เฉียวฉีคิดแบบนี้แล้วถึงรู้สึกโล่งใจ
“ก็ได้ ถ้าพวกเธอพูดแบบนี้งั้นฉันก็โล่งใจแล้ว พวกเธอรออีกหน่อยก็ได้ ถ้าเขามีวี่แววอะไร เธอสองคนรีบบอกให้ฉันเลย ฉันกับซือเฉียนจะรีบไปให้เร็วที่สุด”
“ได้”
พอพูดเรื่องนี้จบ จิ่งหนิงก็ถามต่อว่า: “สถานการณ์ของพวกเธอที่เตียนหนานฝั่งนั้นเป็นยังไงบ้างแล้ว”
พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา บนหน้าเฉียวฉีกลับเผยความดีใจออกมา
“ได้ผลแล้ว ข่าวเป็นเรื่องจริง ที่นี่มีแผ่นหยกหนึ่งก้อนจริง แต่กระบวนการอาจจะยุ่งยากหน่อย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ต้องใช้เวลาหน่อย”
จิ่งหนิงพยักหน้า “’งั้นก็ดีแล้ว”
ทุกคนถามทุกข์ถามสุขต่ออีกกี่ประโยค จากนั้นถึงวางสายลง
หลังจากวางสายลงแล้ว จิ่งหนิงดูภาพวาดในมือถือยังรู้สึกไม่น่าเชื่ออยู่เลย
“ตอนแรกฉันแค่ลองหาเฉียวฉีให้ช่วยสืบให้หน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขาจริงๆ!”
ลู่จิ่งเซินก็รู้สึกคาดคิดไม่ถึงเช่นกัน
ก่อนหน้านี้แค่รู้สึกว่าคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่เหมือนคนทั่วไป แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นหนานกงจิ่นจริงๆ
นึกถึงก่อนหน้านี้เขาตั้งใจเข้าใกล้จิ่งหนิงกับอานอาน ดวงตาของเขาก็อดลึกซึ้งขึ้นมาไม่ได้
จิ่งหนิงถามว่า: “คุณว่าที่เขาหาทุกวิถีทางเข้าใกล้เราเพื่ออะไร”
ลู่จิ่งเซินส่ายหัว
“ไม่รู้” เขาชะงักและพูดด้วยเสียงต่ำว่า:“พอแล้ว อย่าคิดไปเรื่อย ผมจะไปจัดการเรื่องนี้เอง หึม?”
จิ่งหนิงพยักหน้า
ไม่นาน ลู่จิ่งเซินก็โทรสั่งให้คนไปสะกดรอยตามร่องรอยการเดินทางของหนานกงจิ่น
ที่พวกเขามาครั้งนี้ ถึงแม้ดูภายนอกเป็นลู่จิ่งเซินกับจิ่งหนิงพาลูกสองคนมา
แต่ความเป็นจริงแล้ว จิ่งหนิงรู้ดีว่ารอบข้างลู่จิ่งเซินมีกลุ่มลับหนึ่งแอบตามหลังและคอยปกป้องพวกเขาอยู่
เมื่อเจอความอันตราย คนเหล่านั้นก็จะออกมาเป็นฉากกำบังสุดท้ายของพวกเขาทันที
หลังจากลู่จิ่งเซินสั่งคนเรียบร้อยแล้ว จิ่งหนิงก็ไม่คิดมาก ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็นอนแล้ว
ส่วนขณะนี้ อีกฝั่ง
ภายในห้องของโรงแรม ชายหนุ่มหน้าตาดียืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง
หน้าต่างเปิดไว้ใหญ่ๆ ความสูงหลายสิบชั้นเต็มๆ ลมกลางคืนพัดเข้ามา มีความเหน็บหนาวและเงียบเชียบที่มีแค่ในทะเลทราย
เขาหลับตาลง ดมกลิ่นทรายที่ลมพัดพามา หายใจเข้าลึกๆ
ช่างเป็นกลิ่นที่…ไม่เจอมานานเลยจริงๆ
ไม่ว่าคนไหนก็คาดคิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าคนนี้ไม่เพียงแค่เคยมาที่นี่ และยังเป็นสมัยที่ทุกคนยังไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้เมื่อนานมามากแล้วด้วย
ตอนนั้นที่นี่ยังเป็นแค่ดินแดนรกร้างอยู่ เขาก็ได้เจอหินใหญ่ที่แตกแล้วก้อนนั้นตอนมาถึงที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ
ใช่แล้ว ถึงแม้ทุกวันนี้ทุกคนล้วนกราบไหว้ตำนานเรื่องนี้และหินก้อนนี้ แต่ไม่มีคนไหนชื่อจริงๆ ว่าสมัยนั้นมีหินก้อนนี้อยู่จริงๆ
เขาเคยเห็นหญิงสาวคนนั้นตัวเปลือยนั่งอยู่กลางก้อนหินกับตา สีหน้าตื่นตกใจและงงงัน
ก็เหมือนกับลูกกวางที่หลงทางและแยกกับฝูงเพื่อนตัวนั้นตอนที่เขาไปล่าสัตว์ครั้งก่อนอย่างนั้น
ดวงตาคู่หนึ่งสดใสสวยงาม กลมและสว่าง ในนั้นเต็มไปด้วยแสงน้ำ ดูแล้วทำให้คนใจอ่อน
ตอนนั้นเขาก็ใจอ่อนแล้วด้วย จึงช่วยเธอเอาไว้และพาออกไป นั่นเป็นผู้หญิงที่แปลกประหลาดมากเลยนะเนี่ย
อยู่ในทะเลทรายที่เงียบเหงาไม่มีคนไหนอยู่ด้วยตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนฝูง และไม่มีเหตุผล
แม้จะถามเธอ เธอก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ
ไม่ ไม่ใช่ ควรบอกว่าเธอพูดภาษาคนไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ
พวกอีๆ อาๆ ที่พูดออกมาจากปากเธอนั้น พวกเขาฟังไม่รู้เรื่องเลย
ดังนั้น หลังๆ มาเขาเข้าใจแล้ว เธอน่าจะไม่ใช่คนในประเทศของพวกเขา อาจจะเป็นคนอื่นของสักที่ใด เข้ามาในนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ หรืออาจจะ…ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในดินแดนแผ่นนี้เลยด้วยซ้ำ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ก็ตาม เนื่องจากจิตใจอันแปลกประหลาดซึ่งอธิบายไม่ถูก เขายังคงพาเธอไปด้วยกัน
แม้ว่าเหล่าลูกน้องของเขาต่างไม่เห็นด้วยทุกคน แต่เขายังคงไม่สนใจไยดี พาเธอออกจากทะเลทรายแผ่นนั้น
ตอนนั้นเขายังไม่ใช่ราชครูใหญ่ แต่เป็นรุกฆาตที่มีกิตติมศักดิ์สูงระดับหนึ่งในกองทัพแล้ว
ทุกคนต่างรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้จู่ๆ ปรากฏตัวออกมาที่นี่ ไม่ทราบที่มา ตัวตนน่าสงสัย มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นมือฆ่ามาก
แต่มีแค่เขาคนเดียวที่รู้ว่าเธอไม่ใช่
เมื่อเห็นเธอตอนแวบแรกเขาก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีความอันตรายต่อตนเอง
อาจจะเป็นดวงตาอันน่าสงสารเอ็นดูคู่นั้น หรืออาจจะเป็นความลังเลและต้องการความช่วยเหลือที่เปล่งออกมาจากส่วนลึกของหัวใจอันไร้เสียงของเธอ
อย่างไรก็ตาม เขาใจอ่อนแล้ว และยังหวั่นไหวแล้วด้วย ในสถานการณ์ที่ตัวเองไม่รู้ตัวเลย
เขาพาเธอเดินไปทิศตะวันออกตลอดทาง ออกไปจากทะเลทราย กลับไปถึงประเทศของตัวเอง
หญิงสาวพัฒนาเรื่องการเรียนรู้ได้เร็วมากกว่าที่คิด ไม่นานเธอก็พูดเป็น ใส่เสื้อผ้าและทำเรื่องต่างๆ อย่างที่คนธรรมดาอย่างพวกเขาต้องทำในชีวิตประจำวันเป็นแล้ว
ยิ่งวันผู้หญิงก็จากการเงียบกลายเป็นเจี๊ยวจ๊าว นิสัยสดใสขึ้นมาเยอะเลย เหมือนตัวเองก็ยอมรับความจริงที่ตัวเองมาถึงที่นี่แล้ว
แต่ไม่ว่าเขาถามยังไง เธอหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามสำหรับเธอมาจากที่ไหนตั้งแต่ตอนแรก
หรือก็พูดได้ว่าคือไม่รู้ต้องตอบยังไงเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งวันเขาก็ไม่ถามแล้ว
เธอก็ถูกเขาเลี้ยงไว้ในวังของตัวเอง เนื่องจากอยู่ในวังไม่ค่อยออกไปข้างนอก บวกกับคนในวังของเขาไม่ค่อยเยอะอยู่แล้ว และยังสั่งลงไปแล้วว่าห้ามพูดเรื่องนี้ออกไปข้างนอก ทุกคนล้วนปิดปากไว้ ไม่เคยบอกสถานการณ์ในวังให้คนนอกเลย ดังนั้นคนที่รู้เรื่องนี้กลับมีน้อยมาก
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนในช่วงนั้นดีมาก หญิงสาวก็พึ่งพาเขามาก เหมือนบนโลกใบนี้มีแค่เขาคนเดียวเป็นที่พึ่งเดียวและคนที่เชื่อใจได้ของตัวเอง
ทุกวัน เวลาที่เขาเข้าเฝ้าจักรพรรดิในท้องพระโรง เธอก็คอยรอเขาอยู่ที่บ้าน
หลังจากรอเขากลับมาแล้วก็คอยตามอยู่ข้างตัวเขาอย่างมีความสุข เขาไปไหน เธอก็ไปไหนด้วยเหมือนกัน
อย่างกับหนอนตามก้นน้อยตัวหนึ่ง
เขาก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน แต่ก็แอบมีความสุขกับการพึ่งพาแบบนี้ แม้จะเป็นกลางคืนตอนที่สองคนอืดอาดอยู่บนเตียง เธอก็กอดเขาไว้ตลอดไม่ยอมปล่อย
มีช่วงเวลาหนึ่ง เขาคิดอยู่ในใจว่าให้เป็นไปตามแบบนี้ต่อไปเถอะ
แบบนี้ก็ดีอยู่ ผู้ชายในสมัยนั้น มีคนไหนบ้างที่ไม่เลี้ยงสัตว์เลี้ยงน้อยสองสามตัวอยู่ข้างตัวบ้าง
ถึงแม้จะไม่รู้ที่มาของหญิงสาวคนนี้ แต่ก็ไม่มีอันตรายต่อเขา อีกอย่าง เธอพึ่งพาเขา เอาใจเขาเป็น มีหญิงสาวที่เข้าใจเขา สามารถทำให้เขามีความสุขและผ่อนคลายได้หลังจากกลับมาจากท้องพระโรงก็ถือว่าดีมาก
ดังนั้น วันเวลาก็ล่วงไปวันแล้ววันเล่าท่ามกลางความเรียบง่าย
แต่ว่าถ้าเป็นไม่มีที่มา วันเวลาก็จะไม่เรียบง่ายอย่างนี้ตลอด
มีวันหนึ่ง เขารู้ความลับเรื่องหนึ่งโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
ตอนนั้นเขาเป็นถึงราชครูใหญ่แล้ว แต่แนวโน้มในท้องพระโรงเปลี่ยนแล้ว ไม่เหมือนแนวโน้มในท้องพระโรงอย่างราชครูใหญ่รุ่นก่อนๆ แล้ว
ตอนนั้นพระราชินีป่วยหนัก แต่ไม่มีลูกหลานสามารถสืบทอดบัลลังก์ ส่วนความคิดเห็นด้านการเมืองของเธอกับราชครูใหญ่ไม่ถูกกันมาตลอด ตั้งแต่หนานจิ่นขึ้นตำแหน่งนี้แล้ว ก็แอบมีความคิดอยากรวบอำนาจกลับมาอย่างหนึ่งอยู่ตลอด
