ไป๋ซู่ (4)
อวิ๋นเซียวลดมือลง ใบหน้าเขาเฉยชา ดวงตาเย็นชาและพูดด้วยเสียงแหบทุ้ม “ถ้าข้าปล่อยเจ้าหนีไปอีกเจ้าก็จะทำร้ายเฟิงเอ๋อร์ แล้วใครก็ตามที่จะทำร้ายเฟิงเอ๋อร์ย่อมเป็นศัตรูของข้า!”
หยาบช้าแล้วอย่างไร ทั้งชีวิตเขาสนใจแค่อวิ๋นลั่วเฟิงเพียงผู้เดียว!
ทันใดนั้นกลิ่นอายทรงพลังก็หลั่งไหลออกจากร่างอวิ๋นเซียวและโจมตีสตรีงดงามที่นอนอยู่ที่พื้นอีกครั้ง เมื่อถูกกดทับด้วยรังสีทรงพลังนี้ จิ่นอวี้ก็ขยับไปไหนไม่ได้ ดวงตางามของนางเต็มไปด้วยความตระหนกและใบหน้านางก็ซีดขาว
ปัง!
ตอนนั้นเองก็มีร่างสีขาวพุ่งเข้ามาบังการโจมตีนี้ให้จิ่นอวี้ด้วยพลังทั้งหมดของเขา เมื่อถูกฟาดด้วยการโจมตีนี้ ไป๋ซู่ก็ถอยหลังไปสองก้าว เลือดไหลซึมออกจากปาก เขาเงยหน้ามองอวิ๋นเซียว
ชุดคลุมหลวมสีเงินของเขาปลิวอยู่เบื้องหน้าจิ่นอวี้ ทำให้ใจของนางเต้นแรง นาเป็นแค่สาวใช้ของนายท่าน เป็นเกียรติแล้วที่นางได้สังเวยชีวิตเพื่อนายท่าน แต่ว่า…นายท่านกลับปกป้องนางด้วยร่างกายตัวเอง!
“นายท่านไม่ต้องสนใจข้าเจ้าค่ะ ด้วยพลังตอนนี้ท่านไม่สามารถต่อกรกับจักรพรรดิปีศาจได้ หนีไปเถอะเจ้าค่ะ!”
“หุบปาก!” ไป๋ซู่มองหน้าจักรพรรดิปีศาจอีกครั้ง เขาหลุบตาลงแล้วส่งเสียงแหบต่ำอย่างฉุนเฉียวก่อนจะเงยหน้ามองอวิ๋นเซียวอีกครั้งแล้วเยาะเย้ย “จักรพรรดิปีศาจ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่กับอวิ๋นลั่วเฟิงแม้จะต้องเสียพลังชีวิตนับพันปี!”
อวิ๋นเซียวสบตาไป๋ซู่แล้วเดินอย่างเฉยชาเข้าไปหาเขา กลิ่นอายรอบตัวเขาจะเปลี่ยนเป็นจิตสังหาร
ไป๋ซู่กัดนิ้วอย่างแรง แล้วโลหิตสีแดงฉานก็ไหลออกมา เขาแย้มยิ้มชั่วร้าย ถือดีและโอหัง
“อวิ๋นเซียว เจ้าตามล่าข้ามาหลายปี เจ้าก็ควรรู้ได้แล้วว่าข้าเป็นคนอย่างไร!” เขาจ้องหน้าอวิ๋นเซียวที่เดินมาเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนพูดต่อ “ความจริงข้าไม่ใช่นายน้อยตระกูล แต่เป็น…ผู้ก่อตั้งตระกูลต่างหาก”
อย่างที่ทุกคนในแผ่นดินหลงเซี่ยวรู้ว่านายน้อยตระกูลไป๋มีอำนาจยิ่งใหญ่เหนือทุกคนในตระกูล! แม้แต่ผู้นำตระกูลไป๋ยังต้องเชื่อฟังเขา แต่ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะเขามีพรสวรรค์สูงส่ง ทำให้ทุกคนใสตระกูลเชื่อฟัง ทว่าสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือแท้ที่จริงแล้วนายน้อยตระกูลนั้นเป็นผู้ก่อตั้งตระกูลไป๋
อวิ๋นเซียวหยุดลง ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องนี้มานานแล้วแต่เขาก็ยังประหลาดใจที่ได้ยินจากปากของไป๋ซู่
“ข้าใช้ชีวิตมานานจนตัวเองก็จำไม่ได้ว่าอยู่มาแล้วกี่ปี! ข้าไม่ได้มาจากแผ่นดินหลงเซี่ยวแต่พลัดหลงไปที่นั่นโดยอุบัติเหตุ หลังเหตุการณ์นั้น ความแข็งแกร่งข้าก็ลดลงอย่างมาก เพื่อจะอยู่รอดปลอดภัยในแผ่นดินหลงเซี่ยว ข้าจึงก่อตั้งตระกูลไป๋ขึ้นมา!”
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมนายน้อยทุกคนของตระกูลไป๋ก่อนหน้านี้จึงลึกลับและมีนามว่าไป๋ซู่
“ครั้งนี้ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ห่างจากอวิ๋นลั่วเฟิงตลอดไปด้วยการใช้พลังชีวิตหนึ่งพันปี!”
ชีวิตของไป๋ซู่ยาวนานมากจนเขาจำไม่ได้ว่าเขาอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคยตาย! การเสียพลังชีวิตหนึ่งพันปีเป็นสิ่งที่เขาทนไม่ได้เหมือนกัน
เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวใจของจิ่นอวี้ก็สั่นสะท้าน นางพูดอย่างเป็นกังวลว่า “นายท่านเจ้าคะ ท่านห้ามใช้วิชานั้น ไม่อย่างนั้น…”
เหมือนว่าไป๋ซู่ไม่ได้ยินคำพูดของจิ่นอวี้ เขาร่ายคาถาเบาๆ จากนั้นแก่นเลือดหนึ่งหยดก็หยดออกมาจากปลายนิ้วเขาก่อนพุ่งไปหาอวิ๋นเซียว
