“องค์จักรพรรดิ!” เจ็ดราชันอุทาน
“องค์จักรพรรดิ!” ผู้คนด้านล่างเองก็อุทานออกมาเช่นกัน
คิ้วของหลิงฮันขมวดเข้าหากัน เขาที่ครอบครองเนตรแห่งสัจธรรมย่อมมองเห็นได้ชัดเจนกว่าใครว่าพลังชีวิตของหม่าตั้วเปากำลังค่อยๆหายไปอย่างรวดเร็ว!
ก่อนที่จะรับดาบนับไม่ถ้วนเมื่อครู่ หม่าตั้วเปาได้รีดเค้นพลังกายของตนเองจนถึงขีดสุดแล้ว แต่คนที่โจมตีมาเป็นใคร? พวกเขาคือพระเจ้า… พระเจ้าที่แท้จริง แม้พลังโจมตีของพวกเขาลดหลั่นเพราะถูกจำกัดพลังเอาไว้ แต่มันก็ยังน่าสะพรึงกลัวอยู่ดี
บนหน้าผากของหม่าตั้วเปาปรากฏเส้นเลือดที่ปูดบวม เขากัดฟันฝืนเหวี่ยงขวานขึ้นโจมตีอีกครั้ง
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
แต่ทันใดนั้นเอง รัศมีดาบก็ฟันลงมาใส่ร่างเขาอีกครั้ง ‘ครืด’ ขวานในมือของเขาเสียสมดุลและการโมตีก็ถูกเหวี่ยงไปที่อื่นแทน
ร่างของหม่าตั้วเปาโอนเอนไปมาสองสามครั้งก่อนจะยกขวานขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นรัศมีดาบก็โจมตีลงมาใส่เขาอีกเช่นกัน
‘ปัง’ ร่างของหม่าตั้วเปาถูกโจมตีลอยกระเด็นไปกว่าร้อยฟุต เขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะขยับนิ้วจับขวานภูผาวารีเอาไว้แน่นและพยายามพยุงร่างเอาไว้
ณ บริเวณด้านร่าง จิตใจของทุกคนรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกทิ่มแทง บางคนถึงขนาดที่หลั่งน้ำตาออกมา
“องค์จักรพรรดิพอแล้ว!”
“เอาไว้ครั้งหน้าพวกเราค่อยเปิดสวรรค์อีกครั้ง!”
“ได้โปรดองค์จักรพรรดิ ไม่เช่นนั้นท่านจะต้องตกตาย”
หม่าตั้วเปาฝืนพยุงร่างของตนเอง แต่ก่อนที่เขาจะตั้งหลักได้รัศมีดาบก็จู่โจมเข้าใส่เขาอีกครั้ง
พระเจ้าบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงใจทำเช่นนี้ เมื่อใดที่หม่าตั้วเปาลุกขึ้นยืน พวกเขาก็จะโตมตีเพื่อเตือนให้หม่าตั้วเปารู้ตัวว่าตนเองนั้นเป็นแค่มดปลวก หากริอาจคิดต่อต้านดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็จะพบกับชะตากรรมเช่นนี้
ชะตากรรมของพวกเจ้ามีเพียงต้องถูกหลอมเป็นเม็ดยา จะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ความหมาย!
คิ้วของหลิงฮันขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ เขาสาบานกับตนเองในใจว่าหลังจากเขาขึ้นไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ เขาจะต้องทำให้ห้านิกายโบราณชดใช้ผลกรรมของพวกเขาแน่นอน!
เขาไม่เคยรู้สึกอยากจะสังหารใครมากขนาดนี้มากก่อน แม้อีกฝ่ายจะตกตาย เกรงว่าความโกรธในใจของเขาก็จะยังคงเดือดดาลไม่มีวันหายไป
“หอคอยน้อย พอจะทำอะไรได้บ้างรึไม่?” หลิงฮันกล่าวในใจ
บัดซบ ตอนนี้หอคอยทมิฬไม่สามารถมอบพรศักดิ์สิทธิ์ให้เขาได้แล้ว ไม่เช่นนั้นพลังของเขาจะเพิ่มเป็นระดับเดียวกับพระเจ้า! ถึงแม้เขาจะต้องถูกขับไล่ออกจากโลกนี้ไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขาก็ยังสามารถช่วยชีวิตหม่าตั้วเปาไว้ได้
หอคอยน้อยสั่นไหวเล็กน้อยราวกับกำลังส่ายหัว “ถ้าข้าอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ การจะสังหารเด็กน้อยที่อยู่อีกฝั่งนั้นง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ แต่ตอนนี้… ไม่สามารถทำอะไรได้!”
ไม่จริง ข้าทำได้เพียงรอดูความตายของหม่าตั้วเปางั้นรึ?
ณ บริเวณท้องฟ้าที่ห่างไกลออกไปในตำแหน่งที่กำแพงกั้นระหว่างสองโลกเกิดช่องว่างปริแตก สามารถมองเห็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่งถือดาบอยู่ในมือ บนหัวของเขามีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ขนาดเล็กสามดวงลอยอยู่ แม้เขาจะอยู่ในตำแหน่งที่ห่างไกลและมีกำแพงระหว่างสองดินแดนกั้นอยู่ หลิงฮันก็ยังสามารถสัมผัสออร่าที่ทรงพลังจากชายคนนั้นได้ เพียงแค่การจ้องมองของชายคนนั้นก็ราวกับว่าจะกวาดล้างสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ให้สิ้นซากได้
พลังระดับสุริยันจันทรา!
(ระดับพลังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ 1.ระดับภูผาวารี 2.ระดับสุริยันจันทรา 3.ระดับดารา 4.ระดับวารีนิรันดร์ 5.ระดับสร้างสรรพสิ่ง )
หลิงฮันกล่าวในใจ อี้ชวงชวงเคยบอกเขาว่าดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ขนาดเล็กเหล่านั้นคือสัญลักษณ์ของจอมยุทธระดับสุริยันจันทรา แน่นอนว่าสัญลักษณ์เหล่านั้นสามารถปิดบังเอาไว้ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนผู้นั้นจงใจแสดงออกมาให้เห็น
ใบหน้าของชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เขารังเกียจแม้แต่การที่ต้องมาจ้องมองสิ่งมีชีวิตเบื้องล่างเหล่านี้ที่ไม่ต่างอะไรกับฝูงมด
หม่าตั้วเปาพยุงตัวเองขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้พยายามเปิดสวรรค์ต่อ ร่างของเขายืนแน่นิ่งราวกับรูปปั้น
แต่เหล่าจอมยุทธที่แข็งแกร่งย่อมรู้ดีว่าหม่าตั้วเปานั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่อาจรักษาได้ ในไม่ช้าเขาจะต้องตกตาย
“ฮ่าๆๆ ได้เวลาที่ข้าจะสะสางปัญหาที่เหลืองเสียที!” เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ก้าวเดินเข้ามา หนึ่งก้าวของเขาสามารถเคลื่อนที่ได้ถึงสิบไมล์
อ้าวเจี้ยน!
หม่าตั้วเปาใกล้จะถึงจุดจบแล้ว เพลิงชีวิตของเขาใกล้จะมอดเต็มที ตอนนี้พลังต่อสู้ของเขาคงเหลือไม่ถึงยี่สิบดาว
หรือก็คือจอมยุทธบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้แอบซุ่มโจมตีหม่าตั้วเปาจากเบื้องบนและให้อ้าวเจี้ยนเป็นคนเก็บกวาด
“ทีนี้ใครจะหยุดข้าได้?” อ้าวเจี้ยนหัวเราะ เขาที่มีพลังต่อสู้ระดับทลายมิติสิบเก้าดาวและเป็นทายาทของเผ่ามังกร กายหยาบของเขาย่อมเรียกได้ว่าแทบจะไร้เทียมทานที่สุดในโลกเบื้องล่างนี้
นอกจากหม่าตั้วเปาที่ตอนนี้ใกล้จะตกตายแล้ว ใครจะหยุดเขาได้?
จอมยุทธทุกคนกัดฟันโกรธ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีพลังมากพอ
“จงฟังข้า!” ทันใดนั้นเองจู๋ๆหม่าตั้วเปาก็เอ่ยกล่าว “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จักรวรรดิจันทราม่วงจะเข้าร่วมกับเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวรรดิต้าหลิง ทหารและประชากรของจักรวรรดิจันทราม่วงจะกลายเป็นคนของจักรวรรดิต้าหลิง!”
“องค์จักรพรรดิ!” เจ็ดราชันและทหารแนวหน้าหลายร้อยคนโศร้าโศก
“หลิงฮัน ข้าขอฝากทุกอย่างไว้กับเจ้า ภาระอันหนักอึ้งนี้เจ้าต้องฝ่าฟันไปให้ได้!” หม่าตั้วเปาจ้องหลิงฮัน เขาสะบัดมือโยนขวานภูผาวารีให้กับหลิงฮัน
การกระทำของเขาไม่ได้หมายถึงจะมอบขวานภูผาวารีให้ แต่เป็นการส่งต่อภาระหน้าที่
หลิงฮันเอื้อมมือออกไปคว้าขวานภูผาวารีและกล่าว “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะเปิดสวรรค์และกวาดล้างห้านิกายโบราณกับตระกูลอ้าวให้ได้แน่นอน!”
นี่คือคำสัญญาของเขา
‘พรึบ’ เงารูปหอคอยทมิฬพุ่งออกจากร่างหลิงฮัน ในขณะเดียวกันเงารูปร่างดาบก็พุ่งออกจากร่างหม่าตั้วเปา เงารูปหอคอยทมิฬค่อยๆกลืนกินเงารูปดาบ
ทันใดนั้นเอง สัญลักษณ์รูปร่างดาบที่เงาก็สลายไปและถูกแทนที่ด้วยสัญลักษณ์หอคอยทมิฬ
เจ็ดราชันก็สูญเสียพลังแห่งจักรภพไป พลังต่อสู้ของพวกเขาลดหวบ ในทางตรงกันข้าม หลิงฮันและเฟิงโปหยุนได้รับอำนาจของพลังแห่งจักรภพเพิ่มมากขึ้นหลายเท่า
อาณาเขตของภูมิภาคกลางนั้นเทียบได้สี่ภูมิภาครวมกัน ถึงแม้จิตใจของประชากรจะยังไม่รวมเป็นหนึ่งมาที่เขา แค่อำนาจของพลังจักรภพเพียวๆก็ทำให้พลังต่อสู้ของเขาขยายเพิ่มขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัวแล้ว
หม่าตั้วเปาหลับตาลงด้วยความสงบ ร่างของเขาร่วงหล่นจากท้องฟ้า สวรรค์เบื้องบนที่เคยถูกขวานฟันจนเป็นรอยแหว่งค่อยๆผสานกลับสู่สภาพเดิม ในขณะที่ร่างของหม่าตั้วเปายังไม่ร่วงถึงพื้น สวรรค์ก็ฟื้นสภาพเสร็จสมบูรณ์
เปิดสวรรค์ล้มเหลว! หม่าตั้วเปาก็เสียชีวิต!
เจ็ดราชันรีบพุ่งไปอุ้มร่างของหม่าตั้วเปา พวกเขาทุกคนหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเศร้าโศก
จอมยุทธทุกคนเต็มไปด้วยอารมณ์ทุกข์เศร้า ลำคอของพวกเขาจุกจนไม่อาจกล่าวอะไรออกมาได้
“ไม่ต้องโศกเศร้าไป เพราะอย่างไรวันนี้ก็ยังต้องมีคนอีกหลายคนที่ต้องตาย!” อ้าวเจี้ยนแสยะยิ้มและชี้ไปยังร่างของหม่าตั้วเปา “มอบร่างของชายผู้นั้นมา เขาคือคนที่กล้าเป็นศัตรูกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ข้าจะทำให้ร่างของเขาไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้า!”
“ฝันไปเถอะ!” เจ็ดราชันกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
“ข้าจัดการเอง!” หลิงฮันยืดตัวตรง หากไม่มีพลังแห่งจักรภพเจ็ดราชันจะเป็นคู่ต่อสู้ของอ้าวเจี้ยนได้อย่างไร ในเมื่อเขารับขวานภูผาวารีมาแล้ว เขาก็ต้องทำหน้าที่สะสางทุกอย่างที่เป็นภัยรุกรานจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์
