“ตัวนี้……แก่เกินไป!”
“นี่ก็หน่อมแน้มเกินไป!”
“ควรใส่อะไรดีเนี่ย”
รุ่งเช้า ณัฐณิชายืนหน้าตู้เสื้อผ้ารุกรี้รุกรนไม่หยุด
เธอวางกระเป๋าเดินทางไว้บนเตียง แทบจะคุกเข่าลงไปขุดคุ้ยเสื้อผ้า บนเตียงใหญ่นุ่มยุ่งเหยิงไปหมด ณัฐณิชาสวมชุดนอนลายโดราเอมอน ผมเผ้าทั้งศีรษะกระเซอะกระเซิงเป็นรังนก
ดังคำกล่าวที่ว่า ผู้คนพึ่งพาเสื้อผ้าม้าพึ่งพาอาน เธอตื่นเต้นมากกับการทำงานครั้งแรก ควรใส่อะไรดี……
ธราเทพติดนิสัยชอบวิ่งในตอนเช้า เมื่อวิ่งกลับมาแล้วเห็นณัฐริชาทำห้องเละเทะไปหมด หน้าก็ดำมืดราวกับก้นหม้อทันที ในฐานะที่เป็นผู้ชายรักความสะอาดและเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ ธราเทพเอาผ้าเช็ดเหงื่อออกจากลำคอ ย่างสามขุมอย่างรวดเร็วตรงเข้าไปห่อหุ้มอุ้มณัฐณิชาลงจากเตียง “คุณจะก่อความวุ่นวายเหรอ”
“……..”
ณัฐณิชาถูกโยนลงบนพื้น แล้วถึงได้พบว่าตัวเองเหมือนจะก่อความวุ่นวายจริงๆ……เตียงเรียบร้อยถูกตัวเองทำจนยับย่น แม้แต่หมอนทั้งสองใบยังถูกเบียดตกลงพื้น บนเตียงยุ่งเหยิงไปด้วยเสื้อผ้าของตัวเองเต็มไปหมด
เอ่อ ทำไมเธอไม่รู้ตัวเลยว่ามีเสื้อผ้าเยอะมากขนาดนี้
แต่ไม่มีตัวไหนที่ใส่ได้เลย
ณัฐณิชาสีหน้าทั้งดีใจทั้งเศร้า ธราเทพเห็นสิ่งนี้แล้วพลันขมวดคิ้ว
ธราเทพในฐานะที่เป็นบุคคลสำคัญของเมืองS ไม่เคยถูกใครมองข้ามขนาดนี้มาก่อน!
“ณัฐณิชา ผมกำลังพูดกับคุณอยู่นะ” ธราเทพน้ำเสียงเย็นชา
ณัฐณิชาเพิ่งสังเกตว่าธราเทพยืนตัวใหญ่มหึมาตรงหน้าตน เธอเผยสายตามีความหวังทันที มองธราเทพอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนแมวต้องการอาหาร แม้แต่เสียงยังอ่อนนุ่ม “ธราเทพ วันนี้คุณมีธุระไหม”
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พรุ่งนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปทำงานที่บริษัท
แต่เธอตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว! ใจเต้นไม่เป็นส่ำและมือที่สั่นเทา……พาเธอลุกขึ้นเลือกเสื้อผ้าในเช้าวันนี้ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง
ธราเทพขมวดคิ้วนิ่งๆ พยายามคาดเดาณัฐณิชาว่าจะเล่นอะไรแผลงๆ อีก แต่ก็ยังคงตอบว่า “ไม่มี”
“งั้นเราไปซื้อเสื้อผ้ากันเถอะ!” ต้องซื้อเสื้อผ้าไปทำงานพรุ่งนี้ เธอต้องสวยไปทำงาน!
“ให้บัตรเครดิตคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“……….” คำพูดของธราเทพตีเข้าใส่ณัฐณิชาจนแทบอยากกระโดดเข้าไปฉีกปากของเขา เขาเป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมาเกินไปแล้ว! ณัฐณิชาบังคับให้ตัวเองยิ้มเป็นปกติ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “แต่คุณเป็นสามีของฉัน ถ้านายหญิงทวีศักดิ์ทินโชติถูกถ่ายรูปขณะเดินช็อปปิ้งเพียงลำพัง เกรงว่ามันจะเป็นผลเสียต่อภาพลักษณ์ของคุณหรือเปล่า” ณัฐณิชาโกหกตาใส ที่จริงเธออยากบอกว่าธราเทพมีวิสัยทัศน์ที่ดี เพราะฉะนั้นก็ช่วยเสาะหาให้ตัวเองฟรีๆ สักหน่อยจะเป็นอะไร
“หืม?” ทันใดนั้นธราเทพก็เอาผ้าเช็ดตัวออก สายตาเหล่มองลงไปที่ณัฐณิชา “อยากให้ผมไปเป็นเพื่อนด้วยก็พูดมาตรงๆ”
“ฉัน ใช่ที่ไหนกันล่ะ!”
“ไม่ใช่เหรอ” ธราเทพยิ้มอย่างมีความหมาย และพยักหน้า “จะให้ผมไปก็ได้ แต่ว่า……”
“แต่อะไร” ไอ้คนนี้คงไม่เล่นอะไรแผลงๆ อีกหรอกใช่ไหม
ณัฐณิชาปกป้องหน้าอกเล็กของตัวเองอย่างระมัดระวัง แต่ภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของธราเทพแล้ว “ซาลาเปาลูกเล็กอย่างคุณ ผมไม่สนใจหรอก”
“คุณสิซาลาเปาลูกเล็ก ทั้งตระกูลคุณนั่นแหละเป็นซาลาเปาลูกเล็ก!”
ณัฐณิชาต่อว่าทั้งอับอายทั้งโกรธ จากนั้นก็ยัดเสื้อผ้าทั้งหมดของตัวเองลงกระเป๋าเดินทาง ธราเทพเห็นเธอเอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง คิ้วพลันขมวดเล็กน้อยเงียบๆ
