บทที่ 799 ไม่ทำให้เธอได้รับความอัปยศ
“นอกจากนี้พี่อีอีก็เก่งจริงๆ ตอนนี้ฉันยกให้พี่อีอีเป็นแบบอย่าง พี่เยวี่ยเจ๋อกับพี่อีอีก็เหมาะกันมาก ฉันอวยพรให้พวกเขา หวังว่าพวกเขาจะเข้ากันได้ดีจากใจจริงเลย ไม่อย่างนั้นในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณตาครั้งล่าสุดฉันคงไม่ยอมถอนหมั้นหรอก ฉันก็แค่อยากให้พี่อีอีกับพี่เยวี่ยเจ๋อไม่ได้รับผลกระทบเพราะฉัน
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะฉันยังเด็กไปเลยก่อเรื่องขึ้น ทำให้ปู่กับย่าเป็นห่วงและผิดหวัง ยังดีที่อาสะใภ้รองกับพี่อีอีอยู่ข้างปู่กับย่า…”
พอได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูด สีหน้าของเหลียงเหม่ยเซวียนราวกับเห็นผี เยี่ยอีอีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เยี่ยมู่ฝานยิ่งปากอ้าตาค้าง
ถานอี้หลานมองหลานสาวตรงหน้าอย่างละเอียด ไม่เพียงการแต่งตัวจะเปลี่ยนไป แม้แต่นิสัยก็เปลี่ยนไปไม่น้อย ถึงแม้ว่าจะยังรักษาท่าทีสงสัยไว้ แต่ก็เอ่ยว่า “หลานคิดแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
ใบหน้าเย็นชาของเยี่ยหงเหวยอ่อนโยนลงมาก “ในที่สุดก็โตขึ้นบ้างแล้วนะ”
เยี่ยหวันหวั่นเดินไปตรงหน้าเหลียงเหม่ยเซวียน หยิบกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งออกมา จากนั้นก็เปิดออก ด้านในเป็นสร้อยข้อมือหยกอันหนึ่ง “อารอง ครั้งก่อนหนูไปเที่ยวที่พม่ามา เลือกสร้อยมือข้อมือหยกอันหนึ่งมาให้โดยเฉพาะ ของไม่แพง แต่ก็ตั้งใจเลือกมาก หวังว่าอารองจะไม่รังเกียจ”
ใบหน้าเหลียงเหม่ยเซวียนฉายแววสงสัยและค้นหา ยายเด็กคนนี้ทำไมจู่ๆ ท่าทีถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ วางแผนอะไรอยู่กันแน่?
เห็นเหลียงเหม่ยเซวียนทำท่าลังเล เยี่ยหวันหวั่นก็ทำหน้าปวดใจ หดมือกลับเล็กน้อย “ฉันคงจะใจร้อนไป ของถูกขนาดนี้ คงไม่เหมาะกับสถานะของอารอง…”
เหลียงเหม่ยเซวียนเห็นดังนั้นก็รีบยื่นมือข้างหนึ่งไปรับ ซ่อนความรังเกียจในดวงตาไว้ ยิ้มพลางเอ่ยปากว่า “ใช่ที่ไหนกัน! หวันหวั่นอุตส่าห์ให้! อาชอบมาก! ขอบคุณนะ!”
ผู้อาวุโสเห็นดังนั้นก็พยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ไม่เลว แบบนี้ค่อยนับว่าเป็นครอบครัวเดียวกันหน่อย ต่อจากนี้ห้ามทะเลาะกันอีกล่ะ”
การแสดงออกในวันนี้ของเยี่ยหวันหวั่น เรียกได้ว่าทำให้เขาพอใจมาก
หลังจากคุยกันพักหนึ่ง เยี่ยมู่ฝานก็อดกลั้นต่อไปไม่ไหว ดึงเยี่ยหวันหวั่นไปที่มุมหนึ่ง “หวันหวั่น แกบ้าไปแล้วเหรอไง? ไอ้ที่ทำตัวนอบน้อมกับผู้หญิงคนนั้นน่ะช่างเถอะ นี่ยังเอาของขวัญให้อีก!”
เยี่ยหวันหวั่นลูบกลีบดอกกุหลาบข้างๆ มืออย่างไม่อนาทรร้อนใจ “แล้วจะทำยังไง ให้เถียงกับเธอต่อหน้าคนอื่นเหมือนพี่น่ะเหรอ? ถ้าวันนี้พี่ก่อเรื่อง ความรู้สึกดีๆ ของปู่ย่าก่อนหน้านี้คงเสียเปล่าหมด”
“แต่ก็ไม่ต้องทำนอบน้อมกับเธอก็ได้มั้ง…” เยี่ยมู่ฝานกำหมัดแน่น พอคิดว่าเยี่ยหวันหวั่นอดทนอดกลั้น ยอมรับการกลั่นแกล้งเพราะเขา ในใจก็ยากจะทานทน
เขายอมเห็นเธอก่อเรื่องแบบไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมมากกว่า
“หวันหวั่น!” เยี่ยมู่ฝานมองเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง “ฉันจะเอาทุกอย่างที่สมควรเป็นของเรากลับมาให้ได้ จะไม่มีทางให้แกได้รับความอัปยศอีก!”
ขณะมองแววตาที่จริงจังของเยี่ยมู่ฝาน เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าอ่อนโยน “อืม ฉันเชื่อว่าพี่ทำได้”
ด้านหลัง ไม่รู้ว่าเหลียงเหม่ยเซวียนเดินมาตั้งแต่เมื่อไร “จิ๊ๆ แค่ได้ชื่อของรองประธานสมาคมแฟชั่นมาก็ยกหางขึ้นฟ้าแล้ว ถ้าอีอีของพวกเราเป็นเหมือนเธอ คงจุดประทัดตีกลองฉลองทุกวันแล้วมั้ง?
ไม่นึกว่ายังคิดจะแย่งผู้ชายกับอีอีของเราอีก ไม่ตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาของตัวเองซะบ้าง!”
พอคิดถึงคำกำชับของหวันหวั่น เยี่ยมู่ฝานก็ไม่คิดจะหาเรื่องเหลียงเหม่ยเซวียนอีก เพียงกวาดมองฝ่ายตรงข้าม จากนั้นอดทนไว้ไม่สนใจอีก
————————————————————-
บทที่ 800 อดทน
เหลียงเหม่ยเซวียนเห็นสองคนไม่กล้าโต้ตอบ สีหน้าก็ยิ่งได้ใจขึ้น เธอแค่นหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ “นางชั่วเหลียงหวั่นจวินทำอะไรฉันไม่ได้ แค่สวะสำส่อนที่เกิดจากนางนั่นอย่างพวกแกสองคนก็คิดจะสู้กับฉันเหรอ? ไร้เดียงสาจริงๆ…”
วินาทีถัดมา เสียงเพียะดังขึ้น
เยี่ยหวันหวั่นใช้ฝ่ามือตบหน้าเหลียงเหม่ยเซียนโดยแรง
หน้าของเหลียงเหม่ยเซียนโดดตบจนหันข้าง สีหน้ามีแต่ความเหลือเชื่อ ผ่านไปนานจึงค่อยมีปฏิกิริยา กุมใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือชัดเจนของตัวเอง “นางเด็กนี่ แกตบฉัน แกกล้าตบฉันเหรอ!”
“เพียะ!”
เยี่ยหวันหวั่นไม่คิดแม้แต่น้อย หวดฝ่ามือหนักๆ ใส่อีก จากนั้นก็จัดแขนเสื้อเล็กน้อย เงยหน้ามองลงไปพลางเอ่ย “ใช่ ฉันตบเธอ จะทำไมล่ะ?”
การตบครั้งนี้หนักกว่าเดิม ใบหน้าของเหลียงเหม่ยเซียนเริ่มบวมขึ้นมา ปวดแสบปวดร้อนเป็นระยะ
เหลียงเหม่ยเซวียนงงงวยเพราะโดนสองฝ่ามือตบติดต่อกันโดยไม่ทันตั้งตัว
เยี่ยมู่ฝานยืนอึ้งอยู่กับที่ มองสีหน้าเหี้ยมเกรียมยโสโอหังของน้องสาวตัวเอง ทำอะไรไม่ถูกโดยสิ้นเชิง นี่ ไหนว่าให้อดทนไง…
“แม่คะ…” เยี่ยอีอีเดินเข้ามา พอเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของเหลียงเหม่ยเซวียนก็พลันร้องลั่น “หวันหวั่น เธอทำอะไรเนี่ย อยู่ดีๆ มาตบคนอื่นได้ยังไง!”
ไม่ทันไร เยี่ยเส่าอันก็เดินเข้ามา “นางเด็กนี่! แกจะแข็งข้อเหรอ!”
ความวุ่นวายทางด้านนี้ดึงดูดความสนใจของสองผู้เฒ่าที่อยู่ไม่ไกลออกไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยหงเหวยกับถานอี้หลานเดินมาทางพวกเขาแล้ว
เหลียงเหม่ยเซียนกุมหน้าที่บวมแดงของตัวเอง ดวงตาชั่วร้าย “เยี่ยหวันหวั่น ขอฉันดูหน่อยเถอะว่าครั้งนี้แกจะตายยังไง!”
“เกิดอะไรขึ้น?” สองผู้เฒ่าเดินมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยิน
เหลียงเหม่ยเซวียนเตรียมตัวฟ้องแล้ว
แต่ว่าวินาทีก่อนที่สองผู้เฒ่าจะอ้อมสวนดอกไม้เข้ามา เยี่ยหวันหวั่นพุ่งไปด้านหน้า ร่างกายพลันซวนเซ ล้มลงอยู่ใต้เท้าเหลียงเหม่ยเซวียน
ก่อนจะล้มลงก็ใช้นิ้วเกี่ยวทีหนึ่ง ดึงสร้อยข้อมือหยกที่เธอมอบให้ซึ่งเหลียงเหม่ยเซวียแสร้งใส่ไว้จนขาด จากนั้นโยนลงไปบนพื้น
ทางเหลียงเหม่ยเซวียนยังไม่ทันตอบสนองว่าเกิดอะไรขึ้น “แก…”
“หวันหวั่น…” พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นที่ไม่รู้ว่าล้มเพราะอะไร เยี่ยมู่ฝานตกใจหน้าถอดสี ถลันเข้าไปหาเธอ
เยี่ยหวันหวั่นกุมมือของเยี่ยมู่ฝาน ขีดเขียนบนฝ่ามือของเขาโดยไม่แสดงสีหน้า
เยี่ยมู่ฝานอึ้งไป เธอกำลัง…แสดงงั้นเหรอ?
เยี่ยหงเหวยกับถานอี้หลานเพิ่งมาถึง เห็นเยี่ยหวันหวั่นล้มบนพื้นก็อ้อมผ่านเหลียงเหม่ยเซียน ตรงไปหาเยี่ยหวันหวั่น “เกิดอะไรขึ้นกัน”
“หวันหวั่น เป็นอะไรไป”
เยี่ยหวันหวั่นตาแดง “ปู่คะ ย่าคะ…หนูไม่เป็นไร…หนูไม่เป็นไรค่ะ… ไม่เกี่ยวอะไรกับอารองนะคะ…หนูไม่ระวังเลยล้มเอง…”
พอได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดแบบนี้ สองผู้เฒ่าจึงหันไปมองเหลียงเหม่ยเซวียน “อารอง นี่เธอผลักหลานเหรอ”
เหลียงเหม่ยเซวียนกระวนกระวาย “พ่อคะ แม่คะ ฉันจะไปทำ…”
เยี่ยหงเหวยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ไม่ต้องรีบ ให้หวันหวั่นพูดก่อน”
เยี่ยหวันหวั่นปั้นสีหน้าปวดใจเหลือแสน “เมื่อกี้หนูเดินเล่นในสวนดอกไม้ ได้ยินอารองกับพี่อีอีพูดกันอยู่…พวกเขาพูดว่า…”
“พูดอะไร?” เยี่ยหงเหวยถาม
เยี่ยหวันหวั่นเม้มปาก “อารองพูดว่าหนูกับพี่เป็นสวะที่เกิดจากนางชั่ว…บอกว่าหนูสั่นคลอนตำแหน่งของพี่อีอีไม่ได้…แล้วยังบอกอีกว่า…ตระกูลนี้ต้องฟังอารอง…ถ้าอารองไม่อยากให้พวกเรากลับมา…พวกเราก็กลับมาไม่ได้ตลอดชีวิต…
ปู่คะ ย่าคะ หนูกับพี่ไม่คิดจะแย่งชิงอะไรกับพี่อีอีจริงๆ…ที่พวกเรากลับมาเพราะคิดถึงปู่กับย่าเท่านั้นเอง…ทำไม…ทำไม…คุณอารองถึงพูดแบบนี้…”
……………………………………
