ไต่สวน
“เดาได้ถูก แต่ไม่มีรางวัลให้หรอกนะ!” หลิงหันหัวเราะ ร่างของเขาทะยานหายไปอีกครั้งโดยใช้ย่างก้าวเทพธิดาปีศาจ เขาไม่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายเล็งเป้ามาที่เขาได้ทันเวลา ในมือของเขากำดาบดาบปีศาจม่วงไว้แน่นและเริ่มรวบรวมพลังปราณเพื่อปลดปล่อยกระบวนท่าหมื่นแปรผันเป็นหนึ่ง
ดาบลึกลับสามพันเล่มนั้นเหมาะสมที่จะใช้กับศัตรูจำนวนมาก แต่ถ้าหากจะเน้นไปที่เป้าหมายเดียว หมื่นแปรผันเป็นหนึ่งจะทรงพลังยิ่งกว่าจนไม่อาจจินตนาการได้
“ยิงมัน!” ต้าเถี่ยโถวคำราม
ปากกระบอกปืนเริ่มเล็งเป้าทันที เพียงแต่เป้าหมายไม่ใช่หลิงฮันแต่เป็นเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยน
เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนมีท่าทีหวาดกลัวและพูดกับหลิงฮัน “ข้ายังไม่ได้โจมตีพวกมันเลยแท้ๆ ทำไมพวกมันถึงต้องทำร้ายข้าด้วย?”
“นั่นเพราะพวกมันเป็นคนเลว กับเหล่าคนเลวแล้ว เจ้าย่อมไม่อาจหาเหตุผลจากพวกมันได้” หลิงฮันอธิบาย “ดังนั้นจงจัดการคนเลวเหล่านั้นซะ เจ้าไม่ต้องคิดมาก แค่โยนก้อนอิฐออกไปก็พอ!”
“โอ้” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนพยักหน้าและตั้งท่าเล็ง จากนั้นนางก็เขวี้ยงอิฐในมือออกมา
เมื่อก้อนอิฐพุ่งเข้าไปจนเกือบจะปะทะเข้ากับเรือสีดำ จู่ๆม่านแสงสีดำก็ปรากฏออกมาล้อมรอบเรือเอาไว้กลายเป็นโล่ป้องกัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนม่านแสงสีดำจะทำหน้าที่ได้ไม่ดีนัก
‘ตูม’ ม่านแสงสีดำแตกสลายหายไปเพียงเพราะอิฐก้อนเดียว ก้อนอิฐได้ลอยกระแทกไปยังลำเรือ ‘ตูม’ เสียงก้อนอิฐที่พุ่งปะทะลำเรือดังขึ้น ก้อนอิฐได้พุ่งทะลุไปยังอีกด้านของลำเรือราวกับดาวตก
“อิฐของข้า!” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนอุทานและรีบไล่ตามก้อนอิฐไป
‘ครืน’ เรือสีดำเกิดเสียงแปลกประหลาดพร้อมกับควันสีดำและประกายเพลิงที่ปรากฏเต็มไปทั่วท้องเรือ ลำเรือเอนเอียงไปมาและกำลังจะจม!
หลิงฮันประหลาดใจ อิฐที่เขามอบให้เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนช่างทนทานจริงๆ มันสามารถจมเรือที่เป็นอาวุธวิญญาณได้ในการโจมตีเดียว
‘ตูม! ตูม! ตูม!’
การที่ลำเรือระเบิดนั้นทำให้ปืนใหญ่พลังหยวนไม่มั่นคง ประกายไฟที่เกิดขึ้นบนลำเรือตอนนี้ได้เป็นตัวจุดชนวนเปิดใช้งานปืนใหญ่พลังหยวน เพียงแต่เป้าหมายของปืนใหญ่นั้นไม่ใช่พวกหลิงฮันแต่เป็นเรือของพวกมันเอง
การโจมตีใส่ตัวเรือครั้งนี้ของปืนใหญ่นั้นเทียบเท่าได้กับการกระหน่ำโจมตีของจอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณนับร้อยคน ความเสียหายที่เกิดขึ้นน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก เรือทั้งลำพังทลายออกเป็นชิ้นๆแทบจะในพริบตา โจรสลัดส่วนใหญ่ยังไม่มีแม้แต่เวลาที่จะหลบหนีก็ถูกสังหารทันที คนที่รอดออกมาได้มีเพียงแค่ต้าเถี่ยโถวและลูกน้องมือขวาของมันเท่านั้น
เพราะอย่างไรพวกมันก็เป็นถึงจอมยุทธระดับบุปผาผลิบาน แม้จะไม่สามารถต่อกรกับจอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณได้ แต่สายตาของพวกมันก็รวดเร็วและหลบอีกออกมาได้ทันเวลา
แต่พวกมันก็ต้องโชคร้าย เพราะหลิงฮันกำลังรอโอกาสนี้อยู่แล้ว
‘ฟุบ’ หลิงฮันตบพวกมันให้สลบและนำตัวทั้งสองคนเข้าไปในหอคอยทมิฬทันที
“ฮันฮัน! ฮันฮัน!” เมื่อเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนนำก้อนอิฐกลับมานางก็เห็นร่างของหลิงฮันหายไปในพริบตา เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก หลิงฮันมักจะหายไปบ่อยๆและปล่อยให้นางรอคอยเป็นเวลานาน
เมื่อเข้ามาในหอคอยทมิฬ หลิงฮันก็ปลุกต้าเถี่ยโถวให้ตื่น ในเมื่อถูกส่งตัวเข้ามาในหอคอยทมิฬแล้ว ในชีวิตนี้พวกมันก็จะไม่ถูกส่งตัวกลับออกไปอีก หากลองคิดถึงสถานะโจรสลัดของพวกมันในหลายปีมานี้พวกมันคงจะสังหารผู้คนมามากมาย การที่จะกุมขังมันเอาไว้ในหอคอยทมิฬตลอดชีวิตจึงไม่นับว่าเป็นการกระทำที่เกินเหตุ
“ที่นี่ที่ไหน?” ต้าเถี่ยโถวตื่นขึ้นและอุทานอย่างตกตะลึง
“หัวหน้า พวกเราอยู่ที่ไหน?” ชายร่างสูงรู้สึกหวาดกลัวและโผตัวไปคว้าแขนของต้าเถี่ยโถวเอาไว้
“เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร?” ต้าเถี่ยโถวตบไปที่หน้าของชายร่างสูงทันที
“อะแฮ่ม!” หลิงฮันกระแอมและกล่าว “ตอนนี้พวกเจ้าเป็นนักโทษของข้าแล้ว หากข้าต้องการให้พวกเจ้ามีชีวิตอยู่ พวกเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าหากข้าต้องการทำให้พวกเจ้ากลายเป็นขันที มันก็ง่ายเพียงแค่ดีดนิ้ว”
‘ฟุบ!’
ต้าเถี่ยโถวและสมุนของมันรีบนำมือทั้งสองข้างกำไปที่ระหว่างขาทันที นอกจากสิ่งนี้แล้ว ยังมีอย่างอื่นที่ทำให้บุรุษถูกเรียกว่าบุรุษอีกรึ?
หลิงฮันยิ้มและตวัดนิ้วซ้ายขวา ทันใดนั้นมือของต้าเถี่ยโถวก็กางออกพร้อมกับร่างของมันที่ลอยขึ้นกลางอากาศ
“เจ้า เจ้าไม่อาจทำร้ายข้าได้ หัวหน้าของข้าแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ถ้าเจ้าแตะต้องข้าแม้แต่เส้นผม หัวหน้าของข้าจะสังหารเจ้าแน่นอน!” ต้าเถี่ยโถวหวาดกลัวจนใบหน้าซีดเผือดและรีบตะโกนข่มขู่หลิงฮัน
หลิงฮันชะงักและกล่าวถาม “เจ้าไม่ใช่หัวหน้าใหญ่?”
“ข้าเป็นหัวหน้าโจรสลัดก็จริง แต่ก็ยังมีคนที่เหนือกว่าข้าอยู่อีก!” ต้าเถี่ยโถวเกร็งตัวจนคอแข็ง “ข้าขอเตือเจ้าว่าอย่าต่อต้านหัวหน้าของข้าดีกว่า ถึงแม้หัวหน้าของข้าจะมีพลังบ่มเพาะเพียงระดับบุปผาผลิบาน แต่เขาครอบครองสมบัติแปลกประหลาดมากมาย แถมพลังต่อสู้ยังน่าสะพรึงกลัวอีกด้วย”
“โอ้ เรือสีดำนั่นก็ด้วย?” หลิงฮันสงสัย
“ใช่แล้ว เรือที่ข้าใช้เป็นเพียงเรือมังกรเงิน แต่หัวหน้าของข้าครอบครองเรือมังกรทองคำ ซึ่งน่าสะพรึงกลัวกว่ามาก!” ต้าเถี่ยโถวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
หลิงฮันแสร้งทำเป็นถอนหายใจและพูด “นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้พบกับนักโทษที่อวดดีเช่นนี้ ดูเหมือนข้าคงต้องลงมือให้เจ้ารู้ถึงสถานะของตัวเจ้าเองก่อน!”
“ไม่ เจ้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้!” ต้าเถี่ยโถวหวาดกลัวจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว “เจ้าไม่กลัวการล้างแค้นจากหัวหน้าของข้ารึไง?”
“ไม่แม่แต่น้อย” หลิงฮันยิ้ม
หลิงฮันเรียกดาบกระดูกออกมาและกล่าว “ข้าจะถามคำถามกับพวกเจ้า ถ้าใครตอบช้ากว่าจะต้องโดนตัดไข่และโคน!”
หลิงฮันกวัดแกว่งดาบกระดูกเพื่อข่มขู่พวกมันและพูด “ใครคือหัวหน้าของพวกเจ้า?”
“เฝิงเหว่ยฉี”
“ต้าเถี่ยโถว”
หลิงฮันจ้องไปยังลูกสมุนร่างสูงราวกับกำลังมองคนโง่ จากนั้นเขาก็หันไปมองต้าเถี่ยโถวอีกครั้งและพูด “ใครคือเฝิงเหว่ยฉี?”
“ข้าก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้ตัวข้าเคยเป็นผู้คุมน่านน้ำในบริเวณทะเลสาปแห่งนี้มาก่อน ไม่มีใครเลยที่ไม่หวาดกลัวพวกข้า แต่ถึงอย่างนั้นหัวหน้าของข้ากลับน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้น หลังจากที่เขาปรากฏตัวเมื่อสามปีก่อน เขาก็กลายมาเป็นหัวหน้าของข้าและมอบเรือมังกรเงินให้กับกลุ่มโจรของข้า ซึ่งเสริมอำนาจให้พวกข้าแข็งแกร่งยิ่งขึ้น” ต้าเถี่ยโถวกล่าว
“เกราะสีดำเหล่านั้นก็เป็นสิ่งที่เฝิงเหว่ยฉีมอบให้เจ้า?” หลิงฮันถามอีกครั้ง
“ใช่แล้ว” ต้าเถี่ยโถวตอบ
“ตอนนี้เฝิงเหว่ยฉีอยู่ที่ใด?” หลิงฮันถามต่อ
ต้าเถี่ยโถวลังเลที่จะตอบ แต่เมื่อเหลือไปเห็นประกายแสงอันคมกริบของดาบกระดูกที่จ่อระหว่างขาของมันอยู่ ความรู้สึกหวาดผวาก็ผุดขึ้นในใจของมันทันที “หัวหน้าของข้าอยู่ที่เกาะไม้ทมิฬ เขาอาศัยอยู่ที่นั่น”
“แล้วเกาะไม้ทมิฬอยู่ที่ไหน?”
“มันตั้งอยู่ที่ขอบมุมทิศตะวันตกเฉียงใต้ของน่านน้ำที่เต็มไปด้วยหมอกหนาจนผู้คนไม่สามารถพบเห็น!” ต้าเถี่ยโถวแสดงสีหน้าภาคภูมิใจออกมา แต่ทันใดนั้นมันก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่บริเวณไข่ มันเจ็บปวดจนเกือบสลบเหมือดไปในทันที
