หัตถ์เทวะธิดาพญายม – ตอนที่ 136 มิติเวทปรับสภาวะ

ต้านต้านขบกัดปลายนิ้วพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ จ้องมองเกอซี “พลังปราณห้าธาตุย่อมประกอบด้วย ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุไม้ และธาตุทอง ปราณห้าธาตุห้าคุณลักษณะ ! ท่านแม่ เพียงแค่นี้ท่านก็ไม่รู้หรือ ?”

เกอซีกุมขมับ นางไม่ควรคาดหวังในไอคิวอันล้ำเลิศของต้านต้านเอาเสียเลย นอกจากเขาจะไม่เข้าใจคำถามของนางแล้ว ดวงหน้ากลมยังแฝงความนัยราวกับเจ้าตัวน้อยกำลังคิดว่านางช่างทึ่มทื่อเอาเสียจริง

ดีล่ะ ! ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้ว ดูสิว่าเจ้าจะเป็นเช่นไร !

เกอซีไม่ใส่ใจเจ้าหนูน้อยอีก นางเริ่มหันไปสำรวจความเปลี่ยนแปลงอันเกิดขึ้นภายในมิติเวท

แน่นอนอย่างยิ่ง ช่วงเวลาแค่เพียงข้ามคืน ไม่เพียงนางจะสามารถคลายผนึกที่จุดตันเถียน สามารถก้าวข้ามสู่ขอบเขตพลังปราณขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ได้เท่านั้น

กระทั่งต้านต้านก็สามารถกะเทาะเปลือกไข่เจาะออกมาได้ ภาวะภายในมิติเวทเกิดการเปลี่ยนแปลงเกินประมาณ

ผืนธรณีลำนำศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลซึ่งเดิมทีก็กว้างใหญ่ไพศาลอย่างยิ่ง ยามนี้กลับยิ่งแผ่กว้างกินอาณาเขตไปไกลลิบจนสุดสายตา พืชสมุนไพรเวทที่หว่านเพาะไว้ก่อนหน้าเจริญเติบโตขึ้นด้วยระยะเวลาแค่เพียงชั่วข้ามคืน

ล้วนเป็นที่ทราบกันดีทั่วทั้งดินแดนแถบทวีปหมีหลัวว่า กว่าพรรณพืชสมุนไพรเวทจะเจริญเติบโตขึ้นนั้น จำต้องอาศัยระยะเวลาหลายปี

นั้นคือ การที่สมุนไพรเวทจะเติบโตขึ้นได้ถึงระดับพลังขั้นต้นล้วนต้องอาศัยระยะเวลานับสิบปี จากนั้นต้องใช้ระยะเวลาอีกกว่าร้อยปี พืชสมุนไพรเวทจึงสามารถเติบใหญ่ก้าวขึ้นสู่ระดับพลังเวทขั้นที่สอง และต้องใช้ระยะเวลาในการบ่มเพาะพลังอีกนับพันปี พวกมันจึงสามารถเลื่อนขึ้นสู่พลังเวทพืชสมุนไพรขั้นที่สาม

ส่วนการก้าวขึ้นสู่การเป็นพืชสมุนไพรขั้นที่สี่ จำต้องอาศัยระยะเวลาเพิ่มไปอีกถึงห้าพันปี หากจะกล่าวถึงพืชสมุนไพรที่มีระดับพลังขั้นห้า ล้วนจำต้องอาศัยระยะเวลาในการบ่มเพาะนับหมื่นปี

ยากเย็นเหลือเกินที่จะได้พบเห็นสมุนไพรเวทขั้นห้าหรือพืชสมุนไพรที่มีพลังเวทรุนแรงยิ่งไปกว่า อีกทั้งการจะแยกแยะระดับพลังหรืออายุปีของพวกมันนับเป็นเรื่องมิใช่ง่ายดาย

แม้ผืนธรณีลำนำศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะมีความสามารถเอื้ออำนวยเร่งเร้าการเจริญเติบโตของพรรณพฤกษาทั้งหลายได้ก็จริง ถึงกระนั้น การจะทำให้พืชสมุนไพรขั้นที่หนึ่งหรือสองสามารถเลื่อนระดับขึ้นสู่ขั้นที่สาม ยังนับว่าจำต้องอาศัยระยะเวลายาวนานพอควร

ทว่ายามนี้ ช่วงระยะเวลาแค่เพียงข้ามคืน ต้นกล้าอ่อนสมุนไพรทั้งหลายเหล่านั้น ล้วนสามารถบ่มเพาะพลังของตนจนก้าวขึ้นสู่คุณสมบัติแห่งพืชสมุนไพรขั้นที่สามได้แล้ว

ทว่าสิ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งขึ้นไปอีกนั้นก็คือ การที่พฤกษาเวทขั้นที่หนึ่งบางส่วนภายในมิติเวทได้เลื่อนระดับกลายเป็นพฤกษาเวทขั้นที่สองอีกด้วย ! เหตุการณ์พิศวงอันน่าทึ่งเช่นนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นในดินแดนแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้มาก่อน !

เกอซีไม่รอช้า นางตรงเข้าไปสำรวจบ่อน้ำทิพย์ธาราแห่งความสันโดษชั้นเก้า สภาพภายนอกที่ปรากฏกับสายตานั้นบ่อน้ำทิพย์ยังคงมีลักษณะเช่นเดิมไร้ความแปรเปลี่ยน

ทว่าทันทีที่นางกวักน้ำทิพย์ขึ้นดื่มกินก็สามารถรับรู้ได้ถึงขุมพลังอันเปี่ยมล้นมหาศาลที่เพิ่มพูนขึ้นไม่รู้กี่เท่า ทิพย์ธาราแปรเปลี่ยนไปอย่างล้นเหลือ สายพลังบริสุทธิ์ตรงเข้าฟื้นฟูอวัยวะหยินทั้งห้าหยางทั้งหกตลอดทั่วทั้งเรือนกาย คลื่นพลังที่หนาแน่นเข้มข้นตรงเข้าชำระล้างเส้นชีพจรลมปราณโดยไม่ทิ้งร่องรอยแห่งความรู้สึกที่เจ็บปวดแต่ประการใด หากทว่ากลับกัน หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่งจนต้องถอนลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่แสนสบาย

ดูเหมือนกระทั่งน้ำทิพย์ธาราแห่งความสันโดษชั้นเก้าก็ได้รับการเลื่อนระดับเช่นกัน !

เกอซีรู้สึกยินดีเป็นทียิ่ง ครั้นเมื่อหันไปอีกทีจึงเห็นต้านต้านกำลังก้มหัวงุด ๆ พยายามยื่นหน้ายื่นตาลงไปดื่มน้ำทิพย์ตามที่นางกระทำดูบ้าง

ทว่าดื่มไปได้แค่เพียงสองอึก เจ้าตัวน้อยกลับขยับหัวสะบัดน้ำที่ติดไปมากระเด็น “ไม่อร่อยเลย มันไม่อร่อยแล้ว !”

เกอซีค่อนข้างแปลกใจกับปฏิกิริยาของต้านต้าน หวนทบทวนดูอีกครา แม้เมื่อพรรณพฤกษาทั้งหมดในมิติเวทจะเลื่อนภูมิสูงขึ้น หรือกระทั่งขุมพลังทั้งหมดภายในมิติเวทเกิดปรากฏการณ์หนาแน่นขึ้น สิ่งทั้งปวงเหล่านั้นหาได้อยู่ในความใส่ใจของต้านต้านไม่ แม้กระทั่งน้ำทิพย์ธารา

“เจ้าช่างไม่รู้จักของดีเอาเสียเลย ! ก่อนหน้านี้ ขอเพียงสิ่งใดบรรจุกระแสพลัง เจ้าก็อยากกินไปหมดมิใช่หรือ ? ยามนี้เจ้าเติบใหญ่แล้วชักเริ่มรู้จักเลือกอาหารแล้วงั้นสิ”

ต้านต้านตรงเข้ามาเกาะแขนเกอซีโยนตัวห้อยโหนไปมาปานประหนึ่งเจ้าหนูขี้อ้อน

“ท่านแม่ทำอาหารอร่อยที่สุดเลย ต้านต้านกินได้ตลอดทั้งชาติก็ไม่มีเบื่อเลย ท่านแม่ ต้านต้านหิวแล้ว หิวจังเลย ! ต้านต้านอยากกินไก่ย่างแสนอร่อยฝีมือท่านแม่ อยากกินขนม ขอเนื้อกระต่ายด้วยได้ไหม”

เส้นโลหิตดำบนหน้าผากของเกอซีปูดโปนขึ้น นางเริ่มสำนึกได้ว่าเจ้าตัวน้อยนี้ไม่กระทำสิ่งใดนอกไปเสียจาก กิน กิน และกินตั้งแต่ครั้งยังกกตัวอยู่ในเจ้าไข่ใบยักษ์ กระทั่งยามนี้สามารถกะเทาะเปลือกออกมาได้แล้ว กลับกลายเป็นคนเลือกกิน ! วันข้างหน้า เขาจะไม่กินล้างกินผลาญจนนางต้องเดินถือกะลาล่ะหรือ ?

เกอซีหาได้ล่วงรู้เลยว่า นับแต่ต้านต้านได้ลิ้มชิมรสภักษาพลังปราณฝีมือนางแล้ว รสนิยมการชิมอาหารของเขากลับเลื่อนชั้นขึ้นอย่างร้ายกาจ ก่อนหน้านี้เขามิอาจออกมาจากเปลือกไข่ได้ จึงทำได้เพียงยอมจำนน ด้วยอับจนหนทาง

ทว่าเมื่อสามารถกะเทาะออกมาจากเปลือกไข่ได้แล้ว ความสามารถในการรับรู้สิ่งอันสุนทรีย์ และรสชาติอ่อนละมุนดั่งหมู่มนุษย์ย่อมปรากฏขึ้น ต้านต้านจึงเริ่มอิดออดกับของกินที่มีพลังทว่าไร้รสชาติ

แต่ถึงกระนั้นก็ตามที หากของกินชิ้นนั้นอุดมหนาแน่นไปด้วยขุมพลังอันมหาศาล แม้มันจะไร้รสชาติเรียกน้ำย่อยไม่ได้สักเพียงไรก็ตาม ต้านต้านก็หาได้ใส่ใจไม่

*** จบตอน มิติเวทปรับสภาวะ***