“แกจะทำอะไร?”
“แกทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะไม่รู้เหรอ?”
“ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องแกจนล้มละลายทั้งบ้านเลยนะ!”
เจียงชื่อมองเขาอย่างเย็นชา
“ปากคุณเหม็นจริงๆ ต้องล้างหน่อยแล้ว”
“ผมจะช่วยคุณล้างเอง”
เจียงชื่อก็ลากคอเหยียนไคเหวินเข้าไปในชักโครก จากนั้นกดปุ่มชักโครกเพื่อให้น้ำท่วมใบหน้าของเหยียนไคเหวิน
เหยียนไคเหวินดิ้นรนอย่างทรมาน เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกเจียงชื่อกดทับไว้แน่นๆ
ผ่านไปสักพัก เจียงชื่อดึงเขาขึ้นมาและทำเหมือนเดิมซ้ำๆ หลายรอบ
จนกระทั่งเจ็ดถึงแปดรอบผ่านไป เหยียนไคเหวินก็ดื่มน้ำเข้าไปไม่น้อยแล้ว เขาดิ้นรนจนหมดแรงขยับตัวและถูกเจียงชื่อลากกลับมาในบ้านอีกครั้ง
“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วยัง?”
เหยียนไคเหวินยังคงไออย่างไม่หยุด จากนั้นเขาใช้เสื้อเช็ดน้ำชักโครกแล้วชี้ไปที่เจียงชื่อว่า “ฉันจะจำเรื่องนี้ไว้ ฉันจะฟ้องแกไปถึงศาล ฉันจะฟ้องให้แกหมดตัว ฉันจะ……”
“ปากยังเหม็นอยู่เหรอเนี่ย?”
เจียงชื่อหยิบแปรงขัดชักโครกขึ้นมาแล้วจิ้มที่ปากของเหยียนไคเหวิน ทำให้ปากของเขาแดงก่ำราวกับไส้กรอกขนาดใหญ่ที่ห้อยออกมาจากปากของเขา
“ดีขึ้นแล้วยัง?”
เหยียนไคเหวินไม่กล้าพูดพล่ามอะไรอีก เมื่อบัณฑิตต้องเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับความสามารถที่แตกต่างกัน เขายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ตัวเองซวยมากขึ้น
หลังจากหยุดไปสักพัก เหยียนไคเหวินก็รวบรวมความกล้าและพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณทำร้ายผมไม่เป็นไรหรอกนะ แต่เงิน 6 ล้านนี้พวกคุณต้องจ่าย! เพราะมันเป็นคำตัดสินจากศาล ไม่ใช่คำตัดสินจากผม ถ้าพวกคุณไม่ยอมจ่าย ศาลจะไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!”
เหยียนไคเหวินแสดงรอยยิ้มที่ได้ใจอีกครั้ง
แม้จะถูกรังแกอย่างน่าสงสาร แต่เขายังรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบกว่า
เจียงชื่อเก่งแต่ใช้กำลัง แล้วยังไง?
มันมีเงินเหรอ?
ไม่มีเงินก็เท่านั้น ทำอะไรได้? สุดท้ายก็ต้องรับการลงโทษอยู่ดี
ก่อนที่เหยียนไคเหวินจะได้ใจไปมากกว่านี้ เจียงชื่อ ก็หยิบบัตรธนาคารสีทองแวววาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วยื่นออกไป “6 ล้านใช่ไหม? หักออกไป แล้วไสหัวไปให้พ้น”
“หา?”
เหยียนไคเหวินถึงกับตะลึง
จริงหรือ? ไอ้หมอนี่มันไม่ได้เก่งแต่ใช้กำลังอย่างเดียว แต่ยังจ่ายหนี้ 6 ล้านนี้ได้ด้วยหรือ? รวยจริงๆ!
“นี่ เงิน 6 ล้านนะ ไม่ใช่ 6 แสน ไม่ใช่ 6 หมื่น แกชัวร์แล้วใช่ไหมว่าในนี้มีเงินมากพอ?”
“คุณพูดมากใช่ย่อยเลยนะ?”
สีหน้าของเหยียนไคเหวินเปลี่ยนไปด้วยความตกใจ เขาไม่กล้าพูดมากกับเจียงชื่ออีก จากนั้นเขารีบหยิบเครื่อง POS ออกมาแล้วโอนเงิน 6 ล้านออกไปจากบัตรของเจียงชื่อ
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น การโอนสำเร็จ
เจียงชื่อมีเงินจริงๆ
เหยียนไคเหวินไม่มีอะไรจะพูดอีก สู้ด้วยกำลังก็สู้ไม่ได้ อยากใช้เงินเพื่อบีบให้คนอื่นสมยอม แต่สุดท้ายคนอื่นกลับหยิบการ์ดที่มีเงินมากกว่า 6 ล้านออกมาอย่างง่ายดาย
ผู้ชายคนนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ!
ก่อนจะจากกันไป เหยียนไคเหวินยังถามด้วยน้ำเสียงยั่วยุว่า “แกกล้าบอกชื่อไหม?”
เจียงชื่อหัวเราะอย่างเย็นชา
“ผมชื่อเจียงชื่อ พนักงานทั่วไปของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง”
“เจียงชื่อเหรอ? ดีมาก ฉันจำชื่อแกได้แล้ว คอยดูก็แล้วกัน!”
“หืม?”
เจียงชื่อยื่นขาออกไปเตะก้อนหินลูกหนึ่งจากพื้น และก้อนหินก็พุ่งตรงเข้าไปที่ปากของเหยียนไคเหวินจนปากของเขาแตกเป็นแผลและเลือดก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด
“โอ๊ย โอ๊ย ……”
ดูเหมือนครั้งนี้เหยียนไคเหวินจะเข็ดแล้ว เขาจึงรีบออกคำสั่งเรียกลูกน้องของเขาจากไปและไม่กล้าพูดจาข่มขู่ต่อหน้าเจียงชื่ออีก
ไอ้หมอนี่มันเก่งเกินไป
ไม่นานหลังจากนั้น เหยียนไคเหวินก็ออกไปพร้อมกับกลุ่มลูกน้องของเขา
หยางจุนหรูนั่งอยู่ขอบเตียงและกุมมือหลัวเฟิงไว้ จากนั้นพูดกับเจียงชื่ออย่างเคารพว่า “ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ!!!”
