สิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของซูจือหยู เป็นห้องดีลักซ์ในโรงแรมแห่งหนึ่ง ตัวเองกำลังนอนอยู่เตียงที่นุ่มสบายซึ่งมีความกว้างสองเมตรกว่า
ในชั่วพริบตาเดียวนี้ เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นวิญญาณหลังความตาย
ดังนั้นเธอก็อยากจะตามหาที่อยู่ของแม่ในทันที เมื่อมองไปรอบๆ ถึงได้พบว่าแม่ก็นอนอยู่ที่ข้างกายของตัวเอง!
ในเวลานี้เธอก็ไม่สนว่าเป็นความฝันหรือความจริง แทบรอไม่ไหวที่จะยื่นมือออกไป เขย่าร่างของแม่ และในปากก็ตะโกนว่า: “แม่…แม่ค่ะแม่ตื่นเถอะ…”
ตู้ไห่ชิงที่ยังคงหลับอยู่ ถึงได้ค่อยๆตื่นขึ้นมา หลังจากที่ฟื้นคืนมา เธอมองดูซูจือหยูที่อยู่ตรงหน้า และอุทานว่า: “จือหยู…ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย?!”
ซูจือหยูรีบพูดว่า: “แม่ค่ะ หนู…หนูก็ไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรหรือเปล่า…”
ตู้ไห่ชิงมองไปรอบๆ และถามโดยไม่รู้ตัว: “พวกเรา…พวกเราอยู่ที่อุโมงค์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้…”
ซูจือหยูก็ส่ายหน้าต่อเนื่องอย่างไม่รู้ตัว: “หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงแรมแห่งหนึ่ง…”
ขณะนั้น ซูจือหยูนึกถึงใบหน้าของเย่เฉินอย่างกะทันหัน!
ทันทีที่นึกถึง ก่อนหน้าที่ตัวเองจะหมดสติ สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของตัวเอง ก็เป็นผู้มีพระคุณ ที่ตัวเองถวิลหาทุกเช้าค่ำ และพยายามตามหาอย่างสุดความสามารถ
ดังนั้นเธอถึงได้เข้าใจเรื่องหนึ่ง และอุทานว่า: “แม่ค่ะ! ต้องเป็นมีพระคุณช่วยพวกเราไว้อย่างแน่นอน!”
“ผู้มีพระคุณเหรอ?!”ตู้ไห่ชิงถามโดยไม่รู้ตัวว่า: “ลูกหมายถึง ผู้มีพระคุณที่ช่วยลูกในประเทศญี่ปุ่นเหรอ?!”
“ใช่แล้ว! ก็คือเขา!”ซูจือหยูตื่นเต้นจนน้ำเสียงก็สั่นเทาเล็กน้อย น้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้ และพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “แม่ค่ะ…ความทรงจำสุดท้ายก่อนหน้าที่หนูจะหมดสติไป ก็คือตัวเองใกล้จะตายแล้ว สติสัมปชัญญะก็กระเจิดกระเจิงถึงขอบแล้ว ต่อจากนั้น…ต่อจากนั้นหนูก็เห็นผู้มีพระคุณ!”
ตู้ไห่ชิงอดไม่ได้ที่จะถาม: “ในเวลานั้นเพราะว่าสติเลือนรางเกิดภาพหลอนหรือเปล่า? คนคนนั้นอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ? จะปรากฏตัวที่เมืองจินหลิงได้ยังไง?”
ซูจือหยูพูดอย่างแน่วแน่ว่า: “แม่ค่ะ เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ! หนูไม่มีทางจำผิดหรอก!”
จากนั้น เธอรีบตรวจสอบดูร่างกายของตัวเอง
ในไม่ช้า เธอก็พบว่า เดิมทีร่างกายของตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้กลับไม่ได้บาดเจ็บ ก็ยิ่งพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “แม่! จะต้องเป็นผู้มีพระคุณช่วยพวกเราออกจากในอุโมงค์อย่างแน่นอน! ยังมีอาการบาดเจ็บบนตัวของพวกเราด้วย เขาจะต้องรักษาหายดีอย่างแน่นอน”
ตู้ไห่ชิงถึงได้ตระหนักว่า ร่างกายของตัวเอง ในเวลานี้ไม่มีความรู้สึกผิดปกติอะไรทั้งนั้น
ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้ เธอและลูกสาวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์โดยฝีมือคนอยู่ในอุโมงค์ และได้รับบาดเจ็บสาหัส
เธออดไม่ได้ที่จะอุทานอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ: “ในอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ร้ายแรงขนาดนั้น แทบจะไม่มีใครรอดชีวิตมาได้เลย!”
“แต่ว่า ตอนนี้ฉันและจือหยูกลับไม่ได้รับบาดเจ็บ…นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ…”
ดังนั้น เธอจึงรีบถามว่า: “จือหยู ผู้มีพระคุณคนนั้นของลูก ทำไมต้องมาช่วยพวกเราด้วย?”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”ซูจือหยูส่ายหน้าอย่างไม่รู้อะไรเลย และพูดว่า: “หนูตามหาเขามานานมาก ตามหาไม่เจอสักที นี่ก็เป็นครั้งที่สองที่หนูเจอเขาเท่านั้นเอง…”
จากนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “แม่ค่ะ ผู้มีพระคุณเขาช่วยหนูอีกครั้งแล้ว…ยิ่งไปกว่านั้นไม่เพียงแค่ช่วยหนู ยังช่วยแม่ด้วย คิดดูแล้ว พวกเราสองแม่ลูก และยังมีพี่ชายของหนูด้วย สามคนติดค้างหนี้ชีวิตผู้มีพระคุณสี่ชีวิต…”
ต่อจากนั้น ซูจือหยูก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า: “แม่ค่ะ! ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยคนนั้นที่คุณตาหามา พูดจาไร้สาระ! เขาให้หนูไม่ต้องตามหาผู้มีพระคุณ บอกว่าดวงชะตาของหนูกับดวงชะตาของผู้มีพระคุณชงกันจะมีหายนะครั้งใหญ่ แต่เขาคงจะคาดไม่ถึงอย่างแน่นอนว่า ผู้มีพระเป็นคนคุณช่วยหนูอีกครั้ง! ตอนนั้นหนูบอกว่าสิ่งที่เขาทำนายเชื่อไม่ได้ แม่ยังด่าหนู…”
