The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 925-926

ตอนที่ 925 ชายาที่รัก ดูมันเป็นความตายของกลางคืน
ตอนที่925 ชายาที่รัก ดูมันเป็นความตายของกลางคืน
หลังจากผ่านไปหลายเดือนการพิจารณาคดีขององค์ชายแปดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนางยังคงดำเนินต่อไป ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงไปเยี่ยมซูจิงหยวน ต้องรู้ว่ากรณีนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ แม้ว่าจะมีคนทำหน้าที่เป็นพยาน องค์ชายแปดอ้างว่าคนเหล่านั้นกำลังใส่ร้ายเขา รวมถึงพระสนมของฮ่องเต้ทั้งตำหนักในช่วยเขาจัดการปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น สิ่งนี้นำไปสู่การพิจารณาคดีที่ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ
แม้ว่าสมาชิกของตระกูลฮ่องเต้ที่เป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายองค์ชายแปดคือผู้หญิงที่ถูกส่งเข้ามาในพระราชวังและจบลงด้วยการไม่มีบุตรซึ่งส่งผลให้ครอบครัวมารดาของพวกเขาไม่มีสถานะเท่าเทียมกับขุนนางขั้นหนึ่งและขั้นสอง ฮ่องเต้ได้ให้ตำแหน่งเหล่านี้แก่ผู้คนเหล่านี้เพื่อสร้างรายได้ให้กับคนเหล่านี้ เพื่อประโยชน์ในการทำให้คนเหล่านี้เงียบ และเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้สร้างปัญหาโดยใช้เรื่องพระชายาหยุน
เป็นเพราะเหตุนี้ที่ซูจิงหยวนกำลังประสบกับความยากลำบากทุกอย่างกับการสอบสวนนี้เป็นความจริงที่ทุกวันเขาจะต้องทนกับความยากลำบากที่มาจากทุกแง่มุม แต่ในขณะที่ไม่มีความคืบหน้าจริงในกรณีนี้ ซูจิงหยวนได้บังคับให้องค์ชายแปดต้องไปรายงานตัวต่อสำนักงานลงโทษทุกวัน ทำให้เขาไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนัก เมื่อคิดอย่างนั้นมันก็เป็นประโยชน์อย่างมาก
แต่ซวนเทียนหมิงกล่าวว่านับตั้งแต่ที่พวกเขากลับมายังเมืองหลวงองค์ชายแปดได้เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นเดียวกับเส้นทางที่เขาใช้ เขาเริ่มสอบถามเกี่ยวกับความผาสุกของฮ่องเต้ นอกจากการเข้าร่วมราชสำนัก เขาจะไปคารวะฮ่องเต้ทุกวันเพื่อสอบถามสารทุกข์สุกดิบและพูดบางอย่าง ข้อมูลนี้มาจากจางหยวน ฮ่องเต้กำลังแก่ลงเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาอาจภูมิใจและเรียกหาบุตรชายของเขา ในอดีตเมื่อผู้คนมาถึงวัยนี้ พวกเขาจะเริ่มหวงแหนความผูกพันในครอบครัวมากขึ้นเรื่อย ๆ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการกระทำขององค์ชายแปดจึงเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้
เมื่อซวนเทียนหมิงพูดสิ่งนี้มันถึงเวลานอนแล้ว และทั้งสองที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่สามารถนอนหลับได้ พวกเขาก็เริ่มคุยกัน เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เจ้าเข้าไปในพระราชวังบ่อยขึ้นได้อีกหรือไม่ ? ไม่อาจปล่อยให้องค์ชายแปดมีความสุขกับเรื่องนี้ได้”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้าและกล่าวว่า“ข้าไม่เคยต้องการบัลลังก์นั่น ทำไมต้องไปยุ่งกับพี่แปด หากเสด็จพี่สามารถมุ่งเน้นความพยายามในสิ่งที่เหมาะสมและเป็นธรรม โดยที่ไม่ทำร้ายพสกนิกรเพื่อครองบัลลังก์ และในขณะที่ปกครองได้ดี ดังนั้นถ้าจะยกบัลลังก์ของฮ่องเต้ให้กับเสด็จพี่ล่ะ ? น่าเสียดายที่เขาไม่ได้สนใจพสกนิกร หากข้ายอมรับการกระทำที่ชั่วร้ายของเสด็จพี่ ข้ากลัวว่าคนที่รับเคราะห์ในอนาคตจะเป็นผู้คนในโลกนี้”
“ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังไม่ยอมเข้าเฝ้าเสด็จพ่ออีกหรือ? ” เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เจ้าเข้าใจเหตุผล แต่เจ้ายังพูดว่าเจ้าจะไม่เข้าไปยุ่งกับเขา”
ซวนเทียนหมิงกล่าวต่อ“ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่ไปยุ่งกับเสด็จพี่ แต่ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่เสด็จพี่ทำลงไปทั้งหมดนี้จะไม่ได้ผลมากนัก ถึงแม้ตาแก่กำลังชราลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวัน แต่เสด็จพ่อก็ค่อนข้างฉลาด ! หรืออาจเป็นไปได้ว่าตาแก่ต้องการให้เราแข่งขันในตอนแรก แต่การกระทำของพี่แปดที่ถูกเปิดโปงเช่นนี้ ข้ากลัวว่าตัวเขาเองได้ละทิ้งความคิดนั้นไปแล้ว ข้าต้องการทำลายเสด็จพี่ตรงไหน ? ”
“นั่นก็จริงเช่นกัน”เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองกับตัวเองอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าเรื่องเหมืองจะไม่สามารถเอาความพี่แปดได้ แต่พระองค์ไม่สามารถหลุดพ้นจากความชั่วร้ายนั้นได้อย่างง่ายดาย ข้ายังต้องคิดถึงวิธีที่จะทวงคืนสิ่งที่เราสูญเสียไปจากพระองค์ ท้ายที่สุดแล้วการชดใช้ที่ข้าจ่ายไปเป็นจำนวนมาก ข้าต้องไปทวงหนี้นี้”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะ“นั่นไม่ใช่เงินก้อนใหญ่ที่ถูกขโมยไปจากคลังของเสด็จพี่หรอกหรือ ? เจ้าไม่ได้สูญเสีย แต่ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าของสิ่งที่ถูกขโมยจริง ๆ พวกมันก็ตกอยู่ในมือของพวกเขา พวกมันเป็นของเรา การจ่ายเงินออกจะรู้สึกค่อนข้างน่าวิตก ข้าให้การสนับสนุนเจ้าในการพยายามหาค่าตอบแทน แต่ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบในเรื่องนี้ เราสามารถพูดคุยกันได้อย่างถูกต้องในภายหลัง ตอนนี้เรื่องที่กดดันที่สุด…ชายารัก ดูสิ มันคือความตายในตอนกลางคืน ความมืดของกลางคืนได้แพร่กระจายคืนที่เงียบสงบ แสงจันทร์สลัว และลมก็แรง…”
“เจ้ากำลังพยายามทำอะไร? ” เฟิงหยูเฮงพูดไม่ออก เขาบอกว่าแสงจันทร์สลัว และลมแรง เขาต้องการที่จะไปฆ่าใครบางคนหรือ ?
แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อไปฆ่าคนแต่ใครบางคนจะถูกกินอย่างแน่นอน มีคนบางคนพลิกตัวและใช้การกระทำของเขาในการแสดงออก…
วันรุ่งขึ้นซวนเทียนหมิงไปขึ้นราชสำนักในขณะที่ลูกแกะตัวน้อยที่กินไปครึ่งคืนนอนจนถึงเที่ยงก่อนจะตื่นขึ้นมา
ในพระราชวังของฮ่องเต้องค์ชายแปดเดินมุ่งหน้าไปเยี่ยมท่านผู้หญิงหยวนหลังจากการเข้าเฝ้าที่ราชสำนักจบลง จากนั้นเขาก็อดพูดไม่ได้ถึงสถานการณ์ล่าสุดกับสำนักงานการลงโทษ
ท่านผู้หญิงหยวนรู้สึกหงุดหงิดจากการได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้และอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า“สิ่งที่เจ้าทำไม่ดี กี่ครั้งที่ข้าบอกเจ้าว่าไม่ให้เชื่อใจผู้คนอย่างง่ายดาย ? เมื่อเจ้าตั้งใจจะใช้คน เจ้าต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่หักหลังและหันมาแว้งกัดเจ้า เจ้าต้องเข้าใจอะไรบางอย่างหรือบางคนที่พวกเขาสนใจ มีเพียงคนเช่นนี้เท่านั้นที่สามารถใช้ได้”
ใครบ้างที่รู้ว่าท่านผู้หญิงหยวนพูดเช่นนี้มาแล้วกี่ครั้งตั้งแต่เกิดปัญหานี้? เขาทำอะไรไม่ถูกอย่างแท้จริงและไม่สามารถโต้กลับได้ ท้ายที่สุดสิ่งที่ท่านผู้หญิงหยวนพูดไว้นั้นถูกต้อง และนางก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดเขา เขาสนิทกับมารดาผู้ให้กำเนิดและเขาไม่เคยพูดอะไรที่โหดร้ายกับนาง ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าต่อไปขณะที่กล่าวว่า “สิ่งที่เสด็จแม่กล่าวเป็นความจริง” ในความเป็นจริงเขาได้ระมัดระวังในด้านนี้แล้ว มันไม่ได้เป็นเพราะเขาไม่ได้เข้าใจคนเหล่านั้น โชคไม่ดีที่คนที่ระเบิดภูเขาสูญเสียบุตรชายและหมากเหล่านั้นก็สูญหายไป
ท่านผู้หญิงหยวนถอนหายใจ“ตอนนี้เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะเรียกข้าว่าเสด็จแม่ได้ มีเพียงคนที่อยู่ในอันดับดังกล่าวและสูงกว่าเท่านั้นที่สามารถถูกเรียกได้โดยบุตรของพวกนาง สำหรับข้า…”
“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวล”ซวนเทียนโมกัดฟันและกล่าวด้วยความเกลียดชังว่า “เสด็จแม่ไม่ต้องกังวล ทุกสิ่งที่สูญเสียไป ข้าจะเอากลับคืนมาให้ท่านแม่ ! จะมีวันหนึ่งที่เราไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับสิ่งที่คนอื่นคิด ข้าจะนั่งบนจุดสูงสุด และทำให้ท่านแม่เพลิดเพลินไปกับการคำนับของโลก ! ”
ท่านผู้หญิงหยวนพยักหน้าอย่างมากอารมณ์ของนางสั่นไหวเล็กน้อย นางรู้ว่าบุตรชายของนางไม่ธรรมดา แน่นอนว่าเขาจะไม่แพ้องค์ชายเก้าซึ่งได้ตำแหน่งของเขามาโดยอาศัยความโปรดปรานที่มารดาของเขาได้รับ ! แต่หลังจากที่กระวนกระวาย นางก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับกรณีของนาง และนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “การพิจารณาคดีครั้งนี้กับสำนักงานการลงโทษจะดำเนินต่อไปอีกนานแค่ไหน ? แค่ลากมันออกมาแบบนี้ ตลอดเวลาไม่มีทางทำอะไรเลย ไม่กี่วันที่ผ่านมาองค์หญิงจี่อันมาที่นี่เพื่อพูด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ผู้คนข้างนอกก็รู้สึกไม่มั่นใจและวิตกกังวล”
“ให้พวกเขาวิตกกังวลไป! หากแผนการใหญ่ราบรื่น ไม่มีอุปสรรค มันก็ไร้เหตุผลเกินไป แผนการนี้มันระดับใด ? ยังคงต้องดูทักษะของน้องเก้าและผู้หญิงคนนั้น ! ”
”ฮะ? ” จู่ ๆ ท่านผู้หญิงหยวนนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง “ไม่กี่วันที่ผ่านมาบุตรสาวของอนุตระกูลเฟิง คนที่หมั้นกับองค์ชายห้าเข้ามาในพระราชวัง องค์ชายห้าพานางไปที่ตำหนักจิงซี และนางอยู่ข้างในเป็นเวลานานก่อนที่จะออกมา หลังจากนั้นนางกำนัลในตำหนักจิงซีออกไปและใช้ข้ออ้างในการส่งของกำนัลแต่งงานให้กับองค์ชายเก้า และหญิงสาวคนนั้น ฮองเฮายอมให้นางออกไปข้างนอก ตอนแรกข้าคิดว่าป้าของเจ้ากำลังร่วมมือกับบุตรสาวของอนุตระกูลเฟิงซึ่งองค์ชายห้าชื่นชอบ แต่จากนั้นนางก็ใช้ความคิดริเริ่มที่จะส่งบางอย่างไปให้เฟิงหยูเฮง และนั่นทำให้ยากที่จะเข้าใจเล็กน้อย” เมื่อนางนำเรื่องนี้มาพูด นางก็ไม่มีความสุขมาก “อืม ! พูดปกติ พวกเราคือครอบครัว นางควรจะชื่นชอบเจ้า บุตรชายของนางยังคงมีสิทธิ์สั่งการกองทัพ 30,000 นาย ! ”
ซวนเทียนโมไม่สนใจเรื่องนี้มากนักปลอบใจนางว่า“อาจเป็นเพราะท่านป้ามีการพิจารณาของนางเอง เพราะนางก็ให้กำเนิดองค์ชาย เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่พิจารณาพี่หก ในฐานะที่เป็นบุตรสาวของอนุตระกูลเฟิง นางเป็นคนที่ระมัดระวัง น่าเสียดายที่ตระกูลเฟิงสูญเสียเฟิงจินหยวนซึ่งเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย และพวกเขาได้ต่อสู้กับองค์หญิงจี่อัน นี่หมายความว่าพวกเขาสูญเสียเสาหลักในการสนับสนุน บุตรสาวของอนุผู้นั้นก็ไร้ความสามารถเช่นกัน แม้ว่านางจะทำสิ่งที่น่ากลัว แต่นางก็ยังเป็นคนไร้ค่า”
ท่านผู้หญิงหยวนพยักหน้า“ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าบุตรสาวของอนุจะไม่สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้สำเร็จได้ ยิ่งกว่านั้นองค์ชายห้าไม่ใช่คนที่สามารถหนุนหลังได้ ในโลกนี้นอกจากโมเอ๋อของข้า ไม่มีใครที่คู่ควร ! แล้วองค์ชายเก้าล่ะ พระองค์เป็นเพียงคนที่รุ่งเรืองขึ้นมาโดยอาศัยความโปรดปรานที่ฮ่องเต้มีต่อพระชายาหยุน หากมีวันหนึ่งที่พระชายาหยุนสูญเสียความโปรดปราน ข้าอยากรู้ว่าพระองค์จะแข่งขันกับเจ้าได้อย่างไร” แม้ว่านางจะพูดแบบนี้ หลังจากนางกล่าวจบ นางก็อดลอบถอนใจไม่ได้ พระชายาหยุนจะสูญเสียความโปรดปรานหรือ นางรอมานานกว่า 20 ปี แต่นางก็ยังไม่เห็นวันนั้นมาถึง “ในฐานะมารดา ข้าไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้มากนัก ข้าได้ยินมาว่าฮ่องเต้จะเสด็จไปตำหนักศศิเหมันต์ทุกวันตลอด 3 มื้อ แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่ได้พักค้างคืน แต่เมื่อเทียบกับ 20 ปีที่ผ่านมา มีความคืบหน้าค่อนข้างน้อย เท่าที่ข้าเห็นพระชายาหยุนก็สังเกตเห็นแนวโน้มด้วยเช่นกัน เมื่อรู้ว่าสุขภาพของฮ่องเต้ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นมาอีกต่อไป นางต้องวางแผนสำหรับบุตรชายของนาง นั่นเป็นเพียงวิธีที่ผู้หญิงมีชีวิตรอด ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมานางแกล้งวางท่าสูงส่ง แล้วตอนนี้ล่ะ ? นางไม่ได้เปลี่ยนแปลงเพื่อบุตรชายของนางหรือ ! ”
เมื่อพูดถึงพระชายาหยุนซวนเทียนโมก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย มันไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้คิดจะทำการเคลื่อนไหวในด้านของพระชายาหยุน แต่ตำหนักศศิเหมันต์นั้นปลอดภัยมาก นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์หลายอย่างที่เกิดขึ้นกับนาง ครั้งก่อนหน้านี้ชายชราเกือบจะเอาอำนาจสั่งการทหารองครักษ์ทั้งหมดไปจากเขา แม้ว่าเขาจะยังมีอำนาจสั่งการอยู่ในขณะนั้น แต่เขาก็ยังต้องเงียบอยู่ครู่หนึ่ง องค์ชายเก้าเพิ่งกลับมามีชัยชนะ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำผิดพลาดได้ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้
“ข้าจะเตรียมของกำนัลอันยิ่งใหญ่ที่จะส่งไปยังตำหนักหยูในภายหลังไม่ว่าในกรณีใด น้องชายของข้าแต่งงาน การไม่ส่งของกำนัลไปให้อาจทำให้ตาแก่พูดถากถาง” ซวนเทียนโมกล่าวกับตัวเอง แม้กระนั้นเขากำลังไตร่ตรองว่าจะให้ฮ่องเต้มาช่วยเหลือเขาได้อีกเล็กน้อย
เมื่อซวนเทียนหมิงแต่งงานในทะเลทรายทางภาคใต้นอกจากองค์ชายสี่และองค์ชายเจ็ด องค์ชายคนค์อื่น ๆ ก็ไม่สามารถไปร่วมงานได้ แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะไปแสดงความยินดีกับตระกูลเหยาพร้อมกับมอบของกำนัล ตอนนี้คู่บ่าวสาวนั้นกลับมาแล้ว ในฐานะพี่ชาย เขาจะต้องแสดงท่าทีสักเล็กน้อย นี่เป็นเหตุที่นางกำนัลของท่านผู้หญิงได้รับอนุญาตให้ออกจากพระราชวังโดยฮองเฮา
เมื่อกล่าวถึงการมอบของกำนัลไม่มีองค์ชายคนใดเลยที่ละเลยการทำเช่นนั้นรวมถึงองค์ชายห้า, ซวนเทียนหยาน เขาค่อนข้างดีที่รู้วิธีตอบสนองต่อความชอบของผู้คน ในขณะที่เขาเตรียมหนังสือทางการแพทย์โบราณที่ล้มเหลวในการสืบทอดและส่งไปยังตำหนักหยู สิ่งนี้ทำให้ชัดเจนว่าเป็นสิ่งที่เขาได้พบเมื่อหลายปีก่อน ใครจะรู้ว่ามันจะสามารถดึงดูดสายตาของเฟิงหยูเฮงได้หรือไม่ เพราะมันหมายถึงการแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว ในท้ายที่สุดสิ่งต่าง ๆ เช่นทองคำ เงิน และอัญมณีที่มีค่านั้นไม่ได้มีความหมายมากนักกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ถ้าเขาจะให้ของขวัญที่ซวนเทียนหมิงชอบ เขาก็ไม่สามารถมอบอาวุธใด ๆ ได้ดีไปกว่าเหล็ก
แต่หนังสือทางการแพทย์ชุดพิเศษนี้เป็นสมบัติที่หายากมีรายงานว่าเหยาเซียนได้ค้นหามาหลายปีแล้ว แน่นอนนั้นคือเหยาเซียนคนก่อนและไม่ใช่คนปัจจุบันในยุคโบราณ น่าเสียดายที่เหยาเซียนคนก่อนไม่สามารถหาได้ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะตกไปอยู่ในมือขององค์ชายห้า
การรับของกำนัลแบบนี้เฟิงหยูเฮงมีความสุขมาก นางก็รู้ว่าองค์ชายเหล่านี้ได้ส่งของกำนัลแสดงความยินดีไปยังคฤหาสน์เหยาในวันแต่งงานของนาง ดังนั้นนางจึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อยที่จะยอมรับมัน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้นางรู้สึกราวกับว่าองค์ชายห้าให้ความสนใจดูแลตัวเองค่อนข้างมาก ดังนั้นนางจึงดึงผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของผู้ชายออกมาเป็นของขวัญตอบแทน
ไปมาเป็นเรื่องปกติจริงๆ แม้กระนั้นมันก็กระตุ้นความริษยาของเฟิงเฟินได เมื่อได้ยินว่ามีการมอบหนังสือทางการแพทย์โบราณเล่มหนึ่งให้กับเฟิงหยูเฮงอย่างง่ายดาย ความโกรธในใจของนางก็เหมือนม้าหมื่นตัวที่วิ่งอย่างบ้าคลั่ง มันไม่สามารถระงับได้…
ตอนที่ 926 เจ้าสนใจเฟิงหยูเฮงงั้นหรือ ?
ตอนที่926 เจ้าสนใจเฟิงหยูเฮงงั้นหรือ ?
ซวนเทียนหยานไปรายงานกับเฟิงเฟินไดทุกวันนับตั้งแต่โปรยขี้เถ้าของเฟิงจินหยวนไป เฟิงเฟินไดได้ปลดป้ายที่ระบุว่านี่คือบ้านของตระกูลเฟิง แต่ใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อมองดูตอนนี้ที่อยู่อาศัยของตระกูลเฟิงก็ยังคงเป็นที่พักของตระกูลเฟิงอยู่ แต่มันก็เงียบมาก ๆ ฤดูใบไม้ร่วงเพิ่งมาถึง แต่อากาศก็เย็นราวกับว่ามันถูกแช่แข็ง
เนื่องจากซวนเทียนหยานมอบของกำนัลเฟิงหยูเฮงเฟิงเฟินไดจึงเริ่มโต้เถียงกับเขาอีกครั้ง ต้องบอกว่าฮันชิได้ให้กำเนิดเฟิงเฟินได ฮันชิเป็นคนที่เติบโตขึ้นมาด้วยความรักและนางเป็นคนมีเสน่ห์ แม้ว่านางจะเจ้าอารมณ์ มันก็จะส่งผลให้นางเพียงแต่กลอกตาของนางอย่างเงียบ ๆ นางจะทำตัวคล้ายกับคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อย่างเฟิงเฟินไดได้อย่างไร
ในท้ายที่สุดอารมณ์ของเฟิงเฟินไดก็เหมือนกับเฉินซื่อขึ้นไปทุกทีเมื่อตอนนางยังเด็ก นางรู้สึกว่าเฉินซื่อมีแนวโน้มที่จะก้าวหน้า จากการเห็นนางปีนขึ้นไปสู่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ ความประทับใจที่ “เปล่งประกาย” นั้นถูกทิ้งไว้ในหัวใจของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่น่าภาคภูมิใจ ด้วยเหตุนี้นางจึงได้เรียนรู้สาระสำคัญเล็กน้อย
ในเวลานี้เฟิงเฟินไดชี้ไปที่องค์ชายห้าและสาปแช่ง“นับตั้งแต่วันที่พวกเขาแต่งงานกัน พระองค์ได้มอบของกำนัลให้ตระกูลเหยา การมอบของกำนัลเพียงอย่างเดียวนั้นนั้นยังไม่เพียงพออีกหรือและพระองค์ต้องการส่งของกำนัลอีกชิ้น ? ซวนเทียนหยาน ! พระองค์สนใจเฟิงหยูเฮงหรือ ? ”
องค์ชายห้าได้เข้าใจนิสัยของเฟิงเฟินไดเป็นอย่างดีเมื่อเห็นท่าทางไม่มีความสุขของนาง เขารู้ว่าสิ่งต่าง ๆ นั้นยากที่จะรับมือ ตอนแรกเขาวางแผนที่จะไม่โต้เถียงกับนาง เขาจะยอมทนเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง แต่เมื่อเขาได้ยินนางตะโกนสิ่งนี้ เขาไม่สามารถทนได้และตอบโต้ “อย่าพูดเหลวไหล ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลลัพธ์แบบใดที่จะเกิดขึ้นหากข่าวลือนี้ออกไป” เขาไม่รู้จักใครเลย แต่น้องเก้านั้น เขาจะไม่รู้จักได้อย่างไร เป็นเรื่องปกติที่ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ไม่มีใครสนใจเฟิงหยูเฮง ไม่ว่านางจะเป็นพี่น้องหรืออะไรก็ตาม นางจะโดนแส้ นางจะโดนโบยจนกว่าแม้แต่แม่ของนางก็จะจำนางไม่ได้
แต่เฟิงเฟินไดจะไม่ฟังคำแนะนำของเขานางไม่หยุดเพียงเท่านั้น แต่นางยังดุร้ายยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย “ข้าพูดอะไรไป นอกจากนี้ข้ามีสิ่งไร้สาระที่จะพูดหรือ ? หากเจ้าไม่มีความรู้สึกใด ๆ สำหรับผู้หญิงคนนั้น เจ้าจะมอบหนังสือทางการแพทย์โบราณให้เป็นของขวัญได้อย่างไร องค์ชายคนอื่น ๆ ก็ส่งของขวัญแสดงความยินดีตามปกติ เป็นเพียงพระองค์เท่านั้นที่ส่งของขวัญให้กับเฟิงหยูเฮงโดยเฉพาะ ถ้าสิ่งนี้ไม่มีแรงจูงใจซ่อนเร้น มันคืออะไร ? แล้วพระองค์ให้ภาพวาดโบราณหรืออะไรแบบนั้น ? ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายใหญ่มอบเครื่องประดับที่ธรรมดามากและแจกันโบราณ ทำไมพระองค์ถึงแตกต่างจากคนอื่นเพียงคนเดียว ? ”
ไม่มีสิ่งใดที่ซวนเทียนหยานทำได้“ข้าจะเป็นคนใจกว้างได้อย่างไร เจ้ารู้หรือไม่ว่าวัตถุโบราณมีราคาเท่าไหร่ ? แม้ว่าข้าจะขายตำหนักหลี่ของข้า มันคงไม่เพียงพอ นอกจากนี้หนังสือทางการแพทย์โบราณ ข้าได้รับมาเมื่อหลายปีก่อน การเก็บไว้ในมือของข้าจะเป็นการสูญเปล่า มันจะเป็นการดีกว่าถ้าส่งมอบให้ใครบางคนที่รู้คุณค่าของมัน นอกจากนี้คนหนึ่งคือน้องชายของข้าและอีกคนเป็นพี่สาวของเจ้า”
“ข้าไม่มีพี่สาวแบบนี้! ” เมื่อพูดถึงเฟิงหยูเฮง เฟิงเฟินไดก็ไม่อาจสงบนิ่งได้ เมื่อนางอยู่คนเดียว นางอาจจะคิดถึงอดีตและใคร่ครวญสักหน่อย และนางก็ยังรู้สึกเสียใจ อย่างไรก็ตามนางก็รู้ว่านางมาถึงจุดนี้แล้ว บนเส้นทางของนาง นางไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกต่อไป ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่นางจะต่อสู้จนจบ
ซวนเทียนหยานเข้าใจความตั้งใจของนางและเขาได้แต่โศกเศร้ากับคู่หมั้นของเขามากกว่า 1 ครั้ง เขารู้สึกไม่พอใจต่อคฤหาสน์เฟิงมากยิ่งขึ้น บุตรสาวที่บิดเบี้ยวเช่นนี้สามารถสร้างได้ในสภาพแวดล้อมเช่นตระกูลเฟิงเท่านั้น หากเฟิงเฟินไดถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่แตกต่างกัน เป็นไปได้ว่านางจะดีกว่าตอนนี้หลายเท่า นอกจากนี้เขายังวิตกกังวลและหวังว่าเฟิงเฟินไดจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นเขาจะสามารถพานางไปที่ตำหนักหลี่ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาจะดูแลนางเป็นอย่างดี ด้วยความหวังว่านิสัยของเฟิงเฟินไดจะเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ เพื่อสิ่งที่ดีกว่า และนางจะสามารถแสดงความเห็นใจได้มากขึ้น เขาถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ ซวนเทียนหยานไม่เคยทะเลาะกับนางโดยตรง เขาเพียงบอกนางว่า “ข้าไม่เคยสนใจพี่สาวคนที่สองของเจ้าเลย หากเจ้ายืนยันที่จะให้ข้าบอกว่าทำไมข้าถึงส่งหนังสือทางการแพทย์ให้นางเป็นชุด นั่นคือทั้งหมด ด้วยการใช้คำพูดของเจ้าเอง ข้าต้องพิจารณาด้วยตัวเอง ข้าต้องเตรียมทางออกให้เจ้าด้วย เสด็จพ่อมีบุตรชายมากมาย ในอนาคตใครจะรู้ว่าโลกนี้จะเป็นของใคร แต่อย่างน้อยที่สุดในปัจจุบันดูเหมือนว่าโอกาสที่จะตกอยู่ในมือของน้องเก้านั้นสูงที่สุด นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ากำลังเตรียมการสำหรับอนาคตของเรา ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เราจะไม่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีเส้นทางให้เดิน”
“ใครต้องการแผนแบบนี้”เฟิงเฟินไดจ้องจ้องที่ซวนเทียนหยานอย่างโหดเหี้ยม “สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่เช่นนี้ ! ”
”ข้ารู้”ซวนเทียนหยานยังคงปลอบใจนางต่อไป “เช่นนั้นให้ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่มอบให้นางก่อน นี่เป็นเพียงมารยาท ในอนาคตเมื่อเราแต่งงาน พวกเขาจะต้องให้ของกำนัลพวกเราเช่นกัน น้องเก้ามีน้ำใจกับของกำนัลของเขา เจ้าจะไม่รู้สึกดีได้อย่างไร ? สิ่งที่เจ้าได้รับจะคุ้มค่ามากกว่าหนังสือทางการแพทย์เก่า ๆ เหล่านั้น”
“ซวนเทียนหยานพระองค์รู้หรือไม่ว่าระหว่างเฟิงหยูเฮงกับข้านั้นไม่มีทางคืนดีกันได้” เฟิงเฟินไดนำหัวข้อนี้ขึ้นมาทันที “ขี้เถ้าของท่านพ่อถูกส่งกลับมา เมื่อเขาเสียชีวิต เขาไม่สามารถแม้แต่ถูกฝังเพื่อความสงบสุขในปรโลก แต่เขากลับถูกเผาเป็นขี้เถ้า คนเราต้องโหดร้ายเพียงใดถึงจะสามารถทำสิ่งนี้ได้”
“เป็นเรื่องดีที่เจ้าจะไม่ยอมรับบิดาแบบนั้น! ” เมื่อเรื่องเฟิงจินหยวนถูกนำขึ้นมา ซวนเทียนหยานไม่ค่อยมีทัศนคติที่ดีนัก “เจ้าโปรยขี้เถ้าของเขา นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องที่จะทำ ! ”
“แต่ข้ายอมรับไม่ได้! ” เฟิงเฟินไดเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น และทันใดนั้นก็รู้สึกคลื่นแห่งความโศกเศร้าล้างนาง “ข้าไม่ยอมแพ้นางเช่นนี้ ! นับตั้งแต่เด็ก พวกนางมีโอกาสมากกว่าข้า ตระกูลเฟิงมีบุตรสาว 4 คน และ 2 คนเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ นอกจากนี้ยังมีเฟิงเซียงหรู นางดูไร้ความสามารถแต่มารดาที่เป็นอนุของนางมีร้านปักเป็นสินเดิม นางไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า มีเพียงข้าเท่านั้นที่ข้าทนทุกข์ทรมานมากที่สุด ท่านแม่ของข้าเป็นหญิงโสเภณี ทุกคนดูถูกข้า ! ทำไมข้าจะไม่ต่อสู้ ถ้าข้ายังไม่ต่อสู้ ข้าจะไม่สามารถโงหัวขึ้นมาได้ในชีวิตนี้ ! ”
“แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไป!” ซวนเทียนหยานคว้าข้อมือนางอย่างปลอบประโลมและขมขื่น “อย่าคิดเกี่ยวกับคฤหาสน์เฟิงอีกต่อไป แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพวกนางล่ะ ? เฉินหยูเสียชีวิตไปแล้ว เฟิงเซียงหรูไม่มีอะไรมากไปกว่าร้านปักไว้คอยเลี้ยงดูตัวเองและมารดา แต่ตอนนี้เจ้าเป็นว่าที่พระชายาของตำหนักหลี่แล้ว แม้ว่ามันจะมาถึงเฟิงหยูเฮงก็ตาม เจ้าก็จะสามารถยืนหยัดทัดเทียมกับนางได้ เจ้าต้องการอะไรอีก ตำหนักหลี่ในปัจจุบันไม่มีผู้หญิงคนอื่น เจ้าไม่จำเป็นต้องดูแลรักษากฎระเบียบของเจ้า ในตำหนักขนาดใหญ่เช่นนี้ เจ้าคนเดียวจะสามารถตัดสินใจได้ เจ้าจะไม่พ่ายแพ้อีกต่อไป”
“แต่ข้าก็ไม่ชนะ! ” การจ้องมองของเฟิงเฟินไดกลายเป็นคมชัด นางปฏิเสธที่จะรับคำแนะนำของซวนเทียนหยานโดยสิ้นเชิง นางยังคงให้ความสำคัญกับอารมณ์ของนางต่อไป “ถ้าข้าไม่ต่อสู้ตอนนี้ ข้าจะไม่มีโอกาสเอาชนะนาง ! ถ้าเช่นนั้นชีวิตของข้าจะมีความหมายอะไร ? ”
เมื่อซวนเทียนหยานจากไปเฟิงเฟินไดไม่ได้เดินไปส่งเขา นางยังรู้สึกว่าผู้ชายที่นางได้มาด้วยนั้นน่ารำคาญจริง ๆ พวกเขาทั้งคู่เป็นบุตรชายของฮ่องเต้ ดังนั้นทำไมไม่ลองมาดูกันว่าคนอื่นทำหน้าที่อย่างไร แล้วเขาล่ะ ? ในอดีตเขาให้ความสนใจกับพระสนมคนหนึ่งของฮ่องเต้ และตอนนี้เขาต้องการเป็นคนไร้ค่า ดังนั้นจะมีอนาคตที่สดใสอย่างไร !
ความโกรธเคืองนี้ทำให้ดงหยิงหวาดกลัวอย่างยิ่งเมื่อเห็นองค์ชายห้าจากไปด้วยความผิดหวัง นางจึงแนะนำเฟิงเฟินไดอย่างรวดเร็ว “คุณหนู ในอนาคตคุณหนูอย่าพูดแบบนี้อีกนะเจ้าคะ ! ไม่ว่าอย่างไรพระองค์ก็เป็นองค์ชาย ตอนนี้คุณหนูไม่มีตระกูลเฟิงที่จะให้การสนับสนุนคุณหนูอีกต่อไป หากคุณหนูทำให้พระองค์ขุ่นเคือง คุณหนูจะทำอย่างไรถ้าพระองค์ตัดสินใจยกเลิกการหมั้น นอกจากนี้เรื่องที่ว่าพระองค์สนใจคุณหนูรองหรือไม่นั้น คุณหนูอย่าพูดอีกนะเจ้าคะ ! การพูดเรื่องนี้ในตำหนักจิงซีกับท่านผู้หญิงหลี่นั้นเป็นเพียงการสร้างเรื่อง แต่คุณหนูต้องลืมเรื่องนี้ให้หมดหลังจากออกจากตำหนักจิงซี ไม่เช่นนั้นเมื่อองค์ชายเก้าทราบเรื่อง พระองค์ไม่เคยกระพริบตาเมื่อฆ่าคนนะเจ้าคะ ! ”
ความกลัวในช่วงหลายปีที่ผ่านมาของเฟิงเฟินไดเริ่มถูกนำขึ้นมาอีกครั้งไม่ว่าจะเป็นองค์ชายเก้าหรือเฟิงหยูเฮงผู้ซึ่งไม่เคยข่มขู่นางมาก่อน นางถูกทำร้าย นางพัฒนามานานแล้วและนางก็ไร้ยางอายอีกต่อไป ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตางั้นหรือ ? นั่นไม่ทำให้นางตกใจอีกแล้ว
“ในเมื่อข้าเริ่มเดินบนเส้นทางนี้ทำไมไม่ต่อสู้สักหน่อย บางทีข้าอาจจะประสบความสำเร็จ แม้ว่าข้าจะไม่ประสบความสำเร็จ มันเป็นเพียงความตาย ทุกคนในตระกูลเฟิงตาย สำหรับข้า ข้าจะอยู่ในโลกนี้โดยไม่มีรากฐาน เช่นเดียวกับแหนที่ไม่มีราก ไม่ว่าข้าจะสูญเสียเส้นทางใด ในที่สุดข้าก็พบเส้นทาง ดังนั้นข้าจะต้องเดินไปตามเส้นทางนี้ต่อไป” ขณะที่นางพูด ฉากจากคฤหาสน์เฟิงก็เริ่มเติมความคิดของนาง ครั้งนี้แม้แต่เสียงร้องของเด็กคนนั้นที่ฮันชิให้กำเนิดก็ปรากฏตัวซึ่งทำให้นางไม่มีที่ซ่อน “ก่อนหน้านี้แม่รองดูแลข้าเป็นอย่างดี” นางพูดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดของนางด้วยน้ำเสียงเศร้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ “มันน่าเสียดายที่โชคชะตาของเราไม่ดีเท่าตอนนี้”
ตั้งแต่เฟิงหยูเฮงกลับมาที่เมืองหลวงนางไม่ชอบออกไปเดินเล่นจริง ๆ นอกจากการเข้าไปในพระราชวังก็กลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงหรือกลับไปที่คฤหาสน์เหยา เวลาที่เหลืออยู่เกือบทั้งหมดของนางถูกใช้ไปในตำหนักหยู นางจะได้รับจดหมายจากมณฑลจี่อันเป็นครั้งคราว บางฉบับถูกเขียนโดยเฉียนเฟิงโจวเพื่อรายงานสถานการณ์ และองค์ชายหกเหมือนกันก็ส่งรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์ด้วย นอกจากนี้ยังมีจดหมายจากเป่ยฟูหรงและเฟิงเซียงหรู พวกมันเป็นแค่จดหมายระหว่างพี่สาวน้องสาวเพื่อสื่อสารความรู้สึกของพวกเขา
นางเริ่มคิดถึงวันเวลาในมณฑลจี่อันนับตั้งแต่ร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวงปิดตัวลง และองค์ชายแปดไปรายงานตัวที่สำนักงานการลงโทษ ดูเหมือนว่านางจะมีเวลาว่างมาก นอกจากการดูแลต้นไม้ในตำหนักหยูและเรียงยาในห้องเก็บยาในเรือนของนาง ก็ไม่มีอะไรให้ทำอีกมาก
เมื่อเห็นว่านางใช้เวลาทั้งวันบ่นว่าเบื่อวังซวนหัวเราะและกล่าวว่า “คุณหนูเป็นเพียงความกังวล ในความจริงแล้วเด็กผู้หญิงคนไหนในครอบครัวใหญ่ไม่เป็นอย่างนี้ ? พระราชวังฮ่องเต้ก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเช่นกัน อย่างน้อยที่สุดสาว ๆ ที่อยู่ข้างนอกสามารถออกไปเดินเล่นได้และมีกฎไม่มากเกินไป แต่เมื่อมีใครเข้ามาในพระราชวัง นอกเสียจากว่าจะมีเรื่องใหญ่ ใครจะยอมแพ้ที่จะออกจากพระราชวัง ดูฮองเฮาเป็นตัวอย่าง แม้นางจะมีตำแหน่งอันสูงส่ง ในฐานะมารดาของทุกคนในอาณาจักร นางก็ได้ใช้ชีวิตของนางอย่างสันโดษ ? ไม่ว่าวันของนางจะน่าเบื่อเพียงใด นางเองก็รู้”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจเหตุผลนี้แม้กระนั้นนางก็ไม่ค่อยกังวลเท่าที่วังซวนกล่าว นางแค่รู้สึกว่าความสงบสุขในปัจจุบันไม่มั่นคงเกินไป ในเมืองหลวงอันยิ่งใหญ่แห่งนี้เคยมีความสงบสุขมาก่อนหรือไม่ ? มันแค่ให้เวลาพักบ้าง เป็นไปได้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังเตรียมแผนของตน และจะมีวันหนึ่งที่แผนการของพวกเขาจะเปิดเผยออกมา มิเช่นนั้นบรรดาพระสนมที่องค์ชายแปดพยายามชักจูงจะไร้ประโยชน์หรือไม่?
”เพียงแค่รอดู! จะมีวันหนึ่งที่เมืองหลวงแห่งนี้จะมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ข้าจะใช้เวลานี้เพื่อพักผ่อน หลังจากนั้นไม่นานสิ่งต่าง ๆ ก็จะยุ่งเหยิง ! ”
วังซวนไม่รู้ว่าเฟิงหยูเฮงหมายถึงการทำให้มีชีวิตชีวาอีกครั้งแต่ตราบใดที่นางคิดเกี่ยวกับศัตรู นางรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ที่สิ่งต่าง ๆ จะสงบสุข “แล้วคุณหนูจำเป็นต้องใช้ช่วงเวลาที่สงบนี้ให้คุ้มค่า อ๊ะ ใช้เวลานี้ให้กำเนิดองค์ชายตัวน้อย ตำหนักหยูเงียบมากเจ้าค่ะ”
ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงมืดครึ้มลง“เจ้าคิดว่าเด็กสามารถเกิดมาได้ด้วยการพูดคุยกับมันหรือ ? การตั้งครรภ์ต้องใช้เวลา 10 เดือนใช่หรือไม่ ? ศัตรูจะนิ่งเงียบได้อย่างไรตลอดสิบเดือน ? ”
ในขณะที่เจ้านายและบ่าวรับใช้คุยกันมีนางกำนัลคนหนึ่งมาจากด้านนอกเพื่อรายงาน เมื่อมาถึงตรงหน้าเฟิงหยูเฮง นางก็กล่าวทักทายว่า “พระชายา มีพลเมืองไม่กี่คนรวมตัวกันรอบพระราชวัง และพวกเขาบอกว่าพวกเขาจะต้องพบพระชายา พวกเขามีเรื่องสำคัญที่พวกเขาอยากคุยกับพระชายาเจ้าค่ะ”
“เรื่องสำคัญหรือไม่พลเมือง ? ” เฟิงหยูเฮงสับสน…