เย้นหว่านที่พยายามดิ้นรน เหมือนกับถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว จนหยุดชะงักไปทันที
ความรู้สึกปวดใจแผ่ซ่านในหัวใจของเธอ
เธอเองก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน อยากจะกอดจูบเขาอย่างสุดหัวใจ ใครจะไปรู้ว่าเธอไม่ยอมให้เขาขึ้นไปชั้นบน แล้วเขาต้องใช้ความยับยั้งชั่งใจมากแค่ไหน
แต่วันนี้……
เธอแสบจมูก และใจอ่อนยวบ แม้แต่แรงจะผลักเขาก็ไม่มีเหลือแล้ว
พอรู้สึกว่าอีกฝ่ายยอมอ่อนให้แล้ว โห้หลีเฉินก็ยกยิ้มมุมปากอย่างประสบความสำเร็จ เขาเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่ริมฝีปากของเธอ
เย้นหว่านที่กำลังเหม่อลอย ถูกเขาจับไว้ได้แล้ว
เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม
คนที่คิดถึง ความอบอุ่นที่คิดถึง ทำให้เธอจมดิ่งลงไป
โซฟาถูกกดลึกขึ้นเรื่อยๆ
มือของโห้หลีเฉินเลื่อนจากบนลงล่าง แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ…
จนลูบคลำถึงจุดต้องห้าม เย้นหว่านก็สะดุ้งตกใจ แล้วลืมตาขึ้นมาทันที
เธอติดกับแผนหนุ่มหล่อของเขาเสียแล้ว!
เธอผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกลิ้งออกจากโซฟาด้วยความร้อนใจ แล้วยืนห่างจากโห้หลีเฉินไปหลายเมตร
แก้มของเธอแดงก่ำ และแสร้งทำเป็นต่อว่า “โห้หลีเฉิน ฉันบอกแล้วว่าฉันจริงจัง คุณทำผิดกฎ!”
ในอ้อมแขนว่างเปล่า ทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกผิดหวังมาก
เขานอนพิงโซฟา สีหน้าอ่อนแรง “ที่รักครับ คุณตั้งกฎไว้ว่าไม่ให้ผมขึ้นไปบนชั้นสอง ฉันก็ไม่ได้ขึ้น แต่คุณเป็นคนลงมาเองนะ…”
หมายความว่า เป็นเธอที่พาตัวเองมาส่งเขาถึงที่หรือไง?
เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดและอยากจะบีบคอผู้ชายน่าด้านคนนี้ให้ตายจริงๆ
“หึ อย่าคิดว่าฉันจะลงมาอีกเลย!”
เย้นหว่านเดินตึงตังขึ้นไปชั้นบนด้วยความโมโห ไม่คิดจะสนใจโห้หลีเฉินอีก
เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าผู้ชายที่หล่อเหลาเย็นชาและร่ำรวยคนนี้ ไร้ทำไมถึงได้หน้าด้านขนาดนี้
โห้หลีเฉินยกยิ้มมองแผ่นหลังของเย้นหว่านเดินจากไป ด้วยแววตารักใคร่และอ่อนโยน
เขาเอนหลังไปยังที่ที่เขาเพิ่งเอนตัวลงเมื่อตะกี้ กลิ่นตัวจากร่างกายของเย้นหว่าน ทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก
ในเมื่อขึ้นไปไม่ได้ งั้นคืนนี้ก็นอนที่นี่แล้วกัน
เย้นหว่านกลับมาที่ห้อง แล้วล้มตัวนอนบนเตียงที่นุ่มสบายอีกครั้ง
เธอเปิดโคมไฟข้างเตียง ภายในห้องเงียบสงัด มีเธออยู่คนเดียวในห้อง
เมื่อเทียบกับความหนาวเย็นของการอยู่คนเดียวในบ้านก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจมาก เพราะมีโห้หลีเฉินอยู่ชั้นล่าง
การรู้ว่ามีเขาอยู่ที่นั่น และรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาก
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอแยกจากเขาแบบนี้ ที่เธอกลับมาได้ ภารกิจแรกของเธอคือไล่เก่อหรูซวนออกไปให้ได้
แต่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ผลประโยชน์ที่มีร่วมกันระหว่างโห้หลีเฉินกับเก่อหรูซวน บางทีอาจจะเกี่ยวพันกับอีกหลายคน ดังนั้นโห้หลีเฉินที่จัดการอย่างเด็ดขาดมาโดยตลอด ถึงต้องยอมลำบากตัวเอง ให้เก่อหรูซวนอยู่ข้างกายเขาแบบนี้
เธอรู้ ในเมื่อโห้หลีเฉินไม่ยอมบอกเธอ ก็ไม่มีทางบอกความจริงเบื้องหลังเรื่องนี้กับเธอเช่นกัน
เธอต้องตรวจสอบด้วยตัวเอง และเผยความจริงเอง
ส่วนความขัดแย้งกับโห้หลีเฉิน เป็นครึ่งการแสดง ครึ่งความจริง ครึ่งจริงครึ่งโกหก แม้แต่โห้หลีเฉินก็ไม่รู้ว่า คนที่เบื้องหลัง คงจะเป็นปริศนา
และเป็นเพราะความกังวลของโห้หลีเฉิน ทำให้เธอยิ่งต้องขับไล่เก่อหรูซวนไปให้ได้ ทำให้กลายเป็นยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโห้หลีเฉิน
การต่อสู้ที่ไม่ไร้คมดาบ ถึงจะเป็นการเริ่มต้นสงครามขึ้นจริงๆ
“ตื๊ดตื๊ดตื๊ด…”
ในขณะที่เย้นหว่านกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
เบอร์ผู้โทรคือโห้หลีเฉิน
เธอเพิ่งขึ้นมาชั้นบนได้สักพัก เขาจะโทรมาทำไมอีก?
พอคิดถึงเรื่องที่เขารังแกเธอเมื่อตะกี้ เย้นหว่านยิ่งรู้สึกงอน จึงกดวางสายไป
หลังจากกดวางสาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
เย้นหว่านกดวางสายไปอีกครั้ง และมันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
มันดังติดต่อกันหลายครั้ง ราวกับว่าถ้าเธอไม่ยอมรับสาย ไม่ปิดโทรศัพท์ เขาก็จะโทรมาไม่หยุด
เย้นหว่านจนปัญญา จึงยอมกดรับสาย
เสียงที่ไพเราะและน่าฟังของชายหนุ่มดังมาตามสายทันที “ที่รักครับ ผมนอนไม่หลับ”
เย้นหว่าน “… ” โทรมาพูดเรื่องไร้สาระจริงๆ ด้วย
“คุณนอนไม่หลับก็เรื่องของคุณ ฉันจะนอนแล้ว วางสายล่ะ”
“ถ้าคุณนอนหลับได้จะรับสายผมได้ยังไง คุณเองก็นอนไม่หลับแท้ๆ คิดถึงผมอยู่เหมือนกันใช่ไหม”
สิ่งที่โห้หลีเฉินพูดอย่างอวดดี และหน้าด้านหน้าทน
เย้นหว่านส่งเสียง หึ ออกมา “ไม่ค่ะ”
“เฮ้อ คุณใจร้ายที่สุดเลย ผมนอนไม่หลับถ้าไม่มีคุณอยู่ในอ้อมกอด” โห้หลีเฉินถอนหายใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยมาก
เย้นหว่านต้องชื่นชมทักษะการแสดงของเขา เขากล้าพูดคำที่ออกแนวโรคจิตและซึมเศร้าผสมกันได้ยังไง
เธอพูดบ่นเขา “ถ้าอย่างนั้น สามปีที่ไม่มีฉันอยู่ด้วย คุณไม่ได้นอนเลยหรือไง?”
โห้หลีเฉินเงียบเสียงไป
ในห้องโถงไม่ได้เปิดไฟ ในความมืด เขายังคงลืมตาอยู่ สายตามองไปยังห้องนอนใหญ่บนชั้นสองด้วยดวงตาที่เคร่งขรึม
ในช่วงสามปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลยสักครั้ง
แม้ว่าจะนอนหลับไป ในความฝันของเขาก็มีแน่เธอ
“เย้นหว่าน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาคุณไปอยู่ที่ไหน?” โห้หลีเฉินถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เปลี่ยนไปจากน้ำเสียงล้อเล่นก่อนหน้านี้อย่างลิบลับ
บรรยากาศกลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมากะทันหัน ทำให้เย้นหว่านชะงักไปเล็กน้อย
ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอถูกฉู่หยุนซีขังไว้ ตอนที่เธอออกมา ก็ทำข้อตกลงกับฉู่หยุนซีไว้ ว่าเธอจะบอกใครเกี่ยวกับเรื่องในช่วงสามปีนี้ไม่ได้
ถึงแม้จะเป็นโห้หลีเฉิน เธอก็พูดไม่ได้
เย้นหว่านรู้สึกหนักอึ้ง เธอจับโทรศัพท์แน่น แล้วถามขึ้นมาแทน “แล้วคุณล่ะคะ บอกฉันได้ไหมว่าทำไมถึงจงใจระบายความโกรธกับตระกูลเย้น ทำไมถึงทำกับพ่อแม่ของฉันแบบนั้น”
ที่เธอพูดคือจงใจ
เพราะเธอรู้ว่าเขาจงใจ
แต่ว่า พอเจอกับคำถามเช่นนี้ โห้หลีเฉินก็ไม่สามารถตอบเธอได้
ความเงียบเริ่มแผ่กระจายในโทรศัพท์
เงียบจนทำให้พวกเขาสามารถได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
บรรยากาศแบบนี้เหมือนช่วงเข้าสู่ฤดูหนาว อุณหภูมิที่หนาวเย็น ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน เย้นหว่านก็พูดขึ้นช้าๆ “โห้หลีเฉิน ดูสิคะ ระหว่างเรา ตอนนี้ไม่ได้ห่างกันคนละชั้นเท่านั้น แต่ยังมีอะไรขวางกั้นไว้เยอะเกินไป”
เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยมีความลับต่อกัน ไม่มีอะไรที่จะไม่พูดกัน ตรงไปตรงมา แต่ตอนนี้ หลังจากห่างเหินกันมานานสามปี ทำให้เกิดความลับและการเปลี่ยนแปลงมากมายขึ้น
เธอหายไปไหนมา เกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา?
ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขาทำอะไรบ้าง ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ ทำไมเขาถึงยอมให้เก่อหรูซวนอยู่ข้างกาย เขากำลังกังวลเรื่องอะไรกันแน่?
ไม่มีใครตอบคำถามที่ถูกถาม เหมือนมีกำแพงน้ำแข็ง ที่เข้ามากั้นกลางระหว่างพวกเขา
“ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการกลับมาคราวนี้ ฉันจะสามารถกลับมายืนเคียงข้างคุณได้จริงๆ หรือเปล่า”
คำพูดนี้ ปนเปไปด้วยความเศร้าและท้อแท้
หลังจากที่เย้นหว่านพูดจบ เธอก็กดวางสายไปทันที
เธอลืมตามองขึ้นไปบนเพดาน รู้สึกเหมือนมีภูเขากดทับหัวใจของเธอไว้ ทำให้เธอหายใจลำบากมาก
เมื่อก่อนเธอกับโห้หลีเฉินยึดมั่นที่จะยืนอยู่ข้างเดียวกัน ตอนนี้ ถึงแม้เธอจะอยู่เคียงข้างเขา แต่พวกเธอกลับต่อสู้เพียงลำพัง
เย้นหว่านดึงผ้าห่มคลุมตัว เธอรู้สึกหนาวมาก จากภายในจนถึงภายนอก มันหนาวไปหมด
เรื่องของเก่อหรูซวนเรื่องที่ทำไมถึงจงใจทำแบบนั้นกับตระกูลเย้น นี่เป็นความขัดแย้งที่มีอยู่ระหว่างพวกเธอ แล้วยังมีหนามขนาดใหญ่ ที่เธอไม่กล้าพูดออกไป
ตั้งแต่พบกันเมื่อสามวันก่อน จนถึงตอนนี้ เย้นหว่านไม่เคยถามว่าลูกๆ อยู่ที่ไหน
ไม่ใช่ว่าไม่อยากถาม ไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่เป็นเพราะว่า…
เธอไม่กล้าถาม
แม่ลูกชายมีสายใยเชื่อมโยงกัน เธอรู้สึกได้ว่า นี่จะเป็นระเบิดเวลาและเรื่องต้องห้ามที่หนักหนาที่สุดระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน จะเข้าไปแตะต้องไม่ได้ ถ้าแตะต้องแล้วจะเกิดผลที่รับไม่ได้ขึ้นมา
