Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 104 กลุ่มผู้อาวุโส (5)

ตอนที่ 104 กลุ่มผู้อาวุโส (5)
 
คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเราคือผู้หญิงผมแดงคนหนึ่ง
 
” ชาฮีรา…”
 
“แกดูถูกฉันเหรอ?”
 
ชาฮีราดูราวกับเพิ่งออกมาจากตลาด เพียงเพื่อสะดุดกับฉากนี้ดวงตาที่แดงก่ําของเธอทําให้ผมสั่นเธอดูโกรธมากเธอไม่มีอาวุธในมือและไม่จําเป็นต้องมีมัน แค่การป รากฏตัวของเธอก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้ผมหวาดกลัว
 
แน่นอนว่าเธอไม่ได้โกรธที่ผมถูกโจมตีแต่เธอโกรธเพราะการโจมตีผมหมายถึงอํานาจของเธอที่ถูกตั้งคําถาม
 
ในตอนนั้นเองที่บุคคลที่ไม่ทราบชื่อก้มตัวลงแล้วขว้างดาบ
 
“อันตราย!”
 
อย่างไรก็ตามผมเห็นชาฮีราเตะขึ้นไปในอากาศก่อนที่ผมจะกรีดร้องด้วยซ้ํา
 
Kwaiiiik!
 
“นั่นคืออะไรนะ
 
ฉากเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นต่อหน้า ด้วยการเตะง่าย ๆ ร่างของชายคนนั้นก็ระเบิดออก
 
“แค่การเตะครั้งเดียว
 
ผมรู้ว่าไม่ควรจะพูดแบบนี้กับคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ แต่ผมอดไม่ได้ที่จะบรรยายว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดขนาดไหน
 
เมื่อรู้ว่าสถานการณ์กําลังมุ่งหน้าไปทางไหนผมก็รู้สึกโล่งอก ใครจะรู้ว่า “หลักประกันนั่น” จะกลับมาช่วยชีวิ ตผมในวันนี้
 
สายตาผมจ้องไปที่รูปร่างของชาฮีราชั่วขณะแต่ในที่สุดมันก็ตกลงสู่จองฮายัน ซึ่งยังคงพยายามปกป้องผมอยู่
 
“เธอยังหายใจอยู่ไหม?”
 
ผมตรวจสอบสภาพร่างกายของเธอทันที
 
“เธอยังมีชีวิตอยู่
 
หัวใจของเธอเต้นช้าลง แต่ยังมีชีพจรอยู่และผมยังต้องดูอาการเธออย่างใกล้ชิด
 
ขณะที่เธอแทบไม่รู้สึกตัว ผมคิดว่าจะผลักเธอออกไปได้แต่ดูเหมือนเธอไม่ต้องการที่จะปล่อยผม
 
เธอเกาะผมแน่นเหมือนหมากฝรั่ง แต่เมื่อวางเธอลงผมก็เห็นบาดแผลจํานวนมาก
 
ไม่ใช่แค่การถูกโจมตีด้วยดาบความจริงที่เธอยังรอดชีวิตมาได้ก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว
 
“บ้าเอ๊ย..
 
มันต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน
 
แต่ผมรู้สึกขอบคุณที่เธอรับมันไว้ เพื่อให้ผมพ้นจากอันตราย
 
“ยัยบ้านี่”
 
“ผมจะทํายังไงดี?
 
เราไม่สามารถกลับไปที่วิหารเพื่อหานักบวชที่สามารถรักษาเธอได้
 
“แต่ถ้าผมไม่ทําอะไรตอนนี้ เธอจะตาย”
 
สําหรับตอนนี้ ทั้งหมดที่ผมทําได้คือการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
 
เมื่อจําได้ว่าจองฮายันสวมแหวนแห่งการรักษาผมรีบ อื้อมมือไปหยิบมันจองฮายันก็บีบมือของตัวเองให้เข้า มาใกล้ผม
 
“แม้แต่สถานการณ์ตอนนี้
 
แต่การมีสติสัมปชัญญะเป็นสัญญาณที่ดี
 
ผมพยายามเปิดมือของจองฮายันออก ทันทีหลังจากผลักพลังเวทมนตร์เข้าไปแสงสว่างสีขาวก็ห่อหุ้มตัวเธอ
 
“ฮีล Heat”
 
นี่จะเป็นการรักษาเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็รู้ว่ามันจะช่วยให้อาการของเธอดีขึ้น
 
หลังจากนั้น
 
ผมหยิบโพชั่นออกมา แม้จะมีปริมาณไม่เยอะ แต่แน่นอนว่ามันมีคุณภาพ
 
ผมเปิดโพชั้นด้วยปากแล้วโรยลงบนบาดแผลของจองฮายันจากนั้นก็เทที่เหลือลงในปาก จับคางของฮายนขึ้นแล้วเอนตัวลงเพื่อแลกโพชั่นในปากเรา
 
“มันได้ผล
 
ผมยังรู้สึกได้ว่าลิ้นของจองฮายันหมุนตอบกลับ
 
“เธอยังมีชีวิตอยู่
 
ผมไม่รู้ว่าทําไมเธอถึงเคลื่อนไหว แต่ผมรู้สึกได้ว่าความตึงเครียดของตัวเองลดลง เมื่อรู้ว่าเธอยังตอบสนอง
 
เมื่อถอนตัวออกมา ผมสังเกตเห็นการหายใจของฮายันที่เริ่มดีขึ้นขณะทําเช่นนั้น การมองเห็นของผมก็พร่ามัว
 
ผมคิดว่าตัวเองจะไม่หวั่นไหว แต่ผมอดไม่ได้ที่จะกลั้นน้ําตาไม่ให้ไหลออกมา ประสบการณ์เฉียดตายผลักดันให้ผมรู้สึกแบบน้า
 
ขณะเงยหน้าขึ้นเพื่อปาดน้ําตาผมก็มองเห็นสถานการณ์ในปัจจุบัน
 
ชาฮีรากําลังเล่นกับผู้ลอบสังหาร
 
อันที่จริงคําว่า “เล่น” อาจเป็นการพูดน้อยไ คนส่วนใหญ่มีแขนหรือขาที่ขาดไป เนื่องจากการเคลื่อนไหว ที่รุนแรงของเธอแน่นอนว่าชาฮีราเองก็พยายามจะดูว่ามีค นเก่ง ๆ บ้างไหมในหมู่พวกเขาแต่เธอต้องผิดหวัง
 
ฝ่ายเราชนะ อีกสักพักจะมีคนเข้ามาช่วยเหลือมากขึ้น
 
ขณะที่ผมถอนหายใจ ผู้ลอบสังหารคนหนึ่งก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผม
 
ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่ผมรู้ว่าไม่จําเป็นต้องหลบผมรู้ว่าเขาจะถูกฟันก่อนเขาคิดที่จะแทงผมด้วยซ้ํา
 
วินาทีต่อมาร่างตรงหน้าก็ถูกฟัน ศีรษะของเขาตกลงมาพร้อมกับมีเสียงต้อนรับดังข้างหูผม
 
“ขอโทษด้วยครับที่ผมมาช้า”
 
“ฮยอนซอง เกี่ยวกับจองฮายัน…”
 
“อย่ากังวลไป ฮียองก็มากับเราด้วย”
 
“อา…”
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผมก็มองไปรอบ ๆและเห็นซันฮียองกําลังเดินเข้ามา เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังปาร์คด็อกกูซึ่งถือโล่อยู่
 
ไม่ใช่แค่พวกเขา
 
พวกเรดเมอร์เซนนารีและแบล็คสวอนที่มาถึงก็กําลังวิ่งมาทางผม
 
“เอ่อ…พี่สาว…”
 
ปาร์คด็อกกูสัมผัสใบหน้าของจองฮายันอย่างอ่อนโยนเขามีน้ําตาไหลอาบแก้ม ซันฮียองเริ่มผลักดันพลังอันศักดิ์สิ ทธิ์เข้าสู่จองฮายันดูเหมือนเธอจะเข้ารับการรักษาจากมือ อาชีพ ซึ่งทําให้ผมคลายความกังวลมากขึ้น
 
“อาการของฮายันเป็นยังไงบ้าง?
 
“เธอคงจะตายไปแล้ว ถ้ากียองไม่ได้ปฐมพยาบาลช่วยเธอไว้ค่ะ”
 
“ค่อยยังชั่ว”
 
“ใครเป็นคนโจมตี?”
 
” ผมไม่แน่ใจนัก เรากําลังกลับจากกิลด์แบล็คสวอนและเมื่อเกิดการระเบิด นักฆ่าเหล่านั้นก็ปรากฏตัวขึ้นทันที แต่ โชคดีที่ชาฮีรามาได้ทันเวลา”
 
“ผมเข้าใจแล้ว”
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของคิมฮยอนซองก็เย็นชาผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นสิ่งนั้น มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองเร่าร้อนที่สุดที่เขาแสดงให้เราเห็นจนถึงตอนนี้
 
บางทีเขาอาจเคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน แต่แน่นอนว่าเขาไม่มีทางบอกเราเกี่ยวกับเรื่องนั้น
 
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน
 
“ไปตายให้หมดซะ ไอ้พวกสารเลว”
 
ไม่มีโอกาสเหลือสําหรับผู้ลอบสังหารที่พยายามจะฆ่าผมและฮายันเมื่อต่อสู้กับศัตรูที่ดุร้าย พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ปกป้องชีวิตของตัวเองด้วยซ้ํา
 
แม้แต่ชาฮีราเองก็กําลังทําลายล้างผู้ลอบสังหารด้วยตัวเธอเองและเรดเมอร์เซนนารีที่เหลือก็เข้ามาสนับสนุน
 
ไม่นานพวกมันก็หันหลังและพยายามหลบหนี
 
“อย่าปล่อยให้แม้แต่หนูตัวเดียวหนีไปได้”
 
“ครับ หัวหน้า”
 
ในเวลาเดียวกับที่ชาฮีราพูด คิมฮยอนซองก็รีบวิ่งไปหาหนึ่งในนักฆ่าที่พยายามหลบหนี
 
ดูเหมือนว่าสถานการณ์ตอนนี้กําลังสิ้นสุด อย่างน้อยก็ไม่มีมือสังหารรอบตัวเราอีกต่อไป
 
เมื่อรู้อย่างนั้น ชาฮีราก็เริ่มเดินมาทางเราผู้บริหารของเรดเมอร์เซนนารีก็ทําเช่นกัน นั่นทําให้พวกเรารู้สึกอึดอัด
 
“อ๊ะ… ฉันน่าจะเก็บพวกมันไว้สักสองสามคน
 
“ยังไงพวกมันทั้งหมดก็ต้องตายอยู่ดี ทุกคนดูเหมือนจะพกยาพิษมาด้วย ผู้ที่บาดเจ็บหรือมีบาดแผลรุนแรงต่างจบชีวิตของตัวเองไปแล้วครับ”
 
“อา… ฉันไม่รู้ว่า ควรจะพูดว่าดีใจได้ไหม… ถึงอย่างนั้นสิ่งเหล่านี้ก็ต้องได้รับการแก้ไข เธอรู้ไหมว่าพวกมันเป็นใคร?”
 
“เรากําลังดําเนินการ แบล็คสวอนก็ต้องการร่วมมือ…”
 
“อา นั่นเป็นหน้าที่ของพวกเขา ดังนั้นปล่อยให้เขาทําซะพวกเขาอาจทํางานได้มากกว่าเราในด้านนั้น”
 
“ครับ”
 
“ไปทําความสะอาดรอบ ๆ ซะ แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกฉันจะฆ่าพวกนายทุกคน”
 
“อา”
 
“แต่ก่อนหน้านั้น”
 
“ผมขอโทษ”
 
“พวกนายรู้ไหมว่าทําอะไรผิด?”
 
“เราขอโทษครับ…”
 
“ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเขาถูกโจมตีต่อหน้า”
 
“และมันยังเกิดขึ้นภายในลินเดลด้วย ช่วงนี้กิลด์สบายเกินไปหรือเปล่า?ฮะ?หรือพวกนายเห็นฉันเป็นคนโง่? พวก นายสูญเสียความรู้สึกต่อหน้าที่เพียงเพราะการออกไป สํารวจเหรอ?”
 
“คือว่า…”
 
“นายก็รู้ว่าฉันไม่จําเป็นต้องมีพวกบ้าที่ไม่สามารถทําตามสิ่งที่ฉันบอก”
 
“ครับ…”
 
“ฉันจะไม่พูดซ้ําอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าฉันเจอสิ่งที่เหมือนกับวันนี้อีก… นั่นจะเป็นความหายนะสําหรับพวกนาย”
 
“ผมจะจารึกมันไว้ในใจครับ”
 
ผมรู้สึกอาย เมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เพราะชายที่ถูกชาฮีราตุกําลังมองมาทางผมด้วยความกระตือรือร้นแปลก ๆ
 
บางทีเขาอาจเริ่มไม่พอใจ เพราะเขาเพิ่งได้รับคําสั่งใหม่
 
ผู้ชายคนอื่น ๆ ในบริเวณใกล้เคียงต่างก็ก้มศีรษะลงเช่นกัน
 
ในตอนนี้ชาฮีราดูเหมือนปีศาจมากกว่าฮีโร่เธอเช็ดเลือดออกจากร่างด้วยผ้าเช็ดหน้า ผมรู้สึกไม่มั่นคงโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นสิ่งนั้น
 
หลังจากที่เธอทําความสะอาดใบหน้าเธอก็หันกลับมาพูดกับผม
 
“ที่รัก เธอสบายดีไหม?”
 
ผมคิดว่าจะพูดกับเธอยังไงดี แต่ผมคิดว่าควรพูดแบบไม่เป็นทางการจะดีกว่า
 
“ ขอบคุณนะฮีรา”
 
ทันใดนั้นกลิ่นเลือดก็ตีเข้าจมูกผม
 
“ไม่เลย ฉันเดาว่ามันมีอะไรมากกว่าที่เห็น ฉันคิดว่าอาการบาดเจ็บของเธอจะหายเร็ว แต่ดูเหมือนว่า…”
 
“อา…”
 
“ฮยองจิน!”
 
“ครับ หัวหน้า”
 
“ให้สมาชิกกิลด์เตรียมพร้อมที่ระยะห่าง 50 เมตรจากจุดที่อาคารถล่มลงมา .. แล้วตรวจสอบให้แน่ใจว่าลากยัยนั่นกลับไปที่กิลด์เพื่อรับการรักษาทิ้งรอยแผลเป็นไว้ให้น้อยที่สุดอย่าลืมล่ะว่าร่างกายของผู้หญิงเป็นสิ่งมีค่า”
 
ผมเหลือบมองไปที่จองฮายันและพบว่าเธอยังหลับอยู่ในทางกลับกันซันฮียองให้ความสนใจเราอย่างใกล้ชิด
 
ผมอยากจะไปกับพวกเขา แต่ผมรู้ว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนชาฮีรา
 
“คุณฮียอง…”
 
“อย่ากังวลเลยค่ะ สําหรับตอนนี้พลังชีวิตของเธอคงที่แล้วมันจะใช้เวลาสักครู่เพื่อให้เธอฟื้นสติ แต่ตอนนี้เราสามารถปล่อยให้เธอพักผ่อนได้”
 
“ก็ดี ก่อนอื่น ที่รัก มีคนแอบมองอยู่ที่นี่เยอะมากการมองสาวน้อยนั่นยังทําร้ายความภาคภูมิใจของฉันแม้เธอจะได้รับบาดเจ็บแต่เธอก็น่าจะรู้นะว่าฉันเป็นผู้หญิงขี้หึง”
 
“อา… ขอโทษนะฮีรา”
 
ในตอนนี้ชาฮีราก็ชี้มาทางผม
 
“ตอนนี้ฉันอยากจะให้เธอบอกมาว่า มันเกิดอะไรขึ้นกัน แน่?”
 
“มันยาวเกินไปที่จะอธิบาย”
 
“เธอพูดได้ตามสบาย”
 
“ ผมกําลังคิดเกี่ยวกับมัน”
 
“อย่างไรก็ตามเธอทําได้ดี ฉันไม่คิดว่าจะมีใครในเมืองที่บ้าขนาดนี้ใครก็ตามที่มุ่งเป้าหมายมาที่เธอต้องได้รับผแว่าฉันหมายถึงอะไร?”
 
” ผมเข้าใจ”
 
“ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะไอเทมในตํานานที่เธอได้รับอย่างไรก็ตามพวกมันรู้ดีว่าต่อให้ฆ่าเจ้าของพวกเขาก็ไม่สามารถใช้มันได้?ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนทําสิ่งนี้”
 
ผมกังวลว่าควรพูดออกไปดีหรือเปล่า บางทีเธออาจอยากจัดการสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง แต่ถ้าผมบอกเธอเกี่ยวกับลีซอลโฮตาแก่นั่นอาจหายวับไปกับสายลม
 
แต่ว่า…
 
“มันง่ายเกินไป
 
ความตายอันเรียบง่ายไม่เพียงพอสําหรับไอ้แก่นั่นชาฮีราไม่ใช่คนเดียวที่โกรธ
 
ผมรู้ว่าต้องเรียบเรียงคําพูดที่ถูกต้อง แต่ยิ่งผมโกรธมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยากที่จะเข้าใจสามัญสํานึกที่ตัวเองมีผมไม่ต้องการส่งลีซอลโฮไปให้ชาฮีรานั่นคือความจริงในใจผม
 
“แต่ผมก็โกหกไม่ได้เหมือนกัน
 
“ผมไม่แน่ใจนัก แต่ผมคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับลีซอลโฮครับนั่นเป็นสมาชิกกิลด์ของผม”
 
“อ่าฮะ สีซอลโฮ… เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
 
“เขาน่ารําคาญมากกว่าปกติ คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าหัวหน้ากิลด์เราเสียชีวิตแล้ว?”
 
“นั่นเป็นข่าวแรกที่ฉันได้ยินทันที หลังกลับมาที่เมือง”
 
“มันเป็นแค่ลางสังหรณ์ แต่ผมคิดว่าซอลโฮมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของเขา สถานการณ์ตอนนี้ซับซ้อนกว่าที่คิดและก็ยากเกินกว่าจะอธิบายครับ ผมรู้ว่า นี้อาจฟังดูไร้สาระแต่ผมขอให้คุณปล่อยลีซอลโฮไปได้ไหม?”
 
ใบหน้าของชาฮีรามีรอยย่นด้วยความสับสน
 
“ที่รัก”
 
“ครับ?”
 
“ตอนนี้ฉันอาจจะเงียบไปบ้าง แต่เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันอารมณ์เสียอยู่ถ้าเธอไม่พาไอ้เวรนั่นมาที่นี่เดี๋ยวนี้ เธอก็คงบอกไม่ได้หรอกว่าฉันจะทําอะไรต่อไป”
 
“พูดตามตรงว่าฉันชอบเธอ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์แล้ว ฉันจะไม่เบื่อแม้ว่าเราจะเล่นสนุกกันทั้งวัน อย่างไรก็ตามเธอไม่ควรยุ่งกับความภาคภูมิใจของฉัน ฉันรู้ดีว่าเธ อคิดอะไรอยู่เธอต้องตอบแทนสําหรับสิ่งที่ฉันทํา แต่ถ้า ฉันปล่อยให้เธอสนุก แล้วฉันจะคลายหัวใจที่บาดเจ็บนี้ยังไง? ฉันควรหันไปทางไหนดีล่ะ? คือ?”
 
ผมคิดไว้แล้วว่าชาธีราจะพูดแบบนี้เมื่อมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอผมก็พูดขึ้น
 
“กิลด์ยามาโตะ”
 
เมื่อได้ยินดังนั้นชาฮีราก็ยิ้มออกมา
 
“เธอคือขยะชิ้นโปรดของฉันจริง ๆ