ลูกน้องที่เหยหู่พามาด้วยต่างพากันหัวเราะตามทันที เหมือนกับว่ากำลังหัวเราะเยาะความกระตือรือร้นของชาวบ้านคนนี้อยู่
“ใช่ๆ ในเมื่อต้อนรับพวกเราขนาดนี้แล้วล่ะก็ พวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วกัน”
พูดจบ ลูกน้องคนหนึ่งก็เตะอัดเข้าไปที่ท้องของชาวบ้านคนนั้นโดยตรง
ชาวบ้านคนอื่นพอเห็นแบบนี้ ก็อึ้งตะลึงอยู่กับที่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มในตอนแรกราวกับว่าถูกฝุ่นควันหนาปกคลุมเอาไว้ สีหน้าดูดำมืด
“จับพวกมันมัดไว้เดี๋ยวนี้ แล้วพาเข้าไปในหมู่บ้าน ให้พวกชาวบ้านของพวกมันดูซะ”
พูดจบ ลูกน้องที่เหยหู่พามาก็จับทุกคนมัดเอาไว้
“เข้ามาในหมู่บ้านกับฉัน”
พอพูดจบ พวกเหยหู่ก็เหมือนกับกลุ่มเมฆดำ ก่อตัวกันเป็นกลุ่มก้อนไม่สามารถหยุดยั้งได้ มุ่งตรงเข้าไปในหมู่บ้าน
ในเวลานี้เอง ท้องฟ้าก็เริ่มค่ำแล้ว ถังเฉาที่อยู่อีกทางด้านหนึ่ง กำลังพาหลินชิงเสว่เข้าไปพักในเต็นท์ ยังไงก็ค่ำขนาดนี้แล้ว ถ้าเดินทางต่อไปล่ะก็ อาจจะอันตรายได้ อีกอย่าง ยังมีตัวปัญหาอยู่ด้วย
ถ้าไม่จัดการกำจัดตัวปัญหานี้ทิ้งไปซะ ถังเฉาก็ไม่มีทางวางใจลงได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ยังกำลังรอโอกาส หลังจากที่หลินชิงเสว่นอนหลับแล้วค่อยแอบออกไปจัดการมัน
ส่วนไอ้ผอมก็นึกว่าตนเองแอบซ่อนได้อย่างดีมาก ก็เลยหลับบนต้นไม้ซะเลย
เนื่องจากเฟิ่งหวงขาดการสะกดรอยตามพวกเหยหู่ ก็เลยส่งข้อความมาหาถังเฉา ให้ถังเฉาระวังตัวเอง
ถังเฉาแค่ปิดโทรศัพท์ลงอย่างเงียบๆ
หลินชิงเสว่ที่อยู่ข้างๆพอเห็นภาพตรงหน้านี้ก็รู้ว่าถังเฉาจะต้องมีธุระแน่นอน สีหน้ารู้สึกผิดไม่น้อย
“ฉันทำให้คุณเสียเวลาในการทำงานใช่ไหม? ถังเฉา……”
พอเห็นท่าทางที่น่าสงสารของหลินชิงเสว่ ใจของถังเฉาก็เหมือนกับถูกเครื่องอัดไฮดรอลิคบดจนแหลกละเอียด เจ็บปวดหัวใจแทบไม่ไหว“คุณภรรยา คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่กำลังมอบหมายงานเท่านั้น ช่วงนี้ผมไม่ได้มีธุระอะไรจริงๆ คุณวางใจเถอะ ไม่ต้องคิดเยอะขนาดนี้หรอก”
หลินชิงเสว่พยักหน้าเล็กน้อย
แต่สายตาไม่เชื่อฟังตั้งนานแล้ว หนังตาของหลินชิงเสว่เปิดอ้าไว้ตลอด สุดท้ายก็อดกลั้นความเหนื่อยหล้าไม่ไหว นอนหลับไป
“คนโง่ ยังจะฝืนมาพูดคุยกับผมอีก การปีนเขาแบบนี้ คุณจะรู้สึกเหนื่อยมันก็เป็นเรื่องปกติมากๆ”
ถังเฉาพอเห็นหลินชิงเสว่หลับไปแล้ว ก็วางหลินชิงเสว่ไปไว้ในเต็นท์อย่างเงียบๆ แล้วตัวเองก็เดินออกไป
ในเวลานี้เองไอ้ผอมก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา
“ในที่สุดพวกแกก็ปิดไฟลงแล้วสินะ ต่อไปก็ถึงเวลาแสดงโชว์ของฉันแล้ว สาวสวย เดี๋ยวฉันจะทำให้แกรู้สึกสบายเอง！”
ไอ้ผอมกระโดดลงมาจากข้างๆ ตกลงข้างหลังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากเต็นท์มากนัก
“แปลก ผู้ชายคนนั้นล่ะ?”
เมื่อตะกี้ยังเห็นเงาของถังเฉาอยู่ข้างนอกเต็นท์อยู่เลย แต่หลังจากที่ไอ้ผอมลงมา เงาของถังเฉาก็หายไปแล้ว
ทำให้ไอ้ผอมรู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูก
“แกกำลังหาฉันอยู่เหรอ?”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแล้วก็เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตดังออกจากด้านข้างของไอ้ผอม ไอ้ผอมตกใจ จนกระโดดสูงขึ้นสองเมตร
“แก……แกมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร แกอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือไง?”
พูดจบ ถังเฉาก็แค่ยิ้มอย่างเย็นชา
“แกนึกว่าวันนี้ที่แกอยู่บนต้นไม้ฉันไม่สังเกตเห็นแกอย่างนั้นเหรอ? แกสำคัญตัวเองเกินไปแล้วไหม?”
พูดจบ ไอ้ผอมก็มองถังเฉาด้วยท่าทางพออกพอใจ
“อะไร แกมาทำตัวยโสโอหังอะไร ถึงแกรู้แล้วจะทำไม แล้วแกทำอะไรฉันได้ แกกล้าฆ่าฉันเหรอ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
ถังเฉาไม่อยากพูดพล่ามไร้สาระ แล้วก็ต้องรีบไปอยู่เป็นเพื่อนหลินชิงเสว่ด้วย ก็เลยไม่พูดซ้ำพูดซากต่อ
“ให้เวลาแกหนึ่งนาที ไสหัวไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกซะ”
หลังจากที่ไอ้ผอมได้ฟังแล้ว ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์แถมยังมองถังเฉาด้วยสายตาเหลือเชื่ออีกด้วย
“แกว่าไงนะ? แกบอกว่าแกจะฆ่าฉัน?”
สาเหตุเพราะว่าหว่างเหลี่ยง จึงทำให้พวกเหยหู่ต่างมีความมั่นใจในตัวเองสุดๆ ถึงยังไงเวลาอยู่ข้างนอก ถ้าพูดถึงชื่อของหว่างเหลี่ยง แค่อยู่ตามทาง ก็เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนทั้งนั้น
ถ้ายังมีคนไม่ยอมจำนน ก็เท่ากับว่าเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ไข่ไก่กระทบกับหิน รนหาที่ตายชัดๆ
ครั้งล่าสุดที่ได้ยินคำพูดที่หยิ่งยโสโอหังและคำพูดข่มขู่แบบนี้ ก็เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว จนถึงตอนนี้ก็มาได้ยินคำพูดแบบนี้อีก ไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกกลัวแล้ว กลับยิ่งตั้งหน้าตั้งตารอคอยว่า ตอนที่คนคนนี้คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนมันจะเป็นยังไงกันแน่
ไอ้ผอมหัวเราะออกมาเสียงดัง
“แกหยุดแสร้งทำเป็นโง่ได้แล้ว แกรู้ไหมว่าแกพูดกับฉันขนาดนี้แกจะมีจุดจบยังไง? ถ้าฉันไปรายงานกับบุคคลระดับสูง คนระดับสูงของพวกฉันก็จะส่งคนมาล้างบางตระกูลของแกจนหมด รู้ไหม?”
คำพูดที่เต็มไปด้วยความข่มขู่ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ทำให้ถังเฉารู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อยแล้ว แต่ถึงขนาดที่เกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอีกด้วย
ผู้บริหารสูงสุดห้าดาวมาอยู่ตรงหน้าของถังเฉาก็ยังทำอะไรไม่ได้ ถึงขนาดที่จะถูกไล่เล่นงานด้วยซ้ำ แต่ไม่คิดว่าทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเธอจะยโสโอหังขนาดนี้
วันนี้เป็นวันที่ออกมาเดตกับหลินชิงเสว่ ถังเฉาไม่อยากทำร้ายใคร ไม่อยากแตะต้องเลือด กะที่จะปล่อยไอ้หมอนี่ไป แล้วหันตัวเดินจากไป
แต่ขณะที่ถังเฉาหันกลับไปนั้น รอยยิ้มของไอ้ผอมก็ก็ลากลงข้างล่าง เปลี่ยนเป็นท่าทีที่อำมหิต
ในตอนนี้ถ้าเกิดมีแมลงวันบินเข้ามา ก็น่าจะถูกรังสีที่โหดเหี้ยมนี้ทำลายจนสลายไปไม่เหลือซากแน่นอน
พอเห็นว่ามีคนยโสโอหังขนาดนี้ เดินหนีไปตอนที่ตัวเองกำลังพูดอยู่ ไฟโกรธของไอ้ผอมก็พุ่งทะยานขึ้นมาในใจทันที
ไอ้ผอมชักมีดกริชออกมาจากข้างหลังของตัวเองทันที
ในตอนนี้เอง เห็นได้ชัดว่าถังเฉาที่อยู่ตรงหน้าก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารก่อนแล้ว แต่ไม่ได้รีบลงมือทันที รอไอ้ผอมเป็นฝ่ายลงมือก่อน
เป็นอย่างที่คิดไว้ ไอ้ผอมอดกลั้นความโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ใช้มีดพุ่งเข้าไปที่หัวของถังเฉาตรงๆ
ไอ้ผอมเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เหี้ยมโหด ราวกับว่า‘ลูกแกะ’ที่อยู่ตรงหน้าจะตกอยู่ในมือของตัวเองแล้ว
แต่ในตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียง‘โครม’ดังขึ้น ร่างกายของถังเฉาหลบไปอย่างรวดเร็วราวกับผี มีดกริชของไอ้ผอมแทงโดนอากาศ
เสียงของลมที่กระทบมีด พิสูจน์แล้วว่าไอ้ผอมโหดเหี้ยมขนาดไหน แต่ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี
ถังเฉาหันไปแย่งชิงมีดกริชมา วางจ่อไว้ที่คอของไอ้ผอม
“ฉันบอกแล้ว ว่าถ้าแกยังตามตื๊อไม่ยอมหนีไปก็อย่ามาหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน คนประเภทแก ก่อนหน้านี้ฉันฆ่ามามากพอแล้ว ตอนนี้ เอือนสุดๆ！”
ถังเฉาออกแรงผลักเบาๆ ร่างกายที่ผอมเล็กอยู่แล้วของไอ้ผอม ในตอนนี้ก็เหมือนกับกระดาษบางๆหนึ่งแผ่น กระเด็นลอยไปตามสายลม
ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามาชนเข้ากับต้นไม้ ใบไม้ร่วงตกลงมาราวกับสายฝน ใครจะไปรู้ว่าถังเฉาที่ดูออกแรงเบาๆแบบนี้ จะสามารถระเบิดพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมาได้
ครั้งนี้ไม่ถึงแก่ชีวิต เพราะว่าถังเฉาให้โอกาสสุดท้ายกับเขา
ส่วนไอ้ผอมก็พอจะฉลาดอยู่เหมือนกัน คนตรงหน้านี้ ไม่ธรรมดาเลย ก็เลยหนีไปในทันที
ซ่าๆ……
เสียงใบไม้สั่นไหว ทำให้หลินชิงเสว่ตื่นขึ้นมาทันที เธอลืมตาขึ้น
“มีอะไรเหรอ ถังเฉา มีใครมาอย่างนั้นเหรอ?”
ถังเฉาหันมา สีหน้าเปลี่ยนไปร้อยแปดสิบองศา เหมือนกับหนังสือหนึ่งเล่มทันที
