ตอนที่ 1332 แกล้งป่วย (2)
เช่นนั้นแล้ว นางจึงเชื่อใจให้หงหลวนจัดการเรื่องนี้
หงหลวนกะพริบตา “นั่นไม่ใช่แค่เรื่องเดียวแต่เป็นสองเรื่อง ถ้าข้าช่วยเจ้าจัดการกับสองเรื่องนี้ ข้าจะได้อะไรตอบแทน
“ข้าจัดการเรื่องหลิงเฉินให้เจ้าเอง แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากมีปัญหากับเมืองอุดร ดังนั้นข้าจะขอให้เจ้าจัดการเเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”
นางช่วยหงหลวนจัดการหลิงเฉินได้ แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นนายน้อยจวนเจ้าเมืองอุดรอยู่ดี เพราะฉะนั้นเรื่องหลังจากนี้หงหลวนต้องจัดการด้วยตัวเอง
“ตกลง!” หงหลวนใช้มือทุบโต๊ะอย่างแรง แต่นางไม่ได้ควบคุมกำลังตัวเองให้ดี โต๊ะตัวใหม่จึงถูกแบ่งครึ่งอีกครั้ง
สีหน้าของหงหลวนดูกระอักกระอ่วน “เอ่อ…ข้าบังเอิญใช้แรงเยอะไปหน่อย ข้าจะให้คนเอาโต๊ะมาใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน ที่สำคัญเจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าเมืองอุดรจะสร้างปัญหาให้เจ้า! ถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้า หงหลวน ว่าที่เจ้าเมืองบูรพาในอนาคต ถึงแม้พวกเขาจะมีความกล้ามากพอแต่ก็ไม่กล้าแตะต้องคนที่ข้าปกป้องหรอก”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว “ที่บิดาเจ้าต้องการให้เจ้าแต่งกับหลิงเฉินไม่ใช่เพราะเขากลัวว่าเมืองบูรพาจะตกอยู่ในมือเมืองอุดรหรือ”
“มิใช่” หงหลวนส่ายหน้า “การแต่งงานกับหลิงเฉินก็เป็นแค่พิธีเท่านั้น ถึงแม้ข้าจะแต่งออกไป อนาคตข้าก็ไม่ยอมตามเขาไปที่เมืองอุดรอยู่ดี! แต่สถานการณ์ของแผ่นดิตอนนี้ไม่ค่อยมั่นคง ท่านพ่อจึงสร้างสัญญาแต่งงานให้ข้าเพื่อให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้นมั่นคง”
หนึ่งคนคืออนาคตเจ้าเมืองบูรพา ส่วนอีกคนเป็นทายาทเจ้าเมืองอุดร เมื่อพวกเขามีสายสัมพันธ์ผ่านการแต่งงานก็จะทำให้ทั้งสองเมืองผูกพันกันแน่นแฟ้นมากขึ้น
หลังจากหงหลวนอธิบายเสร็จ นางก็ส่งเสียงขึ้นจมูกอีกครั้ง “ท่านพ่อข้ายิ่งอายุมากก็ยิ่งความคิดไม่ดี แล้วยังคิดว่าการแต่งงานจะแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง ข้าไม่ต้องพึ่งการแต่งงานเพื่อมีตัวช่วย แค่ความแข็งแกร่งของข้าก็สามารถทำให้เมืองบูรพาอยู่ยืนยงถึงพันปี!
ตอนที่หญิงสาวพูด บริเวณหว่างคิ้วของนางก็แสดงให้เห็นความเกรี้ยวกราดที่ปล่อยออกมาได้ชัดเจนแล้วเสียงจากใจนางก็ดังก้องไปทั่วห้องอย่างยาวนาน!
“คุณหนูหงหลวน”
เสี่ยวเอ้อร์เดินผ่านประตูแล้วพูดอย่างเคารพว่า “สตรีที่มาที่เหลากับนายน้อยหลิงเฉินแจ้งว่าต้องการพบท่านขอรับ”
หงหลวนมองด้วยสายตาว่างเปล่า “เซี่ยชู? นางมาทำไม ให้นางเข้ามา”
อวิ๋นลั่วเฟิงจิบชาแล้วถามว่า “เจ้าคิดว่านางเป็นคนอย่างไร”
“ข้าไม่แน่ใจ” หงหลวนส่ายหน้า “ข้าเคยเจอนางแค่ไม่กี่ครั้ง แล้วข้าก็ไม่ได้คิดร้ายอะไรกับเซี่ยชู ความผิดทั้งหมดเป็นของคนไร้ค่าอย่างหลิงเฉิน! นางเป็นแค่เหยื่อเท่านั้น!”
คนที่นางเกลียดชังมีแค่คนเดียวคือหลิงเฉิน!
แม้เซี่ยชูจะได้หัวใจของหลิงเฉิน หงหลวนก็ไม่ได้เกลียดนางเพราะว่าหงหลวนเชื่อว่านางเป็นคนที่น่าสงสารมาตั้งแต่แรก! ผ่านไปสักพัก เสี่ยวเอ้อร์ก็เดินนำหญิงสาวเข้ามา
หญิงสาวสวมชุดสีเขียวมีสายคาดสีม่วงพันอยู่ตรงบริเวณเอว เส้นผมสีดำของนางปลิวไปตามลมขณะก้าวเดินท่าทางของดูสง่างาม หลังจากก้าวเข้ามาในห้อง นางก็เงยหน้า ตอนนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็เห็นหน้าตานางได้ชัดเจน
ถึงแม้ว่านางจะดูงดงามแต่นางก็เทียบไม่ได้กับลักษณะสง่างามน่าดึงดูดของหงหลวน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความนุ่มนวลและงดงามของนางสามารถทำให้บุรุษมากมายหลงใหล ดวงตางามของนางมีน้ำตาคลอและสีหน้าอ่อนโยนของนางก็ดีซีดเซียว สีหน้าน่าสงสารของนางยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเห็นใจนางมากขึ้น
ตอนที่ 1333 แกล้งป่วย (3)
แต่อวิ๋นลั่วเฟิงเคยเจอสตรีที่ทำให้คนอื่นเพิ่มความเห็นใจให้ตัวเองมามาก เทียบกับสตรีแบบนี้แล้ว นางสนใจสตรีเผด็จการแบบหงหลวนมากกว่า อย่างน้อยหงหลวนก็เป็นตัวของตัวเองและไม่เคยใช้ท่าทางน่าสงสารเพื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่น
ตุบ!
เซี่ยชูไม่มีพูดพร่ำทำเพลงใดๆ นางคุกเข่าตรงหน้าหงหลวน ดวงตามีน้ำตาคลอขณะที่เอ่ยอ้อนวอน “คุณหนูหงหลวน ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ ข้าไม่ควรแย่งนายน้อยหลิงเฉินมาจากท่าน ที่จริงแล้วคนที่เขาอยากแต่งงานด้วยก็คือท่าน ดังนั้นช่วยให้โอกาสเขาสักครั้ง ข้าข้อร้องนะเจ้าคะ!”
ขณะนั้นก็มีลูกค้าเดินไปเดินมาบริเวณเหลา หลังจากพวกเขาได้ยินคำพูดของเซี่ยชู พวกเขาก็อดหยุดสอดส่องสายตามาดูฉากที่เกิดขึ้นไม่ได้
สีหน้าของหงหลวนค่อยๆ เปลี่ยนเย็นชา “พูดก็พูดเถอะ ก่อนหน้านี้ข้าเคยสงสารเจ้าเพราะเจ้าก็เป็นแค่เหยื่อของหลิงเฉิน เขาไม่สามารถแต่งงานกับเจ้าได้… แต่ตอนนี้ข้าคงไม่สงสารเจ้าอีกแล้ว เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าคนน่าสงสารจะต้องมีบางอย่างที่ทำให้คนอื่นดูถูกหรอกหรือ!”
เซี่ยชูมองอย่างไร้จุดหมาย นางกัดริมฝีปากแแน่น “คุณหนูหงเหลียนเจ้าคะ ในใจของนายน้อยหลิงเฉินยังมีท่านอยู่ หากท่านไม่ต้องการเห็นข้า ข้าก็จะหายไปและไม่มาให้นายน้อยหลิงเฉินเห็นหน้าอีก ข้าขอร้องให้ท่านแค่ให้โอกาสเขา…”
หงหลวนหรี่ตาดวงตางดงามของนางที่ค่อยๆ ลุกโชนด้วยความเพลิงโทสะ แต่ตอนที่นางกำลังจะปลดปล่อยความเกรี้ยวกราด จู่ๆ ก็มีมือวางบนแผ่นหลัง และเสียงทรงเสน่ห์ก็ดังขึ้นข้างใบหูนาง
“ข้าบอกแล้วว่าข้าจะจัดการคนทั้งคู่ให้เจ้า!”
หงหลวนสับสน แต่เมื่อมองหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็ตัดสินใจยอมถอย
เซี่ยชูเงยหน้าขึ้น สายตาค่อยๆ เพ่งไปที่ชายหนุ่มใบหล่อเหลา ทันใดนั้นหัวใจนางก็เริ่มเต้นอย่างรวดเร็ว แก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก
ไม่แปลกใจเลยที่หงหลวนจะดูถูกและทำตัวรังเกียจหลิงเฉิน กลายเป็นว่านางยั่วยวนชายหนุ่มที่หล่อเหลาเอาการมากๆ คนนี้แทน น่าเสียเดียที่ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้เลือกเคียงอยู่ข้างจิ้งจอกอย่างหงหลวน…
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางเบาๆ แล้วยกยิ้มเสแสร้งขณะมองไปที่เซี่ยชูที่ยังคุกเข่าอยู่ที่พื้น “การที่เจ้ามาขอให้หงหลวนแต่งงานกับหลิงเฉินเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวหรือเพื่อหลิงเฉินจริงๆ”
สายตาของเซี่ยชูทั้งจริงจังและจริงใจ “ทุกอย่างที่ข้าทำก็เพื่อนายน้อยหลิงเฉินเจ้าค่ะ ตราบใดที่คุณหนูหงหลวนยินดีแต่งงานกับเขา ข้าจะไปจากที่นี่โดยไม่ขออะไรและในอนาคตก็จะไม่มาเจอเขาอีก!”
“ตกลง เช่นนั้นแล้วเจ้าก็ไปจากที่นี่ซะและในอนาคตก็ห้ามมาพบเขาอีก” อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าและพูดทั้งหมดอย่างจริงจัง
สีหน้าของเซี่ยชูเปลี่ยนไปทันที นางกำมือแน่นเพื่ออดกลั้นความโกรธภายในใจจากความอยุติธรรมนี้
นี่เป็นเรื่องปกติหรือ?
เพียงเพราะว่าพื้นเพนางเทียบไม่ได้กับหงหลวน นางก็เลยต้องทนทุกข์กับเสียใจแบบนี้งั้นหรือ หงหลวนก็แค่เกิดมาโชคดี ถ้าเซี่ยชูเป็นคุณหนูของจวนเจ้าเมืองบ้าง หงหลวนก็คงด้อยกว่านางทุกทาง!
“คุณชายเจ้าคะ ข้าต้องการไปจากนายน้อยหลิงเฉิน แต่ว่า…” เซี่ยชูคลายหมัดแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตา “นายน้อยหลิงเฉินไม่ต้องการปล่อยข้าไป”
รอยยิ้มบนใบหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงยิ่งดูชั่วร้าย นางกวาดสายตามองทุกคนที่นี่ตอนนี้ “ทุกท่าน อย่างที่ทุกท่านได้ยินกัน นางเอาแต่พูดว่าหงหลวนไม่ยอมให้โอกาสหลิงเฉิน แต่ตอนนี้หงหลวนให้โอกาสแล้วทว่านางกลับปฏิเสธ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จะโทษว่าเป็นความผิดของหงหลวนไม่ได้”
เซี่ยชูก้มหน้าใบหน้าแสดงออกถึงความเกลียดชัง ที่ก่อนหน้านี้นางพูดแบบนั้นก็เพราะนางรู้ว่าหงหลวนเกลียดที่หลิงเฉินไม่บริสุทธิ์และต้องปฏิเสธคำขอของนางแน่ ตอนที่มาที่นี่ นางก็ไม่ได้ตั้งใจจะขอร้องให้หงหลวนยอมรับหลิงเฉิน
นางแค่ต้องการให้หลิงเฉินรู้ความมุ่งมั่นของนาง ทีนี้หลิงเฉินก็จะแต่งงานกับนางโดยไม่ลังเลแม้เจ้าเมืองจะคัดค้านก็ตาม
