รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 477 ฉันจะรับผิดชอบ

และลู่เฉิงฮ่าวไม่เคยเห็นลั่วเสี่ยวชิงสวมรองเท้าส้นสูงมาก่อน ดังนั้นลู่เฉิงฮ่าวจึงอดไม่ได้ที่จะพูดกับลั่วเสี่ยวชิงว่า“ลั่วเสี่ยวชิง คุณลองดูเถอะ ว่ามันดูดีหรือไม่”
พนักงานขายที่ด้านข้างมองดูลั่วเสี่ยวชิงด้วยความเคารพและพูดว่า “คุณลั่ว ขาของคุณสวยและเหมาะมากสำหรับสวมรองเท้าส้นสูง”
ไม่มีผู้หญิงคนใดในโลกที่ไม่รักสวยรักงามและลั่วเสี่ยวชิงก็เหมือนกัน
ฟังสิ่งที่พนักงานขายพูดลั่วเสี่ยวชิงพยักหน้าให้ลู่เฉิงฮ่าว”งั้นฉันจะลอง……”
ลั่วเสี่ยวชิงนั่งลงบนโซฟา พนักงานขายหยิบรองเท้าและก้มลงช่วยลั่วเสี่ยวชิงลองสวม
ทันทีที่สวมรองเท้า บุคลิกทั้งหมดของลั่วเสี่ยวชิงก็มีเสน่ห์ขึ้นทันที
ลู่เฉิงฮ่าวมองไปที่ขาของลั่วเสี่ยวชิงและรู้สึกว่ามีเลือดพุ่งออกมา เขาไอและมองออกไปอย่างรวดเร็วมองลั่วเสี่ยวชิงแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า”คุณยืนขึ้นและลองเดินไปสองสามก้าวเพื่อดูว่าสวมสบายหรือไม่?”
ลั่วเสี่ยวชิงสวมรองเท้าส้นสูงยืนขึ้นอีกครั้ง
รองเท้าส้นสูงคู่นี้สูงมากสำหรับลั่วเสี่ยวชิงที่สวมรองเท้าส้นเตี้ยมาตลอด โดยส้นสูงเจ็ดหรือแปดเซนติเมตร
ทันทีที่เธอยืนขึ้นและเดินไปในทางของลู่เฉิงฮ่าวเท้าของเธอก็คดเคี้ยวและเธอไม่คุ้นเคยกับมัน เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของเธอและเซไปทางลู่เฉิงฮ่าว
ลู่เฉิงฮ่าวนั่งบนโซฟาตกใจเมื่อเห็นลั่วเสี่ยวชิงล้มลงมาที่เขา ปฏิกิริยาของร่างกายเร็วกว่าปฏิกิริยาของสมอง เขาลุกขึ้นทันทีและเปิดแขนเพื่อโอบร่างที่ล้มลงของลั่วเสี่ยวชิงไว้ในอ้อมแขน
“บาดเจ็บไหม? ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดมองดูข้อเท้าของลั่วเสี่ยวชิงอย่างกังวล
หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เฉิงฮ่าวแล้วลั่วเสี่ยวชิงก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากได้ยินสิ่งที่ลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งพูดลั่วเสี่ยวชิงส่ายหัวมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวด้วยความกังวลเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่มีอาการปวด”
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้ยินลั่วเสี่ยวชิงพูดว่าไม่เป็นไร เขาก็โล่งใจเล็กน้อย แต่เขาก็ยังกังวลอยู่เล็กน้อย เขาบังคับให้ลั่วเสี่ยวชิงนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กๆข้างๆเขาแล้วนั่งยองๆต่อหน้าลั่วเสี่ยวชิงและยืดออก ยื่นมือออกไปเช็คข้อเท้าที่บาดเจ็บของลั่วเสี่ยวชิง
การกระทำของลู่เฉิงฮ่าวนั้นสนิทสนมเกินไปและมีพนักงานขายอยู่ข้างๆ ซึ่งทำให้ลั่วเสี่ยวชิงกลัว ลั่วเสี่ยวชิงขยับเท้าของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงมือของลู่เฉิงฮ่าวและพูดตะกุกตะกักไปทางลู่เฉิงฮ่าวอย่างเร่งรีบ”ลู่เฉิงฮ่าว ฉันไม่เป็นอะไร ใช่ไม่เป็นอะไรจริงๆไม่ต้องดูแล้ว”
เมื่อเห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงต้องการซ่อนตัวจากเขา ลู่เฉิงฮ่าวก็ขมวดคิ้วและเอื้อมมือออกไปจับข้อเท้าสีขาวของลั่วเสี่ยวชิง น้ำเสียงของเขาไม่ต้องสงสัยเลย”อย่าขยับ ให้ผมดูว่ามีหรือไม่มีบาดเจ็บ!”
เธอจับข้อเท้าตัวเองไม่ได้และลั่วเสี่ยวชิงก็ขยับไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นเธอจึงหน้าแดงและปล่อยให้ลู่เฉิงฮ่าวดูข้อเท้าของเธอ
หลังจากที่ลู่เฉิงฮ่าวมองใกล้ๆและยืนยันว่าข้อเท้าของลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้รับบาดเจ็บ ลู่เฉิงฮ่าวก็ปล่อยไปโดยสมบูรณ์ เขาไม่กล้าปล่อยให้ลั่วเสี่ยวชิงสวมรองเท้าส้นสูง ลู่เฉิงฮ่าวรีบมองไปหาพนักงานขายที่อยู่ข้างๆเขาและพูดว่า”ไปเอารองเท้าส้นเตี้ยที่เหมาะกับเธอมาสักสองสามคู่!”
พนักงานขายตอบกลับทันทีและรีบไปหยิบรองเท้า
ทั้งลู่เฉิงฮ่าวและลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้สังเกตว่ามีผู้หญิงร่างผอมสวมแว่นกันแดดยืนอยู่นอกร้านรองเท้าซึ่งอยู่ไม่ไกล
ผู้หญิงที่ผอมเพรียวนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่ฉู่เชียวเชียวคู่นอนประจำของลู่เฉิงฮ่าว
ฉู่เชียวเชียวไม่ได้ออกไปซื้อของนานแล้ว งานล่าสุดของเธอเพิ่งเสร็จและงานยุ่งมากว่าสองสัปดาห์แล้ว วันนี้เธอวางแผนจะออกไปซื้อของและซื้อเสื้อผ้าใหม่สวยๆเพื่อเตรียมพบลู่เฉิงฮ่าว
ในท้ายที่สุดสิ่งที่ฉู่เชียวเชียวไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นลู่เฉิงฮ่าวในห้างสรรพสินค้า
การปรากฏตัวของลู่เฉิงฮ่าวในห้างสรรพสินค้าก็เพียงพอที่จะทำให้ฉู่เชียวเชียวประหลาดใจ
สิ่งที่ฉู่เชียวเชียวไม่เคยคาดคิดก็คือมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างๆลู่เฉิงฮ่าว!
เฉิงฮ่าวยังคงอยู่ใกล้ชิดผู้หญิงคนนั้นมาก ผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่สวมรองเท้าส้นสูง แต่ลู่เฉิงฮ่าวรู้สึกประหม่าอย่างนั้น!
เขายังหมอบลงเพื่อตรวจสอบข้อเท้าที่บาดเจ็บของผู้หญิงคนนั้น ไม่เพียงเท่านั้น ลู่เฉิงฮ่าวยังอนุญาตให้ผู้หญิงเรียกชื่อของเขาโดยตรง
ทั้งหมดนี้เธอไม่เคยได้รับมาก่อน! ! !
ฉู่เชียวเชียวจำได้อย่างชัดเจนว่าเธออยู่กับลู่เฉิงฮ่าวมานานมากแล้ว แต่ลู่เฉิงฮ่าวไม่เคยอนุญาตให้เธอเรียกชื่อของเขา เมื่อฉู่เชียวเชียวกอดคอของลู่เฉิงฮ่าวเมื่อเธอรู้สึกมีอารมณ์อยู่บนเตียงและเรียกชื่อลู่เฉิงฮ่าว สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวเย็นชาทันทีและเขาก็แยกห่างจากร่างกายของฉู่เชียวเชียวโดยไม่พูดอะไรสักคำ เมื่อไปห้องน้ำ เขาก็พูดเพียงประโยคเดียว”ผมไม่อนุญาตให้เรียกชื่อของผม”และจากไป
ตั้งแต่นั้นมาฉู่เชียวเชียวก็ทำหน้าที่ของเธอและเรียกลู่เฉิงฮ่าวว่าคุณชายลู่เหมือนกับทุกคน เธอไม่เคยกล้าเรียกชื่อลู่เฉิงฮ่าว
การจ้องมองของฉู่เชียวเชียวที่มองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงอดไม่ได้ที่จะนิ่งขรึมลงเป็นเวลาสองสามนาทีสิบนิ้วที่ห้อยอยู่ด้านข้างของเธอค่อยๆกำแน่นเป็นหมัด ผู้หญิงคนนี้ฉู่เชียวเชียวมีเคยเจอ ฉู่เชียวเชียวจงใจให้คนไปตรวจสอบ ชื่อคือลั่วเสี่ยวชิงในเวลานั้นฉู่เชียวเชียวเห็นว่ารูปลักษณ์ของลั่วเสี่ยวชิงไม่ดีเท่าเธอ แต่อารมณ์ของเธอดีกว่าเล็กน้อยและมันแตกต่างจากความชอบของลู่เฉิงฮ่าวโดยสิ้นเชิง ดังนั้นฉู่เชียวเชียวไม่ได้เอาจริงเอาจังกับลั่วเสี่ยวชิงและไม่นานก็ลืมไป
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าใบหน้าของฉู่เชียวเชียวจะมืดลงเล็กน้อยและนิ้วที่ห้อยอยู่ด้านข้างของเธอก็กำแน่นเป็นหมัด ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคิดผิดจริงๆ!
เห็นได้ชัดว่าลู่เฉิงฮ่าวได้เปลี่ยนรสนิยมของเขาแล้วและสัญชาตญาณของผู้หญิงก็แม่นยำมาก ครั้งนี้ฉู่เชียวเชียวรู้สึกถึงวิกฤตในใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
ฉู่เชียวเชียวกัดฟันสูดหายใจเข้าลึกๆและสีหน้าที่สงบของเธอก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอันแสนหวาน ฉู่เชียวเชียวเหยียบรองเท้าส้นสูงอย่างสง่างามและเดินไปทางลู่เฉิงฮ่าวและลั่วเสี่ยวชิง
ที่นี่ พนักงานขายได้เลือกรองเท้าส้นเตี้ยสองสามคู่ที่เหมาะสมกับลั่วเสี่ยวชิงเป็นอย่างยิ่งในทันทีและกำลังช่วยเปลี่ยนรองเท้าให้ลั่วเสี่ยวชิงด้วยความเคารพ
ทันใดนั้น เสียงที่มีเสน่ห์และหวานก็ดังขึ้น”คุณชายลู่ บังเอิญจริงๆ ฉันไม่เจอคุณนานแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอคุณที่นี่”
ในขณะที่ฉู่เชียวเชียวพูด เธอถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้าของเธอช้าๆและยิ้มให้ลู่เฉิงฮ่าว
ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งกำลังเปลี่ยนรองเท้าของเธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่เสียงที่ได้ยิน เสียงผู้หญิงไพเราะนี้และเห็นใบหน้าที่งดงามและเปิดกว้างของฉู่เชียวเชียว
ลั่วเสี่ยวชิงเคยได้พบกับฉู่เชียวเชียวหนึ่งครั้ง ตอนที่ลั่วเสี่ยวชิงทำงานในบาร์ ฉู่เชียวเชียวจับมือของลู่เฉิงฮ่าวอย่างใกล้ชิด
นอกจากนี้ คำพูดของฉู่เชียวเชียวมีความสนิทสนม ลั่วเสี่ยวชิงไม่โง่ แน่นอนว่าง่ายต่อการคาดเดาว่าฉู่เชียวเชียวและลั่วเสี่ยวชิงควรมีความสัมพันธ์กัน