“คุณ…” เล่อจยามองไปยังผู้หญิงที่สวมชุดกี่เพ้าตรงหน้า เสน่ห์ของเธอยังคงมีอยู่ แต่การแสดงออกของเธอดูปกติ เธอประหลาดใจมากจนพูดไม่ออก
“ขึ้นไปก่อนแล้วค่อยพูด” เกาไห่กล่าว
ในห้องทำงานของเกาไห่
“พูดคุยกันไปก่อน ผมขอไปประชุมก่อน” เกาไห่พูดพร้อมพยักหน้าให้แม่เล่อ
“ดูแลตัวเองด้วย” เล่อจยาจับมือเขาและแนะนำ
เกาไห่หยิกใบหน้าของเธอ “ได้”
แม่เล่อจับภาพปฏิสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างดวงตาทั้งสองของเธอ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข
“คุณ… ดีขึ้นหรือยัง” เล่อจยาถามหลังจากวางถ้วยชาไว้หน้าแม่เล่อ
แม่เล่อหยิบมันขึ้นมาจิบ วางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างช้าๆ “จยาจยา เธอยังโกรธแม่อยู่หรือเปล่า”
จากความประทับใจในความคิดของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ของเธอใช้น้ำเสียงนี้เพื่อพูดกับเธอ เล่อจยารู้สึกยังไม่เคยชิน ต่อหน้าเธอทุกครั้งแม่ก็มีไม่เคยมีสีหน้าที่ดีกับเธอ
สีหน้าที่น่ารื่นรมย์เช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกปลาบปลื้ม
ปัญหาของเธอจัดการเรียบแล้ว ตอนนี้เธอสบายดี และกลับมาเป็นปกติแล้ว
เล่อจยานั่งตรงข้ามกับเธอ ก้มหัวบิดนิ้ว? เธอจะไม่รู้สึกอย่างไร?
อย่างไรก็ตาม คนที่อายุเกือบ 30 ปี แนวคิดเรื่องแม่ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอยกปากขึ้นแล้วยิ้มเบาๆ “ดีใจมากที่ลูกกลับมาเป็นปกติได้”
แม่เล่อจับหัวเข่าของเธอ “ฉันได้ยินเสี่ยวเหวินบอกว่าเธอแต่งงานกับเจ้านายที่นี่ และฉันรออยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว”
“รอฉัน?” เล่อจยาขมวดคิ้ว “ทำไมไม่โทรหา เสี่ยวเหวินมีเบอร์นี่”
“เสี่ยวเหวินบอกว่าเธอหย่ากับเขาแล้ว แต่ฉันเห็นว่าเมื่อกี้…ดีมาก”
เล่อจยาเอาผมที่บังหน้ามาไว้ข้างหูเธอ แล้วหยิบถ้วยชาขึ้นแล้วดื่ม “คุณมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าสนใจว่าแต่งงานได้ดีหรือเปล่า”
สันดอนขุดได้ สันดานขุดยาก ความเกลียดชังเธอของแม่คนนี้คงมากจากก้นบึ้งของเธอ ดังนั้น เล่อจยาจะไม่หลงใหลและคิดว่าเธอกำลังมองหาเธอเพื่อเป็นห่วงเรื่องสมรสของเธอ
คิดอย่างนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า
ดวงตาของแม่เล่อเศร้าลงเล็กน้อย “จยาจยา ในใจเธอ แม่เธอเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า”
คนแบบนี้? ดูหมิ่น ไร้ยางอาย และทิ้งหนี้ทั้งหมดให้พ่อกับเธอหลังจากการหย่าร้าง หลังจากที่รู้ว่าพ่อของเขาป่วยหนัก นานหลายปีไม่เคยมาดูพ่อเลย?
เธอเม้มริมฝีปากและมองออกไป “ถ้าคุณมีบางอย่างจะพูดก็พูดมา” สำหรับผู้หญิงคนนี้ เล่อจยาได้ถือว่าเธอว่าเป็นคนแปลกหน้าในหัวใจของเธอแล้ว
อาจเป็นความตรงไปตรงมาของเล่อจยาหรืออาจเป็นเพราะแม่เล่อรู้สึกถึงข้อบกพร่องของเธอเองในเวลานี้ หูและริมฝีปากของเธอก็แดงเล็กน้อย
“น้องชายของเธอกำลังจะเป็นพ่อคน”
เล่อจยาได้แตพยักหน้า “รู้แล้ว”
แม่เล่อปรับท่านั่งของเธอ ไอเบาๆ แล้วพูดว่า “จยาจยา แม่มานี่ ต้องการให้เธอช่วยน้องชายของเธอ”
หัวใจของเธอแตกสลายในที่สุด และดวงตาของเล่อจยาก็เย็นชา เธอรู้ และเธอก็รู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้
หันศีรษะของเธอมองดูแม่เล่อ “ช่วยเขา ฉันจะช่วยเขาได้อย่างไร”
“ฉันต้องการให้เธอยืมเงินเพื่อซื้อบ้านให้เขา ผู้หญิงคนนี้บอกว่าถ้าน้องชายของเธอไม่มีบ้าน เขาจะไม่แต่งงาน และยังบอกอีกว่าเขาจะทุบตีเด็ก จยาจยาตอนนี้ก็มีเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาได้ … ”
เล่อจยาลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว เธอเดินไปที่หน้าต่าง มองลงไปข้างล่าง แล้วกระซิบว่า “ราคาบ้านในเมืองCเริ่มต้นที่ 21,000 ต่อ 1 ตารางเมตร ซื้อบ้านเหรอ คุณคิดว่ากำลังซื้อกะหล่ำปลีอยู่หรือ”
แม่เล่อก็ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “จยาจยาตอนนี้น้องชายของเธอกำลังช่วยคนอื่นถ่ายรูป หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน เขามีรายได้มากมาย เธอสามารถยืมให้เขาแค่พอดาวน์บ้านก็พอแล้ว แล้วปล่อยให้เขาจัดการตัวเอง เธอก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่เขาคิดจะมีครอบครัวด้วยหัวใจ เธอว่า…”
“ฉันไม่มีเงิน” เล่อจยาขัดจังหวะเธอโดยไม่รอให้เธอพูดจบ
เงินดาวน์บ้านที่น้อยที่สุดในเมือง C สำหรับ 100 ตรม. ก็มีมูลค่าถึง 2 ล้านหยวน เงินดาวน์อยู่ที่ 20-30% ซึ่งจะมีราคาหลายแสน เมื่อดูยอดในกระเป๋าของเธอ สองถึงสามร้อยน่าจะมี.
เมื่อแม่เล่อ ได้ยินการปฏิเสธของเธออย่างง่ายๆ ใบหน้าของเธอก็แข็งขึ้นเล็กน้อย และเธอก็เดินไปตรงหน้าเล่อจยา “จยาจยา เมื่อตอนเด็กมันคืนความผิดของแม่เอง ที่ไม่ดีต่อเธอ แต่เสี่ยวเหวินเป็นน้องชายของเธอเอง เธอคงไม่อยากดูเขาไม่ได้แต่งงานเหรอ?”
เสียงของเธอเหมือร้องไห้ และเล่อจยาก็อารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก “เงินค่ารื้อของพ่อหลายล้าน ถ้าเขาไม่เอาไป พ่อจะตายไหม เขาไม่มีบ้านด้วยซ้ำ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องการบ้าน” .เพื่อที่จะแต่งงานและมีภรรยา?”
“จะมีใครที่เคยไม่เป็นเด็กและโง่เขลา จยาจยาช่วยน้องชายได้ไหม แม่ขอร้อนนะ…” แม่เล่อพูด หันหน้าไปทางเล่อจยา คุกแล้วคุกเข่าลง
แม้ว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้ เล่อจยาได้ปฏิบัติต่อเธอเหมือนไม่มีแม่ในหัวใจ แต่ถึงอย่างไร ก็เป็นคนที่ให้กำเนิดเธอเมื่อเห็นเธอคุกเข่าลงกับตัวเอง เล่อจยารำคาญก็เอื้อมมือไปดึงเธอ “ทำอะไร ลุกก่อน”
ในใจแม่ก็ได้แต่โทษเล่อเหวินเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร? ชายในวัยยี่สิบของเขายังเด็กและโง่เขลา? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกพูดไม่ออก
แม่เล่อส่ายหัว “ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันจะไม่ลุกขึ้น”
นี่ควรเป็นสิ่งที่เรียกว่าการประหัตประหารใช่ไหม?
“จะคุกเข่ายังไงฉันก็ไม่มี ตอนนี้งานยังไม่มีจะทำ ในตัวฉันมีแค่สองร้อยกว่า ถ้าต้องการจะให้ ” เงินดาวน์บ้านตั้งหลักแสนจะไปหาได้ที่ไหน?”
เมื่อ แม่เล่อได้ยินดังนั้น เธอก็แสดงท่าที “จยาจยา แม่รู้ว่าเธอไม่มี แต่สามีของเธอมี เกาไห่ ผู้บริหารบริษัทใหญ่ขนาดนี้แค่เงินหลักแสนไม่มีคงจะไม่ใช่?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เล่อจยาก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอสูดลมหายใจแล้วหันไปมองแม่เล่อ “แม่มารอที่นี่สองถึงสามวัน ไม่ได้มารอฉัน แต่มารอเกาไห่? ”
พอคิด เธอขมวดคิ้วอีกครั้ง “แต่เสี่ยวเหวินบอกว่าเราหย่ากันแล้ว ทำไมเธอถึงยังตามหาเขาอยู่ล่ะ?”
“เขา…เขาหย่ากับเธอและขอให้เขาให้เงินสองสามแสนไม่ได้เหรอ?” แม่เล่อตอบเรียบๆ
เล่อจยามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเธออย่างไม่น่าเชื่อ สายตาที่โลภของเธอทำให้เธอรู้สึกท้อแท้ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ลูกสาวของคุณ ใครบอกไว้ในวันที่หย่ากับพ่อ คุณจะมีแต่ลูกชายและไม่มีลูกสาวอีกต่อไป?”
แม่เล่อเม้มปาก เงยหน้าขึ้นและเหล่มองดูเล่อจยา เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น ยกปากขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร เธอตัดสินใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่ช่วย”
