The King of War – ตอนที่ 504 เป็นไปไม่ได้

อวี๋เหวินเกาหยางเป็นผู้นำของตระกูลอวี๋เหวิน หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

แต่กลับถูกลูกชายของตัวเองวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าสาธารณชน แค่คิดก็รู้ถึงความโกรธในใจของเขาในเวลานี้

“ผัวะ!”

อวี๋เหวินเกาหยางตบหน้าหยูเหวินหวูอย่างแรง พูดอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยดวงตาแดงก่ำ “หุบปาก! หุบปากเดี๋ยวนี้!”

หยูเหวินหวูมองอวี๋เหวินเกาหยางย่างไม่เชื่อสายตา ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อตีเขา

มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา แต่แววตากลับยังเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะขึ้นมา “พ่อตีผมเพราะลูกนอกสมรสเพียงคนเดียว!”

หลังจากอวี๋เหวินเกาหยางตบไปแล้ว ก็รู้สึกเสียใจ สีหน้าของเขาอ่อนลงมาก พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พ่อทำแบบนี้ก็เพื่อผลประโยชน์ของลูก ตอนนี้ลูกอาจจะไม่เข้าใจ แต่ลูกจะต้องเข้าใจในอนาคต!”

เรื่องบางเรื่องเขาไม่สามารถบอกได้ ถ้าพูดไปก็เท่ากับทรยศชาติ เขาคงตายอย่างน่าสยดสยอง

ก็เหมือนกับที่หยูเหวินหวูพูด ถ้าไม่มีแม่ของหยูเหวินหวู เขาคงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้

ก็เพราะเช่นนี้ เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะขับไล่หยางเฉินออกจากตระกูล ออกจากเมืองเยี่ยนตู

ตอนนี้หยางเฉินชัดเจนมากเกี่ยวกับตัวตนและสถานะของเขา แค่ประโยคเดียวก็สามารถโค่นล้มตระกูลอวี๋เหวินทั้งตระกูลได้

ในอดีตแม่ของหยูเหวินหวูบังคับให้เขาขับไล่หยางเฉินสองแม่ลูกออกจากเมืองเยี่ยนตู ทุกสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้แอบทำอย่างลับๆ อาจปลุกปั่นความอาฆาตของหยางเฉิน

ที่เขาทำแบบนี้ เพียงเพราะเขาไม่ต้องการเห็นลูกชายสองคนของตัวเองต้องมาเข่นฆ่ากัน

“เพื่อผมเหรอ?”

แน่นอนว่าหยูเหวินหวูไม่เชื่อ เขาหัวเราะเยาะ “ถ้าพ่อต้องการให้เขากลับคืนสู่ตระกูลก็พูดออกมาตรงๆ จะมัวเสแสร้งทำไม?”

“คุณคงไม่ได้คิดจริงๆ หรอกนะ แค่เขาบอกว่าสามารถทำให้วิกฤตของตระกูลอวี๋เหวินกลับมาอีกครั้ง เขาก็ทำได้จริงๆ?”

“คุณแก่แล้วเลอะเลือน! นี่เป็นเพียงลูกนอกกฎหมายสองคนที่เล่นละครเพื่ออำนาจของตระกูลอวี๋เหวิน คุณเชื่อได้อย่างไร?”

ภายนอกหวังเฉินดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับตกใจมาก

เขารู้ว่าตระกูลหวงยอมสวามิภักดิ์ต่อหยางเฉินแล้ว และตระกูลเย่ก็มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหยางเฉิน

แต่ลำพังสองตระกูลนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะลดมูลค่าความมั่งคั่งของตระกูลอวี๋เหวินลงสิบเปอร์เซ็นต์ได้ภายในวันเดียว

อย่าบอกนะว่า ตระกูลหวงและตระกูลเย่มีไพ่เด็ดที่หยางเฉินไม่มีอยู่ในมือ?

“โทรหาเขาสิ!”

ทันใดนั้นเสียงของอวี๋เหวินเกาหยางก็ดังขึ้น หวังเฉิงจึงได้สติกลับมา

ในเวลานี้ คนอื่นๆ ก็พากันได้สติกลับมา ที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันเมื่อครู่นั้น เป็นเสียงหวังเฉิงโทรศัพท์ อีกฝ่ายบอกว่าจะปล่อยให้ตระกูลอวี๋เหวินประสบปัญหาอีกครั้ง

อย่าบอกนะว่า คนคนนั้นเป็นคนทำจริงๆ?

มีคนยกมือขึ้นมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือโดยไม่รู้ตัว พลันรู้สึกตกใจอย่างรุนแรง

นับตั้งแต่หวังเฉิงโทรศัพท์เสร็จสิ้นจนถึงตอนนี้ ผ่านไปเป็นเวลาห้านาทีพอดี

ภายในเวลาห้านาที ตระกูลอวี๋เหวินก็ได้รับความเดือดร้อนอย่างหนักเช่นนี้ จริงหรือที่ชายหนุ่มที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเมื่อสิบแปดปีที่แล้วเป็นคนทำทั้งหมด

ภายในใจของหยูเหวินหวูสั่นไหวอย่างรุนแรง รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว เขาเดินโซเซและถอยหลังออกไปหลายก้าว แล้วพูดอย่างไม่เชื่อสายตา “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”

หวังเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทรหาหยางเฉินโดยไม่ลังเล

“คุณหยุดเถอะ!” เขาพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

“ตกลง!”

หยางเฉินตอบเพียงคำเดียว แล้ววางสายไป

“เพราะความไม่รู้ของคุณ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปล่วงเกินใครมา ถึงได้สร้างปัญหาใหญ่ให้กับตระกูลของเราแบบนี้”

“ตอนนี้ความจริงอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว แต่คุณก็ยังไม่ยอมเชื่อ”

“คุณบอกผมมาซิ คนอย่างคุณ มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวินต่อไป?”

หลังจากวางสาย หวังเฉินก็มองไปที่หยูเหวินหวูแล้วถามอย่างประชดประชัน