ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2454

บทที่ 2454
แต่ว่า เธอก็มีความกังวลของเธอ
เธอกลัวว่าอิโตะ นานาโกะไปเมืองจินหลิง เจอกับคนที่ตัวเองรัก แล้วจะสุขจนลืมหน้าที่
บางครั้ง หลายคนที่มีความสามารถ รวมถึงมีอนาคต มักจะลืมปณิธาน และความปรารถนา เพราะคนที่ตัวเองรัก
ดั่งนั้นเธอจึงกล้วว่าหลังจากอิโตะ นานโกะไปเมืองจินหลิง จะไม่อยากกลับมาญี่ปุ่นอีก
แต่คาวาน่า เรย์ไม่กล้าพูดความกังวลของตัวเองออกมา เพราะเธอกลั่วว่หลังจากที่พูดออกมา จะทำให้อิโตะ นานโกะรู้สึกถึงความคาด
หวังที่คนอื่นมีต่อตัวเธอ ดังนั้นจึงพูดว่า “คุณหนูใหญ่ งั้นฉันขอไปจัดการเรื่องโมโมตโร่ก่อนนะคะ ไว้ฉันจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อย แล้วฉันจะ
มาหาคุณอีกที”
อิโตะ นานาโกะดูเวลา จากนั้นจึงพูดว่า “เธอไม่ต้องมาหาฉันแล้ว อีก 20 นาเฮลิคอปเตอร์จะขึ้นบิน เราเจอกันที่ลานจอดก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะคุณหนูใหญ่ งั้นฉันไปก่อนนะคะ!”
หลั่งจากคาวน่ เรย์ออกป อิโตะ นนโกะกำลังก็บของ างโกะ อิโตะ พ่อของเธอ บังคั่บรถเข็นไฟฟ้าเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเธอ
กำลังเก็บกระเป๋าเดินทาง จึงเอ่ยถามว่า “นานาโกะ ครั้งนี้ไปเมืองจินหลิงนานแค่ไหน”
อิโตะ นานาโกะรีบวางเสื้อผ้าในมือ และพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “โอโต้ซัง ครั้งนี้ฉันไปประมาณสิบวันค่ะ”
“สิบวันเหรอ” นางาฮิโกะ อิโตะอุทานออกมา และถามว่า “ทำไมถึงนานจัง”
อิโตะ นานาโกะหน้าแดง “โอโต้ซัง ฉันอยากอยู่ที่เมืองจินหลิงนานสักหน่อย ถือโอกาสพักผ่อนด้วย ช่วงนี้ทำงานหนักตลอด จึงรู้สึก
เหนื่อยค่ะ”
นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เหนื่อยเหรอ พ่อว่าเหนื่อยน่ะเรื่องโกหก แต่อยากไปหาเย่เฉินเร็วๆ นี่เรื่องจริงใช่ไหม”
“โอโต้ชัง…” อิโตะ นานาโกะหน้าแดงและพูดว่า “ในเมื่อโอโต้ซังรู้อยู่แล้ว ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องถามเลย…”
นางาฮิโกะ อิโตะเห็นลูกสาวตอบอย่างเขินอาย เขาจึงพูดอย่างเอ็นดู “านาโกะ โอโต้ซังไม่ขัดขวางที่ลูกชอบเย่เฉิน แต่ลูกต้องรับปากโอ
โต้ซัง อย่ากลำลึกจนเกินไปเต็ดขาด อย่างน้อยๆ อย่าให้เรื่องที่ลูกกับเขา ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ มาทำให้ลูกเสียเวลาในอนาคต”
อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า “หนูทราบค่ะโอโต้ซั่ง วางใจได้เลย”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า เขาบิดขี้เกี่ยจแล้วพูดว่า “โอ๊ย ช่วงนี้ฉันอยู่แต่ในบ้านจนอึดอัด ถ้าลูกไม่รังเกียจ พาโอโต้ซังไปเมืองจินหลิ
งด้วยได้หรือเปล่า”
“หา?” อิโตะ นานาโกะตกใจ “โอโต้ซังจะไปเมืองจินหลิงด้วยเหรอคะ”
“ใช่แล้ว” นางาฮิโกะ อิโตะ หัวเราะและเอ่ยขึ้น “มีลูกสาวคนเดียว ลูกไปที่นู่น โอโต้ซังอยู่ป้านคนเดียวเหงาแย่ โอโต้ซังจะไปเจอคุณเย่ที่
เมืองจินหลิงด้วย ไม่มีโอกาสได้ขอบคุณเขาเลย ไม่ว่ายังไงครั้งนี้ต้องดื่มกับเขาให้ได้ พอดีโอโต้ซังมิวิสกี้ที่เก็บไว้นานกว่า 50 ปี 23 ขวด เอาไป
ให้คุณเย่ชิมด้วยดีกว่า”
อิโตะ นานาโกะรีบพยักหน้า “ดีจังเลยค่ะโอโต้ซั่ง งั้นเราไปด้วยกันนะคะ!”
พูดพลาง จู่ๆ เธอเหมือนนึกอะไรได้ และพูตอย่างกระอักกระอ่วน “แต่…โอโต้ซังคะ ครั้งนี้ฉันคุยกับคุณซ่งเอาไว้แล้ว ว่าจะพักบ้านเธอ ถ้า
โอโต้ซังจะอยู่บ้านเธอกับหนู เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะสม…”
นางาฮิโกะ ฮิโตะหัวเราะ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องร้อนใจ ลูกกับคาวาน่าพักที่บ้านคุณช่งนั่นแหละ โอโต้ซังกับทานากะพักที่โรงแรม ให้อาของ
อิโตะ นานโกะรีบถามทันที “ทานากะซังไปด้วยเหรอคะ”
“ใช่” นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจ “ตั้งแต่โดนตัดขา ทานากะหมดอาลัยตายอยากมาตลอด อีกอย่างเขายังหนุ่ม คงรับอะไรหนักหนาแบบ
นี้ไม่ไหว ฉันเลยตัดสินใจพาเขาไปกับเราด้วย ตอนนั้นเขาเคยไปเมืองจินหลิง ครั้งนี้พาเขาไปเที่ยวอีกครั้ง ดูว่าจะทำให้เขาร่าเริงได้หรือเปล่า!”
อิโตะ นานาโกะอดหดหู่ใจไม่ได้ พ่อกับทานากะ โคอิจิ เจ้านายและคนรับใช้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองเหนิยวแน่นมาก ช่วยเหลือกันมา
ตลอด ไม่ทิ้งกันไปไหน ทำให้เธอรู้สึกประหับใจมาก
ดังนั้นเธอจึงรีบพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้ งั้นโอโต้ซังกับทานากะซังเตรียมตัวได้เลย!”