“งี่เง่า”
หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันเห็นถึงตรงนี้ ทำไมจะไม่เข้าใจความคิดของลู่จิ้นยวน
ตี้น่านั้นเป็นคนไร้ความสามารถทำอะไรก็ไม่สำเร็จ แต่อย่างไรแล้วเป็นคนที่ตนเลือกขึ้นมา ทำได้แค่ฝืนปกป้องเธอเท่านั้น
“คุณลู่ ยังไงแล้วลูกสาวฉันก็เติบโตในต่างประเทศมา ได้รับการศึกษาแบบตะวันตกมา คุณให้เธอออกแบบชุดฮั่นฝูกะทันหัน คนที่เก่งบางคนก็ยังยากเลย”
ลู่จิ้นยวนได้ยินดังนั้นก็กระตุกยิ้ม เหมือนยิ้มเยาะอะไรบางอย่าง และจัดระเบียบปลายเสื้อผ้าโดยไม่ได้ตั้งใจ “คุณฮอร์ตันพูดแบบนี้ ไม่รู้สึกผิดต่อประกาศที่พวกคุณส่งออกมาเมื่อสิ้นสุดการแข่งสองสามวันนี้เหรอ”
หลังจากแข่งกับเวินหนิงเสร็จ ตระกูลฮอร์ตันจะปล่อยโอกาสเชิดหน้าชูตานี้ไปได้ง่ายๆ ได้อย่างไร ตามหาสื่อมวลชนจำนวนมาก โอ้อวดตี้น่าราวกับเทพเจ้า กลายเป็นดาวเด่นในการออกแบบในทันที
และเรื่องพวกนี้ก็ทำให้คนไม่สงสัยความสามารถในการออกแบบของตี้น่าเลย
“เท่าที่ทราบกันดี ศิลปะไม่มีพรมแดน ในเมื่อคุณตี้น่ามีพรสวรรค์โดดเด่นแบบนี้ สามารถเหนือกว่าคุณฟิลเอ๋อที่เรียนมาตั้งแต่เด็กได้ ลองใช้ความสามารถออกแบบชุดฮั่นฝูก็คงไม่ยากมากนัก”
ลู่จิ้นยวนพูดจบ ตี้น่าก็ปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอรู้ตัวเองที่สุด
คัดลอกงานออกแบบคนอื่น เธอเก่ง ให้เธอคิดออกแบบเอง ก็ไม่ได้อยู่แล้ว
พรสวรรค์แบบนี้ ก็โดนฟิลเอ๋อกดไว้หลายปีจนพลิกตัวไม่ได้แล้ว
“หรือจะบอกว่าคุณตี้น่าขโมยงานออกแบบมาจริงๆ ก็เลยกลัวแบบนี้? ”
ด้วยการชี้นำลู่จิ้นยวนเห็นทุกคนเริ่มเกิดความสงสัยกับตี้น่า หรี่ตาขึ้นมา
บรรยากาศมันจนมุมแบบนี้
ตี้น่าไม่กล้าตกลง และก็ไม่กล้าปฏิเสธทันที
ลู่จิ้นยวนก็ไม่รีบ ก็ปล่อยไปแบบนี้
อย่างไรแล้วคนที่กระสับกระส่ายไม่ใช่เขา
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ตี้น่ากัดฟัน เหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ “ก็ได้ ฉันยอมรับ แต่ต้องให้เวลาฉัน อีกไม่กี่วันฉันจะส่งต้นฉบับให้คุณ ”
“เกรงว่าจะไม่ได้”
ลู่จิ้นยวนยิ้มแบบติดตลก ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาเลยสักนิด “ยังไงแล้วตอนนี้ฉันกำลังสงสัยว่าคุณใช้นักวาดนิรนาม ให้เวลาคุณ จะพิสูจน์ได้ไงว่าคุณตี้น่าบริสุทธิ์? ”
พูดถึงตรงนี้ ตี้น่าจะบอกปัดอีกได้อย่างไร
สีหน้าค่อยๆ ซีดเซียว ทำให้นักข่าวเห็นเบาะแสอะไรบางอย่าง
ต้องบอกว่า ด้วยนิสัยโอ้อวดของตี้น่า ถ้ามีความสามารถจริงๆ จะกล้ำกลืนแบบนี้ได้อย่างไร
สำหรับทุกอย่างที่ลู่จิ้นยวนพูด รู้สึกมีน้ำหนักขึ้นมามากทันที
ตี้น่าคนนี้ กำลังเล่นเล่ห์เหลี่ยมจริงๆ
ขณะที่ตี้น่าทำอะไรไม่ถูก มันผิดหรือมันถูก ฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก”
ขณะที่พูด โรซินานเต้ที่ไม่ได้พูดตลอดเวลาก็ยืนขึ้น เวินหนิงก็ตกใจสะดุ้ง
เมื่อครู่นี้ เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกเบื่อจนเกินไป เวินหนิงก็เป็นล่ามให้เธอ แปลเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง
และไม่รู้ว่ามันจะทำให้เด็กคนนี้ได้รับการกระตุ้น
สายตาโรซินานเต้จ้องมองตี้น่า ในนั้นมีความเกลียดชังเข้มข้น ภาพพวกนั้นมันไม่สำคัญสำหรับตี้น่า แต่มันสำคัญพอๆ กับชีวิตเธอ มันโดนเธอเหยียบย่ำแบบนี้
“เธอไม่กล้าออกแบบ แต่ฉันกล้า”
หยิบปากกาขึ้นมา โรซินานเต้เขียนลงไปไม่กี่คำ
เวินหนิงประหลาดใจมากทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมแสดงความปรารถนาของตัวเอง ที่แท้ เธอก็มีความคิดเป็นของตัวเอง แค่ไม่กล้าแสดงมันออกมา
ลู่จิ้นยวนไม่คิดว่าเธอจะยืนขึ้นมา แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งดี
รีบให้คนเอากระดาษและปากกามา ให้เธอเริ่มวาดที่หน้างาน
เวินหนิงให้เธอดูว่าชุดฮั่นฝูมีลักษณะอย่างไร แล้วก็มองเธออย่างเป็นห่วงนิดหน่อย
อย่างไรแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่โรซินานเต้วาดชุดฮั่นฝู ถ้ามันแย่ ก็จะจบลงไม่ดี
คนที่นั่น ล้วนกำลังมองโรซินานเต้
คิดว่าทุกอย่างมันสอดคล้องกัน ถ้าเด็กผู้หญิงที่ดูแล้วแปลกๆ คนนี้ สามารถวาดชุดฮั่นฝูได้อย่างน่าทึ่งได้ งั้นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตี้น่าที่ไม่แม้แต่ขยับปากกา มันก็ชัดเจนแล้ว
โรซินานเต้มองสักพักก็เริ่มผลงานทันที ฝีแปรงเธอไม่เหมือนกับสาวน้อยวัยเธอที่ควรจะเป็น ดูเป็นผู้ใหญ่และมีฝีมือเป็นพิเศษ สิ่งที่ยิ่งประหลาดใจคือการใช้สีของเธอ
เธอใช้สีโดดเด่นเป็นพิเศษ เทียบกับคนทั่วไปที่ใช้สีที่ปลอดภัยเพื่อเลี่ยงข้อผิดพลาด แต่ทุกสีที่เธอเลือกมันทำให้ทุกคนรู้สึกว่ารุนแรงเกินไป แต่การจัดวางของเธอมันทำให้กลมกลืนกันอย่างยิ่ง
ตี้น่ามองภาพที่เธอวาดทีละนิด ก็ค่อยๆ ตกใจขึ้นมา
ตอนแรกให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ ยังไงแล้วโรซินานเต้ก็พูดไม่ได้ ลู่จิ้นยวนถึงแม้จะพูดได้ ก็แค่เป็นคำพูดด้านเดียวเท่านั้น
แต่ไม่คิดว่าเธอจะตบหน้าตน แบบนี้ เธอจะเล่นลิ้นได้อย่างไร?
“ไอ้คนไร้ประโยชน์!”
หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันเห็นเรื่องราวเป็นแบบนี้ ก็หงุดหงิดอับอายจนกลายเป็นโกรธ รีบพาคนออกไปจากที่นี่ทันที
ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไป ต้องโดนนักข่าวปิดล้อมแน่นอน
“พ่อ พ่อจะทิ้งฉันไปไม่ได้นะ!”
ตี้น่ากระวนกระวายแล้ว แต่หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันไม่สนใจเธอเลย “เธอสร้างปัญหาเอง ก็แก้เอง! ตระกูลฮอร์ตันจะอับอายเพราะเธอไม่ได้”
นักออกแบบไม่มีความสามารถมันคนละเรื่อง แต่การคัดลอกผลงานเป็นข้อห้ามที่ใหญ่ที่สุด และเมื่อครู่นี้หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันก็สละสิ่งสำคัญเพื่อสิ่งที่สำคัญกว่า
มันคุ้มค่าที่จะเสียสละลูกสาวที่ไม่มีประโยชน์ เพื่อรักษาชื่อเสียงตระกูลเอาไว้
“พ่อ พ่ออย่า……”
ตี้น่าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร เธอขอร้อง แต่กลับถูกทิ้ง หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันเดินไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา
……
การออกแบบของโรซินานเต้ ไม่นานก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน
บางทีเพราะเธอไม่โดนรบกวนจากคนภายนอกง่ายๆ การออกแบบเธอจึงรวดเร็วเป็นพิเศษ
เวินหนิงมองไปที่ผลงานในมือเธออย่างชื่นชม หยิบมันขึ้นมาแล้วโชว์ให้ทุกคนเห็น
แม้รูปภาพจะเป็นแค่การร่าง แต่ไม่ว่าจะเป็นการขัดแย้งของสีอย่างรุนแรง ความแตกต่างอย่างชัดเจนของวัฒนธรรมจีนและตะวันตก แต่ผู้คนก็ประทับใจในความสามารถนักออกแบบ
เวินหนิงเห็นทุกคนเข้าใจความตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้ ก็เอ่ยปากขึ้นก่อน “ฉันคิดว่าเรื่องราวมันชัดเจนแล้ว คุณโรซินานเต้ท่านนี้ โดนหลอกขโมยผลงานไปเพราะอุบัติเหตุบางอย่าง และโจรก็กลายเป็นผู้รับผลประโยชน์อย่างมหาศาล”
“ครั้งหนึ่งฉันก็เคยเจอสถานการณ์นี้เช่นกัน เหมือนเด็กที่ตัวเองเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก โดนคนอื่นขโมยไป ต้องบอกว่านั่นเป็นลูกของเธอ ความรู้สึกนี้มันน่าเสียใจมากจริงๆ ”
เดิมทีเวินหนิงไม่ใช่คนที่ชอบพูดต่อสาธารณะ แต่ลู่จิ้นยวนกำชับเธอไว้เป็นพิเศษว่าต่อหน้าสื่อให้พูดเยอะๆ ถึงขนาดต้องขายความน่าสงสารเข้าไว้ ตอนแรกเธอก็ไม่รู้สึกว่าควรทำ แต่เมื่อเห็นท่าทางหยิ่งผยองของตี้น่า ก็ไม่อยากให้เกียรติเธอ
แสร้งทำเป็นน่าสงสาร ให้ข่าวลือพวกนั้นสั่งสอนตี้น่าว่าเป็นคนอย่างไร ก่อนถอนหายใจด้วยความรู้สึกเชิงลบ
