ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 21 ตอนที่ 1
อากาศตอนกลางคืนมันหนาวเย็นมาก โดจินเดินออกมาจากบ้านพร้อมเสื้อฮูดหนา ๆ และลูกบาสในมือ
(อยากเล่นบาส?]
เดมยังขอร้องเพื่อนด้วยน้ําเสียงหวั่น ๆ
“อยากเล่น? อยากเล่นทําไมไม่บอกตรง ๆ ว่าอยากเล่นล่ะ?”
โดจินคิดว่าเดมยังน่าจะมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้หน่อย เจ้าตัวน่ะนิสัยไม่ได้แย่อะไร สิ่งเดียวที่แย่คือท่าทางหวั่น ๆ ของเขา เท่านั้น
เมื่ออาทิตย์ก่อนเองก็เหมือนกัน ตัวเขา มารุ และเดมยังออกไป หาอะไรกินกันหลังเลิกเรียน มารุบอกว่าอยากกินอะไรที่เป็นซุป ส่วนโดจินอยากกินเส้น แต่เดมยังกลับตอบมาว่า “กินไรก็ได้ ตามใจทั้งสองคนเลย”
โดจินไม่ชอบวิธีการพูดของเดมยังเขาอยากบอกให้เด็กหนุ่มมั่นใจในตัวเองและกล้า ๆ หน่อย แต่ก็มักจะถูกมารุห้ามไว้เสมอ ยังไงเสียวันนี้เขาก็ออกมาที่สวนสาธารณะพร้อมเลี้ยงลูกบาสมาในมือ
มันหนาวแต่ก็ไม่ถึงขั้นสั่น โดจินยังเห็นคนมากมายมาออกกําลัง กันในสวนสาธารณะ บ้างเล่นแบดมินตันบ้าง วิ่งบ้าง โดดเชือก โชคดีที่สนามบาสนั้นยังว่าง
“นั่นไง”
เขามองเห็นเดมยังโบกมือให้เขา ทั้งสองคนอาศัยอยู่ค่อนข้างใกล้กันโดจินอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนเซงดองห้อง 201 ส่วนเดมยังอยู่ที่อพาร์ทเมนเฮนราห้อง 403 อีกฟากของถนนอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบนาที
“จู่ ๆ นึกอะไรถึงอยากเล่นบาสขึ้นมา?”
มันน่าจะเป็นแค่คําพูดเปิดบทสนทนาเท่านั้น แต่เดมยังกลับไม่ได้คิดแบบนั้น
“อ-อ่า? ขอโทษที่จู่ ๆ โทรเรียกออกมานะ ไม่น่าโทรไปเลยจริง
เดมยังตอบกลับมาด้วยความประหม่าแบบที่สุด โดจินจึงโยนลูกบาสใส่อกของเดมยัง เขารู้สึกถึงความร้อนที่กําลังปะทุขึ้นในตัว
“โอ้ย” เดมยังก้าวถอยหลัง เขาเดินไปเก็บลูกบอลด้วยท่าทางกลัว ๆ
“ทําอะไรเนี่ยโดจิน?”
“ว่าไง?”
“ฉันไปว่าอะไรให้แกเหรอ? อย่างฉันไม่ชอบเล่นบาสหรืออะไร? ฉันบ่นให้แกฟังสักคําไหม?”
“แล้วแกจะขอโทษเพื่อ? ฉันแค่ตกใจที่จู่ ๆ แกก็ชวนมาเล่นบาส แค่นั้นเสียงฉันเหมือนคนหาเรื่องเหรอ?”
“ป-เปล่า”
“งั้นทําไมชอบทําตัวแบบนี้วะ? ฉันไม่เคยต่อยตีอะไรแกเลยด้วย ใช่ไหม”
“ให้ตายสิวะ”
โดจินทําท่าเหมือนคับอกคับใจเต็มที่พวกเขาไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ? ทําไมมันถึงชอบทําตัวแบบนี้ใส่ตลอดเลย แม้แต่ตอนนี้เดมยังก็ยังก้มมองที่พื้นอยู่ทําให้โดจินยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก เขาเดินเข้า ไปจับบ่าของเดมยังขึ้น
สายตาของทั้งสองสบกันชั่วขณะ ก่อนเดมยังจะหันหนีไป
“นี่” โดจินเรียก
“มีอะไร?
“แกไม่ชอบให้ฉันอยู่ใกล้ ๆ เหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นนะ”
“ฉันไปทําอะไรให้เหรอ? ทําไมต้องทําหน้าแบบนั้น? ทําไมถึง ชอบทําตัวน่าสมเพชนัก?”
“..ขอ…”
เดมยังหยุดตัวเองก่อนจะพูดจบและหันไปมองโดจินด้วยท่าทาง หวาด ๆ อีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า”
“แกกําลังโกหกแกรู้ตัวใช่ไหม ถึงเราจะรู้จักกันมาแค่เดือนเดียว แต่เรื่องแค่นี้ฉันมองออกนะ แกไม่ใช่คนแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น?”
คําพูดนี้คงแทงใจเดมยังเข้าแน่ ๆ เพราะเดมยังก้มลงไปเล่นบอล พร้อมถอนหายใจ ก่อนจะทําบอลหลุดมือออกไป เพราะเขาถือไว้ไม่แน่นพอบอลกลิ้งออกห่างไป ยิ่งทําให้เกมยังถอนหายใจหนักกว่า เก่า
“แค่นึกถึงสมัยที่โดนแกล้งนะ”
เขายิ้มออกมา พยายามทําให้คําว่า “แกล้ง” ดูไม่หนักหนา
“…หะ?”
โดจินเอง เมื่อได้ยินคําพูดนั้นก็ได้แต่ยืนขึ้น แกล้ง? จู่ๆ ก็นึกถึงเนี่ยนะ? พอเขาได้ยินแบบนี้ก็ทําให้เขาเสียวสันหลังขึ้นมาวาบหนึ่ง แกล้ง…. เป็นคําที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจโดจินไม่น้อยเช่นกัน “
