S.P.P: บทที่ 188: เทศกาลหน้ากาก
“ เฮ้ย.แก..!”
โดยไม่คาดคิดร่างของชายร่างใหญ่คนนั้นที่กําลังเดินผ่านเขานั้นจู่ๆเขาก็ล้มลงมาสแปนดัมนั้นจะไม่สนใจอะไรเลยถ้าตรงที่เขาล้มนั้นมันไม่มีเขาอยู่
เขาได้ตะโกนออกมาในทันทีแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สามารถหยุดร่างกายอันใหญ่โตนั้นจากการล้มได้
สามวินาทีต่อมา,ชายร่างใหญ่ก็ได้สูญเสียสมดุลของร่างกายและเนื่องจากร่างที่ใหญ่โตของเขาสแปนดัมจึงถูกทับจนมองไม่เห็น
ที่ข้างหลัง,เหล่าผู้คนที่สวมชุดสูทสีดํานั้นต่างก็ได้ก้าวถอยหลังกลับไปสองก้าวในทันที
“ โอ้ ฉันสบายดี..”
เจสันนั้นได้ส่ายหัวไปมาราวกับว่าสติของเขานั้นไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวหลังจากที่แยกออกมาจากโรแกนเขาก็ได้ไปที่บาร์เพื่อกินและดื่ม,ในตอนนี้เขาเมามากนั่นคือสาเหตุที่เขาไม่สามารถควบคุมการเดินของเขาได้
“ลุกออกไป!”
เสียงของสแปนดัมที่ถูกทับอยู่ใต้ร่างของเจสันนั้นได้ดังขึ้นมาเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ เสียงใคร?”
เจสันได้ลุกขึ้นมาอย่างงุนงงและมองหาที่มาของเสียง :
ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตของเขาสแปนดัมนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับก้อนหินที่ถูกเขาทับ
“ เขาอยู่ข้างล่างนาย!”
ชายชุดดําคนหนึ่งได้ชี้ไปที่ข้างล่างของเจสัน
เมื่อเขาเห็นร่างสแปนดัม,เจสันก็ดูจะรู้สึกผิดมาก
“ ขอโทษที่,ฉันจะยืนเดียวนี้ล่ะ”
“เฮ้ย!” สแปนดัมได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ ไม่ต้องรีบ!”
ด้วยอาการเมาเจสันนั้นยังคงไม่สามารถควบคุมสมดุลร่างกายของตัวเองได้ สุดท้ายเขาก็ล้มลงไปอีกครั้ง
* อ้ากกกกกก!!!”
ในตอนที่เจสันล้มลงมาทับเขาอีกครั้งนั้นเขารู้สึกได้ในทันที่ว่ากระดูกซี่โครงของเขานั้นได้หักไปแล้ว
” โทษที โทษที่!”
เจสันได้ยืนขึ้นและกล่าวขอโทษออกมาซ้ําแล้วซ้ําเล่า
” นายไม่เป็นอะไรนะ?”
เจสันได้ยื่นมือออกไปที่สแปนดัมและกล่าวขอโทษ ก็นะเรื่องนี้เขาผิดจริง
“ไม่มีทาง!”
สแปนดัมนั้นโกรธมากเขาได้หอบหายใจออกมาอย่างหนัก,ชายคนนี้ตัวหนักเป็นบ้า
“ยืม!”
เจสันนั้นรู้สึกอายและได้ถอนมือกลับมา หลังจากนั้นเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะจากไป
* หยุด, นายคิดว่านายจะจากไปได้งั้นหรอ?”
สแปนดัมได้ลุกขึ้นมาและตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“อะไร?”
เจสันนั้นกําลังรู้สึกสับสน
“ นายมีอะไรอีก?”
เมื่อมองไปที่เจสันที่ดูไร้เดียงสา,สแปนดัมก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธอีกครั้ง
“ ดูเหมือนว่าพวกนายคงอยากจะเห็นฉันโดนหมูนี้ทับนั้นสินะ!?”
สแปนดัมได้หันหลังกลับไปด่าลูกน้องของเขา
เหล่าชายชุดสีดําได้โค้งตัวและยิ้มออกมา,ท้ายที่สุดแล้วสแปนดัมก็ยังคงเป็นหัวหน้าของพวกเขาและพวกเขาก็ต้อง เคารพเขา
“ ฉันไม่ได้ต้องการแค่จับตัวเขา,ฉันต้องการส่งเขาไปที่เกาะตุลาการเพื่อพิจารณาคดี เขาได้สร้างความขุ่นเคืองให้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐโลก,ฉันขอตัดสินให้เขาตาย!”
สแปนดัมได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ หัวหน้ามันไม่เหมาะที่จะทําในตอนนี้ นอกจากนี้ที่นี้ยังมีคนอยู่เยอะมาก!”
ชายร่างสูงได้กระซิบบอกเขาในทันที
* ยืมมม…”
สแปนดัมได้ฉุกคิดเล็กน้อย เขามองไปที่ผู้คนรอบๆก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดลงที่ร่างของเจสันในตอนนั้นเองเขา เก็ได้ตะโกนออกมาว่า
“ อย่าหนีไปไหนล่ะ เมื่อไหร่ที่ฉันทําธุระของฉันเสร็จฉันจะมาจัดการกับนาย”
หลังจากที่เขาพูดจบกลุ่มของเขาก็ได้เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เจสันนั้นดูงงมากเขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ หรือว่าหมอนั้นจะเป็นคนบ้า”
เจสันนั้นไม่ได้สนใจอีกต่อไปเขากินน่องไก่ต่อและเดินกลับไปที่ท่าเรือ
คําคืนได้มาถึง,โรแกนและลูกเรือคนอื่นๆก็ได้เดินทางกลับมาที่เรือ
พวกเขาทุกคนต่างก็ถือสิ่งของจําเป็นสําหรับเรือมามากพอควร
ทุกวันบนเกาะนั้นหมายถึงการซื้อสิ่งจําเป็นสําหรับชีวิตประจําวันของพวกเขาเสิ่งนี้นั้นมันได้กลายเป็นกิจวัตรของพวกเขาทุกคนไปแล้ว
“ ลูกพี่เจสัน คุณกลับมาแล้ว!”
มังกรคชสารทั้งหกนั้นกําลังเล่นไพ่กันอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นเจสันพวกเขาก็ได้กล่าวทักเขาในทันที
“สวัสดี!” เจสันก็ได้ทักทายพวกเขากลับ,ในตอนนี้เขาเริ่มสร่างเมาแล้ว
หลังจากที่เขากลับมาโรแกนก็ได้เรียกรวมตัวสมาชิกลูกเรือทั้งหมดในทันที
“ เราจะอยู่ที่นี่กันอีกวันหนึ่งจากนั้นพวกเราจะมุ่งหน้าไปยังหมู่เกาะชาบอนดี้”
“ ให้ความสนใจกับคนที่น่าสงสัยทุกคนบนเกาะโดยเฉพาะที่อู่ต่อเรื่องถ้าหากมีคนจากรัฐบาลโลกมาพวกนายสา มารถกําจัดพวกเขาได้ในทันที!”
” คุณทอมนั้นสัญญาว่าจะสร้างเรือให้กับพวกเราเพราะฉะนั้นพวกเราก็ต้องช่วยเหลือเขา!”
คําสั่งของโรแกนนั้นเข้มงวดมาก,เขารู้ดีว่าสิ่งนี้นั้นไม่สามารถแก้ไขปัญหาของคุณทอมได้
การที่เขาไปมีปัญหากับรัฐบาลโลกนั้นมันทําให้เขาต้องออกจากวอเตอร์เซเว่นอย่างรวดเร็วไม่อย่างนั้นในไม่ช้ารัฐบาล โลกก็จะรู้เรื่องของเขา
อย่างไรก็ตามจากข้อมูลในมังงะ,คุณทอมนั้นจะไม่ประสบกับปัญหาใดๆในช่วงระยะเวลาสิบปีนี้ และนั่นก็คือเหตุผลที่ ทําให้โรแกนรู้สึกโล่งใจ
โรแกนได้ส่ายหัวของเขาก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องของเขา
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนี้ วันต่อมา
ในตอนที่ท้องฟ้ากําลังสดใสทุกคนก็ได้ลงมาจากเรือและเข้าไปในเกาะ
พวกเขานั้นสนใจวัฒนธรรมของวอเตอร์เซเว่นมากและดูเหมือนว่าพวกเขานั้นต้องการที่จะไปชมงานเทศกาลในเมื องที่จะจัดขึ้นในวันนี้
“มังกรคชสาร 3 ,นายดูสิทุกคนบนท้องถนนต่างก็สวมหน้ากาก,ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะมีงานเทศกาลอะไรบางอย่า งกันนะ?”
เหล่ามังกรคชสารนั้นกําลังเดินกันอย่างช้าๆพร้อมกับพูดคุยกัน
พวกเขานั้นมองไปที่ผู้คนที่ต่างก็สวมหน้ากากและเดินไปมาเต็มท้องถนนมันดูแปลกและมีเสน่ห์
“ ถามเลยดีกว่า!”
หลังจากที่ได้ไปสอบถาม,บนท้องถนนก็ได้มีคนสวมหน้ากากเพิ่มขึ้นมาอีกห้าคน, พวกเขาต่างก็ชี้มาที่กันและกัน พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
ที่ท่าเรือ เจสันนั้นได้สวมหน้ากากหมีมันดูเหมาะกับเขามาก
“ เฮ้,คล็อกโคไดล์นายชอบหน้ากากของฉันไหม?”
คล็อกโคไดล์ได้ส่ายหัวในทันที เขาขี้เกียจเกินกว่าที่จะมาพูดเรื่องไร้สาระกับเจสัน
เขาได้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าและทิ้งเจสันเอาไว้ข้างหลัง
“ เฮ้ อย่าทําตัวน่าเบื่อไปหน่อยเลย วันนี้เป็นวันเทศกาลหน้ากากของวอเตอร์เซเว่นนะ!”
คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้กล่าวตอบอะไรเขาทําเพียงแค่ยกมือขึ้นมา
“ เทรนซุ!”
เจสันได้หันหัวของเขาไปที่เทรนซุเขาพบว่าเทรนซุนั้นได้สวมหน้ากากครึ่งหน้าที่เหมือนกับที่ผู้คนชอบใส่กันในงานเต้นรํา
“ นายนี่เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ ฮ่า ฮ่า!”
เขานั้นกําลังล้อเทรนซุ
แต่ถึงอย่างงั้นเทรนซุก็เป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่ง หลังจากที่ได้สวมหน้ากากนี้มันทําให้เขาดูลึกลับและไม่เหมือนใคร
“ ลูกพี่เจสันหน้ากากของคุณก็ดูทรงพลังมากเลยนะ!”
เทรนซุได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ ฮ่า ฮ่า มันแน่นอนอยู่แล้ว!”
เจสันได้กล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมา
เขารู้สึกชอบเทรนซุที่อยู่ตรงหน้าของเขามาก
เมื่อมองไปที่เหล่าลูกเรือของเขา,โรแกนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว
