“ไม่ค่ะ หนูไม่เอา หนูแค่ต้องการพ่อ ถ้าหนูไม่มีพ่อแล้วหนูจะทำยังไง?”
พ่อของเขาจับลงไปบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเธอแล้วเช็ดน้ำตาของเธอออก “แม้ว่าจะไม่มีพ่อแล้ว แต่ลูกต้องจำไว้ว่าลูกเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซู ทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อจะตกไปอยู่ในมือของคุณ อย่าเชื่อไม่ว่าใครจะพูดอะไร และอย่าได้พูดเรื่องนี้กับคนอื่น!”
“ลูกยังเด็ก เมื่อโตขึ้นจะเข้าใจเอง ย้าวย้าว ลูกต้องหาทางมีชีวิตอยู่ให้ได้ ลูกเป็นความหวังเดียวของพ่อ ขอโทษ ขอโทษด้วยนะที่ให้ลูกแบกรับภาระมากมายตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งทิ้งความทรงจำแย่ๆแบบนี้ไว้ในใจลูกตั้งแต่ยังเด็ก พ่อขอโทษ……”
พ่อของเธอขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันราวกับเป็นคำสาป ซึ่ง ณ บัดนี้ ยังคงวนเวียนในจิตใจซูย้าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า……
เธอเดินโซเซไปอย่างควบคุมไม่ได้ เธอแทบไม่อาจทรงตัวได้เลยหากไม่จับขอบโต๊ะเอาไว้ อาการปวดหัวอย่างรุนแรงและฉากในความทรงจำเก่าปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันได้ทำลายสติสัมปชัญญะของเธออย่างรุนแรง
ซูย้าวยกมือขึ้นกุมหน้าผากแน่น น้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ตบแก้มของตนเอง อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า “พ่อคะ……”
จู่ๆ ก็มีฉากอื่นแทรกเข้ามา ตัวเธอในวัยเด็กถูกซัวฉ่ายลี่มัดมือเอาไว้แน่นและบีบคอเธอ “แกนี่มันเหมือนแม่ไม่มีผิด พอโตขึ้นก็คงจะสารเลวพอกัน!”
“แกเห็นอะไรบ้าง พูดมา!”
ใบหน้าที่โกรธและบิดเบี้ยวของซัวฉ่ายลี่พุ่งเข้ามาหาเธอ หล่อนโยนซูย้าวออกไปและพูดกับเซียวควนว่า “ไม่ได้การละ เราจะเก็บนังเด็กนี่เอาไว้ไม่ได้ มันต้องเห็นอะไรแน่ๆ ถ้าเอามันไว้คงไม่ดีต่อพวกเรา จัดการมันเสีย!”
“ใจเย็นๆ ก่อน” เสียงของเซียวควนดูลึกล้ำ เขาก้าวไปข้างหน้าตบบ่าซัวฉ่ายลี่ด้วยความตื่นเต้นว่า “ถ้าจัดการมันตั้งแต่ตอนนี้ แล้วสมบัติของตาเฒ่านี่จะทำยังไง? ในพินัยกรรมเขียนไว้ชัดเจนทุกอย่างเกี่ยวกับสมบัติตระกูลซู เราต้องรอให้ซูย้าวรับทรัพย์สินทั้งหมดหลังจากที่เธออายุ 20 ปีก่อน ถ้าเราฆ่าเธอตอนนี้ทุกสิ่งที่เราทำไปก็จะสูญเปล่าไม่ใช่เหรอ?”
“นี่มัน……” ซัวฉ่ายลี่ลังเล
รูปลักษณ์ที่ดุร้ายของเซียวควนราวกับหมาป่าชำเลืองมองไปยังซูย้าวอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า “เราจะเลี้ยงดูเธอไปก่อน เมื่อโตแล้วค่อยว่ากัน!”
ซัวฉ่ายลี่ยังคงไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ถูกห้ามด้วยคำพูดต่อไปของเซียวควนว่า “ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่แกไม่คิดล่วงหน้า ถ้าแกไม่ควรปล่อยโอกาสให้ตาแก่นี่เขียนพินัยกรรมอีกทั้งยังส่งไปที่ตระกูลลี่ด้วย จึงทำให้พวกเราไม่มีโอกาสแก้ไขอะไรเลย!”
“ทำให้นังตัวน้อยนี่เป็นใบ้เสียดีไหม ถ้าพูดไม่ได้ก็จะไม่มีใครรู้ความลับของเรา!”
……
ฉากแล้วฉากเล่าในอดีตทั้งหมดปรากฏขึ้นตรงหน้า ย้าวไม่สามารถทนกับความทรงจำเหล่านั้นได้ เธอจึงทรุดตัวลงกับพื้น
เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอเห็นซัวฉ่ายลี่วางยาพิษพ่อของเธออย่างโหดร้ายต่อหน้าต่อตา จากนั้นก็ถูกพวกเขาใช้ยาพิษกรอกจนเป็นใบ้……
ความทรงจำนั้นในตอนนั้น คำพูดของเซียวควนหมายความว่าอย่างไร?
พินัยกรรมของพ่อถูกส่งไปยังตระกูลลี่?
แม้ว่าในตอนเด็กเธอจะถูกแม่เลี้ยงข่มเหงรังแก แต่เธอก็เติบโตขึ้นมาอย่างราบรื่น และสิ่งเดียวที่ทำให้เธอเติบโตขึ้นได้ก็คือพินัยกรรมพ่อของเธอในตอนนั้นซึ่งถูกส่งไปยังตระกูลลี่ เพื่อป้องกันซัวฉ่ายลี่และคนอื่นๆเข้ามาแก้ไขและรังแกนางไปมากกว่านี้หรือ?
ซูย้าวคุกเข่าด้วยความเจ็บปวด เธอหรี่ตาและหลับตาลง ไม่เพียงแต่เธอรู้สึกเป็นทุกข์กับทุกสิ่งที่พ่อของเธอทำในอดีต แต่ยังตกตะลึงที่พ่อรับรู้ถึงอันตรายของเธอในอนาคต อีกทั้งพยายามหาทางป้องกันช่วยเหลือเธอ……
ในเวลาเดียวกัน เธอก็เกลียดพ่อซึ่งทิ้งแม่และเลือกผู้หญิงชั่วร้ายอย่างซัวฉ่ายลี่!
ความทรงจำที่แตกสลายเหล่านี้กระจัดกระจาย ประกอบกับอารมณ์ในหัวใจของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาครู่หนึ่ง
เธอใช้เวลาทั้งคืนนั้นในห้องอ่านหนังสือ
เธอนั่งบนพื้นเย็น ในสมองนึกถึงเศษเสี้ยวความทรงจำที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมา อาจเป็นเพราะตอนนั้นเธอยังเด็ก และต้องมาพบเจอกับความตายอันน่าสลดใจของพ่อ ความรู้สึกสะเทือนใจมันมากมายเหลือเกิน มากจนเกินกว่าจะเข้าใจคำพูดของเซียวควน……
เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน แสงยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานของห้องอ่านหนังสือ แต่ซูย้าวเหนื่อยมาก เธอยังคงนั่งเอามือกุมเข่าและหลับอยู่ท่านั้นไม่ได้ขยับเขยื้อน
การเสียชีวิตอันน่าสลดใจของพ่อ อุบัติเหตุของแม่ ครอบครัวทั้งครอบครัวได้ถูกทำลายลงแล้ว
ครั้งหนึ่ง เธอผู้ยึดมั่นในศรัทธาและยืนกรานในความรัก การแต่งงานได้จางหายไปแล้ว ตอนนี้เธอจะเหลืออะไรอีก?
ทำไมความทรงจำที่แตกสลายเหล่านี้ควรจะถูกรื้อฟื้นล่ะ?
เวลานี้เธอต้องการกลับไปเป็นอานหว่านชิงอีกครั้ง อย่างน้อยก็จะไม่ต้องมีความเศร้าโศกเสียใจจนแทบขาดใจแบบนี้
สิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้มากที่สุดก็คือความทรงจำของเธอตอนนี้มีถึงสองอย่าง หนึ่งคือตอนที่เธอเป็นซูย้าว สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านั้นแม้จะยังจำไม่ได้หมด แต่ก็ดูเหมือนส่วนใหญ่จะถูกรื้อฟื้นคืนมาแล้ว
อีกประการหนึ่งคือความทรงจำจอมปลอมซึ่งสร้างขึ้นโดยอานเจียเย้น
ความทรงจำสองแบบเมื่ออยู่ในสมองพร้อมกัน มันทำให้เธอแทบแหลกสลาย……
เสียงของประตูอ่านหนังสือถูกผลักเปิดออก ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มในชุดสูทที่ตัดเย็บพอดีตัว ทำให้คนมองรู้สึกว่าเขาเจิดจ้า หล่อเหลาดุจแสงแห่งรุ่งอรุณก้าวเดินเข้ามา
ลี่เฉินซีดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมานั้นก็สังเกตเห็นว่าเธอนั่งอยู่บนพื้นที่ไม่ห่างออกไปนัก แม้ว่าเธอจะไม่ได้เงยหน้าลืมตาขึ้น ไม่เห็นสีหน้าที่ชัดเจนของเธอ แต่ความสิ้นหวังและความโศกเศร้าก็บ่งบอกออกมาได้อย่างชัดเจน
มันเป็นเหมือนเมืองที่เปล่าเปลี่ยวเต็มไปด้วยความแห้งแล้งและความรกร้างอันเจ็บปวด
ดวงตาลึกล้ำของเขาจมลงในทันที เขาเดินเข้าไปหาเธอ โน้มตัวลงอย่างนุ่มนวล มือใหญ่อันเย็นชาของเขาจับศีรษะเธอ “เป็นอะไรไป?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของลี่เฉินซีเบามาก ดูเหมือนแฝงไปด้วยการเกลี้ยกล่อมเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งลงบนพื้นด้วยท่าทางเดียวกับเธอในฝั่งตรงข้าม
เขาเอื้อมมือไปจับแก้มเธอและมองดูน้ำตาอันเหือดแห้งบนใบหน้า ดวงตาของชายรัดกุมขึ้นทันใด เขาเอื้อมมือออกไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไรไปกัน? ช่วยบอกผมได้ไหม?”
เป็นความคิดของเขาที่จะยกเลิกตัวตนของอานหว่านชิง เขาสั่งให้หวางอี้ไปจัดการด้วยตนเอง
การที่ไม่จำเป็นต้องให้เธอยืนยันด้วยตนเองเพราะมีหลักฐานมากมายที่พิสูจน์ว่าอานหว่านชิงคือซูย้าว เช่นอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้วหรือการระบุ DNA ของเธอ
ถูกต้องแล้ว เขาต้องการให้เธอกลับเป็นซูย้าวอีกครั้ง ทิ้งตัวตนอันจอมปลอมนั้นไป
เมื่อคืนที่เขาเจตนาไม่ได้พาเธอไปด้วย ที่จริงก็เพราะตั้งใจจะแกล้งเธอ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะยังไปหาโรงแรมเป็นที่อาศัยนอนตามนิสัย คงไม่เดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลซูแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เขาได้ไตร่ตรองทุกด้านแล้ว แต่ละเลยเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือความทรงจำที่หลับใหลนั้นจะถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งหรือไม่ และความทรงจำเหล่านั้นจะมีอันตรายร้ายแรงต่อเธอขนาดไหน มันจะส่งผลเสียอะไรกับเธอบ้าง!
ซูย้าวไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เธอจมอยู่ในความเศร้าโศก ทำให้เธอเฉื่อยชาเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเหนื่อยหรือง่วงก็ตาม หรืออาจเพราะอิทธิพลของความทรงจำเก่า ทำให้ใบหน้าเธอมึนงงซีดเผือด ดวงตาของเธอว่างเปล่าไร้จุดหมาย
เธอมองดูชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้างหน้า คำพูดที่กล่าวออกมาก็กระจัดกระจาย คลุมเครือ และแหบแห้ง “ฉันจำได้ว่าพ่อของฉันถูกวางยาพิษและถูกฆ่า และฉันก็จำได้ว่าตอนนั้นฉันกลายเป็นใบ้ได้อย่างไร……”
รูม่านตาลึกของลี่เฉินซีหดตัวอย่างรวดเร็ว คิ้วของเขาขมวดจากนั้นแขนยาวของเขาก็เข้ามาโอบเธอไว้ในอ้อมแขน ปลอบประโลมเธอเบาๆ ว่า “อย่าไปคิดเรื่องนี้อีกเลย สิ่งเหล่านี้มันผ่านไปหมดแล้ว ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว……”
เขาลูบแขนเธอไปมาเบาๆ “ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอีก ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้ายังมีผมอยู่ คุณไม่ต้องกลัวอะไรเลย”
ซูย้าวเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสียงของเธอก็ดูอื้ออึงเล็กน้อย “พินัยกรรม เกิดอะไรขึ้นกับพินัยกรรมที่พ่อของฉันทิ้งไว้ในตอนนั้น?”
เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแล้วผละออกจากแขนของเขา “พวกเขาไม่กล้าทำอันตรายกับฉันเพราะพินัยกรรมฉบับนั้น คุณรู้เรื่องพินัยกรรมนั้นหรือเปล่าคะ?”
