ในเวลานี้ หลินชิงเสว่ก็นึกขึ้นได้ บริษัทนี้เป็นโรงงานที่ร่วมงานกับบริษัทของเธอมาตลอดไม่ใช่หรือ? แล้ววันนี้ปริมาณสินค้าออกก็น้อยลงพอดี
เพื่อแก้ปัญหานี้ หลินชิงเสว่จึงต้องเปิดเอกสารดูด้วยความหงุดหงิด
เมื่อเห็นส่วนท้ายของเอกสาร หลินชิงเสว่ก็พบว่า ชื่อนี้คือหม่าเฟยจริงๆ
ทันใดนั้น เรื่องราวทุกอย่างดูเหมือนจะชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว ในที่สุดหลินชิงเสว่ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นสีหน้าของหลินชิงเสว่ เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ใบหูของหลินชิงเสว่แดงก่ำในทันใด กำสัญญาในมือแน่นด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวและจนปัญญา
โดยทั่วไปแล้วหลินชิงเสว่จะไม่มีทางโกรธ แต่คราวนี้หลินชิงเสว่รู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หม่าเฟยได้สัญญานี้มาแล้ว
หลังจากถอนหายใจออกมา หลินชิงเสว่ก็พูดอย่างไม่มีทางเลือก “ให้เขาขึ้นมา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ต้องทำตาม
หม่าเฟยยืนเย่อหยิ่งอยู่ชั้นล่าง จนกระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้ามา
“ว่าไง บอสของพวกคุณคงจะไม่กล้าไม่ให้ผมขึ้นไปใช่ไหม”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็โกรธเช่นกัน แต่หลินชิงเสว่ยังไม่กล้าล่วงเกินบุคคลนี้ แล้วเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะทำอะไรได้
“ขึ้นไปสิ บอสของเราบอกว่าคุณขึ้นไปได้แล้ว”
จากนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เดินตามหม่าเฟยไปจนถึงห้องทำงาน
หม่าเฟยเหมือนคนโรคจิต เขาค่อยๆ ผลักประตูเปิดออกโดยที่ไม่เคาะประตู
เมื่อหลินชิงเสว่หันกลับมาก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้เธอ แถมยังดูท่าทางเหมือนหัวขโมย เธอตกใจมาก
“คุณทำอะไรน่ะ!”
เมื่อเห็นว่าหลินชิงเสว่ตกใจ หม่าเฟยก็หัวเราะลั่นเหมือนคนโรคจิต “ทำในสิ่งที่เราอยากทำในตอนนี้ไง”
“ผมเดาว่าคุณคงเห็นสัญญาแล้ว คุณน่าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป”
“ผมรู้ว่าคุณกำลังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณแล้ว ขอเพียงคุณทำตัวดีๆ ให้ผมปรนนิบัติคุณอย่างเต็มที่ ผมก็จะไม่ตอแยอะไรอีก”
“ถ้าคุณไม่เชื่อฟังล่ะก็ ผมจะไม่เกรงใจล่ะนะ”
ว่าแล้ว หม่าเฟยก็บุกเข้ามา
ตอนแรกคิดว่าหลินชิงเสว่จะไม่ขัดขืน แต่นึกไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่จะคว้าแจกันแล้วขว้างออกไป
“รปภ.เข้ามา! จับเขาไว้”
โชคดีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเฝ้าอยู่ที่ประตูตลอด เมื่อได้ยินเสียงก็วิ่งเข้ามาทันที
หลังจากวิ่งเข้าไป เขาก็กำราบหม่าเฟยได้ภายในเวลาอันสั้น
หม่าเฟยยังคิดว่าหลินชิงเสว่จงใจปล่อยคนกระทำผิด ดังนั้นจึงยิ้มอย่างมีความสุข แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ตอนนี้หลินชิงเสว่ต้องการฆ่าเขา ถ้าไม่ใช่เพราะสัญญา หม่าเฟยต้องถูกตีตายไปแล้ว
“ที่รัก เรามาคุยกันเรื่องความร่วมมือกันก่อนดีกว่า คุณคงไม่อยากให้บริษัทของคุณล้มละลายเพราะสิ่งของพื้นฐานขาดหรอกนะ”
“ผมบอกแล้วไงว่า ถ้าคุณยินดีเชื่อฟังผม บริษัทของคุณจะไม่เป็นแบบนี้”
“แม้ว่าบริษัทของพวกคุณจะไม่ใช่เล็กๆ แต่ถ้าหากผมต้องการเล่นงานบริษัทของพวกคุณแล้วล่ะก็ พวกคุณก็น่าจะรู้ว่ามันจะเป็นเรื่องร้ายแรงแค่ไหน”
ภายใต้ความสิ้นหวังของหลินชิงเสว่ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปล่อยตัวหม่าเฟย และเจรจากับหม่าเฟย
“ว่ามาสิ คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณพูดมาได้เลย แต่ฉันแนะนำว่าอย่าเหิมเกริมเกินไป เพราะทุกอย่างที่ฉันทำที่นี่ สามีของฉันจะรู้หมด ถ้าเขามาคิดบัญชีกับคุณ ผลที่ตามมาจะไม่อาจจินตนาการได้เลย”
หม่าเฟยมาจากชนบท จะมีอะไรให้ต้องกลัว หลังจากได้ยินสิ่งที่หลินชิงเสว่พูด เขาก็หัวเราะกร๊ากราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก
“สิ่งที่ผมต้องการก็คือสิ่งที่คุณต้องการ คุณอย่าเสแสร้งอีกเลย ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าคุณไปกับผมหนึ่งคืน ผมจะรับปากคุณทุกอย่าง จะให้ทิ้งภรรยาของผมก็ได้”
คำพูดที่ผิดเพี้ยนเช่นนี้มันมากเกินไปสำหรับหลินชิงเสว่ เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ
ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“รปภ. ไล่เขาออกไป เขาทำเกินไปแล้ว ส่วนเรื่องโรงงานฉันจะจัดการเอง!”
ดูเหมือนว่าหม่าเฟยไม่เชื่อว่าหลินชิงเสว่จะพูดประโยคนี้ออกมา เขาถูกดึงออกไปก่อนที่เขาจะได้ตอบโต้
“คุณจะต้องเสียใจ ผมปฏิบัติกับคุณดีขนาดนี้ แต่คุณยังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา อีผู้หญิงแรด คอยดูผมจะฆ่าคุณ”
หม่าเฟยถูกผลักออกมา ในขณะที่ด่ากราดไปด้วย
ถึงอย่างไรตอนนี้เขาก็เป็นบุคคลสาธารณะ จึงย่อมมีปาปารัสซี่หลายคนคอยตามเขาอยู่ แต่เมื่อได้เห็นข่าวด้านลบของเขา ก็เก็บกล้องในมืออย่างโมโห และแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลย
การกระทำทั้งหมดนี้ถังเฉาได้เห็นจากสายลับที่เขาแฝงไว้ข้างกายหลินชิงเสว่
ภายในเวลาไม่ถึงสองนาที ทุกการเคลื่อนไหวของหม่าเฟยถูกส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของถังเฉา
ถังเฉามองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือโดยไม่พูดอะไรเลย แต่ไม่ว่าใครก็สามารถรู้สึกถึงความโกรธของถังเฉาได้ในขณะนี้
จากระยะไกล ถังเฉาในตอนนี้เป็นเหมือนเปลวเพลิงที่พอเห็นก็น่าหวาดกลัว
“หม่าเฟยคนนี้ทำให้ฉันโมโหมาก เจ้าหมอนี่ถึงที่ตายแล้ว มีบางเรื่องต้องจัดการก่อนที่ฉันจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย”
ถังเฉาพูดพลางมีลมปราณที่น่าเกรงกลัวส่งออกมาจากมุมปากของเขา
เมื่อหม่าเฟยกลับมาถึงบริษัทของตัวเอง ด้านล่างมีคนมากมายที่คอยวางแผนให้หม่าเฟย ขณะที่หม่าเฟยกำลังเล่นไพ่พิชิตแลนลอร์ดอยู่
“พวกคุณรีบหาเงินมาให้ผมใช้หน่อยเถอะ ผมไม่มีเงินแล้ว”
หลังจากได้รับอำนาจจากหว่างเหลี่ยง หม่าเฟยดูเหมือนจะทำตามอำเภอใจ ลืมว่าหว่างเหลี่ยงสั่งให้ตัวเองทำอะไร
ที่ปรึกษาใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งหยุดงานในมืออย่างกะทันหัน
เขามองหม่าเฟยด้วยสายตาดูถูก
“ประธานหม่า คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ตอนที่คุณพูดแบบนี้ คุณไม่ได้พิจารณาถึงผลที่จะตามมาเลยเหรอ? ทำไมถึงใช้คนแบบคุณมาเป็นสายลับกันนะ?”
ก่อนที่หม่าเฟยจะทันได้โต้ตอบ ก็คิดว่าลูกน้องของตัวเองกำลังถากถางเขาอยู่ เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็โกรธจัดทันที
“แม่งเอ๊ย คุณเป็นใครวะ คุณก็เป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งของผมเท่านั้น คุณกล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้”
เป็นเช่นนั้นจริงๆ หม่าเฟยคิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายแล้วจริงๆ แต่ในเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ต้องยอมรับความจริง เพราะทุกคนที่อยู่ตรงหน้าลุกขึ้นยืน ชักอาวุธที่อยู่ด้านหลังออกมาแล้วชี้มาที่หม่าเฟย
แม้ว่าหม่าเฟยจะโง่ แต่เขาก็รู้ว่าพลังการทำลายล้างของสิ่งเหล่านี้มันมากเพียงใด
“ขอโทษ ขอโทษ อย่าทำร้ายผม อย่าฆ่าผมเลย”
หม่าเฟยคุกเข่าลงกับพื้นทันที มองดูคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าซึ่งยังคงทำงานให้กับเขาเมื่อวินาทีที่แล้ว แต่วินาทีต่อมาก็เอาอาวุธชี้มาที่ตัวเอง เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกทันที
คนที่พูดชื่อเหล่วหลิว พอเห็นหม่าเฟยขี้ขลาด ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพียงแค่เดินเข้าไปหาหม่าเฟย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ว่า “หม่าเฟย ผมแนะนำว่าคุณอย่าคิดว่าตัวคุณกับภรรยาเป็นคนสำคัญ เพราะถึงยังไงสำหรับพวกเราคุณก็ยังเป็นขยะอยู่ดี”
