Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 101 กลุ่มผู้อาวุโส (2)

ตอนที่ 101 กลุ่มผู้อาวุโส (2)
 
“คุณกําลังพูดเรื่องอะไร?”
 
มันคือลีซอลโฮและผู้ติดตามของเขา
 
“ลีซังฮียังอยู่…”
 
“ครับ เธอใช้เวลากับหัวหน้าในห้องใต้ดิน คุณดูเหมือนจะผิดหวังนะ”
 
“มันรู้สึกเหมือนมีคนในครอบครัวของผมเสียชีวิต หัวหน้าเป็นคนพิเศษสําหรับลีซังฮี แน่นอน คนอื่น ๆ ก็คงรู้สึกเหมือนกัน…”
 
“ครับ อันที่จริงผมก็นอนไม่หลับในตอนแรก เพราะความเศร้าที่เกิดขึ้น เนื่องจากมีคนไม่มากนักตอนที่มันเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามฮวังจองยอน ผมต้องแสดงความยินดีกับคุณ ที่กลับมาได้อย่างปลอดภัยและสําหรับสมาชิกคนอื่น ๆ….ผมเสียใจมากสําหรับการสูญเสีย”
 
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม แน่นอน ผมไม่ได้มุ่งเป้าไปยังฮวังจองยอน ซึ่งถูกมองว่าเป็นหัวหน้าหน่วยสอง
 
ฮวังจองยอนคงรู้สึกประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเขา ขณะที่ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
 
‘ฮะ…’
 
ผมไอเข้าลงไปในกําปั้นและต่อต้านการหัวเราะออกมาดัง ๆ ตาแก่นั่นแสดงออกชัดเจนมากว่าเขาไม่ได้คาดหวังให้เรากลับมา
 
ในท้ายที่สุดมันไม่สําคัญหรอกว่าลีซอลโฮจะฆ่าหัวหน้ากิลด์จริงไหม ความจริงที่ว่าเขายินดีกับสถานการณ์ที่เราไม่กลับมา บลูจะเป็นของเขาโดยอัตโนมัติ
 
ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงเลือกที่จะชะลอการส่งกําลังเสริมออกไป
 
‘มันคงเป็นเรื่องที่น่าอายสําหรับเขาที่จะยอมรับ’
 
มันรู้สึกตลก แต่ผมก็ภูมิใจกับสถานการณ์ตอนนี้อย่างอดไม่ได้
 
เมื่อผมครุ่นคิด ลีซอลโฮยังก็พูดคุยกับฮวังจองยอนต่อไป
 
“ผมดีใจจริง ๆ”
 
“อา. ”
 
“ผมกังวล เพราะกําลังเสริมที่ตอบกลับล่าช้า จากนั้นหัวหน้ากิลด์ก็เสียชีวิต ผมพยายาทําเต็มที่แล้ว แต่ผมยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง”
 
ดวงตาแดงก่ําและน้ําตาของลีซอลโฮเป็นภาพที่น่าจับตามองอย่างแท้จริง ถ้าอยู่บนโลก เขาคงจะได้รับรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนําชายยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเขารักษาภาพนี้ไว้
 
ฮวังจองยอนดูไม่สบายใจ ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันคงจะสนุก ถ้าเข้าร่วม
 
‘เราจะเห็นปฏิกิริยาแบบไหนของเขากัน?’
 
“มันสายเกินไปที่จะพูดแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ? ผมสงสัยว่ามีเหตุผลอื่นอีกไหม คุณซอลโฮ”
 
“ผมไม่รู้คุณหมายถึงอะไร?”
 
“โอ้ ไม่เลยครับ ผมแค่แสดงความคิดเห็น แม้เรดเมอร์เซนนารีจะมาช้า แต่ก็มีแบล็คสวอนด้วยเช่นกัน ยังมีคนต้องการงานอีกมากครับ การจัดระเบียบกลุ่มไม่ใช่เรื่องยาก แน่ นอนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าคุณได้รับเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างไรก็ตามเราจากที่นี้ไปนานมากแล้ว”
 
“คือว่า…”
 
“อ่าฮะ อะไรที่ผ่านมาก็ผ่านไปแล้ว แต่อย่างน้อยคุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าหัวหน้ากิลด์เสียชีวิตได้ยังไง?”
 
“มันเป็นสิ่งที่ผมพูดไปก่อนหน้า เขาเสียชีวิตอย่างสงบเมื่อสามวันก่อน เขาโชคดีที่เสียชีวิตในลักษณะนั้น”
 
“อย่างนั้นเหรอครับ?”
 
” ครับ มันถูกต้องแล้ว”
 
“คุณไม่ได้คิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่ว่า เขาอาจถูกลอบสังหารบ้างเหรอครับ?”
 
ดวงตาของลีซอลโฮเบิกกว้างกับการพุ่งชนของผม
 
“คุณกําลังพูดถึงอะไร?”
 
“เอาจริง ๆ แล้วที่ฟังจากเรื่องราวของคุณ นี่หมายความว่าไม่มีใครอยู่ในห้องของหัวหน้ากิลด์ ตอนที่เขาเสียชีวิตเหรอครับ?”
 
“นั่น… ผมอยู่”
 
“จากปฏิกิริยาตอนนี้ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่เขาจะถูกฆ่าด้วยซ้ํา”
 
ขณะที่ผมพูด ผมก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็ดลอดออกมา ทําให้ลีซอลโฮแสดงท่าทีที่น่ารังเกียจ
 
‘นายฆ่าเขาเหรอ?
 
ไม่น่าแปลกที่ใบหน้าของตาแก่บ้านั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง
 
ตั้งแต่แรกลีซอลโฮมีบุคลิกที่ฉุนเฉียว ถ้าเขาไม่โกรธกับสถานการณ์ตอนนี้ มันคงดูน่าสงสัยอย่างแน่นอน
 
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ!”
 
“ทําไมคุณถึงอารมณ์เสียล่ะ? ผมพูดแบบนั้นด้วยความเคารพนะครับ ลีซอลโฮ…”
 
“แกกําลังพูดว่าเราฆ่าหัวหน้ากิลด์เหรอ? ฉันไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลย!”
 
“ผมไม่ได้บอกว่าเพื่อนสมาชิกของเราทํามัน ผมแค่ถามว่ามีผู้บุกรุกที่เป็นไปได้ไหม…คุณดูเหมือนจะประหม่ามากไปเกี่ยวกับหัวข้อนี้และผมไม่รู้ว่าทําไม”
 
ซอลโฮผงะกับสิ่งที่ผมพูดและพยายามหาคําตอบของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง
 
“ใช่.. แก… ยัง…”
 
“บางที่คุณอาจรู้สึกว่าถูกโจมตีจากสิ่งที่ผมพูด?”
 
“แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ? ฉันดูแลบลูกิดล์มาตลอดจนถึงตอนนี้?!”
 
“เรื่องราวของคุณไม่เกี่ยวอะไรกับผมครับ ไม่ว่าคุณจะรับ ใช้ที่นี่มากี่ปี อย่างไรก็ตาม…”
 
เขาเงียบไป
 
“มาดูกันว่าทําไมคุณถึงพูดอย่างนั้น? คุณไม่พูดถึง ตําแหน่งของตัวเองตอนนี้? ทําไมคุณต้องส่งเสียงและปกป้องตัวเองขนาดนั้นล่ะ”
 
“แก…”
 
“คุณควรจะระวังคําพูดของตัวเองนะ ซอลโฮ ถ้าหัวหน้า กิลด์ตาย คุณคิดว่านั่นหมายถึงจุดจบของบลูไม่ใช่เหรอ? ความไร้ความสามารถมีอยู่หลายระดับ ผู้บริหารแบบไหนกันที่ปล่อยให้ชื่อเสียงของกิลด์ตกอยู่ในอันตราย? คุณเบื่อที่จะจัดการกับเรื่องดังกล่าวเหรอ? มันฟังดูไร้สาระและไม่สมเหตุสมผลเลย”
 
การโต้เถียงของผมดูเหมือนจะมีดสั้นที่ถูกเสียบ ในขณะที่เขาสูญเสียคําพูด
 
“เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอครับ ที่จะทําให้แน่ใจว่าไม่มีการบุกรุกจากภายนอก หรือถ้ามีคนอยู่ในห้องของหัวหน้า? หากคําจํากัดความการทํางานของคุณไม่มากพอ งั้นก็ลาออกไปซะเถอะ คุณไม่ได้ช่วยบเลย แล้วไงต่อล่ะครับ? รูปแบบการเสริมกําลังที่ล่าช้า มันช่วยไม่ได้ เหรอ? นั่นคือสิ่งที่คุณเรียกว่าข้อแก้ตัว นั่นต่างหากคือสิ่งที่เรียกว่าไร้ความสามารถที่บอกว่าคุณช่วยไม่ได้ นั่นคิดว่าเราจะยอมเหรอ? “ ผมตอกกลับ
 
น้ำเสียงของผมดังขึ้น ในขณะที่ผมพูด แต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากเขา
 
“คุณก็รู้ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน คุณไม่สามารถกล่าว แค่คําขอโทษสําหรับความผิดพลาดและปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น คุณคิดว่าตัวเองเป็นเสาหลักที่ทําให้บลูยืนอยู่ได้ เหรอ? ไม่ใช่เลย ถ้าหัวหน้ากิลด์เป็นรากคุณก็เป็นแค่กิ่ง”
 
“แก… แกกล้าดียังไง!”
 
พลังเวทมนตร์ควบแน่นอยู่ในมือของซอลโฮในทันที บางที่เขาอาจจะแค่ขู่ผมด้วยซ้ํา เขาคงรู้ดีว่าการทําอะไรตอนนี้เป็นสิ่งที่ประมาท
 
ในทางกลับกัน เขาอาจต้องการทําอะไรบางอย่างเพื่อบรรเทาความโกรธของตัวเอง?
 
ถ้าเขาโจมตีผมจริง มันคงเจ็บแน่ ๆ เพราะผมเป็นเพียงอัลเคมิสท์ที่อ่อนแอ
 
ดวงตาของจองฮายันเบิกกว้าง และเธอเริ่มร่ายคาถาตอบโต้ อย่างไรก็ตามหมัดของตาแก่นั้นเร็วกว่า
 
ผมรู้ว่ามันกําลังจะมา แต่ผมก็ไม่ได้พยายามที่จะหลบมันไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกชอบรับความเจ็บปวดหรืออะไร แต่ผมแค่ไม่พบเหตุผลที่จะหลบมัน
 
ทําไมน่ะเหรอ?
 
“โอ้ จูเลียน่า? ไม่ต้องตื่นตระหนกขนาดนั้นก็ได้”
 
เป็นเพียงเพราะมีสิ่งหนึ่งมุ่งเป้าไปที่ลีซอลโฮ
 
‘ดีจังที่มีหลักประกัน…’
 
“นี่..นี่มัน…”
 
“อา นี่คือไอเทมที่ผมได้รับจากดันเจี้ยน ดูเหมือนมันจะมีหลายความสามารถ ประการแรกมันสามารถเปลี่ยนความโกรธของคุณให้กลายเป็นความตายอย่างสงบได้ ช่วยเอา มือออกไปก่อนได้ไหมครับ? จูเลียน่าของผมดูเหมือนเตรียมพร้อมที่จะโจมตีแล้ว”
 
ด้วยเหตุนี้ลีซอลโฮจึงค่อย ๆ ดึงแขนของเขาออกในเวลา เดียวกันจูเลียน่าที่น่ารักก็เริ่มเข้ามาใกล้ผมด้วย
 
เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นจองฮายันแสดงออกถึงความขมขื่นเช่นนี้
 
‘อย่าอิจฉาดาบเลย…’
 
เธอคงรู้สึกอย่างนั้น เพราะดาบสามารถทําในสิ่งที่เธอไม่สามารถทําได้ ซึ่งก็คือการช่วยผมให้พ้นจากภัยคุกคามนี้
 
“ผมมีเรื่องต้องทําอีกมาก ขอตัวก่อนนะครับ คุณซอลโฮ”
 
“อืมใช่ อย่างน้อยก็ทําให้แน่ใจว่า คุณช่วยเขียนรายงานเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นด้วยว่าสถานการณ์ด้านความปลอดภัยเป็นอย่างไร ในวันที่หัวหน้าเสียชีวิต? คนที่เข้า มาในกิลด์ล่ะ? แล้วสมาชิกกิลด์ทั่วไป? โอ้ คุณต้องส่งคําอธิบายเพิ่มเติมให้เราด้วยว่ากําลังเสริมล่าช้าได้ยังไง ผมอาจต้องเปิดการสอบสวนด้วยซ้ํา อย่างไรก็ตามผมจะให้โอกาสคุณ นั่นไม่ใช่สถานการณ์ที่น่าอับอายน้อยลงเหรอครับ อืม ฮายัน ไปกันเถอะ”
 
“ค่ะ”
 
เมื่อผมเห็นสีหน้าผู้ติดตามของลีซอลโฮ ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของผมขดเป็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ
 
พวกเขาทั้งหมดดูราวกับว่ากําลังจะแตกสลายออกไป
 
ถ้าเป็นสถานที่ที่เราอยู่เพียงลําพัง พวกเขาจะพยายามสอนบทเรียนให้แก่ผมอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ปัญหาคือสมาชิกกิลด์หลายคนมองมาทางเราอย่างสงสัย
 
“นายเห็นนั่นไหม?”
 
“ อาวุธนั่น…คืออะไรนะ?”
 
มีความชื่นชมออกมาจากน้ําเสียงของพวกเขา
 
ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ผมรู้ว่าพวกเขาจะปฏิบัติกับผมด้วยท่าทีที่ระมัดระวังมากขึ้น…และบางที่ก็จะให้ความเคารพที่มากกว่าเดิมด้วย
 
เมื่อรอยยิ้มของผมกว้างขึ้น จองฮายันก็ถาม
 
“พี่คะ?”
 
“หือ?”
 
“นั่น…”
 
“ครับ?”
 
“ถ้ามันเป็นความจริงที่คนเหล่านั้นฆ่าหัวหน้ากิลด์…พี่ช่วยบอกฉันด้วยได้ไหมคะ?”
 
“อะไรนะ?”
 
“ พี่บอกให้ฉันขียนรายงานเกี่ยวกับเรื่องนั้นก่อนหน้า”
 
“อ๋อ ไม่ มันคงจะดีกว่า ถ้าเธออยู่ห่างจากสถานการณ์ตอนนี้ ฮายัน”
 
จองฮายันดูราวกับว่าเธอไม่เข้าใจ ด้วยสติปัญญาของเธอมันยากที่จะเชื่อว่าเธอทํามันไม่ได้ บางทีมันอาจเป็นแค่ทัศนคติของเธอ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ตอนนี้มันไม่สําคัญ
 
“การเปลี่ยนแปลงใหม่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า นี่เป็นวิธีดีที่สุดที่ฉันคิดได้”
 
“อา..”
 
“มนุษย์ไม่ใช่สัตว์ที่สามารถทําอะไรได้อย่างสมบูรณ์แบบไม่ว่าลีซอลโฮจะอธิบายช่วงเวลาแห่งความตายของเขาได้แม่นยำเพียงใด…”
 
“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
 
“เห็นได้ชัดว่าเขาทําพลาด มันเกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อน ใครจะบอกได้ล่ะว่าเขาจําทุกรายละเอียดได้หมด? ไม่สําคัญหรอกว่าจูซึ่งจุนจะตายโดยธรรมชาติจริง ๆ ไหม และความผิดนั่นก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้า นี่เป็นเรื่องทั่วไปที่คิดว่ามีคนฆ่าหัวหน้า”
 
“อา…นั่นหมายความว่าสิ่งที่พี่ต้องการคือหลักฐานที่ถูกต้อง”
 
“ไม่ใช่หลักฐานที่สําคัญหรอก”
 
“จริงเหรอคะ?”
 
“เราไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกสงสัยเหรอ? นั่นคือสิ่งที่จะดึงดูดพวกเขาเข้ามา”
 
“คนเราสามารถสร้าง ‘หลักฐาน’ ได้ จากสาเหตุการตายดังกล่าว สมมุติว่าเป็นปัญหาทางจิตใจ ผู้คนจะเชื่อพวกเขา ถ้าเราเดินไปตามเส้นทางนั้น”
 
เมื่อเห็นจองฮายันพยักหน้าให้กับคําพูดผม ผมก็ตระหนักว่าตัวเองทําผิดพลาด
 
ผมรู้ว่าเธอมีค่าแค่ไหน เธอก็ยังมีจิตใจที่บริสุทธิ์การบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้หมายความว่าผมเพิ่งแสดงให้เธอ เห็นถึงด้านที่โหดร้ายอีกอย่างของโลกแห่งความเป็นจริง
 
‘นี่หมายความว่าเธอจะพัฒนาขึ้นใช่ไหม?’
 
เห็นได้ชัดว่าคําตอบคือไม่