อวี๋เหวินเกาหยางเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “คุณต้องการจะพูดอะไร?”
ชายวัยกลางคนจ้องไปที่หยูเหวินหวูซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาอาฆาต แล้วพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “กิจการที่ถูกควบคุมโดยตระกูลหวงและตระกูลเย่ ล้วนอยู่ในความรับผิดชอบของคุณใช่ไหม?”
คนอื่นๆ ต่างก็ประหลาดใจ แม้ว่าพวกเขาจะได้ข่าวมาแล้ว ได้รู้ตั้งนานแล้วว่า กิจการที่ถูกควบคุม ทั้งหมดอยู่ในความรับผิดชอบของหยูเหวินหวู
หยูเหวินหวูเป็นบุตรชายของอวี๋เหวินเกาหยาง และยังเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน ผู้นำในอนาคต
ใครจะกล้าชี้ให้เห็นต่อหน้าผู้คนว่า การสูญเสียของตระกูลล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับหยูเหวินหวู?
มีเพียงชายวัยกลางคนผู้นี้เท่านั้นที่กล้าพูดต่อหน้าผู้คน เห็นได้ชัดว่าเขาพุ่งเป้ามาที่หยูเหวินหวูโดยเฉพาะ
แต่เมื่อนึกถึงข่าวลืออื่นๆ เกี่ยวกับตระกูลอวี๋เหวินในวันนี้ พวกเขาก็สามารถเข้าใจได้
ชายวัยกลางไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกพี่ลูกน้องของอวี๋เหวินเกาหยาง ซึ่งภรรยาและลูกชายคนเดียวของเขาถูกอวี๋เหวินเกาเจิ้นลอบสังหารเมื่อคืนนี้
ปัจจุบันมีเพียงสองกลุ่มนี้ในตระกูลอวี๋เหวิน แต่หลายปีที่ผ่านมา อวี๋เหวินเกาเจิ้นไม่เคยมีแนวโน้มที่จะต่อสู้แย่งชิงอำนาจ เขาทำตัวเงียบๆ อย่างมาก
นั่นคือเหตุผลที่ตระกูลอวี๋เหวินอยู่ภายใต้การควบคุมของอวี๋เหวินเกาหยางมาโดยตลอด
ในตอนกลางคืน ภรรยาและลูกชายของอวี๋เหวินเกาเจิ้นถูกลอบสังหาร และมีข่าวแพร่สะพัดว่าเป็นฝีมือของหยูเหวินหวู เขาคลุ้มคลั่งด้วยความโกรธ ดังนั้นจึงพุ่งเป้าโจมตีไปที่อวี๋เหวินเกาหยางสองพ่อลูก
“คุณลุง ท่านพูดแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”
“ผมต้องรับผิดชอบต่อกิจการที่ถูกควบคุม แต่เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการสมรู้ร่วมคิด เป็นแผนการร้ายที่พุ่งเป้ามาที่ผม ท่านไม่รู้เหรอ?”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาทะเลาะกันภายใน แต่ต้องหาทางแก้ไขวิกฤติของตระกูลอวี๋เหวิน”
“เมื่อวิกฤตของตระกูลคลี่คลาย ถ้าท่านอยากให้ผมรับผิดชอบ ผมจะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว!”
ในเวลานี้หยูเหวินหวูลุกยืนขึ้น แล้วพูดโดยข่มความโกรธไว้
ในฐานะทายาทของตระกูล การถูกอวี๋เหวินเกาเจิ้นวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าผู้คน หากเขายังไม่ลุกยืนขึ้นมา ชื่อเสียงและบารมีของเขาในตระกูลต้องถูกโจมตีอย่างหนักแน่นอน
“หยูเหวินหวูพูดได้ถูกต้อง ครั้งนี้เป็นแผนการร้ายที่เล็งเป้ามาที่เขาอย่างชัดเจน สิ่งที่พวกเราต้องทำในตอนนี้คือรวมตัวทั้งตระกูลเพื่อต่อสู้กับศัตรูอย่างพร้อมเพรียงกัน ความขัดแย้งภายในมีแต่จะทำให้ความแข็งแกร่งของตระกูลอ่อนแอลง ตรงกันข้ามยังเป็นการให้โอกาสศัตรูอีกด้วย”
อวี๋เหวินเกาหยางเอ่ยปากพูดเช่นกัน แล้วพูดต่ออีก “ต่อไป เดี๋ยวผมจัดการเอง ทุกคน…”
“ปัง!”
ก่อนที่อวี๋เหวินเกาหยางจะพูดจบ อวี๋เหวินเกาเจิ้นก็ตบมือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนพูดอย่างโกรธเคือง “เรื่องบางเรื่องก็ทนได้ แต่บางเรื่อง ผมทนไม่ได้!”
“จะอธิบายอย่างไรว่า หยูเหวินหวูพยายามลอบสังหารภรรยาและลูก”
“ถ้าคุณอธิบายไม่ได้ วันนี้ต่อให้ตระกูลอวี๋เหวินล่มสลาย ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไป!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นดวงตาแดงก่ำ คำรามด้วยความโกรธ
ทุกคนต่างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นอวี๋เหวินเกาเจิ้นในด้านนี้
“อวี๋เหวินเกาเจิ้น!”
อวี๋เหวินเกาหยางตวาดใส่ “ผมบอกแล้วไงว่าถ้ามีปัญหาอะไร ให้จัดการกับศัตรูก่อน แล้วค่อยมาว่ากันทีหลัง!”
“ผมไม่ได้ทะเลาะกับคุณมาหลายปีแล้ว หรือคุณคิดว่าผมรังแกง่ายหรือเปล่า?”
“ภรรยาและลูกชายของผมถูกฆ่าตายเมื่อคืนนี้!”
“หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่ลูกชายของคุณ ในฐานะผู้นำแต่คุณกลับเพิกเฉย การตายของภรรยาและลูกชายของผม ยังเทียบไม่ได้กับการสูญเสียผลประโยชน์ของตระกูลอีกหรือ?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นคำรามออกมา ดวงตาทั้งสองสีแดงเลือด เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
อวี๋เหวินเกาหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมความโกรธของตัวเองให้ดีที่สุด พูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่ใช่ว่าการตายของภรรยาและลูกชายของคุณไม่สำคัญ แต่ตอนนี้ตระกูลกำลังถูกศัตรูขนาบทั้งหน้าหลัง ตกอยู่ในอันตราย”
“ตระกูลหวงและตระกูลเย่ได้จับตามองตระกูลอวี๋เหวินตั้งนานแล้ว หากไม่สามารถแก้ไขวิกฤติได้โดยเร็วที่สุด เกรงว่าตระกูลอวี๋เหวินจะล่มสลายลงทั้งหมด”
“คนตายก็ตายไปแล้ว สิ่งเดียวที่พวกเราทำได้คือค้นหาความจริง ค้นหาฆาตกร ล้างแค้นให้พวกเขา!”
“แต่เงื่อนไขข้อแรกก็คือ พวกเราต้องผ่านวิกฤตของตระกูลนี้ให้ได้ก่อน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะกลายเป็นความว่างเปล่า!”
“คุณต้องใจเย็นๆ ก่อน เมื่อวิกฤตคลี่คลาย ผมจะมีคำอธิบายให้คุณแน่นอน!”
อวี๋เหวินเกาหยางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ตอนนี้กิจการของตระกูลได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง หากการหยุดยั้งความเสียหายไม่ทันเวลา ภายในตระกูลทุกคนจะมีใจตื่นกลัวไม่เป็นสุขแน่นอน แม้แต่พนักงานของกิจการของตระกูลก็จะไปจากกัน
ในเวลานั้น ตระกูลอวี๋เหวินก็จะเหลือเพียงเปลือกนอกที่ว่างเปล่าจริงๆ
“ไม่ได้!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นยืนกรานส่ายหน้าพลางพูดว่า “ต้องมีคำชี้แจงให้ผมเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นใครก็อย่าคิดจะอยู่อย่างมีความสุขเลย!”
“คุณ…”
อวี๋เหวินเกาหยางโกรธมาก ชี้มาที่อวี๋เหวินเกาเจิ้น แต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟันถามว่า “คุณอยากอธิบายเรื่องอะไรกันแน่?”
“ปลดหยูเหวินหวูออกจากตำแหน่ง ทายาทคนใหม่!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นพูดอย่างเย็นชา
ทุกคนล้วนมีสีหน้าตกใจ อวี๋เหวินเกาเจิ้นบังคับให้อวี๋เหวินเกาหยางมาเป็นทายาทคนใหม่ในเวลานี้
หยูเหวินหวูก็ตกตะลึงเช่นกัน เขารีบตอบและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณลุง คุณอยากจะขับไล่ผมออกจากตำแหน่งทายาทขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ยังไม่ต้องพูดถึงว่าภรรยาและลูกของผมจะตายในกำมือคุณหรือไม่ ลำพังแค่คุณสร้างปัญหาให้ตระกูลเรามากมาย การปลดคุณออกจากตำแหน่งทายาท ไม่ทราบว่ามีปัญหาตรงไหน?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นคาดคั้นถาม
“ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าเขา!”
หยูเหวินหวูพูดอย่างโกรธเคือง “ส่วนการควบคุมกิจการของตระกูล เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนร้ายที่พุ่งเป้ามาที่ผม เป็นเรื่องที่แม้แต่คนโง่ก็ยังมองออก อย่าบอกนะว่าคุณมองไม่ออก?”
ประโยคนี้ ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่อวี๋เหวินเกาเจิ้นไม่สนใจ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณก็บอกแล้วว่า มันเป็นแผนร้ายที่พุ่งเป้ามาที่คุณ ดังนั้นจึงยิ่งยืนยันได้ว่า วิกฤตที่ตระกูลกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณยังจะมีคุณสมบัติอะไรที่จะรับหน้าที่เป็นทายาทต่อไปได้อีก?”
หยูเหวินหวูกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นอวี๋เหวินเกาหยางก็พูดขึ้นมาว่า “ตกลง ผมรับปากคุณ ว่าจะปลดเขาออกจากตำแหน่งทายาท!”
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนถึงกับอึ้งไปทันทีที่พูดออกมา
แม้แต่อวี๋เหวินเกาเจิ้นก็ยังตกตะลึง ตอนที่เขาบังคับให้อวี๋เหวินเกาหยางปลดหยูเหวินหวูออกจากตำแหน่งต่อหน้าผู้คน เขาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าอวี๋เหวินเกาหยางจะตอบตกลงจริงๆ
หยูเหวินหวูยิ่งรู้สึกแปลกใจมาก หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ก็พูดอย่างโกรธเคือง “ทำไมคุณถึงปลดผมออกจากตำแหน่งทายาท?”
“สิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลอวี๋เหวินทั้งหมดในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนร้ายที่พุ่งเป้ามาที่ผม หรือว่าเป็นเพราะว่าผมตกเป็นเป้าหมาย จึงต้องแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมด?”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ขอเพียงมีคนถูกใส่ร้ายและนำความเสียหายมาสู่วงศ์ตระกูล คนผู้นั้นก็จะต้องถูกลงโทษ?”
“ถ้าหากคิดเช่นนี้จริงๆ พวกคุณกล้ารับประกันไหมว่า พวกคุณจะไม่นำความเสียหายมาสู่วงศ์ตระกูลในอนาคต?”
หยูเหวินหวูคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว กวาดสายตามองไปยังผู้คน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำด้วยความหวาดกลัว
อวี๋เหวินเกาหยางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “หุบปากซะ!”
หยูเหวินหวูรู้สึกคับข้องใจและโกรธมาก แต่พ่อของเขาเคยบอกว่า ถ้าเขายังคงโต้แย้งต่อหน้าผู้คน เกรงว่าเขาจะตกที่นั่งลำบากในตระกูลอวี๋เหวินเมื่อไม่เป็นที่โปรดปราน
“ตอนนี้ เรามาพูดคุยกันดีกว่าว่าจะแก้ปัญหาที่ทางวงศ์ตระกูลพบเจอได้ยังไง?”
อวี๋เหวินเกาหยางถามอวี๋เหวินเกาเจิ้นด้วยสีหน้าปกติ
