ตอนที่ 107 ไพ่ใบสุดท้ายของตระกูลหม่า
ภายในไซต์ก่อสร้างร้าง หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง หม่าเหลาเอ๋อและหลิวจื้อชูพยุงเสี่ยวหลิวเดินผ่านรั้วเหล็กมุ่งหน้าไปยังท่อระบายน้ำ
“หม่าเหลาเอ๋อ ดูเหมือนว่าแกยังมีแรงอยู่สินะ” สิงจื่อห่าวพูดเยาะเย้ยขณะถือปืนในมือ จากนั้นเผยแววตานักล่าพร้อมตะโกน “หนีต่อสิ ไม่อย่างงั้นมันจะน่าเบื่อเกินไปถ้าฉันจับตัวแกได้ง่ายขนาดนี้”
“พวกมันเข้ามาจากทางนั้นครับ”
“ฉันเห็นแล้ว พวกมันอยู่ข้างท่อระบายน้ำ!”
เสียงตะโกนของชายที่ยืนอยู่ข้างสิงจื่อห่าวดังขึ้น
หม่าเหลาเอ๋อวางเสี่ยวหลิวลงข้างท่อคอนกรีตขนาดใหญ่ก่อนสั่งว่า “พี่จื้อชูพาเสี่ยวหลิวลงไปในท่อ”
“ปัง ปัง!”
สิงจื่อห่าวผู้เจ้าเล่ห์ซ่อนตัวอยู่หลังรั้วเหล็กและเคลื่อนที่ไปรอบๆ ก่อนยกปืนยิงไปทางท่อระบายน้ำเพื่อปิดเส้นทางหลบหนีของพวกหม่าเหลาเอ๋อ
หม่าเหลาเอ๋อและหลิวจื้อชูที่อยู่ข้างท่อระบายน้ำยิงตอบโต้ แต่สิงจื่อห่าวไม่มีแผนที่จะบุกเข้าไปในระยะประชิด พวกเขาแค่ยิงระยะไกลเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายวิ่งหนีเท่านั้น
ทั้งสองฝ่ายหยุดยิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หม่าเหลาเอ๋อจะหันไปตะโกนว่า “พี่จื้อชู ยิงคุ้มกันให้หน่อย!”
หลิวจื้อชูถูกยิงเข้าที่แขนซ้ายและขวาในขณะที่พยายามเข้าไปในท่อระบายทำให้ขยับตัวไม่ได้ เขาจึงนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าสิ้นหวังพร้อมพูดว่า “ฉะ ฉันเหลือกระสุนแค่สองนัด…มันหมดแล้ว”
หม่าเหลาเอ๋อตกตะลึง
ฝั่งสิงจื่อห่าวที่ซ่อนตัวอยู่หลังรั้วเหล็กหยุดยิงเช่นกัน “พวกแกจะหนีอีกไหม? ไม่งั้นฉันจะเข้าไปแล้วนะ!”
ไม่มีการตอบสนองจากฝั่งที่อยู่ในไซต์ก่อสร้างร้าง
สิงจื่อห่าวเลียริมฝีปากพลางสั่งลูกน้องว่า “เอาตัวไอ้สองคนนั้นมา ฉันอยากรู้ว่าพวกมันยังจะโต้ตอบได้อีกไหม”
ลูกน้องคนหนึ่งลังเลที่จะทำตามคำสั่ง แต่เพราะเขาเคยเห็นความโหดร้ายของสิงจื่อห่าวมาแล้ว จึงทำได้เพียงแสดงความมุ่งมั่นและกวักมือเรียกชายสองคนก่อนเดินผ่านรั้วเหล็กเข้าไป
แม้จะเห็นชายทั้งสามถือปืนเดินเข้ามา แต่หม่าเหลาเอ๋อและหลิวจื้อชูยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ไอ้สัตว์! ยกมือขึ้นอย่าขยับ!” ลูกน้องของสิงจื่อห่าวเล็งปืนไปที่อีกฝ่าย
“แกวิ่งไม่เป็นเหรอ? วิ่งสิ!”
“ไอ้เวร! ฉันจะฆ่าแก”
ลูกน้องอีกสองคนพุ่งทะยานไปทุบศีรษะหม่าเหลาเอ๋อและหลิวจื้อชูด้วยความโกรธจัด
คนเหล่านี้หาเลี้ยงชีพจากการทำตามคำสั่งสิงจื่อห่าวแม้จะถูกบังคับตลอดเวลา ไม่มีมนุษย์คนไหนไม่กลัวความตาย สิงจื่อห่าวคือเจ้านายประเภทที่สนใจแค่เงิน ไม่ใส่ใจชีวิตและความตายของลูกน้องเลยแม้แต่น้อย ถ้าพวกเขาทำตัวขี้ขลาดและลาออกก็ไม่มีใครรับประกันว่าจะสามารถทำงานหาเงินที่เฟิงเป่ยได้อีก และด้วยเงื่อนไขเหล่านี้ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ของพวกเขาไม่ต่างจากชาวสลัมที่ถนนเถ้าธุลี
หม่าเหลาเอ๋อและหลิวจื้อชูถูกกระทืบจนเลือดออก พวกเขาขดตัวอย่างน่าสมเพชอยู่บนพื้นขณะถูกรุมเตะ
สิงจื่อห่าวรออยู่ด้านนอกครู่หนึ่งแต่ไม่มีเสียงปืนดังขึ้น จึงหันไปหาลูกน้องสองคนด้านหลังและสั่งว่า “พวกนายสองคนเข้าไปก่อน”
ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนเข้าไปในไซต์ก่อสร้าง สิงจื่อห่าวเดินตามลูกน้องอย่างระมัดระวังพร้อมออกคำสั่ง “หาพวกมันให้เจอ! ยึดโทรศัพท์และทุกอย่างที่มี เร็วสิวะ!”
กลุ่มลูกน้องที่เข้าไปก่อนหน้าหยุดกระทืบก่อนสั่งหม่าเหลาเอ๋อและคนอื่นๆ “ยกมือขึ้น!”
เมื่อได้ยินว่าศัตรูกำลังจะตรวจค้นร่างกาย หม่าเหลาเอ๋อจึงกำหมัดซ้ายแน่นและลุกขึ้นชักปืนที่ซ่อนไว้ข้างหลังก่อนกระหน่ำยิง
“ปัง!”
กระสุนปืนเจาะเข้าที่ไหล่ซ้ายของสิงจื่อห่าวทำให้เขาเซถอยหลังไปสองก้าว แม้เสียงปืนจะดังขึ้นอย่างกะทันหัน แต่หลิวจื้อชูก็ตอบสนองด้วยการเอียงตัวไปด้านซ้ายอย่างรวดเร็ว
“ปัง”!
เสียงปืนนัดที่สองดังขึ้น ชายที่อยู่ด้านหน้าสิงจื่อห่าวโดนยิงเข้าที่หน้าอกก่อนทรุดตัวลงกับพื้น
“คลิก คลิก!”
จากนั้นเสียงเหนี่ยวไกปืนดังขึ้น แต่กลับไม่มีกระสุนพุ่งออกมา หม่าเหลาเอ๋อที่กำลังโกรธจัดดึงมีดสั้นที่ซ่อนออกมาพร้อมตะโกนว่า “ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็น ต่อให้ต้องตายก็ยอม!”
“จับมัน!”
สิงจื่อห่าวจับบาดแผลที่ไหล่และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ปัง ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นสองนัด หม่าเหลาเอ๋อถูกยิงเข้าที่ขาขวาก่อนล้มลงกับพื้น
“ขยับอีกที ฉันเจาะกบาลแกแน่!” ลูกน้องของสิงจื่อห่าวเอาปืนจ่อหัวของหม่าเหลาเอ๋อพร้อมตะโกน
“ไอ้เหี้ย!” หม่าเหลาเอ๋อตะโกนพร้อมยื่นมีดให้ชายคนนั้น “ฆ่าฉันเลยสิ!”
ลูกน้องคนนั้นไม่กล้ายิงหม่าเหลาเอ๋อโดยไม่ได้รับอนุญาตจึงถูกมีดบาดลึก เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงยกปืนขึ้นทุบหม่าเหลาเอ๋อแทน
ในขณะที่ทุกคนหันไปสนใจหม่าเหลาเอ๋อ ทันใดนั้นเสี่ยวหลิวที่ถือมีดอยู่ในมือรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายกระโจนเข้าจับสิงจื่อห่าวในขณะที่เลือดไหลอาบทั่วร่าง
สิงจื่อห่าวตื่นตกใจถอยห่างออกไปทันทีก่อนยกปืนขึ้นด้วยความลุกลี้ลุกลน
“ฉึก!”
สิงจื่อห่าวพยายามหลบไปด้านข้างเมื่อเห็นว่าเสี่ยวหลิวจ้วงแทงมา ถึงกระนั้นก็ยังถูกมีดแทงเข้าที่สะโพก
“มึงต้องลงนรกไปกับกู!” เสี่ยวหลิวคำรามอย่างบ้าคลั่งขณะจ้วงแทงไปข้างหน้าไม่ยั้ง
“ปัง ปัง!”
สิงจื่อห่าวยิงไปที่หัวใจของอีกฝ่ายสองครั้ง เสี่ยวหลิวเบิกตากว้างพลางก้มมองบาดแผลที่หน้าอกก่อนเซไปข้างหน้าสองถึงสามก้าวและพึมพำออกมาในขณะที่เลือดพุ่งกระฉูดไม่หยุด “มะ มันเป็น…แค่เรื่องของเวลา”
“ตึง!”
เสี่ยวหลิวล้มลงไปข้างหน้าและหันมองหม่าเหลาเอ๋อก่อนที่จะหมดลมหายใจ
“เสี่ยวหลิว!” หม่าเหลาเอ๋อคร่ำครวญด้วยความสิ้นหวัง เพราะตอนนี้เขาถูกกดตัวลงกับพื้นจึงขยับเขยื้อนไม่ได้
หลิวจื้อชูที่บาดเจ็บสาหัสนอนอยู่ข้างท่อระบายน้ำคลำหามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ตรงเอว “งั้นเราไปด้วยกันเถอะ”
สิงจื่อห่าวที่มีใบหน้าซีดเซียวยืนอยู่ข้างรั้วเหล็กสัมผัสบาดแผลบนแขนของตน ก่อนมองหม่าเหลาเอ๋อด้วยท่าทีไม่เชื่อพร้อมตะโกนด้วยความโมโหว่า “พวกแกที่เหลือไสหัวออกไป!”
ลูกน้องคนหนึ่งดึงมีดออกจากมือหม่าเหลาเอ๋อพลางเหยียบหน้าอกเพื่อกดเขาลงกับพื้น ในขณะเดียวกันคนที่เหลือก็รีบเดินไปด้านข้างเพื่อหลีกทางให้สิงจื่อห่าวจัดการกับหม่าเหลาเอ๋อ
“ยิงฉันเหรอ? แกกล้ายิงฉันงั้นเหรอ?” สิงจื่อห่าวเผยสีหน้าโกรธแค้นพลางตะโกน “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร หา?!
“ผัวะ ผัวะ!”
สิงจื่อห่าวยกปืนขึ้นฟาดใบหน้าของหม่าเหลาเอ๋อ
“ถ้าไม่ต้องจับไอ้เฒ่าหม่า คิดว่าฉันจะไว้ชีวิตหรือไง?”
“ผัวะ ผัวะ!”
“ไอ้พวกเศษสวะ หนอนที่อาศัยในโคลนตมอย่างแกกล้าสู้กับฉันงั้นเหรอ? สำเหนียกตัวเองซะบ้าง!”
“ผัวะ ผัวะ!”
จมูกของหม่าเหลาเอ๋อบิดเบี้ยว ฟันหลุดออกจากปาก แก้มฟกช้ำจนดูไม่เหมือนมนุษย์หลังจากถูกทุบตีมากกว่าสิบครั้ง
สิงจื่อห่าวมองหม่าเหลาเอ๋อพลางหอบหายใจและตะโกนว่า “เงยหน้าขึ้น! ฉันบอกให้เงยหน้าขึ้น!”
หม่าเหลาเอ๋อเงยหน้าขึ้นพร้อมพึมพำด้วยความงุนงง “ฉะ ฉันยอมแพ้แล้ว…แต่วันหนึ่งแกจะต้องตายด้วยน้ำมือของคนตระกูลฉัน”
“แกพูดอะไร?” สิงจื่อห่าวเอ่ยถามอย่างเย็นชาขณะที่เดินไปข้างหน้า เขายกปืนขึ้นและทุบลงบนศีรษะของหม่าเหลาเอ๋อพร้อมพูดเสียงแข็งว่า “แกฝันอยู่เหรอ? ไอ้โง่! ถ้าฉันตาย…คนที่อาศัยอยู่ในถนนเถ้าธุลีกว่าครึ่งก็ต้องตายไปกับฉันด้วย! แค่บริษัทเภสัชกรรมหลงสิงเอ่ยปากคำเดียว ยาที่ขายในเขตพิเศษที่เก้าก็จะถูกลดสต็อกลงสี่สิบเปอร์เซ็นต์! เพราะแบบนี้ถึงไม่มีใครกล้าแตะต้องฉันแม้แต่นายกรัฐมนตรีของเฟิงเป่ย!”
ด้านนอกรั้วเหล็ก ทันใดนั้นผู้คนหลายสิบคนที่มีอาวุธครบมือพากันกรูเข้ามาในไซต์ก่อสร้างร้าง เสียงตะโกนดังก้องทั่วบริเวณ “ไอ้เวร! ฉันจะส่งแกลงนรกเอง!”
สิงจื่อห่าวหันไปมองด้วยความประหลาดใจ
เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยยืนห่างออกไปสามเมตร ในขณะที่ปลายกระบอกปืนเล็งมาทางหัวของเขา
“แกกล้า?!” สิงจื่อห่าวก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัวก่อนยกปืนขึ้นตามสัญชาตญาณ
“ฉันคือเฒ่าหม่าแห่งซ่งเจียง และไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้!”
เฒ่าหม่าเหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเล
“ปัง ปัง ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นติดกันสามครั้งก่อนที่สิงจื่อห่าวจะล้มลง
เฒ่าหม่าถือปืนด้วยมือขวาพลางถอดเสื้อโค้ตทหารที่เป็นเสมือนเครื่องหมายการค้าของเขาออก เผยให้เห็นลูกระเบิดเรียงรายกันอยู่ตรงเอวของเขาพร้อมตะโกนว่า “เด็กสมัยนี้ชอบอวดดี คิดว่าคนแก่อย่างฉันจะกลัวตระกูลของแกงั้นเหรอ? มีใครอยากเล่นอีกไหม? ฉันยินดีที่จะเล่นด้วย”
เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านนอกรั้วเหล็กอีกครั้ง กวนฉี แมวเฒ่า และคนอื่นๆ ถือปืนวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อนพร้อมตะโกน “อย่าขยับ! หมอบลง!”
ฉินอวี่ที่เพิ่งมาถึงตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของสิงจื่อห่าวนอนอยู่บนพื้น
………………………………….
