เซียงเหม่ยเอ๋อไม่ได้ปิดบัง หลังจากเทน้ำหนึ่งแก้วแล้วเธอก็เริ่มพูด
“ตระกูลซูเป็นตระกูลชั้นสูงในเมืองจิงตู เรียกได้ว่าเป็นตระกูลที่ยืนอยู่บนยอดปิรามิด” เซียงเหม่ยเออร์ยิ้มเบาๆ “ตระกูลซูแยกออกมาเป็นสิบกว่าสาย คุณปู่ซูเป็นแค่หนึ่งในนั้น .”
ฉินเฉิงพยักหน้าและโบกมือให้เซียงเหม่ยเอ๋อพูดต่อ
“สายเหล่านี้มีส่วนร่วมในทุกสาขาอาชีพในสังคมและมีบทบาทสำคัญ ตัวอย่างเช่น สายของซูฉีไห่ เป็นสายพลังของศิลปะการต่อสู้” เซียงเหม่ยเอ๋อกล่าว
ฉินเฉิงอดคิดไม่ได้ ไม่น่าแปลกใจที่ตระกูลซูภูมิใจมาก ดูเหมือนว่าพวกเขามีทุน
“เดิมที ตระกูลซูไม่ได้สนใจศิลปะการต่อสู้มากนัก ในช่วงปีแรกๆ พวกเขาได้เลี้ยงปรมาจารย์ระดับสูงบางคนในฐานะแขกรับเชิญ แต่ในไม่กี่ปีที่ผ่านมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาเริ่มปลูกฝังลูกหลานของตัวเอง ซูหยู่ ” เซียงเหม่ยเออร์กล่าว
“ซูหยู่ …” ฉินเฉิงได้เคยเห็นบุคคลนี้ ครั้งที่แล้วเขามาที่ปินโจวด้วยตนเอง
“ว่ากันว่าซูหยูได้เป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เมื่อสามปีที่แล้ว” เซียงเหม่ยเอ๋อ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “พรสวรรค์แบบนี้ แม้ว่าจะอยู่ในจิงตู มันก็น่าทึ่งมาก”
ฉินเฉิงเงียบ พรสวรรค์ของซูหยู่สามารถหยิ่งยโสได้ แต่ฉินเฉิงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
อายุของเขามากกว่าฉินเฉิง 5 ปี กล่าวอีกนัยหนึ่ง ได้เป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ตอนอายุยี่สิบแปด
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลซู ไม่รู้ว่าเขาใช้ทรัพยากรหมอไปกับเขาเท่าไร
“แน่นอน คนหนุ่มต่อให้เก่งแค่ไหนก็มีข้อจำกัด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือบุญคุณที่ตระกูลซูมีต่อผู้คน “เซียงเหม่ยเอ๋อถอนหายใจ “ว่ากันว่าเขาพวกสามารถสั่งปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ไปตายแทนพวกเขาได้”
เหนือมหาเจ้าแห่งพลังปราณ ยังมีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ และเหนือปรมาจารย์แห่งศิลปะการต่อสู้ คือปรมาจารย์ระดับหัวจิน
หลังจากได้เป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว แต่ละส่วนจะมีช่องว่างระดับเมฆกับโคลน ว่ากันว่า มหาเจ้าแห่งพลังปราณขั้นสอง สามารถฆ่ามหาเจ้าแห่งพลังปราณขั้นแรกได้ถึงสิบคน เหมือนกับเฝิงเหยนและเฮอฉานเป็นมหาเจ้าแห่งพลังปราณระดับท้ายๆ
“เหนือปรมาจารย์ระดับหัวจิน มีผู้ที่แข็งแกร่งกว่านี้อีกไหม?” ฉินเฉิงก็นึกถึงชายชราที่พาซูวานไป
ความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าปรมาจารย์ระดับหัวจิน!
“มี”เซียงเหม่ยเอ๋อพยักหน้า “ว่ากันว่ายังมีระดับเทพ แต่นั่นเป็นเพียงข่าวลือ ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่”
เหล่าซ้งพูดแทรกจากด้านข้าง: “ระดับเทพไม่มีอยู่จริง แม้แต่เย่อชิงยุนซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะพ่อมดอันดับหนึ่งในสมัยโบราณก็ยังไม่เคยเข้าใกล้”
ฉินเฉิงเงียบ ระดับนี้มีแน่นอน แต่ยากที่จะบอกว่ามีใครไปถึงระดับนั้นหรือไม่
“นอกจากนี้ ตระกูลซูยังมีอาณาจักรธุรกิจที่ใหญ่โต และมีอำนาจที่จะยืนหยัดอยู่บนจุดสูงสุดได้ ในช่วงต้นทศวรรษที่ผ่านมา ทรัพย์สินของตระกูลซู มีมากกว่า 10,000 ล้าน”เซียงเหม่ยเอ๋อยิ้ม “เทียบกับตระกูลซู ตระกูลเซียงของเราเทียบไม่ได้เลย”
ฉินเฉิงพยักหน้าและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”
แม้ว่าเขาจะไม่มีทรัพยากรทางการเงินและอำนาจที่แข็งแกร่ง แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่สำคัญสำหรับฉินเฉิง
ระดับแห่งการฝึกฝนนั้นยากจะหยั่งถึง การยืนอยู่บนยอดเขานั้นยังสามารถทุบดวงดาวได้ แล้วอำนาจจะมีประโยชน์อะไร?
“คุณฉินสนใจตระกูลซูหรือ??” เซียงเหม่ยเอ๋อยิ้ม
ฉินเฉิงไม่ได้ตอบคำถามนี้
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและตระกูลซูนั้นไม่ดีเท่าไหร่ อีกอย่างฉินเฉิงยังสัญญากับซูวานเองว่าจะพาเธอไปชมทิวทัศน์ที่จุดสูงสุด
“เอาล่ะ ฉันถามเสร็จแล้ว พวกคุณไปได้แล้ว” ฉินเฉิงไม่สนใจเซียงเหม่ยเอ๋ออีก หยิบปากกาแล้วเริ่มเขียนและวาดภาพอีกครั้ง
เซียงเหม่ยเอ๋อไม่รู้จักหัวเราะหรือร้องไห้ดี ฉินเฉิงคนนี้ช่างเย็นชาจริงๆ
…
วันรุ่งขึ้น ฉินเฉิงส่งบันทึกนี้ให้ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
“นี่เป็นเทคนิคลับในการฝึกแนวราบ หากได้รับการฝึกฝนจนถึงจุดสูงสุด มันจะไม่อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์” ฉินเฉิงกล่าวเบา ๆ
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ารับมันด้วยความตื่นเต้น เขาคุกเข่าลงบนพื้นและพูดอย่างตื่นเต้น: “ขอบคุณ คุณฉิน!”
ด้วยเทคนิคลับนี้ ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าจึงเลิกฝึกฝนพลังงานภายใน โดยอุทิศให้กับการหลอมร่างกายและฝึกฝนเกือบ 15 ชั่วโมงต่อวัน เรียกได้ว่า ยกเว้นการกินและนอนเท่านั้น เวลาที่เหลือก็ใช้ในการฝึก
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปีใหม่กำลังใกล้เข้ามาในพริบตา
ทุกช่วงเทศกาลวันหยุด ฉินเฉิงคิดถึงซูวานเกือบถึงจุดสูงสุด
“วานเอ๋อจะไม่กลับมาในช่วงตรุษจีนหรือ?” ชายชราซูอดไม่ได้ที่จะถาม
ฉินเฉิงถอนหายใจและกล่าวว่า “เธออาจจะไม่สามารถกลับมาได้ในขณะนี้”
แววตาขุ่นเคืองในดวงตาของเขา และเขาจ้องไปที่ฉินเฉิงและกล่าวว่า “ฉินเฉิง วานเอ๋อคือหัวใจของฉัน
คุณ…”
“ฉันรู้” ฉินเฉิงสัญญา “ฉันด้วย”
เมื่อชายชราซูเห็นสิ่งนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
ก่อนปีใหม่ ชายชราซูไปเมืองหลวงโดยบอกว่าจะไปบ้านเพื่อนเก่า
“คุณฉิน ทำไมคุณไม่พาฉันกลับไปที่บ้านเกิดของฉัน” สการ์เฟซพูด “บ้านเกิดของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และบรรยากาศก็ดีขึ้น”
ฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าอยู่ในวิลล่าภูเขาหลงไห่ ฉันกลัวว่าคนจำนวนมากจะมาเยี่ยมผ่านความสัมพันธ์นี้
ฉินเฉิงเป็นคนชอบเงียบๆ เขาเลยตกลงไปด้วย
ก่อนปีใหม่สองสามวัน ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าขับรถพาฉินเฉิงไปยังบ้านเกิด
บ้านเกิดของเขาอยู่ในเขต เมืองเหมย, ปินโจว ซึ่งเป็นเขตที่พัฒนามากที่สุดในบรรดาเมืองทั้งหมดใน ปินโจว ปีที่แล้วได้รับการจัดอันดับให้อยู่ใน 100 อันดับแรกของประเทศและถือว่าเศรษฐกิจมีการพัฒนา
สภาพครอบครัวของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าค่อนข้างดี เป็นตระกูลอันดับต้นๆของเมืองเหม่ย
“พ่อครับ แม่ ผมกลับมาแล้ว” เมืองเหม่ยเต็มไปด้วยตึกสูง ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าถือประเป๋าใบเล็กใบใหญ่เข้ามา
“เสี่ยวเหม่ย ในที่สุดก็กลับมาแล้ว! หลายปีที่ผ่านมาลูกไปไหนมาบ้าง!” ผู้สูงอายุสองคนที่ดูค่อนข้างเป็นมิตรทั้งตื่นเต้นและดีใจ ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อยู่พักหนึ่ง
“เสี่ยวเหม่ย?” ฉินเฉิงชะงัก เขามองไปที่ใบหน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าอย่างแปลกใจและพูดว่า “คุณชื่อเสี่ยวเหม่ย?”
ใบหน้าแก่ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าแดงและเขากระซิบ: “ฉันชื่อต้วนเสียวเหม่ย … ”
“…เรียกชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าดีกว่า” ฉินเฉิงอดขำไม่ได้ที่ชายร่างใหญ่แบบนี้ แต่มีชื่อเป็นผู้หญิง
“คนนี้คือ?” คนชราสองคนมองไปที่ฉินเฉิงด้วยความสงสัยในสายตาของพวกเขา
“สวัสดี คุณลุงคุรป้า ฉันเป็น…เพื่อนของเสี่ยวเหมย” ฉินเฉิงอดขำแล้วพูดออกมา
“โอ้ ยินดีต้อนรับ!” ผู้เฒ่าสองคนกระตือรือร้นมาก ดึงฉินเฉิงและพูดคุยกัน
เมื่อพวกเขารู้ว่าฉินเฉิงเป็น “เด็กกำพร้า” ชายชราทั้งสองก็รู้สึกเจ็บปวดใจมากขึ้น แม่ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดว่า: “ต่อไปที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอ ถ้าเธอยอม พวกเราก็เป็นพ่อแม่ของเธอ !”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าที่ด้านข้างมีแสงวาบน่ากลัว เขารีบพูดว่า: “แม่ แม่กำลังพูดอะไร เขาเป็นถึง…”
“ไม่เป็นไร” ฉินเฉิงยิ้มและโบกมือ จากนั้น เขาพูดอย่างกระตือรือร้นกับผู้เฒ่าสองคน: “ตกลง ต่อไปฉันจะคิดว่ที่นี่เป็นบ้านของฉัน!”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ามองไปที่ฉินเฉิงอย่างซาบซึ้งและปลื้มใจเล็กน้อยชั่วขณะหนึ่ง
ไม่นานก็ค่ำวันส่งท้ายปีเก่า
ตามกฎของตระกูลต้วน เย็นวันนี้เป็นการรวมตัวของครอบครัวต้วน และทุกคนมารวมตัวกันที่โรงแรมที่หรูหราที่สุดในเทศเมืองเหม่ย
ครอบครัวต้วนเป็นครอบครัวใหญ่ในเมืองเหม่ย ดังนั้นฉันจึงจองห้องขนาดใหญ่*
เมื่อฉินเฉิงและคนอื่นๆมาถึง ห้องก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว
“ทำไมมาช้าแบบนี้เนี้ย?”เมื่อเข้าประตูไป มีชายวัยกลางคนใส่ชุดสูทพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
เขาคนนี้ชื่อต้วนซุน เป็นพี่คนโตของพี่น้องตระกูลต้วน และเป็นลุงของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
“ทุกครั้งก็ต้องรอเธอ ทำไม เธอใหญ่มากหรือไง?” ลูกคนที่สามของตระกูลต้วนต้วนอู่พูดอย่างไม่สบายใจ
“ขออภัย รถติดไปหน่อย” พ่อของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าต้องรีบทำเป็นยิ้มให้
“รถติดไม่รู้จักมาเร็วๆหน่อยหรือไง?” ต้วนซุนพูดออกมา”ทั้งหมดนี้เป็นข้อแก้ตัว!”
ในเวลานี้ สายตาของพวกเขามองไปที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
“เสี่ยวเหม่ยกลับมาแล้วเหรอ?” ต้วนอูพูดด้วยความประหลาดใจ
“แกมีเรื่องผิดใจกับจินฮู่แกยังกล้ากลับมาอีกหรือ? คิดจะทำให้ตระกูลต้วนทั้งตระกูลเดือดร้อนหรือยังไง”ต้วนซุนพูดอย่างโมโห
“จินฮู่?ราขาใต้ดินในเมือง จินฮู่?” สีหน้าของต้วนอูเปลี่ยนไปเล็กน้อย
