ตอนที่ 85 การลาดตระเวนกะทันหัน
ห้าทุ่มสามสิบนาที
คนส่งยาสวมชุดหนาเดินเข้าไปในโกดังแล้วตะโกนว่า “พี่เหลาเอ๋อ ลงมาก่อนผมมาเอาสินค้า”
ครู่ต่อมา เสี่ยวฉู่เปิดประตูบนชั้นสองและมองลงบันได “มาเอาสินค้าส่วนแบ่งใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ผมเพิ่งกลับมาและเดี๋ยวจะไปพบลูกค้าที่นัดไว้บนถนนต่อ”
“แป็บหนึ่งนะ” เสี่ยวฉู่กล่าวขณะกลับเข้าไปคว้ากุญแจล็อกประตูที่ชั้นสองก่อนจะลงไป เมื่อเห็นว่าเสี่ยวฉู่มีกุญแจอยู่ในมือ คนส่งยาจึงเอียงศีรษะพร้อมถามด้วยความสับสน “คุณทำหน้าที่แจกจ่ายยาด้วยเหรอ? หืม…ดูเหมือนได้เลื่อนตำแหน่งสินะ!”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างงั้น” เสี่ยวฉู่ตอบพลางหัวเราะ “พี่เหลาเอ๋อติดธุระ พี่จื้อชูก็ไปด้วยฉันจึงมาช่วยดูแลโกดังชั่วคราว”
“แสดงว่าพวกเขาเชื่อใจคุณมาก”
“ฮ่าฮ่า พี่เหลาเอ๋อเป็นคนไม่เรื่องมาก” เสี่ยวฉู่ตอบ “ถ้าลุงนั่นอยู่ฉันคงมาที่นี่ไม่ได้หรอก”
ทั้งสองเดินไปที่ประตูบานหนึ่งขณะที่คุยกันเสี่ยวฉู่ใช้กุญแจดอกหนึ่ง เพื่อปลดล็อกประตูก่อนพูดว่า “รอที่นี่ก่อน”
“ได้ครับ”
“มาเอาอะไรนะ?” เสี่ยวฉู่ถาม
“ยา A61P11 ห้ากล่อง” คนส่งยาตอบ
เมื่อได้ยิน เสี่ยวฉู่ก็เดินเข้าไปในห้อง เขามองหาฉลากบนลังไม้ก่อนจะหยิบยาออกมาห้ากล่อง
…
ในขณะเดียวกัน…
ในสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง หม่าเหลาเอ๋อโอบไหล่ผู้บังคับหมวดหลู่แห่งความมั่นคงสาธารณะพร้อมพูดว่า “ตามสบายพี่ชาย ผมมักจะคืนความพอใจให้ทุกคนที่ทำธุรกิจร่วมกันอยู่แล้ว ผมจะบอกผู้จัดการไว้ให้เผื่อจะได้แวะไปเลือกผู้หญิงที่พี่ถูกใจ”
“แล้วถ้าฉันไม่สนใจพวกนั้นล่ะ”
“ว้าว พี่นี่มาตรฐานสูงเหมือนกันนะ” หม่าเหลาเอ๋อกล่าว “หากไม่สนใจพวกนั้นสักคนผมคงต้องเสนอตัวเองแล้วล่ะ คือจะบอกว่าทุกคนในรัฐพื้นทมิฬเรียกผมว่านักเป่าแตรเชียวนะและผมก็ไม่เคยแพ้ใครในเรื่องนี้!”
“ฮ่าๆๆ!”
ทุกคนต่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ผู้บังคับหมวดหลู่ยกนิ้วโป้งไปทางแมวเฒ่า และพูดท่ามกลางเสียงหัวเราะ “พรรคพวกของคุณเป็นสมบัติที่มีชีวิตจริงๆ”
“ฮ่าฮ่า เราเข้ากันได้ดีอย่างนี้ หวังว่าคุณจะคอยดูแลถนนให้พวกเรานะ” แมวเฒ่ากล่าวขณะยกแก้วไวน์ขึ้น
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!” ผู้บังคับการหมวดหลู่กล่าวก่อนที่จะพูดประจบ “ตั้งแต่นี้สำนักงานตำรวจทั้งหมดเป็นของคุณ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฉันต้องฟังคุณใช่ไหมล่ะ?”
“เฮ้ อย่าพูดถึงเรื่องนี้ในที่สาธารณะสิ พี่กำลังพยายามทำให้คนอื่นต่อต้านผมเหรอ?”
จากนั้นทั้งสองก็พูดประจบกันขณะที่ดื่มกันอย่างสนุกสนาน
…
บนถนนของรัฐพื้นทมิฬ
คนส่งยาที่รับยาจากเสี่ยวฉู่ ก่อนหน้านี้ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ในตรอก เขามองรอบข้างของเขาอย่างระมัดระวัง
ครู่ต่อมา ชายชราร่างผอมสูงเดินมาอย่างรวดเร็วขณะที่เช็ดหิมะออกจากหนวดของเขา
“ทางนี่ลุง”
“ยาล่ะอยู่ไหน” ชายชราเข้าเรื่อง
คนส่งยาสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวังก่อนจะหยิบกล่องยาออกจากกระเป๋าของเขา และส่งต่อให้ชายชราและพูดว่า “สองกล่องหนึ่งร้อยยี่สิบดอลลาร์”
ชายชราขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนพูด “ขอเพิ่มอีกสองกล่องสิ”
“ทำงั้นไม่ได้!” คนส่งยาตอบพร้อมกับส่ายหัว “แต่ละคนสามารถซื้อได้ไม่เกินสองกล่องเท่านั้น เร็วเข้าเอาเงินมา”
“ได้โปรดเถอะ ขออีกแค่สองกล่อง…ตอนนี้ทุกอย่างยังค่อนข้างวุ่นวาย ถ้ายาหมดกะทันหันลูกชายของฉันคงต้องตาย…” ชายชราอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง “งั้น จะให้เงินนายเพิ่มอีกห้าดอลลาร์ตกลงไหม? ขอร้องล่ะอีกแค่สองกล่องเท่านั้น”
“มันไม่เกี่ยวกับเงิน” คนส่งยาตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ “คือว่า…หัวหน้าของผมจำกัดการขายน่ะ”
“เอาหน่า คนอื่นไม่รู้หรอกว่าฉันได้เพิ่มอีกสองกล่องแป็บเดียวเอง” ชายชรากล่าวอย่างร้อนใจ “คิดว่าทำเพื่อฉันเถอะตกลงไหม? ฉันจะช่วยหาลูกค้าให้และแนะนำให้นายรู้จัก…มีผู้คนส่วนใหญ่ตามถนนของเราที่ทำงานในพื้นที่กัมมันตภาพรังสี และพวกเขาทั้งหมดป่วย…”
คนส่งยามองชายชราครู่หนึ่งและรู้สึกว่าคนพวกนี้น่าสงสารเสียจริง เขาถอนหายใจยาวก่อนถามว่า “ทำไมพวกเขาถึงยังทำงานที่นั่น ทั้งก็รู้ว่ามันอันตราย?”
“พวกเขายอมป่วยเพราะทำงาน พวกเขาไม่มีทางเลือกไม่งั้นต้องอดตาย” ชายชราก็ถอนหายใจลึกเช่นกัน
คนส่งยารู้สึกหมดหนทางอย่างยิ่งยวด จึงหยิบกล่องยาออกมาอีกกล่องแล้วส่งต่อให้โดยพูดว่า “อะนี่…ผมให้มากสุดแค่สามกล่องเท่านั้น ไม่งั้นถ้าหัวหน้ารู้เรื่องนี้ ผมจะต้องถูกลงโทษด้วย”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะให้เงินหนึ่งร้อยแปดสิบห้าดอลลาร์”
“ไม่จำเป็นหรอก เอาเงินห้าดอลลาร์ของคุณเก็บไว้ซื้ออาหารให้ลูกชายเถอะ” คนส่งยาพูดเสียงเบา
“ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม” ชายชรารับยาแล้วรีบกลับเข้าไปในซอย
คนส่งยายืนอยู่ในตรอกครู่หนึ่งก่อนจะหายวับไปภายใต้เงารัตติกาลเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดแลกเปลี่ยนสินค้าถัดไป
…
ภายในสถานบันเทิง
แมวเฒ่ายังคงดื่มอยู่แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาขอตัวไปรับสายสักครู่และประมาณห้านาทีเขาก็กลับมา
“ฉันคิดว่านายไปที่ห้องสาวๆ อีก” หม่าเหลาเอ๋อโบกมือขณะที่เขาพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “มาเถอะ มาเล่นเกมกันหน่อย”
“ตอนนี้ยังไม่ได้” แมวเฒ่าพูดขณะนั่งลง เขาดึงหม่าเหลาเอ๋อไปนั่งข้างแล้วถามว่า “วันนี้นายปล่อยของแล้วเหรอ?”
“เราก็ปล่อยทุกวันนะ”
“งั้นก็รีบโทรหาคนของนายแล้วบอกให้พวกเขาหยุดปล่อยก่อน” แมวเฒ่าพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “กองรักษาความปลอดภัยสาธารณะของกองบัญชาการตำรวจกำลังลาดตระเวนตามท้องถนนในวันนี้ พวกเขาไม่แจ้งฉันก่อนด้วยซ้ำครั้งนี้พวกเขาดูจริงจัง เร็ว…รีบจัดการซะจะได้ไม่โดนจับ”
หม่าเหลาเอ๋อถึงกับอึ้ง “ทำไมจู่ๆ พวกมันก็ลาดตระเวนตามท้องถนนล่ะ?”
“อาจเป็นเพราะว่าผู้นำคนใหม่เพิ่งมาถึงมณฑลเฟิงเป่ย หรืออะไรทำนองนั้นฉันเองก็ไม่แน่ใจ ยังไงก็เถอะทำตามที่บอกก่อน”
“เดี๋ยวฉันจะโทรไป!”
หม่าเหลาเอ๋อลุกขึ้นและโทรไปหาเสี่ยวฉู่อย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีคนรับสายเมื่อไม่มีทางเลือกเขาทำได้เพียงหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องว่า “น้องหลิว รีบกลับไปที่โกดังเพื่อบอกเสี่ยวฉู่ให้หยุดแจกจ่ายสินค้าและล็อกโกดัง”
“จะรีบไปเดี๋ยวนี้!” หลิวจื้อชูตอบ
หลังจากนั้น หม่าเหลาเอ๋อได้โทรหาผู้จัดจำหน่ายรายอื่นเพื่อแจ้งไม่ให้ปล่อยของและพักผ่อนในวันนั้น และตอนนี้เองที่เด็กหนุ่มที่ขายยาให้ชายชราหมดทั้งห้ากล่องก็ทราบแล้ว
…
เที่ยงคืนสิบสอง
หลิวจื้อชูกลับมาที่โกดังแล้วบ่นว่า “พี่เหลาเอ๋อโทรหาตั้งนานแล้ว! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”
“เชี่ย! โทรศัพท์ฉันเสียไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าเลย” เสี่ยวฉู่ตอบ
“พี่เล่าเอ๋อให้มาบอกว่าวันนี้กองบัญชาการตำรวจกวาดล้างท้องถนน วันนี้ต้องหยุดดำเนินการก่อน” หลิวจื้อชูกล่าว “นายควรรีบเก็บของและออกจากจากที่นี่”
เสี่ยวฉู่แปลกใจที่ได้ยินข่าว “ทำไมจู่ๆ กองบัญชาการตำรวจถึงมาตรวจตราถนนล่ะ?”
“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน” หลิวจื้อชูตอบ “รีบทำอะไรให้เสร็จและเอาสมุดบันทึกออกไปด้วย”
“ก็ได้ ขอเวลาฉันหน่อย” เสี่ยวฉู่พยักหน้าพร้อมแสดงสีหน้าพิลึกกึกกือ
…
ในสลัมละแวกชานเมือง
ชายชราที่ซื้อยากลับมาสามกล่อง เขาก็ฉีดยาให้ลูกชายที่นอนติดเตียง
“พ่อ…อย่าซื้อยามาอีกเลย…มันเปลืองเงิน” ลูกชายกล่าวอย่างอ่อนแรง
“ฉันก็ไม่อยากทำหรอก แต่แกเป็นลูกของฉัน…” ชายชราถอนหายใจอย่างโล่งอก “มา ฉันมีอะไรให้แกกิน”
ในห้องที่ไม่มีแสงสว่าง ชายชราคลำป้อนอาหารให้ลูกชายเล็กน้อยก่อนจะหลับไปบนเก้าอี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลูกชายซึ่งนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบมาตลอดทันใดนั้นก็เริ่มหายใจไม่ออก ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนน่ากลัว และเขาพยายามกระเสือกกระสนตีแขนชายชราด้านข้างให้รู้ตัว
“พ่อ…พ่อ…เจ็บ…ผมเจ็บหน้าอกมาก”
……….……….……….……….
