พวกหลิงฮันมาถึงป่าแห่งหนึ่งที่มีทิวทัศน์เป็นสีเหลือง ลำต้นและใบของต้นไม้โดยรอบมีขนาดหนากว่าปกติ แต่ความสูงพวกมันกลับเตี้ยกว่าต้นไม้ทั่วไป ราวกับว่าแดดส่องลงมาไม่ทั่วถึง
“ฮันน้อย เจ้ามัววอกแวกมองอะไรอยู่ได้ รีบมากับนายท่านหมาเร็ว” สุนัขตัวดำก้าวเดินด้วยท่าทางลับๆล่อๆ “แล้วก็อย่าได้ส่งเสียงล่ะ”
หลิงฮันขมวดคิ้วและกล่าว “ไม่ใช่เจ้าบอกว่าพวกเราจะไปโบราณสถานรึไงกัน? นี่พวกเรายังไม่ถึงถึงจุดหมายเลยแท้ๆ ทำไมต้องระมัดระวังตัวขนาดนั้นด้วย?”
“ฮึ่ม ใครบอกเจ้ากันว่ายังไม่ถึงโบราณสถานแล้วจะทำตัวเอ้อระเหยได้?” สุนัขตัวดำกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง “โบราณสถานที่พวกเรากำลังจะไปถูกคนกลุ่มหนึ่งครอบครองอยู่ หากพวกเราไม่ระวังตัวให้ดีย่อมไม่สามารถลอบเข้าไปได้”
“ถูกครอบครองโดยผู้ใดกัน?” หลิงฮันเอ่ยถาม สุนัขตัวดำนั้นเชื่อถือไม่ได้อย่างแท้จริง แม้มันอาจจะพูดความจริง แต่ก็ต้องปิดบังข้อมูลบางอย่างที่สำคัญเอาไว้แน่ๆ
“ยังไงพวกเราก็จะขโมยอยู่แล้ว เจ้าจะไปสนใจทำไมว่าเป็นของใคร?” สุนัขตัวดำกล่าวปัดความรับผิดชอบ
หลิงฮันเหงื่อไหลด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่เมื่อคิดว่าแต่เดิมแล้วโบราณสถานที่ว่าเองก็เคยไม่มีเจ้าของมาก่อน เขาก็พอจะลดความรู้สึกผิดในใจได้บ้าง และยอมเดินตามสุนัขตัวดำไป
หลังจากเดินไปได้สักพัก สุนัขตัวดำก็นำพามาถึงพุ่มไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งเมื่อขยับพุ่มไม้ออกก็ได้ปรากฏหลุมลึกอยู่ด้านล่าง รูปร่างของหลุมนี้ดูแล้วเหมือนหลุมที่สุนัขชอบขุดอยู่พอสมควร
หลิงฮันกล่าวด้วยสีหน้ารังเกียจ “เจ้าคงไม่ได้จะให้ข้าลงไปในหลุมสุนัขนี้หรอกนะ?”
“หลุมสุนัขมันทำไม? เจ้ากล้าดูถูกนายท่านหมางั้นรึ?” สุนัขตัวดำกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดและแยกเขี้ยวใส่หลิงฮัน
หลิงฮันนำขาไก่ออกมาพร้อมกับยัดเข้าไปในปากของสุนัขตัวดำเพื่อปิดปากและกล่าว “ข้าจะเชื่อใจเจ้าได้แน่รึเปล่า? โบราณสถานแห่งไหนกันจะมีทางเข้าแบบนี้?”
“ฮึ่ม ที่ประตูทางเข้าหลักมีทหารยามเฝ้าอยู่แน่นหนา หากไม่ใช้เส้นทางนี้พวกเราจะลอบเข้าไปได้อย่างไร?” สุนัขตัวดำเคี้ยวขาไก่ที่อยู่ในปาก “ว่าแต่เจ้ามีขาไก่อีกไหม ถ้ามีนายท่านหมาขออีกสักอันสิ”
“จัดการธุระตรงหน้าให้เสร็จก่อน!” หลิงฮันปฏิเสธ
สุนัขตัวดำมุดลงหลุมไปเป็นคนแรก หลุมนี้เป็นสิ่งที่มันขุดขึ้นมาเพราะงั้นจึงไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอะไร
หลิงฮันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากย่อตัวมุดลงหลุมตามไป
หลุมสุนัขเชื่อมต่อเป็นทางที่ยาวมาก หลังจากมุดอยู่เป็นเวลาถึงสองวัน ในที่สุดร่างของสุนัขตัวดำก็หยุดคลานและปรากฏกำแพงทางตันที่ตรงหน้า
กำแพงที่ปรากฏนั้นแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก พื้นผิวของมันดูราวกับเป็นภาพวาดที่เคลื่อนไหวเปลี่ยนสีไปมาอย่างต่อเนื่อง
“นี่คือรูปแบบอาคมป้องกันของโบราณสถาน เดี๋ยวนายท่านหมาจะถอดรูปแบบอาคมให้เอง” สุนัขตัวดำกล่าวโอ้อวด “ในโลกนี้รูปแบบอาคมที่สามารถปิดกั้นนายท่านหมาได้นั้น แทบจะไม่มีอยู่!”
“เจ้าก็อย่าได้นิ่งเฉย มาเป็นลูกมือให้นายท่านหมาด้วย”
แม้หลิงฮันจะยังไม่สามารถสร้างรูปแบบอาคมระดับนิรันดร์ได้ แต่เขาก็พอมีความเข้าใจในรูปแบบอาคมอยู่บ้าง เพียงแค่มองดูการเคลื่อนไหวของอุ้งเท้าสุนัขตัวดำ หลิงฮันก็พอคาดเดาได้แล้วว่าทักษะรูปแบบอาคมของมันยอดเยี่ยมขนาดไหน
“อะไร เหตุใดเจ้าถึงเอาแต่มองข้าอยู่นานสองนาน?” สุนัขตัวดำหันมองหลิงฮันในขณะที่อุ้งเท้าหน้ายังคงขยับอยู่
“ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่คิดว่าในอนาคตข้าควรจะสร้างห้องสมบัติของตัวเองดีรึเปล่า” หลิงฮันกล่าว
“ถ้าเรื่องนั้นให้เป็นหน้าที่ของนายท่านหมาเอง นายท่านหมาจะสร้างห้องสมบัติที่ปลอดภัยที่สุดในโลกให้แก่เจ้า” สุนัขตัวดำกล่าวอย่างมั่นใจ
“ปลอดภัยแม้แต่กับตัวเจ้าเองด้วย?” หลิงฮันถาม
“จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร!” สุนัขตัวดำเค้นเสียงฮึดฮัด “รูปแบบอาคมที่ข้าสร้างขึ้นจะป้องกันการบุกรุกของตัวข้าเองได้ไงกัน?”
หลิงฮันถอนหายใจ “สิ่งที่ข้าอยากป้องกันที่สุดก็คือเจ้านั่นล่ะ”
“โฮ่ง นี่เจ้าไม่เชื่อใจข้าขนาดนั้นเลยรึ!” สุนัขตัวดำแยกเขี้ยวอย่างไม่สบอารมร์ เพียงแต่ว่าอุ้งมือของมันกำลังแก้รูปแบบอาคมอยู่ จึงไม่สามารถขยับมาทะเลาะกับหลิงฮันได้
ครืนนน ทันใดนั้นเองช่องว่างรูปร่างเหมือนกับแอ่งน้ำวนก็ปรากฏขึ้นบนกำแพงรูปแบบอาคม
“รีบเข้าไปเร็ว!”
หลิงฮันและสุนัขตัวดำพุ่งกระโดดเข้าช่องว่างพร้อมกัน
ร่างของทั้งสองปรากฏตัวอีกครั้งที่สวนสมุนไพรแห่งหนึ่ง ที่มีแปลงสมุนไพรระดับศักดิ์สิทธิ์เรียงรายอยู่มากมาย หากจอมยุทธระดับต่ำกว่านิรันดร์มาเห็นที่นี่เข้า พวกเขาจะต้องตกตะลึงจนลืมหายใจเป็นแน่
หลิงฮันนำจักรพรรดินีออกมาจากหอคอยทมิฬ
“โฮ่ๆ ช่างเป็นสตรีที่งดงามเหมือนเคย!” สุนัขตัวดำแกว่งอุ้งเท้าไปมาโดยที่ไม่กล้าผลีผลามล่วงเกินใดๆ ต่อหน้ากลิ่นอายอันสูงส่งของจักรพรรดินี ไม่ว่าใครก็ย่อมรู้สึกหวั่นเกรง
“ถึงแม้ที่นี่จะเป็นสวนสมุนไพร แต่สมุนไพรระดับสูงสุดที่ปลูกเอาไว้ก็เป็นแค่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบ” หลิงฮันกวาดสายตามอง สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์แต่เป็นสมุนไพรนิรันดร์
“อดใจรอหน่อย!” สุนัขตัวดำกล่าว “เจ้าคิดว่าสมุนไพรนิรันดร์เป็นกระหล่ำปีที่พบเห็นได้ทั่วไปรึไงกัน? ต่อให้เป็นขุมอำนาจระดับราชานิรันดร์ ก็ไม่สามารถปลูกสมุนไพรระดับนั้นได้มากมายนัก สมุนไพรระดับนั้นหากปลูกได้มากกว่าสิบต้นก็ถือว่าน่าอัศจรรย์มากแล้ว”
“แล้วที่นี่มีงั้นรึ?” หลิงฮันเอ่ยถาม
“จากการคาดคะเนของข้า ที่นี่สมควรมีอยู่สักต้นสองต้น” สุนัขตัวดำคาดเดา
ทั้งสามทำการเดินสำรวจแปลงสมุนไพร เมื่อใดที่พบเห็นสมุนไพรที่สุกงอกเต็มที่ หลิงฮันจะเก็บเกี่ยวเข้าไปในหอคอยทมิฬทันที แม้สำหรับเขาในตอนนี้ สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์จะไม่มีประโยชน์เท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยพวกมันก็พอจะช่วยเรื่องสะสมพลังปราณให้กับเขาได้
สถานที่แห่งนี้มีสวนสมุนไพรมากกว่าหนึ่งแห่ง เมื่อพวกเขาเก็บเกี่ยวสวนแห่งแรกเสร็จ ทั้งสามก็เดินหน้าไปยังสวนต่อๆไป ซึ่งในระหว่างทางนั้นเอง พวกเขาดันพบเจอชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง กำลังดูแลสมุนไพรอยู่อย่างไม่คาดคิด
