“ไม่ได้”
ขณะที่ณัฐณิชากำลังคิดคำนวณในใจ ธราเทพกลับปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า
ณัฐณิชากลัวว่านพนันท์กับนภสรณ์จะดึงตัวเอง “ติดร่างแหไปด้วยกัน” จึงรีบมองไปยังธราเทพ เพราะมีคุณปู่กับคนอื่นในบ้านอยู่ที่นี่ เธอจึงจงใจลดเสียงลง “สามี คุณก็ให้ฉันกับนภสรณ์ไปด้วยกันเถอะ แบบนี้จะได้ดูแลกัน ถูกไหม”
“ถูกหรือไม่ถูกล่ะ คุณตอบตกลงมาเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันไปบริษัทคนเดียวไม่รู้จักใครเลยมันน่าเบื่อนะ”
ณัฐณิชาเผยยิ้มหวาน มองธราเทพอย่างคาดหวัง ถึงขั้นยื่นมือไปเขย่าแขนธราเทพ
เธออยากเข้าบริษัทมากจริงๆ!
เพราะฉะนั้นแม้แต่การเอาระเบิดเวลาอย่างนภสรณ์มาวางไว้ข้างตัวเองก็ยอม!
“……หืม? ภรรยา คุณอยากให้นภสรณ์ไปด้วยขนาดนี้เลยเหรอ” ทันใดนั้นธราเทพโอบไหล่ณัฐณิชา เอาเธอเข้าอ้อมแขน ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ใช้น้ำเสียงที่มีเสน่ห์ที่สุดกดต่ำโน้มเข้าหาณัฐณิชา หัวเราะที่ข้างหูของเธอ “งั้นคุณขอร้องผมสิ”
“………” ขอร้อง?
ขอร้องทวดมึงสิ!
ธราเทพพูดคำพวกนี้ต่อหน้าทุกคน ณัฐณิชาอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี สวรรค์ คุณปู่ก็อยู่ด้วยนะ
ณัฐณิชาใบหูแดงเถือก แก้มเห่อร้อน แต่เมื่อเผชิญกับสายตาดังหมาป่าดุร้ายของนพนันท์และนภสรณ์ เธอได้แต่พูดเล็ดรอดไรฟันไม่กี่คำว่า “คุณจะให้ฉันขอร้องยังไง”
“หืม? แน่นอนว่า……ต้องดูคุณแสดง”
น้ำเสียงของชายหนุ่มมีเสน่ห์ลุ่มลึก ทำให้ทั้งตัวณัฐณิชาร้อนรุ่ม
มือของเขาวางอยู่บนไหล่ตัวเอง ฝ่ามือร้อน ณัฐณิชากัดริมฝีปาก ก่อนจะเค้นออกมาหนึ่งประโยค “คุณมันโหดร้าย!”
ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกระซิบกัน นพนันท์กับนภสรณ์ที่อยู่ข้างๆ ร้อนรนอยู่นานแล้ว ณัฐณิชาตระหนักถึงสิ่งนี้ได้ รีบผลักธราเทพให้ออกห่าง ก่อนจะมองคุณปู่บนโซฟา โชคดีที่คุณปู่ไม่ได้ว่าอะไรที่พวกเขากระซิบกัน ณัฐณิชาจึงโล่งอก ดึงแขนของคุณปู่พลางพูดว่า “คุณปู่คะ ไม่สู้ให้ฉันกับนภสรณ์ไปบริษัทด้วยกัน แล้วให้คุณน้าดูแลบ้านต่อไป แบบนี้ก็ดีกับทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอคะ”
ที่สำคัญที่สุดคือแบบนี้ตนจะได้เรียนรู้ทักษะของพนักงานออฟฟิศที่เก่งกาจเหล่านั้น!
นี่คือสิ่งที่ณัฐณิชาปรารถนา!
“ได้สิ พวกเธอสองคนยังเด็กและที่จริงก็เพิ่งแต่งงานใหม่ ฉันเป็นคนแก่ที่พิจารณาไม่รอบคอบเอง พวกเธออยากอยู่ด้วยกันก็ดี ส่วนนภสรณ์……” นายท่านผู้เฒ่าพูด
ทันทีที่นภสรณ์ได้ยินปู่เรียกชื่อตัวเอง ก็รีบเข้าหาทำตัวเป็นสุนัขรับใช้ เสียจริตคุณหนูใหญ่กุลสตรีไปโดยสิ้นเชิง “คุณปู่ฉันอยู่นี่ค่ะ คุณวางใจ ฉันไปบริษัทจะทำตัวดีๆ แน่นอน จะเรียนรู้สิ่งต่างๆ ให้ดีค่ะ!”
“เอาเถอะ ในเมื่อแกพูดแบบนี้ งั้นก็ไปกับณัฐณิชาแล้วกัน”
ได้รับการอนุมัติจากนายท่านผู้เฒ่า นภสรณ์ก็ยิ้มดีใจจนปากหุบไม่ลง
จึงนับว่าเรื่องนี้ได้บทสรุปแล้ว ตอนที่ครอบครัวรับประทานอาหารเช้าร่วมกันนพนันท์กับนภสรณ์ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าได้เลย ลุงหัสดินพาคนไปเก็บกวาดห้องนั่งเล่น
ก็ไม่รู้ว่า คุณหนูไปที่บริษัท เป็นเรื่องดีหรือจะเป็นเรื่องร้าย……
หลังจากทานข้าวเสร็จ ระหว่างทางกลับณัฐณิชาหรี่ตามองธราเทพอย่างระมัดระวัง รอให้เขาพูด ใครจะรู้ว่าธราเทพไม่พูดอะไรเลย สุดท้ายแล้วยังเป็นณัฐณิชาที่ร้อนรนเสียเอง ปากเล็กสีชมพู มุ่ยปากพูด “ธราเทพ คุณรู้จุดประสงค์ที่คุณปู่เรียกพวกเราอยู่ก่อนแล้วเหรอ”
“รู้ ทำไม”
“คุณ คุณรู้แล้วทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้า……”
