ตอนที่ 1362 ที่อยู่ของอวิ๋นเซียว (7)
ตามจริงอวิ๋นลั่วเฟิงที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นราชันปราชญ์เทียบกับหลิงลี่ที่เป็นที่รู้จักทั่วแคว้นไม่ได้อยู่แล้ว
แต่ว่า…เพื่อช่วยเสี่ยวไป๋ นางก็ไม่เคยกลัวแม้จะต้องสละชีพ!
“ท่านพ่อ” หลิงเฉินกดความโกรธในใจแล้วพูดว่า “นางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหงหลวน ถ้าพวกเราแตะต้องนาง จวนเจ้าเมืองบูรพาต้องอยู่ข้างนางแน่ ดังนั้นปล่อยให้ข้าจัดการเองขอรับ”
พูดจบหลิงเฉินก็เดินเข้ามาแล้วพูดอย่างใจกว้าง “อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าบอกเลยว่าข้าไม่เคยลักพาตัวศิษย์เจ้า เจ้ามาหาผิดที่แล้ว! ข้ายอมให้เจ้าหาทั่วจวนข้า หากเจ้าหานางไม่เจอ เจ้าต้องขอโทษข้า แต่ถ้าเจ้าหานางเจอคนของเมืองอุดรจะถูกลงโทษตามที่เจ้าต้องการ!”
เมื่อหลิงเฉินพูดจบ ผู้คุ้มกันสองคนก็เดินเข้ามาถึงเหตุการณ์พอดี เมื่อพวกเขาเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงยืนอยู่หน้าหลิงเฉิน เหงื่อเย็นๆ ก็ไหลเต็มหน้าผาก พวกเขาเพิ่งลักพาตัวหลินรั่วไป๋มาไม่นาน แล้วนายหญิงของนางตามหาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร โชคดีที่ถึงแม้นางจะรู้ตัวพวกเขา แต่ด้วยอิทธิพลของเมืองอุดร จะจัดการกับนางไม่ได้ได้อย่างไร
“นายหญิง”
อยู่ๆ เสี่ยวโม่ก็พูดขึ้นว่า “ข้าจำผู้คุ้มกันสองคนนี้ได้ ตอนที่อยู่ที่เหลา พวกเขามองเสี่ยวไป๋อยู่ตลอดแล้วแอบกระซิบกระซาบกัน เพราะพวกเขาอยู่ไกลและภายในเหลาเสียงดัง ข้าจึงไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่ในเมื่อพวกเขาเป็นคนของจวนเจ้าเมืองอุดร พวกเขาต้องเกี่ยวข้องกับการที่เสี่ยวไป๋หายตัวไปแน่!”
ทันใดนั้นทุกคนก็หันไปมองผู้คุ้มกันทั้งสอง
สายตาของหลิงลี่เป็นประกายเคร่งเครียดแล้วพูดอย่างเย็นเยียบว่า “เรื่องเป็นอย่างไร”
“เรียนท่านเจ้าเมือง” ผู้คุ้มกันอาวุโสปาดเหงื่อแล้วพูดว่า “คือ…คือว่าเรื่องเป็นแบบนี้ พวกเราเห็นว่าช่วงนี้นายน้อยซึมเศร้าจึงพาสตรีกลับมาเพื่อปรนนิบัตินายน้อย ที่สำคัญนางก็เต็มใจมาเอง!”
ในเมื่อหลินรั่วไป๋ยินดีมากับพวกเขาก็หมายความว่านางยินดีใช้ร่างกายตัวเองแลกอาหาร!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ผู้คุ้มกันอาวุโสก็เงยหน้ามองอวิ๋นลั่วเฟิง “แม่นาง เป็นเพราะท่านดูแลศิษย์ไม่ดี ไม่ยอมให้นางกินอิ่ม พวกเรารู้สึกว่านางสงสารจึงพานางกลับมา พวกเราไมได้บังคับนางแม้แต่น้อย นางเต็มใจมาเอง!”
“เจ้าพล่ามอะไรออกมา!” เสี่ยวโม่โมโหทันทีแล้วตั้งใจพุ่งเข้าไปจะสอนบทเรียนให้ผู้คุ้มกันพวกนี้สักหน่อย แต่อวิ๋นลั่วเฟิงหยุดเขาไว้ก่อน
“นางอยู่ที่ไหน” เสียงของอวิ๋นลั่วเฟิงเบามากแต่ก็สามารถจับเจตนาสังหารในน้ำเสียงนางได้ “เสี่ยวไป๋อยู่ที่ไหน”
ตอนนั้นเองเสี่ยวโม่ก็นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ครอบครัวของเสี่ยวไป๋ลักพาตัวนางเพื่อจัดการกับอวิ๋นลั่วเฟิงจนทำให้อวิ๋นลั่วเฟิงเดือดจัดจนทำลายทั้งจวน
ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าจวนเจ้าเมืองอุดรคงอยู่ได้อีกไม่นาน…
เมื่อเข้าใจสถานการณ์ หลิงเฉินก็พูดอย่างเสียดสี “ศิษย์ของเจ้าเป็นพวกมักมากเองยังกล้ามาโทษข้า สตรีมากมายไล่ตามข้าเพียงแค่โบกมือแม้แต่ศิษย์เจ้ายังมาหาข้าแต่ข้าไม่เคยชอบนาง!”
ตูม!
กลิ่นอายสังหารพุ่งออกจากร่างอวิ๋นลั่วเฟิง นางตะโกนอย่างเย็นเยียบ “เสี่ยวโม่!”
พริบตาเดียว ร่างของเสี่ยวโม่ก็พุ่งเข้าไปหาหลิงเฉินประหนึ่งปีศาจ เขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนไม่มีใครตอบสนองได้ทัน
จากนั้นเขาก็ใช้มือตบหน้าหลิงเฉินจนร่างเขาลอยออกไป
ตอนที่ 1363 ที่อยู่ของอวิ๋นเซียว (8)
“ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เสี่ยวไป๋อยู่ที่ไหน” กลิ่นอายสังหารพุ่งออกจากร่างของอวิ๋นลั่วเฟิง “ถ้าเจ้ายังไม่ยอมพานางออกมาก็ไสหัวไป ข้าจะตามหานางด้วยตัวเอง!”
หลิงลี่หน้าซีดแล้วกำหมัดที่ถูกหุ้มด้วยพลังหนาแน่น เขาตะโกนแล้วตั้งท่าจะพุ่งเข้าหาอวิ๋นลั่วเฟิง
ตอนนั้นเองก็มีเสียงเผด็จการดังผ่านอากาศ “หลิงลี่ ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายเพื่อนข้าละก็ เมืองบูรพาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!”
หงหลวนในอาภรณ์สีแดงปรากฏตัวหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง เสียงแข็งกระด้างของนางทำให้หลิงลี่หยุดการโจมตี
“หงหลวน เจ้าเข้าข้างนางแล้วต่อต้านข้างั้นหรือ” หลิงลี่หรี่ตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่
หงหลวนวางมือบนไหล่อวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย “อวิ๋นลั่วเฟิงเป็นเพื่อนของข้าแล้วเจ้าเป็นใคร เจ้าคิดว่าข้าควรจะเข้าข้างเจ้ามากกว่านางงั้นหรือ”
เมื่อมองสตรีชุดแดงข้างๆ นาง ความอบอุ่นก็แทรกผ่านหัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิง ตอนที่นางมาหาหลิงเฉินนางก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว แม้ว่านางจะเอาชนะหลิงเฉินไม่ได้ แต่นางก็มั่นใจถึงห้าในสิบว่านางจะช่วยเสี่ยวไป๋แล้วหนีออกไปได้
แต่ว่า…หงหลวนกลับมาที่นี่!
เพื่อนางแล้ว หงหลวนถึงกับยอมแตกหักกับจวนเจ้าเมืองอุดร! แล้วนางจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร
“อวิ๋นลั่วเฟิง!” หลิงลี่สูดหายใจลึกแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าได้ออกจากเมืองบูรพาไม่อย่างนั้นข้าจะสังหารโดยไม่มีข้อยกเว้นแน่!”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะ “นั่นอยู่ที่ว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่!”
“ฮึ่ม!” หลิงลี่ส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วหันไปหาผู้คุ้มกันสองคนที่ตัวสั่นอยู่ “พานางไปหาศิษย์!”
สีหน้าของผู้คุ้มกันทั้งสองเต็มไปด้วยความกลัวเพราะตอนนั้นเองพวกเขาพึ่งนึกได้ว่าเหตุใดชื่ออวิ๋นลั่วเฟิงถึงคุ้นนัก…
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่ชื่อของคนรักของหงหลวนหรอกหรือ แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงบอกว่านางเป็นสตรีล่ะ
“หงหลวน เจ้าเข้าข้างคนผิดแล้ว” หลิงเฉินหลุบตาพูด “ศิษย์ของอวิ๋นลั่วเฟิงต้องการอำนาจและต้องการยั่วยวนข้า แต่อวิ๋นลั่วเฟิงกลับกล้าสั่งให้คืนตัวนางไป! เจ้ายังจะปกป้องนางอีกหรือ”
หงหลวนที่ได้ยินเสียงแหบตลกๆ ของหลิงเฉินก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินตามอวิ๋นลั่วเฟิงไป
ปัง!
ประตูห้องเก็บของถูกเตะให้เปิดออก หลิงเฉินและคนอื่นที่ตอนแรกทำสีหน้าพึงพอใจก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นเหตุการณ์ภายในห้อง
ผู้คุ้มกันสองคนที่ลักพาตัวหลินรั่วไป๋มาเกือบจะเป็นลมจากความตกใจ ในใจพวกเขาแอบรู้สึกสึกดีใจที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เปิดประตูเข้ามา ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอพวกเขาอยู่…
“อาจารย์ พี่ชาย!”
หลินรั่วไป๋เงยหน้าก็เห็าทุกคนยืนอยู่ที่ประตู นางกระโจนเข้าหาเสี่ยวโม่แล้วร้องไห้คร่ำครวญ
ปัง!
เสี่ยวโม่เกือบจะล้มแต่ก็รีบทรงตัวก่อนปลอบหลินรั่วไป๋อย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร นายหญิงกับข้ามาช่วยแล้ว…”
“ฮือๆ ข้าสังหารคนไปแล้วแต่ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่คิดว่าเขาจะอ่อนแอขนาดนี้ ข้าแค่ตีเขาเบาๆ แล้วเขาก็ตายเลย ข้าไม่ได้ตั้งใจจะสังหารเขาจริงๆ นะเจ้าคะ”
ตีเบาๆ … ทำให้ศีรษะของผู้คุ้มกันปลิวไปเลยงั้นหรือ
หลิงลี่ทำสีหน้าดูไม่ได้ สาวน้อยผู้นี้กำลังดูถูกผู้คุ้มกันของจวนเจ้าเมืองอุดรอยู่ใช่หรือไม่ นางถึงกลับกล้าพูดว่าผู้คุ้มกันของเขาอ่อนแอ
“ไม่ต้องกลัว เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด” เสี่ยวโม่อดไม่ได้ที่จะลูบหลังเสี่ยวไป๋ขณะส่งสายตาไปให้อวิ๋นลั่วเฟิง
