หากพวกเขามาสาย นอกจากนี้ยังมีคนที่ได้รับการรักษาจากเฟิงหยูเฮง มีคนจนและคนรวย และพวกเขาทั้งหมดมาเยี่ยม คนร่ำรวยมาพร้อมกับของขวัญแต่งงาน ในขณะที่คนจนใช้ประโยชน์ได้มากขึ้น บางคนก็มาพร้อมตะกร้าไข่
สมาชิกหญิงของตระกูลเหยาเดินทางไปภาคใต้ดังนั้นด้านนี้จึงถูกทิ้งให้เหยาจิงจุนรับแขก บุตรชายคนอื่น ๆ และหลานชายของตระกูลเหยายังคงอยู่ในสนามเพื่อดูแลแขก เหยาจิงจุนปฏิบัติกับทุกคนที่มาเพื่อเฉลิมฉลองในลักษณะเดียวกันโดยไม่มีใครได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นขุนนางขั้นหนึ่งหรือขั้นสอง หรือถ้าเจ้าเป็นองค์ชายก็ไม่มีความแตกต่างในการดูแลจากผู้ที่มาพร้อมกับไข่ ทุกคนที่เข้ามาเป็นแขก ไม่มีใครควรจะวางท่าใด ๆ
แน่นอนว่าองค์ชายแปดไม่มาสำหรับองค์ชายที่เหลือ องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองที่สนิทกับเฟิงหยูเฮง องค์ชายห้าไม่ใช่คนประเภทที่สร้างปัญหา ยิ่งกว่านั้นเขายังกลัวซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงอยู่เสมอ เขาอยากจะริเริ่มเพื่อเฉลิมฉลอง ดังนั้นเขาจึงมีความตั้งใจและรอยยิ้มที่ดี
ส่วนคนอื่นๆ ที่มาถึง เมื่อพวกองค์ชายรู้ถึงทัศนคติ พวกเขาจะพูดอะไรอีก ต่อหน้าตระกูลเหยา พวกเขาจะกล้าพูดอะไร เหยาเซียนถูกกล่าวว่าเป็นแพทย์ แต่ความสัมพันธ์ของเขากับฮ่องเต้นั้นแน่นแฟ้นมาก จากการที่ทั้งสองกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ความสามารถในการเปิดประตูต้อนรับพวกเขานั้นค่อนข้างกล้าหาญแล้ว พวกเขาควรจะแสดงท่าทีที่ดี และทำอย่างดีที่สุดเพื่อพูดสิ่งที่ดีต่อหน้าเหยาเซียน !
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งทางเข้าของคฤหาสน์เหยาก็แคบลง ผู้คนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะมาแสดงความยินดีในการแต่งงานระหว่างองค์หญิงจี่อันกับองค์ชายเก้า คนแล้วคนเล่า คำพูดแสดงความยินดีได้ถูกกล่าวออกมาและของขวัญถูกส่งมอบออกมาไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งพื้นที่ว่างในคฤหาสน์เหยาเต็มไปหมดแล้ว และแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือให้คนเดินไปมาได้
แต่ฝูงชนของคนที่มาไม่ได้ลดน้อยลงเลยหลังจากเหยาจิงจุนปรึกษากับเหยาเซียนแล้ว เหยาเซียนก็สั่งให้เปิดคฤหาสน์ขององค์หญิง และของขวัญก็จะถูกนำไปที่ทางนั้น ฝั่งของตระกูลเหยาจะเป็นที่ตั้งของงานเลี้ยงต่อไป พวกเขายังต้องการกินและดื่มฉลอง
จาวเหลียนมาที่คฤหาสน์เหยากับหลี่เซิงสมาชิกของตระกูลเหยารู้ความสัมพันธ์ของคนผู้นี้กับเฟิงหยูเฮง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนนอก เพราะเขาถูกพาไปที่ลานภายใน เหยาซิน ลูกพี่ลูกน้องคนที่หกของเฟิงหยูเฮงพูดกับจาวเหลียนอย่างลับ ๆ ว่า “ในตอนแรกเจ้าควรจะถูกทิ้งไว้ที่ลานด้านนอก แต่มองดูรูปร่างหน้าตา และการแต่งตัวของเจ้า ข้ากังวลว่าจะเกิดเรื่องที่ลานด้านนอก ลืมมันไปเถิด อยู่ในสนามหญ้าด้านในแล้วนั่งกับผู้หญิง ! ”
จาวเหลียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มโดยกล่าวว่า“ดี ไม่ว่าอย่างไร องค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่ว่าข้าจะนั่งที่สนามหน้าบ้านหรือหลังบ้าน มันก็เหมือนกันหมด” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขายื่นมือออกไปลูบหัวเหยาซินว่า “เจ้าโตขึ้นมาก ตระกูลเหยาสามารถดูแลบุตรชายได้เช่นนี้ ถึงเวลาแล้วที่จะพบว่าพวกเจ้ามีภรรยา”
ใบหน้าของเหยาซินเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้ยินเรื่องนี้ในขณะที่เขาหันหลังและวิ่งหนีไป เขาไม่ต้องการที่จะสนใจอีกฝ่ายอีกต่อไป จาวเหลียนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ทำให้หลี่เซิงให้คำแนะนำ “ท่านพี่ มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดเวลา เพื่อให้แน่ใจว่าคนอื่นจะไม่เข้าใจผิด” เข้าใจเพศของเจ้าผิด
แต่จาวเหลียนเป็นคนเด็ดเดี่ยวที่ต้องการให้คนเข้าใจผิดในขณะที่เขาเดิน เขาก็ทำตัวโดดเด่น บางครั้งเขาก็จะขยิบตาให้ชายหนุ่มบางคนและนี่ก็เพียงพอที่จะกำจัดวิญญาณของพวกเขา ไม่มีสิ่งใดที่หลี่เซิงทำได้นอกจากการติดตามเขาอย่างเงียบ ๆ
ตระกูลเหยาได้จัดเตรียมงานเลี้ยงและจากครอบครัวใหญ่ทั้งหมดในเมืองหลวงนอกจากองค์ชายแปด องค์ชายทุกคนก็ปรากฏตัวขึ้น แต่ยังมีอีกครอบครัวหนึ่งที่ขัดแย้งกันเล็กน้อย และนั่นคือตระกูลหลู่ นับตั้งแต่หลู่ซ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของงานแต่งงาน เขาก็ขัดแย้งกับเรื่องนี้ เขาขัดแย้งกันในราชสำนักและเขาขัดแย้งกันที่บ้าน เขารู้สึกกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเช้าของวันก่อนหน้าเมื่อฮ่องเต้มีอารมณ์ในการนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูด พูดอย่างชัดเจน หลู่ซ่งต้องการไป อันเป็นผลมาจากเรื่องของหลู่หยาน เขาไม่สามารถยืนอยู่ด้านข้างขององค์ชายแปดได้อีกต่อไป เขารู้สึกถึงความเกลียดชังเล็กน้อย เขาและฮูหยินของเขาต้องการใกล้ชิดกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง แต่ทั้งสองอยู่ภาคใต้ แม้ว่าเขาต้องการเข้าใกล้ เขาไม่สามารถทำได้ ในที่สุดได้รับโอกาสเช่นนี้… งานเลี้ยงจะเกิดขึ้นในคฤหาสน์เหยา ย้อนกลับไปในตอนนั้นตระกูลหลู่และตระกูลเหยามีความสัมพันธ์กัน แต่หลังจากเรื่องนี้กับหลู่เหยา ตระกูลเหยาก็ได้ปฏิเสธการมีปฏิสัมพันธ์กับตระกูลหลู่ หลู่ซ่งจะไปงานได้อย่างไร
เขาเดินไปเดินมาในคฤหาสน์ของเขาจนเก้อซื่อเวียนหัวแต่ไม่มีความคิดใดที่มาถึงพวกเขา ตระกูลหลู่ทำให้ตระกูลเหยาขุ่นเคืองอย่างสิ้นเชิง แน่นอนว่าตระกูลเหยาทำให้ตระกูลหลูตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แม้จะมาถึงจุดนี้การเงินของครอบครัวยังไม่ฟื้นตัว และพวกเขาสามารถอยู่รอดได้เมื่อได้รับเบี้ยหวัดของหลู่ซ่ง แต่การดำเนินการเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้น เก้อซื่อคิดอีกนานและในที่สุดนางก็คิดออก “แล้ว… ให้ปิงเอ๋อไปที่นั่นดีหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งหยุดเดินและดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา! ใช่ ! เขายังมีบุตรสาวอีกคน ! หลู่ปิงไปที่คฤหาสน์เหยา ไม่ว่าตระกูลเหยาจะเป็นเช่นไร พวกเขาจะไม่ทำอะไรเด็กสาว สำหรับอาการเจ็บป่วยที่ซับซ้อนของหลู่ปิง…“มีน้ำหอมพิเศษเหลืออยู่ที่บ้านหรือไม่ ? ”
เก้อซื่อพยักหน้า“ยังเหลือนิดหน่อย ถ้าท่านพี่ตัดสินใจแล้ว ข้าจะไปรับมันทันที และนำไปใช้กับปิงเอ๋อ”
“ไปเร็วไปเร็ว ข้าจะไปคุยกับปิงเอ๋อเป็นการส่วนตัว นางต้องไปในวันนี้ ! ” หลังจากที่หลู่ซ่งกล่าวจบเขาก็มุ่งหน้าไปที่ลานของหลู่ปิงอย่างรวดเร็ว
คฤหาสน์เฟิง
เฟิงเฟินไดนั่งในสวนเล็กๆ ของนางขณะที่ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิบาน กลิ่นหอมของดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิจะล่องลอยไปตามสายลมพร้อมกับลอยมาเข้าจมูกของนาง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถดมกลิ่นอะไรก็ได้ นางถามบ่าวรับใช้ “กลิ่นนี้มาจากดอกไม้อะไร ? ทำไมมันถึงมีกลิ่นเช่นนี้ ? ”
ดงหยิงกล่าวว่า“มันคือดอกมะลิเจ้าค่ะ” นางสูดหายใจเข้าและให้การประเมินผลที่เป็นธรรม “มันมีกลิ่นหอมมาก ! ”
เฟิงเฟินไดส่ายหัว“มันไม่ได้หอมเลย ให้บ่าวรับใช้ขุดมันออกวันพรุ่งนี้ และเปลี่ยนเป็นดอกโบตั๋น”
“ดอกโบตั๋น? ” ดงหยิงถาม “ไม่ใช่คุณหนูบอกว่าดอกโบตั๋นมันธรรมดาและฉูดฉาดเกินไปหรือเจ้าค่ะ ? มีดอกโบตั๋นอยู่ในสนาม แต่พวกมันก็ถูกเอาออกไปเพราะคุณหนูไม่ชอบ”
“แต่ตอนนี้ข้าชอบ”เฟิงเฟินไดไร้อารมณ์ อย่างไรก็ตามใจของนางยังคงปั่นป่วน ฉากตอนที่คฤหาสน์เฟิงรุ่งเรืองพุ่งผ่านใจ สิ่งที่หายไปกลับมาถึงชีวิตของแต่ละคน แต่ละฉากเล่นซ้ำต่อหน้าต่อตานาง นางเห็นฮูหยินผู้เฒ่า เฉินซื่อ เฟิงเฉินหยู ฮันชิ และจินเฉิน มีผู้คนมากมายเหลือเกิน ตอนนี้เหลือนางเพียงคนเดียว ? เฟิงเฟินไดค่อนข้างสับสนและในที่สุดก็จำหัวข้อก่อนหน้าได้ อย่างไรก็ตามนางกล่าวกับดงหยิงด้วยความงุนงง “เมื่อก่อนคฤหาสน์เฟิงมีลานดอกโบตั๋นที่เต็มไปด้วยดอกโบตั๋น พรุ่งนี้ให้คนมาปลูกมันใหม่ เช่นนั้นข้าจะได้รู้สึกราวกับว่าตระกูลเฟิงยังอยู่ใกล้ ๆ ”
ดงหยิงตกใจเล็กน้อยให้คำแนะนำนางอย่างรวดเร็ว“คุณหนู อย่าคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ในอดีต ตระกูลเฟิงล่มสลายไปแล้ว เราจะไม่ใช้ชีวิตของเราหรือ อย่าคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดไม่ตอบสนองนางเพียงแค่ถามว่า “องค์ชายห้าอยู่ที่ไหน ? ทำไมวันนี้ถึงยังไม่มา ? ” ตั้งแต่เฟิงจินหยวนไปภาคใต้ และเฟิงเซียงหรูกับอันชิออกไป องค์ชายห้าก็จะมาหาเฟิงเฟินไดทุกวัน อย่างไรก็ตามในวันนี้เขาไม่ได้มาเยี่ยม
ดงหยิงเตือนนางว่า“เห็นได้ชัดแล้วว่าองค์ชายเก้ากำลังจะแต่งงานกับคุณหนูรองในภาคใต้วันนี้ คฤหาสน์เหยาได้จัดงานเลี้ยง และองค์ชายห้าได้ไปแสดงความยินดีกับพวกเขาเจ้าค่ะ”
“แสดงความยินดี? ” เฟิงเฟินไดก็ตกตะลึงในทันใดนั้นก็เข้าใจว่า “โอ้ เป็นงานแต่งงานของพวกเขา นั่นควรจะแสดงความยินดี แต่ทำไมองค์ชายห้าถึงไม่พาข้าไปด้วย ? ” หลังจากกล่าวอย่างนี้แล้ว นางก็ไม่รอให้ดงหยิงตอบกลับ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “แล้วพระองค์จะพาข้าไปเพื่ออะไร ? นั่นคือครอบครัวมารดาของเฟิงหยูเฮง ไม่ใช่ของข้า ท่านแม่ของข้าถูกพาออกมาจากหอนางโลมและไร้ครอบครัว ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นครอบครัวของข้า ข้าไม่มีใครต้องพึ่งพาและไม่มีใครให้เรียกว่าครอบครัว”
“คุณหนูอย่าพูดอย่างนี้เจ้าค่ะคุณหนูยังคงมีองค์ชายห้า องค์ชายห้าปฏิบัติต่อคุณหนูอย่างดีเจ้าค่ะ” ดงหยิงทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อปลอบใจนาง และนางก็รู้สึกไม่พอใจกับคุณหนูคนนี้ ต้องบอกว่าความรู้สึกที่องค์ชายห้ามีต่อเฟิงเฟินไดนั้นจะทำให้ผู้หญิงทุกคนรู้สึกกระวนกระวายใจ ! เมื่อก่อนมันเป็นเพียงผลของการวางแผนจากใครบางคนที่อนุญาตให้นางใช้เส้นทางนี้ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าองค์ชายห้าจะสนใจนางจริง ๆ เขาไม่เพียงแต่ทิ้งสาว ๆ ทุกคนในพระราชวังของเขา แต่ยังทำลายประเพณีในฐานะองค์ชายด้วยการนำบุตรสาวของอนุมาเป็นพระชายาเอกของเขา ด้วยคนดีเช่นนี้ปกป้องนาง คุณหนูสี่ทำบุญมาแต่ชาติไหน
แต่เฟิงเฟินไดเป็นคนที่ชอบทำงานให้สำเร็จนับตั้งแต่นางยังเด็ก นางมีความคับข้องใจที่นางไม่สามารถระบายได้ นางต้องการเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง นางต้องการเหยียบย่ำพี่น้องคนอื่น ๆ ของนางทั้งหมด และนี่คือความปรารถนาที่ยังไม่เปลี่ยนแปลง
เฟิงหยูเฮงกำลังจะแต่งงานดีมากนั่นเป็นพี่สาวคนที่สองของนาง นางควรจะอวยพรให้อีกฝ่ายใช่หรือไม่ ? แต่ทำไมคำเหล่านี้ถึงอยู่บนริมฝีปากของนาง แต่นางก็ไม่สามารถเอ่ยมันออกมาได้…
ตอนที่ 908 เจ้าพูดอะไร ? พูดอีกครั้ง !
ตอนที่908 เจ้าพูดอะไร ? พูดอีกครั้ง !
เฟิงเฟินไดพยายามพูดสองสามครั้งในที่สุดนางก็สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ สิ่งที่นางกล่าวคือ “การแต่งงานเป็นเรื่องที่ดี เมื่อเจ้าแต่งงาน เราก็สามารถพิจารณาว่ามีการตัดความสัมพันธ์ทั้งหมด พี่รอง การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”
ดงหยิงไม่รู้ว่าจิตใจของคุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรนางเสียใจต่อความจริงที่ว่านางได้รับใช้เจ้านายผิดคน แต่สัญญาของบ่าวรับใช้อยู่ในมือของนาง นอกจากนี้เฟิงเฟินไดยังมีองค์ชายห้าคอยให้การสนับสนุน ทำให้นางไม่กล้าเคลื่อนไหวใด ๆ นางหวังได้อย่างเงียบ ๆ ว่าคุณหนูจะประสบความสำเร็จในการทำให้ตัวเองก้าวหน้าในชีวิต ! มิฉะนั้นเมื่อเฟิงเฟินไดล้มเหลว จุดจบของนางเองก็คงไม่ดีเช่นกัน
เมื่อพูดเนื่องจากงานแต่งงานของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมีบางคนที่ไม่ยินดีเช่นกัน ความยุ่งยากในด้านขององค์ชายแปดนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องพูดถึง เพราะเรื่องที่เกี่ยวกับเหมืองหยกทำให้เขาต้องรายงานงานต่อสำนักงานลงโทษทุกวัน ด้วยเหตุนี้เขาจึงพลาดหลายอย่าง โชคดีที่มีพระสนมมากมายในตำหนักในที่คอยปกป้องครอบครัวของเขา เขาจึงไม่โดดเดี่ยวอย่างแท้จริง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ภายใต้ร่มเงาของพระชายาหยุนได้ทำให้พระสนมเหล่านี้บางคนประสบความล้มเหลว ครอบครัวของพวกนางยอมแพ้ต่อพวกนาง แต่ก็ยังมีความคับข้องใจอยู่บ้าง ไม่มีใครสามารถปล่อยมันไปได้ ดังนั้นพวกนางจึงหันไปอยู่ภายใต้ธงของซวนเทียนโม
เมื่อพูดถึงพระชายาหยุนเป็นครั้งแรกที่พระชายาหยุนทำอะไรบางอย่าง เมื่อจางหยวนกราบทูลฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ทำจอกชาร่วงตอนที่เขาดื่มขณะอ่านรายงาน รายงาน และเสื้อคลุมของฮ่องเต้เปียกโชกจากเรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาจ้องมองจางหยวนและถามว่า “เจ้าพูดว่าอะไร ? พูดอีกครั้ง ? ”
จางหยวนก็ขยับตัวกล่าวด้วยเสียงสั่น “พระชายาหยุนได้เชิญฝ่าบาทไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ขอรับ”
ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็เริ่มร้องไห้น้ำตาไหลพรากในขณะที่เช็ดน้ำตา เขาสาปแช่งตัวเอง “ข้าขาดวุฒิภาวะได้อย่างไร ? ” แต่ความรู้สึกแห่งปีตินั้นยากที่จะระงับ เมื่อยืนขึ้นจากบัลลังก์ของฮ่องเต้ เขาก็เดินโซเซออกมา ทำให้จางหยวนเข้ามาหยุดเขาอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ถ้าฝ่าบาทจะเสด็จไป ฝ่าบาทต้องเปลี่ยนชุดก่อนพะยะค่ะ ! ฝ่าบาทไม่สามารถไปเช่นนี้ ! ”
“อะไร? มีอะไรไม่เหมาะหรือ ? ” ฮ่องเต้นั้นประหม่ามาก เมื่อมองลงไป ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าเขายังคงอยู่ในชุดคลุมตัวใหญ่ของเขา มันค่อนข้างน่าตกใจ ! “แล้วเราควรใส่อะไรดี ? ”
จางหยวนชี้ไปที่บริเวณที่ชาหกใส่แล้วกล่าวว่า“ชายเสื้อด้านล่างของฝ่าบาทเปียก ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ของฝ่าบาทกับพระชายาหยุนคืออะไร ! ฝ่าบาทจะไปเยี่ยมนางได้อย่างไรในขณะสวมใส่ชุดคลุมฮ่องเต้นี้ ? มันจะดูเหมือนจะห่างเหิน ! หากฝ่าบาทจะฟังคำแนะนำของข้า เราจะกลับไปที่ห้องโถงจาวเหอเพื่อเปลี่ยนชุดก่อน ประการที่หนึ่ง ฝ่าบาทจะดูอ่อนกว่าวัย, ประการที่สองจะทำให้พวกนางรู้สึกว่าฝ่าบาทจะดูไม่เป็นทางการขอรับ ! ”
ฮ่องเต้ตบหัวของเขาขันทีพูดถูกต้อง ! เปี้ยนเปี้ยนเป็นคนแบบไหน ? นั่นคือคนที่เกลียดอำนาจของฮ่องเต้มากที่สุด เดิมเป็นเพราะเขาเป็นฮ่องเต้และเขาได้มีสนมมากมายจนเขาต้องง้อนางมาถึง 20 ปี วันนี้ในที่สุดเขาก็ได้รับคำเชิญให้ไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ของนาง ถ้าเขากล้าใส่เสื้อคลุมของฮ่องเต้ ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เตะเขาหรือ ? “ไป ไปเปลี่ยน ! ” เขารีบเร่งจางหยวน “เร็ว ไปเปลี่ยนชุดเร็ว”
ในที่สุดฮ่องเต้ก็เปลี่ยนเป็นสวมชุดธรรมดาเมื่อมองดูเขา มันเป็นสิ่งที่จางหยวนพูดไว้และเขาก็ดูเด็กลง แต่เมื่อคิดถึงการปรากฏตัวของพระชายาหยุนซึ่งไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ฮ่องเต้ก็ยังรู้สึกเหมือนชายชราไปเยี่ยมหญิงสาว แต่คิดเกี่ยวกับมัน มันกระตุ้นเขาเล็กน้อยและทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นนิดหน่อย เขาถามจางหยวน “บอกมา ทำไมเปียนเปี้ยนให้ข้าไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ในวันนี้ ครั้งสุดท้ายที่เราเข้าไปนั้นตำหนักศศิเหมันต์ไฟไหม้ แต่ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องไฟไหม้เลยในวันนี้”
จางหยวนกล่าวอย่างมีความสุข“อาจเป็นไปได้ว่าพระชายาอารมณ์ดีในวันนี้ ฝ่าบาทลืมไปแล้วหรือพะยะค่ะ วันนี้เป็นวันที่องค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อันกำลังจะแต่งงาน พระชายาหยุนเป็นมารดาผู้ให้กำเนิด บุตรชายของนางกำลังจะแต่งงาน นางจะไม่มีความสุขได้อย่างไรขอรับ”
ฮ่องเต้พยักหน้า“ใช่แล้ว ! เราไม่ลืม เด็กสองคนนั้นไม่ได้มีวันเวลาที่สบาย ๆ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา องค์ชายเก้าถือได้ว่ามีมโนธรรม การทำตามสัญญาที่จะแต่งงานกับอาเฮงในวันที่นางถึงวัยปักปิ่น ข้ารู้สึกสบายใจจริง ๆ ” ฮ่องเต้พูดจนถึงจุดนี้ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความกลัว เขากลัวว่าการสู้รบในภาคใต้จะทำให้การแต่งงานล่าช้า ผู้หญิงคนนั้นแสดงอารมณ์แบบนั้นอย่างชัดเจน และนางเป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรง ในอดีตเขามีความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากสิ่งต่าง ๆ ใช้งานไม่ได้ อารมณ์ของนางก็จะเหมือนกับพระชายาหยุน การแต่งงานในวันที่นางถึงวัยปักปิ่นนั้นเป็นสิ่งที่องค์ชายเก้าพูดไว้ก่อนหน้านี้ หากไม่สามารถทำได้เนื่องจากเหตุผลหลายประการ เป็นไปได้ว่านางจะเลียนแบบพระชายาหยุน ปฏิเสธที่จะเจอหน้าเขาสองสามปีหรือนางอาจปฏิเสธที่จะแต่งงาน !
ฮ่องเต้เช็ดเหงื่อเย็นๆจากหน้าผากของเขา เขากล่าวว่า “นั่นต้องไม่เกิดขึ้น ! อาเฮงเป็นสมบัติล้ำค่า ถ้าองค์ชายเก้าเสียนางไป มันคงยากที่จะหาคนอื่นในโลกนี้ ! ”
จางหยวนอยู่กับฮ่องเต้มาเป็นเวลานานและเขาเก่งมากในการคิดตามฮ่องเต้ที่ชราภาพ เขาไม่ต้องการเวลาคิดก่อนที่เขาจะสามารถหาสาเหตุและเหตุผลได้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลขอรับ องค์ชายเก้ารักษาคำพูดของพระองค์เสมอพะยะค่ะ”
เป็นกรณีนี้หรือไม่? ฮ่องเต้ยักไหล่ เมื่อเด็กเหลือขอต้องการ เขาสามารถยืนกรานว่าคนผิวขาวเป็นคนผิวดำ รักษาคำพูดของเขา ? สิ่งนั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับการอธิบาย แต่สิ่งนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นใคร ฮ่องเต้ไตร่ตรอง ไม่ว่าอะไรองค์ชายเก้าก็ถูกครอบงำโดยเฟิงหยูเฮง มันก็เหมือนเขา เขาเป็นผู้ปกครองที่มีเกียรติของอาณาจักร แต่เขาก็พ่ายแพ้เมื่อต้องรับมือกับเปี้ยนเปี้ยน ! ฮะ ! สิ่งเหล่านี้เป็นความสัมพันธ์ที่โชคร้าย !
ขณะที่พวกเขาพูดกันทั้งคู่ก็มาถึงประตูของตำหนักศศิเหมันต์แล้ว เนื่องจากจางหยวนกล่าวว่าเขาจะต้องไม่มาอย่างเป็นทางการ ฮ่องเต้จึงทำให้แน่ใจว่าจะไม่นำพาคนจำนวนมากมาด้วย ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผู้คนต่างก็คุ้นเคยกับเขาในการไปที่ตำหนักศศิเหมันต์แล้ว เมื่อเขาบอกไม่ให้พวกเขาตามก็ไม่มีใครกล้าตาม
หน้าประตูตำหนักศศิเหมันต์มีนางกำนัล2 คนยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้มาถึง พวกเขาก็รีบไปทักทายก่อนที่หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “พระชายาหยุนได้จัดงานเลี้ยงในตำหนักวันนี้ และกำลังรอการเสด็จมาของฝ่าบาทเพคะ ! ”
“งานเลี้ยงหรือ? ” ฮ่องเต้หัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “มีงานเลี้ยงฉลองจริง ๆ เร็ว ! นำพวกเราไป”
บ่าวรับใช้ในพระราชวังพาฮ่องเต้ไปที่หอชมจันทร์หลังจากเกิดเพลิงไหม้ครั้งก่อน หอชมจันทร์ที่เพิ่งได้รับการปรับปรุงใหม่ มีความสูงกว่าเมื่อก่อนและดูงดงามมาก เมื่อฮ่องเต้ไปถึงแท่นชมจันทร์ เขาเงยหน้าขึ้นไปบนยอดเขา ที่นั่นมีโต๊ะอาหารและเครื่องดื่มวางอยู่ กลิ่นหอมของผลไม้ลอยอยู่เหนือกลิ่นอาหารปรุงสุก สำหรับผู้หญิงที่สวมชุดสีเหลืองอ่อนที่อยู่ข้างงานเลี้ยง นางก็มีความสุขที่ได้ปอกเปลือกองุ่นและกิน
นับตั้งแต่เกิดไฟไหม้ครั้งก่อนในตำหนักศศิเหมันต์ฮ่องเต้ได้พบนางสนมของฮ่องเต้สองสามครั้ง หลังจากพระราชวังได้รับการซ่อมแซมผู้หญิงคนนี้ก็ย้ายกลับมา และเขาก็ไม่เห็นนางอีก ดูอีกครั้งวันนี้ดีมากทำไมนางถึงดูเด็กกว่าครั้งก่อน ฮ่องเต้รู้สึกถึงใบหน้าของตัวเอง และคิดกับตัวเอง : ในเรื่องของรูปลักษณ์เขาดูแก่กว่าจริงๆ!
ในเวลานี้ผู้หญิงที่อยู่ด้านบนก็ดูถูกดูสิใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ขณะที่นางหยิบองุ่นขึ้นมาแล้วโยนลงไปที่ฮ่องเต้ ฮ่องเต้รับได้อย่างระแวดระวัง และองุ่นก็ตีเขาที่หน้าผาก ทำให้เขาอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
โดยปกติแล้วการทำเช่นนี้จะถือว่าเป็นการพยายามลอบสังหาร การทำร้ายฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องที่ยอมความอันได้ แต่คนที่ทำนั้นคือพระชายาหยุน ใครกล้าทำอะไรกับมัน ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่ามันเป็นเพียงองุ่นเม็ดเล็ก ๆ ที่ถูกโยน แต่ถึงแม้ว่านางจะโยนมีด ไม่ว่าจะเป็นจางหยวนหรือองครักษ์เงา นอกจากการใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อปิดกั้นมัน พวกเขาไม่กล้าเอาผิดกับนาง ใครบอกให้นางคือเปี้ยนเปี้ยน ! ฮ่องเต้ได้ออกคำสั่งเมื่อนานมาแล้ว หากมีวันหนึ่งที่เราตายและเปียนเปี้ยนเป็นคนฆ่า ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำอะไรกับเปี้ยนเปี้ยน นางต้องได้รับการปกป้อง นางจะต้องไม่เจ็บปวดเพราะบุตรชายของเขาต้องการแก้แค้น
นี่เป็นสิทธิ์พิเศษที่ฮ่องเต้มอบให้แก่พระชายาหยุนสิทธิพิเศษนี้มอบให้กับชีวิตของนาง ตามที่ฮ่องเต้ได้เห็นพระชายาหยุนก็คือชีวิตของเขา ตราบใดที่นางเต็มใจ เขาจะมาเยี่ยมชมตำหนักศศิเหมันต์ทุกวันเพื่อถูกทำร้าย เป็นเรื่องน่าเสียดายที่โอกาสแบบนี้แทบจะไม่เกิดขึ้นในสองสามทศวรรษ
โดยไม่ต้องกังวลว่าองุ่นสีม่วงที่ทิ้งรอยไว้บนคิ้วของเขาเขาหลุดพ้นจากจางหยวนและเริ่มปีนขึ้นแท่นชมดวงจันทร์ เขาเดินตรงขึ้นไปที่งานเลี้ยงและยืนตรงข้ามพระชายาหยุน เมื่อมองหน้านางอย่างถี่ถ้วน เขาไม่สามารถหยุดตัวเองจากการกล่าวด้วยความตกใจ “เจ้าดูเด็กเช่นนี้ได้อย่างไร”
พระชายาหยุนเงยหน้าขึ้นและไม่ได้อธิบายนางแค่ชี้ไปที่เก้าอี้ตัวอื่นแล้วกล่าวว่า “นั่งลง ! มันเป็นงานแต่งงานของหมิงเอ๋อ ข้าคิดมานาน แต่ไม่สามารถคิดได้ว่าทุกคนจะร่วมฉลองด้วย ไม่มีทางเลือกอื่น ข้าทำได้เพียงแค่เชิญฝ่าบาทมาที่ตำหนักศศิเหมันต์ของข้า ใครบอกให้ฝ่าบาทเป็นบิดาของเขา”
ฮ่องเต้ลูบมือแล้วนั่งลงพูดด้วยอารมณ์ที่ยิ่งใหญ่“สำหรับงานแต่งงานของบุตรชายของข้า มันเป็นเรื่องปกติที่ข้าจะต้องฉลอง เปี้ยนเปี้ยน เพื่อให้เจ้าเรียกเรา… ข้า การที่เจ้าเรียกข้ามา ข้ามีความสุขมาก”
“แต่ข้าไม่มีความสุข! ” พระชายาหยุนเหลือบตา “กิน! หลังจากที่เจ้ากินเสร็จแล้วก็กลับไป มันเป็นแค่อาหาร อย่าพูดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”
ฮ่องเต้หัวเราะและไม่สนใจท่าทางของนาง เขาหยิบตะเกียบอย่างมีความสุข และเริ่มกิน
เขาเป็นฮ่องเต้และกินของหวานจากทั่วทุกมุมโลกอย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เขารู้สึกว่าไม่มีอาหารใดที่สามารถเปรียบเทียบได้กับอาหารที่กินที่นี่กับพระชายาหยุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาดูพระชายาหยุนวางผลไม้และหยิบตะเกียบของนางเอง เขาก็รู้สึกพึงพอใจมากยิ่งขึ้น รูปร่างหน้าตาแบบนี้มันคล้ายคลึงกันกับครอบครัวที่กำลังกินอาหารด้วยกัน ! เขาออกไปทำงานและหลังจากกลับบ้าน ภรรยาของเขาได้จัดโต๊ะกับข้าวแล้วและกำลังรอให้เขากลับไปกินข้าวด้วยกัน กว่าทศวรรษที่สวรรค์รู้ว่าช่วงเวลานี้เป็นสิ่งที่เขาคาดหวังให้มากที่สุด โชคไม่ดีที่เกิดมาในตระกูลฮ่องเต้ วันธรรมดาเหล่านั้นไม่อาจเกิดขึ้นกับเขาได้
ฮ่องเต้หายใจเข้าและรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไรก็ตามพระชายาหยุนกล่าวอย่างไม่ตั้งใจว่า “อะไรนะ ? ไม่อร่อยหรือ ? รสชาติแย่มากจนเจ้าร้องไห้เชียวหรือ ? ”
“ไม่ใช่”ฮ่องเต้ส่ายหน้า ปากของเขายังเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ และเขาไม่มีเวลาพูด อาหารเข้าไปในปากของเขามากขึ้น “มันอร่อยมาก” น้ำตาไหลออกมา และเขายกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตา เขาไม่มีท่าทางของฮ่องเต้ เขากลับดูเหมือนคนภูเขา
พระชายาหยุนสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่งโดยคิดถึงเวลาที่พวกเขาใช้ชีวิตในบ้านบนภูเขานั้นเมื่อเขากิน เขาก็คุ้นเคยกับการใช้แขนเสื้อเช็ดปากของเขา ทำให้แขนเสื้อเต็มไปมด้วยน้ำมัน นางมักจะหัวเราะเยาะเขาเสมอ โดยบอกว่านางบอกได้ว่าเขาไม่ได้มาจากครอบครัวใหญ่เพราะเขาไม่ได้ใส่ใจกับกฎ สำหรับนาง นางแค่ต้องการหาผู้ชายที่ไม่ได้มาจากครอบครัวใหญ่ ไม่ต้องใส่ใจกับกฎมากเกินไป ไม่มีครอบครัวที่ซับซ้อน และสามารถทำให้นางมีชีวิตที่เรียบง่ายและมีความสุข
อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าผู้ที่นางแต่งงานด้วยคือฮ่องเต้
นางส่ายหน้าและรู้สึกว่าหลายปีผ่านไปอย่างรวดเร็วมีเหตุการณ์มากมายที่ยังคงอยู่ในใจนาง ไม่ว่านางจะพยายามกำจัดพวกมันออกไป นางก็ไม่สามารถลบร่องรอยทั้งหมดได้ บุตรชายของนางแต่งงานแล้ว ผ่านไปหลายปีแล้ว…
“อาหารบนโต๊ะนี้ข้าทำเองถ้าเจ้าชอบ ก็ห่อกลับไปกินที่บ้านด้วย ! ”