“นอนเถอะ”
ผ่านไปชั่วครู่ น้ำเสียงอันลุ่มลึกและกลมกล่อมเหนือศีรษะที่เหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอีกทั้งยังดูเย็นชาอย่างมากดังขึ้น
ขนตายาวของณัฐณิชาสั่นไหวเล็กน้อย ลืมตาขึ้นโดยอัตโนมัติ และก็เห็นธราเทพพลิกตัวไปนอนข้างตัวเองแล้ว
เธอยังคงมีท่าทีต่อต้าน แต่ธราเทพที่อยู่ข้างตัวหลับตาลงแล้ว ราวกับกำลังหลับใหล
เขา นี่คือปล่อยเธอแล้วเหรอ
ณัฐณิชาปรับตำแหน่งท่าทางอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งครู่ใหญ่ ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของธราเทพอีกแล้ว ถึงได้ค่อยๆ ผล็อยหลับไป
ตลอดทั้งคืนไร้ซึ่งการฝัน
เมื่อตื่นขึ้นมาในอีกวัน ณัฐณิชายืดเหยียดบิดขี้เกียจด้วยความพึงพอใจ นานมากแล้วที่ไม่ได้หลับสบายอย่างนี้! แม้เมื่อวานจะไม่ได้ทำอะไรจริงจัง แต่ณัฐณิชาได้กลายเป็นพนักงานออฟฟิศขั้นสูงของบริษัทใหญ่ไปเรียบร้อย ไม่มีอะไรจะสามารถทำให้ณัฐณิชามีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว
เธอมองไปรอบๆ พบว่าธราเทพไม่อยู่
ไม่อยู่ก็ดีละ
ณัฐณิชาลุกขึ้นพรวด ล้างหน้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินลงไปชั้นสองด้วยความสดชื่น เห็นแม่บุญสิตากำลังยุ่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อาหารเช้าวันนี้เป็นขนมปังปิ้ง นมสด และอาหารเลิศรสต่างๆ ที่แม่บุญสิตาทำ ณัฐณิชาหยิบขนมปังขึ้นมากัด แล้วก็ถูกแม่บุญสิตาห้ามทันที “นายหญิง ไม่ได้นะคะ อย่าทำแบบนี้สิ……”
ณัฐณิชายืนพิงโต๊ะและถือชิ้นขนมปังไว้ในมือซึ่งความจริงเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” ณัฐณิชาหัวเราะแหะๆ ดึงเก้าอี้ออกมานั่ง สายตาสอดส่าย กระทั่งพบว่าธราเทพเพิ่งเข้ามา เขาแต่งตัวด้วยชุดปกติ สวมเสื้อกีฬาที่เรียบง่ายสบายๆ และมีผ้าขนหนูสีขาวที่ใช้ซับเหงื่อพาดอยู่ที่ลำคอ เมื่อเดินเข้ามาใกล้ถึงได้พบว่าบนหน้าผากของเขามีเหงื่อบางๆ
โอ้ว ช่างเป็นผู้ชายที่ฮอร์โมนพุ่งพล่าน……
ณัฐณิชากัดขนมปัง มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน คู่ดวงตาจ้องตรงไปยังธราเทพอย่างอึ้งๆ คำนั้น……คำนั้นว่าอะไรนะ โอ้ใช่! เห็นได้ชัดเลยว่าธราเทพเป็นยาปลุกเซ็กซ์แท้ๆ!
ณัฐณิชาลูบคางด้วยความพึงพอใจ แต่กลับเห็นว่ายาปลุกเซ็กซ์เดินเข้าหาตนทีละน้อย
หืม?
ณัฐณิชามองซ้ายมองขวา ทันใดนั้นธราเทพก็จ้องปากที่เปิดอ้าของเธอ พร้อมกับเยาะเย้ยและ……สปอยล์ “เช็ดน้ำลาย”
“………”
ณัฐณิชาที่หมกมุ่นอยู่กับดวงตาเรียวของธราเทพ รีบยกมือขึ้นเช็ดปาก และก็เห็นว่าธราเทพเดินหนีไปพร้อมกับรอยยิ้ม ชัดเจนว่าล้อเลียนเธอ! เหอะ หน้าตาดูดีแล้วแน่นักเหรอ
ณัฐณิชาสูดจมูกฟุดฟิด แม่บุญสิตาเห็นฉากนี้โดยตลอด จึงยิ้มอย่างอ่อนใจ และจู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “นายหญิง คราวก่อนคุณถามฉันเรื่องนายท่านพิเชษฐไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณยังอยากรู้อยู่ไหมคะ”
“อยากค่ะ! แม่บุญสิตาทราบข่าวของเขาแล้วเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ” แม่บุญสิตาไม่เข้าใจว่าเหตุใดณัฐณิชาถึงได้ตื่นเต้นนัก แต่ยังคงบอกเธอ “เมื่อวานฉันกลับไปบ้านเก่าเพื่อเอาผักต่างๆ กลับมา ได้ยินตามคำบอกของผู้ดูแลบ้านว่าช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้นายท่านพิเชษฐกลับประเทศมา ดังนั้นทางฝั่งนายท่านจึงเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เพราะเมื่อใดก็ตามที่นายท่านพิเชษฐอยู่ในประเทศ ก็มักจะไปหาเสมอๆ”
กลับประเทศ?!
เมื่อณัฐณิชาได้ยินข่าวนี้ คู่ดวงตากลมก็เบิกกว้างทันที
อะไรที่เรียกว่าสวรรค์ตอบแทนผู้คนที่อุตสาหะ อะไรที่เรียกว่าการได้มาโดยไม่ต้องพยายาม คำพูดนี้ไม่ใช่ว่าหมายถึงเธอเหรอ จากนั้นแม่บุญสิตาก็พูดว่า “ถึงเวลาคุณชายก็คงจะไปเยี่ยม เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะพานายหญิงไปหรือไม่”
